«مادری» تنها شیر دادن و عوض کردن کهنه بچه نیست. بسیاری از اندیشه‌ها و رفتار اجتماعی از طریق مادر به طفل اعم از دختر و پسر منتقل می شود. عاجز و حقیر شمردن مادر، عجز و حقارت نسلها است... که زبونی زنان در جامعه، به ضعف و زبونی همه می انجامد... که جبر پذیری و خشونت پذیری زن به صورت اخلاق اجتماعی در می آید... که مادر بیگانه با آزادی و آزاد اندیشی از پرورش انسان آزادی خواه و آزاد اندیش ناتوان است.

زن در ابتداییترین چهره زندگی، مادر است. این مادر باید خود را بشناسد. از نقش خود در خانواده آگاه شود. باید بداند که پرورش نوزاد انسان با آن کندی رشد، و آسیب پذیری، امر کوچک و کم اهمیتی نیست. زن باید بداند که بر پهنه زمین نخستین خانه را او ساخته، نخستین بذر را او افشانده و نخستین ظرف را او شکل داده است. ـ این دانسته‌ها او را وامی دارد تا در مورد عجر و ناتوانی، فقدان ابتکار و نیاز به دنباله روی که به اون نسبت داده می شود بازنگری کند.

تلاش ما بر این بوده است که به زن در مجموعه این اکثریت بقبولانیم که حتی در قالب مادر و همسر نیز نقش او مهم و دارای بار عظیمی از مسئولیت اجتماعی است. به او بگوییم: امر تربیت که به دست اون انجام می پذیرد چه اثرات مثبت یا منفی-بسته به آگاهی یا ناآگاهی او-در پیشبرد جامعه دارد. اگر حقوق پیشین او با این مسئولیتها و نیازها همخوانی ندارد، باید برای رفع کمبودها کاری انجام شود و زن ناگزیر است در اعلام این خواسته، خود نخستین «خواهان» باشد.