هدف تالستوی از داستان چندان واضح و مستقیم نبود
آنطور که از نام داستان پیداست  داستان ، داستان ارباب و دهقانی است که قصد رفتن به محلی برای انجام یک معامله را دارند که دهقان وظیفه بردن ارباب به آنجا را دارد. در این بین گاهی روایت از زبان ارباب است و نگرش نژادپرستانه و خود برتربینی را شاهدیم و گاه روایت دهقان را داریم که ظلم را می فهمد و ترجیح می دهد که واکنشی نشان ندهد.
پایان داستان قابل پیش‌بینی  و چندان مرتبط به آغاز آن نیست و هدف نویسنده از داستان  چندان واضح نیست که به دنبال رساندن چه پیامی بوده است!
فضای داستان خسته کننده و بی روح است و بیش از حد به توصیف جزئیات پرداخته شده است.
        

          با اینکه کتاب به لحاظ فنی مثل: توصیفات، نوع روایت، شخصیت پردازی و... عالی و کم نقص بود؛اما نسبت به داستان‌کوتاه‌های دیگه‌ای که از تالستوی خوندم، کمتر دوستش داشتم. برای من جذابیت کمتری داشت، با این‌ حال خوندنش برای دوستداران تالستوی می‌تونه مفید باشه.
        

          داستان ساده ولی درگیرکننده که با شخصیت های می توان همراه شد با پایان درخشان که شاید هیچ وقت از ابتدا نمی توانستید فکرش را بکنید.
        

          خیلی خیلی عالی و تاثیرگذار
        

          بسم الله
اگه نخوام یادداشت رو طولانی کنم، باید بگم که تولستوی با همون قلم کم نظیر خودش، در «ارباب و بنده» هم قصد انتقال مفاهیم اخلاقی مدنظرش به مخاطب رو داره
جایی که به در شخصیت ارباب، ملکه غرور رو به نمایش می گذاره و در شخصیت بنده، ملکه تواضع رو
و اینکار رو چنان عالی انجام میده که مخاطب با تمام وجود تفاوت این دو صفت و زشتی یکی و زیبایی دیگری رو با تمام وجود حس می‌کنه
اگه بخوام این کتاب رو تشبیه کنم، می‌گم از نظر ساختاری، بسیار شبیه پیرمرد و دریا، نوشته ارنست همینگوی هست. یعنی تماما داستان با توصیف می گذره
حالا در پیرمرد و دریا با توصیف دریا همراه هستیم و در ارباب و بنده، با توصیف زمستان برفی و سرما
ولی نقدی که به پیرمرد و دریا داشتم این بود که در پسِ این توصیفات عالی هیچ و پوچ بود. ولی در ارباب و بنده، ما شاهد استفاده از این توصیفات هستیم در پرده پوشی مفاهیم اخلاقی مد نظر لئو تولستوی
        

          توضیح داستان این کتاب ۸۸ صفحه‌ای خیلی ساده‌ست،

یه ارباب، واسیلی آندره‌ایچ، برای خرید یه قطعه جنگل راهی یه سفر میشه و تو این مسیر، نوکر پنجاه و چند ساله‌ش به اسم نیکیتا همراهیش می‌کنه.

این ارباب و بنده تو راه رسیدن به این جنگل به برف و بوران می‌خورن و تو سرمای آدم‌کش روسیه باید با مرگ دست و پنجه نرم کنن...

🔅🔅🔅🔅🔅

خب من عاشق تولستوی هستم 😅
یعنی وقتی ببینم رو یه کتابی اسم تولستوی هست باید بالاخره یه روزی بخونمش! کاری هم ندارم موضوعش چیه 😄 و حتی اگه مثل این کتاب، توضیحات خود داستان برام جذابیتی نداشته باشه، بازم میرم سراغش :) چون تجربه‌م نشون داده تولستوی دست رو هر موضوعی بذاره یه طوری در موردش می‌نویسه که امکان نداره خوشم نیاد ☺️

در مورد این کتابم این پیش‌بینیم به وقوع پیوست!

و در جریان کتاب با خودم فکر می‌کردم، واقعا کس دیگه‌ای می‌تونه مثل تولستوی بنویسه؟ 😍

 🔅🔅🔅🔅🔅

همونطور که گفتم یه بخش مهمی از کتاب تو برف و بوران‌های طاقت‌فرسای روسیه می‌گذره و جدال این دو تا شخصیت با این طبیعت خشن، واقعا زیبا توصیف شده. این توصیفات برای من خیلی ملموس بود، مخصوصا از این جهت که من نسخهٔ صوتی کتاب رو گوش دادم و با صداگذاری زیبایی که داشت قشنگ خودم رو وسط اون برف و بوران حس می‌کردم :)

و بعد توصیفات تولستوی از درونیات این دو تا شخصیت...

برای خود من بشخصه گفتگوهای شخصیت‌ها و درونیاتشون خیلی مهم‌تر از توصیف صحنه‌هاست و همیشه این تیکه‌ها رو با علاقه و دقت خیلی بیشتری می‌خونم.

و واقعا تولستوی تو این زمینه استاده... یه طوری آدم رو می‌بره تو دل هر شخصیت که دیگه مرز بین فکرای خودت و واگویه‌های درونی اون شخصیت برات کمرنگ و کمرنگ‌تر میشه.

و چه وقتی به عمیق‌ترین لایه‌های وجودت دست پیدا می‌کنی؟ اون وقتی که با مرگ فاصله‌ای نداشته باشی...

و چقدر جالب بود رویارویی یه ارباب و یه بنده با مرگ...
        

          داستان خوبی بود 
شخصیت ارباب برای شخص من جالب توجه بود 
هرچند روند داستان از حدی که نیاز بود طولانی‌تر شد 
اما در کل همون‌طور که از تولستوی انتظار می‌رفت فوق العاده بود.
        

          تولستوی در این داستان سعی دارد چهره‌ای از نیکی درونی انسان‌ها به نمایش بگذارد و بگوید که در جهانی سیاه و تاریک نیز می‌توان به رستگاری و نورانیت انسان‌ها امیدوار بود.
به همین جهت است که داستانش پایان‌بندی غیر منتظره‌ای دارد و تا حدّی توی ذوق می‌زند.
تولستوی وقایع یک روز را روایت کند؛ فلذا توصیفاتش به شدّت زیاد است و این مسئله گاهی خواندن متن را با مشکل مواجه می‌کند.
به صورت کلّی این رمانش را کمتر از بقیه‌ی آثارش دوست داشتم.
        

          و دوباره تولستوی...
این بار ارباب و بنده.

کتاب‌های کوتاه‌تر تولستوی از جمله ارباب و بنده، حکم هایکوهای ژاپنی را دارند در ادبیات داستانی. جمله‌ی اول و دوم، خیلی ساده و معمولی به نظر می‌آیند اما از دل همین‌ها، جمله‌ی سومی آفریده می‌شود که از قلب شروع می‌شود و از چشم‌ها می‌ریزد.

داستان ارباب، واسیلی آندره‌ایچ و بنده، نیکیتا همین‌قدر ساده شروع شد. هر کدام با خصوصیاتی ویژه توصیف شدند، ارباب طماعی که خیال می‌کند خیلی هم مهربان و بخشنده است و دهقانی نسبتا راضی با شادی دائمی در کلام که اعتراض را بی‌فایده می‌بیند. هر دو با هم عازم سفری برای خریدی می‌شوند که واسیلیِ ارباب سودی ببرد. زمستان است و برف و بوران و گرفتاری راه که جمله‌ی دوم است...

و اما جمله‌ی سوم که انتظارش را نمی‌شد داشت، یکی از بهترین پایان‌بندی‌هایی بود که در کتاب‌ها خوانده‌ام.

از دید من هر کتابی یک سفر است. در هر کتاب می‌توانم خودم را پیدا کنم. در هر شخصیت، خصوصیاتی از من پیدا می‌شود. با تغییر هر شخصیت من تغییر می‌کنم، با مرگشان می‌میرم، با بازگشتشان به زندگی زنده می‌شوم، وقتی عشق را می‌فهمند، من هم عاشق می‌شوم.

الیزابت کوبلر می‌گفت تا نفهمی نخواهی مرد و این فهمیدن گاهی در لبه‌گاه مرگ اتفاق می‌افتد؛ مثل یک شوک، ناگهانی. او نور را دید، عشق را شناخت و چنین شد که جانش را داد تا دیگری زنده بماند. پیش از آنکه بمیرد مرد. باید پیش از مردن کشت آن همه قیل و قال برای هیچ را، تا زنده شد برای دیگری.

معمولا موضوع هر داستان تلاش برای بقاست. در این راه گاهی شخصیت اصلی به دیگران آسیب می‌زند یا حتی آدم می‌کشد و برایمان طبیعی است، چون تلاش برای بقا را می‌فهمیم. در خونمان است. در این میان داستان‌هایی سر برمی‌آورند و پیامبروار تلنگر می‌زنند که: تو انسانی! مفاهیم را بازتعریف می‌کنند و درهای جدیدی می‌گشایند. به فکر وامی‌دارند: برای چه زنده‌ام؟ و اجازه می‌دهند ندای درونت پاسخ دهد. اینجور کتاب‌ها را نباید فقط خواند، باید هدیه داد تا رسالتشان را به انجام رسانند.





        

          هنگام شروع خواندن کتاب نظراتی دیدم 
در رابطه با اینکه این داستان تالستوی نتیجه مشخصی انتهای اتمام کتاب نداره ولی با این حال خواندم 
و بسیار خوشحالم  
چون نتایج زیادی کسب کردم ولی قابل بازگو نیست 
چه بسا ما تجربه های تلخ و شیرین بسیاری در زندگی داریم 
که اگر به سر انجام آنها فکر کنیم شاید نتیجه مشخصی نداشته باشه 
ولی انگار کوهی از نتیجه را به دنبال خودش داره
        

          چیزی نیست!

داستان واسیلی آندره ایچ است که برای معامله ای همراه بنده اش، نیکیتا سپناتیج، قصد دارد به جایی برود، اما مسیر را در برف و بوران گم می کنند و اشتباه می روند. در مکانی استراحتی می کنند و در شب می روند تا به جاده بزنند و به معامله برسند، اما دوباره مسیر را پاک گم می کنند و در برف و بوران گرفتار می شوند.. و در ادامه..

کم کم دارم به این نتیجه می رسم که دیگه ترجمه سروش حبیبی رو بذارم کنار
قشنگ چندین کلمه و اصطلاح عجیب در این ترجمه بود که نشنیده بودم و نمیدونستم
اما داستان، داستان نیکی است
پنج ستاره هم فقط به خاطر اون آخرش
جایی که می گه
(هشدار اسپویل احتمالی)

این که وقتی در آن دنیا از این مرگ راستین بیدار شد خوش تر از این دنیا بود یا ناخوش تر و این که در ان دنیا همان چیزی را یافت که انتظارش را داشت یا نه، چیزی است که ما همه به زودی خود خواهیم دانست..

کم کم واقعا دارم به تولستوی علاقه مند می شم
تولستوی خوانی من به اینجا ختم نخواهد شد..
✌️

        

          سلام
امتظارم از شخص تولستوی در این داستان بیشتر بود.

آثار روس، انگار همه یکسری مولفه های مشترک، مثل سرما، سختی و  لباس‌های کهنه رو در خودشون دارن.

کتاب تا دو سوم ابتدایی، به جای خوبش نمی‌رسه و کمی خسته کننده پیش می‌ره.

بصورت خلاصه، افرادی که فکر می‌کنن همه چیز رو می‌دونن و دیوران، از سر احترام و یا ترس رفتار اون‌ها رو تایید می‌کنن، حتی در رستگاری هم، یک تجربه دروغین خواهند داشت. 
        

          انتظار اثر بهتری را می‌کشیدم.
داستان در مورد مردی‌ست با عنوان ارباب و دهقانی با عنوان بنده، که کنار یکدیگر روزگار می‌گذارند و قرار است در مسیری همسفر باشند. تولستوی در این کتاب از تغییر حرف می‌زند. تغییر رذیله به فضیلت، تغییر بدی به خوبی و خواسته با ماجراهای میانش انسان را بر نتیجه آن قانع کند.
هرچند توصیفات گیرا و جذاب بود امّا همچنان تغییر برای من ناگهانی بود و نفهمیدم چرا باید چنین انسانی ناگهان از خود عبور کند و به فکر دیگران نیز بیوفتد‌. 
        

          زندگی نه در مالکیت و ثروت،بلکه در مهرورزی و فداکاری نهفته است 
        

          «این که او وقتی در آن دنیا از این مرگ راستین بیدار شد خوش تر از این دنیا بود یا ناخوش تر و این که در آن دنیا همان چیزی را یافت که انتظارش را داشت یا نه، چیزی است که ما همه به زودی خود خواهیم دانست.»
        

          خواندنش را توصیه می‌کنم.
آدمی چقدر می‌خواد برای زندگی؟ و در این خواستن چی از دست می‌دهد که چی به دست می‌آورد؟
        

          کتاب خوبی هست،
ماجرای یک ارباب و نوکرش رو توضیح میده که در برفو کولاکِ روسیه گیر کردنو راه رو گم کردن و دارن طلف میشن.
این کتاب با این که روسی هست، اما اصلا شخصیت های زیادی نداره،
این کتاب 2 تا شخصیت اصلی داره و نهایتش 2 شخصیت فرعی که مهم هم نیستند.
کتاب جالبی هست، اما پایانش برام خیلی عجیب و غیر منتظره بود، چون در انتها ارباب های اون زمان رو فداکار نشون داد.
ارباب های زمان، حاضر بودن برای حفظ جون خودشون، نوکر هاشون رو بکشن، اما در این کتاب ... ( بیشتر توضیح نمیدم که داستان فاش نشه )
به هرحال امتیاز من به این کتاب 3 از 5 بود، اما بخاطر این پایان رمانتیک و رویایی، امتیاز 2 از 5 میدم.
در کل این کتاب رو پیشنهاد میکنم. 
        

          اثر شیرین است. یک کلام. شخصیت نوکر آنقدر جذاب و گیراست که آدم همش خداخدا می‌کند قصه تمام نشود. یک دائوئیست مقید در روسیه! گاهی ارتباط او با عالم آنقدر جذاب می‌شود که می‌گوئی چرا من اینطور نیستم. 
داستان شاید خیلی فوق العاده نباشد اما شخصیت پردازی کار آنقدر جذاب است که ضعف خط داستان و برخی منطق‌ها را می‌پوشاند. 
نکته جذاب دیگر رویارویی شخصیت‌ها با عناصر طبیعت است که آدم را یاد سهراب می‌اندازد. در آثار تولستوی و داستایوفسکی  طبیعت معمولا فاکتوری است که همسو با حس و حال شخصیت‌ها حرکت می‌کند، اما در اين داستان طبیعت و عناصر آن جان گرفته و چشم در چشم شخصیت‌ها مسیر زندگی آنها را دست‌خوش تغییر می‌کنند.