جالب بود، میخوام حالا فیلمشم ببینم
        

          کش دار، تکراری و نوروز خراب کن :|
        

          کتابش پایین تر از حد انتظارم بود نسبت به شهرتی که داشت شاید در زمانه خودش معروف بوده ولی الان از نظرم چنگی بدل نمی زد 
پایانش برام مبهم بود نتیجه گیری خوبی نداشت و داستان رو خوب به پایان نبرده بود 
        

          سرکشی و روح عصیانگر هالی از اول داستان واسم مجذوب کننده بود.
دوستش داشتم. درکش می¬کردم و می¬خواستم بیشتر ازش بفهمم. بیشتر حسش کنم. بشینم باهاش حرف بزنم بگم انقد این بازیگوشی¬ها و فرار کردنات رو می¬فهمم که نگو. 
واسم عجیب نبود که هر هفته بره به کسی که نمیدونه کیه توی زندان سر بزنه. به هرحال اون هالیه. این شیدایی و از این شاخه به اون شاخه پریدن، رژ زدن در هر حالتی، کاری می¬کرد که دلم بخواد زنانگیش رو بغل کنم. 
کاپوتی سوگ این زن رو هم خیلی خوب نشون داد. شبیه دیدن خیلی چیزها به فرد. ارجاع به سربازی و جنگ به نظرم از ترومن کاپوتی بعیده.
و درخشان ترین لحظه. رها کردن گربه و بعد دنبالش گشتن. اینکه نمی¬دونی آیا چیزی در این دنیا برای تعلق داری یا نه؟ اینکه انقد راحت از بچه¬¬ی توی دلت بگذری اما با یک گربه نزدیکی بیشتری حس کنی، چیزیه که مختص هالیه. 

اما برم سراغ نویسنده. پرداخت داستان و شخصیت¬ها و شگفتی¬هایی که ایجاد می¬کرد رو دوست داشتم. اما به نظرم زیادی آمریکایی بود. بچه¬های سرخ¬پوست وحشی؟ کوتاه بیا ترومن کاپوتی. داری جامعه رو بازنمایی می¬کنی؟ منظورت چیه؟
        

          یک داستان کوتاه که براحتی می توان در یک نشست اونو خوند حس خاصی بهش نداشتم اما قلم نویسنده خوب بود و خوب جلو میرفت و تعمیم هایی بجایی وجود داشت اما اگه هنوز نخوندید توصیه میکنم فیلمش رو ببینید و همون کفایت میکنه چون فیلمش خیلی خیلی قشنگتره که البته مدیون بازی درخشان ادری هپبورنه
        

          من دوسش نداشتم 
        

          دلم می‌خواست یه داستان خوب بخونم. یه داستان که مطمئن باشم خوندنش کیف می‌ده. نه اینکه هی بهش مهلت بدم و دندون رو جیگر بذارم و آخرم بگم: "نه. مثل این‌که واقعا مزخرفه!". و ترومن کاپوتی هم منو ناامید نکرد. خوندن «صبحانه در تیفانی» خیلی دلچسب بود. چه پایان تلخ اما خوبی داشت، تو یه فرصت دیگه فیلمش رو هم می‌بینم.


        

          در مورد کتاب صبحانه در تیفانی نوشتن برام سخته چون دچار احساسات متناقضی شدم! واقعیتش شخصت اصلی این کتاب منو یاد یه نفر انداخت که نسبت به اون هم احساسات دوگانه‌ای داشتم، گاهی شیفته و گاهی متنفر. الان در مورد این شخص هم همه چیز دوگانه بود، این که این دختر آزاد و رهاست یا بی بند و بار؟ کدومش درست تره؟ باهوشه یا ساده؟ و... به نظرم بهترین قسمت کتاب اونجاست که میگه: «شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی»ه
        

          یک داستان بلند شسته‌رفته و تروتمیز. می‌شود در یک نشست آن را خواند و لذت برد. شخصیت‌پردازی آن‌قدر قوی انجام شده که مخاطب می‌تواند کاملا نسبت به سرنوشت شخصیت‌ها و احساسات و رنج‌ها و خوشی‌های آنها کنجکاو و علاقه‌مند باشد. به‌خصوص شخصیت هالی و تضادهای درونی او بسیار قوی کار شده است. بیخود نیست که هالی یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های ادبیات آمریکا است. حتی اگر غافلگیری پایانی پیرنگ داستان وجود نداشت هم از نظر من کار بسیار خوبی بود. با آن پایان زیبا که عالی هم شده. دوستش داشتم.
        

          هالی گولایتلی دختری مرموز و در عین حال صاف و ساده، سبک سر و در عین حال عاطفی ، وحشی و در عین حال رام و اهلی، رها و آزاد و در عین حال پای بند به تعهدات نانوشته…
بصورت کلی مجموعه ای از تناقض ها ست که شخصیت هالی را شکل داده و  چالش هایی که سر راه او و شخصیت های مختلف داستان قرار می‌گیرد عیار ان ها را برای خواننده مشخص می‌کند.
من کتاب رو دوست داشتم و به نظرم ارزش خواندن دارد خصوصا که کوتاه و مختصر و مفید است و عاری از توصیفات کشدار و ملال انگیز…
        

          اینکه این کتاب بیشتر به فیلمش شناخته می شه ،کاملا قابل درکه ، فیلم هم روایت جذاب تری داره و هم پایان دلنشین تری و شبیه کتاب رگه های نژاد پرستی توش دیده نمی شه، ولی خب خوندن خود کتاب هم لذت بخش بود.
        

          تا الان هر چه رمان کوتاه خوندم به دلم ننشسته
انگاری از وسط شروع میکنند و از وسط تموم میشه داستان
معمولا برای وقتی کتابی رو میخونیم بعد فیلم رو میبینیم با تمام احساس اون فیلم رو درک میکنیم چون جزئیات رو توی کتاب خوندیم...
و واقعا کتابه خیلی لذت بخش تر از فیلم هست چون تمااام ریزنکات رو میگه و تصور   خیال خیلی فراتر از این همه تکنولوژیه
ولی اینا روی این قضیه و این کتاب صدق نمیکنه 
فیلم بهتر از کتابچه هست
ولی واقعا میشه گفت جذب نمیکنه این کتاب....
        

          حقیقتا انتظار داشتم مثل فیلمش باشه چون فیلمش جز فیلم های مورد علاقمه،ولی نبود.
بد نبود ولی اندازه ی فیلم نتونستم دوستش داشته باشم.
        

          کتاب در مورد شخصیتی به نام هالی گولایتلی است و داستان از زبان همسایه و دوست او، باستر روایت می‌شود. کتاب شخصیت‌محور است پس انتظار اتفاقات هیجان‌انگیز در این کتاب نداشته باشید.
سال‌ها از آخرین برخورد هالی و باستر گذشته و خبر پیچیده که او در آفریقا دیده شده است. حالا با یک فلش‌بک داستان اصلی شروع می‌شود و تا پایان کتاب ادامه می‌یابد. شما در طی این فلش‌بک با یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین شخصیت‌های فرهنگ آمریکا آشنا می‌شوید. در کنار باستر به روح آزاد هالی غبطه می‌خورید و برای حماقتش افسوس. با مشکلات روانی او آشنا می‌شوید و تصمیماتش را درک می‌کنید. و در پایان کتاب همچون دیگران عاشقش شده و از او بیزار می‌شوید.
در مورد ترجمه‌ی کتاب باید بگویم خوب است ولی ادبی نوشته شده و این کمی برای این کتاب توذوق می‌زند. نکته‌ی دیگر هم اینکه اگر برایتان مقدور است حتما نسخه‌ی انگلیسی کتاب را بخوانید تا بهتر هالی را درک کنید.
از روی این کتاب یک فیلم کلاسیک هم با همین نام ساخته شده است. من در زمان نوشتن این یادداشت هنوز فیلم را ندیده‌ام ولی گویا فیلم تفاوت‌هایی با کتاب دارد منتها شهرتش از کتاب بیشتر است.
در پایان این کتاب را به کسانی پیشنهاد می‌کنم که برای لذت بردن از یک کتاب نیازی به اتفاقات هیجان‌انگیز ندارند. اگر شما هم با زندگی روزمره سرگرم می‌شوید این کتاب برای شما است.
        

          تقریبا از همون صفحه های اولی که شروع کردم به خوندنش فهمیدم از اون کتاباست که باید زبان اصلیشو میخوندم. نه اینکه ترجمه بد باشه ولی کاملا مشخص بود لحن نویسنده و شوخی هاش طوری هستن که فقط تو زبان خودش ميشه فهمیدشون و ازشون لذت برد.
به علاوه این، به نظرم داستان خیلی کوتاه بود. اونقدری که نتونستم با هیچکدوم از کاراکتر ها احساس نزدیکی کنم و ارتباط برقرار کنم. برای همین فکر کنم 2.5 امتیاز خوبی باشه!
        

          صبحانه در تیفانی روایت نوع غالب زندگی آمریکایی است؛ رهایی، آزادی، ماجراجویی و در عین حال روحی ناآرام در جستجوی مأوایی برای آرمیدن خویشتن خویش!
در این صورت‌بندی «تیفانی» نه فقط یک فروشگاه لوکس جواهرفروشی که حس تجمل‌گرایی زندگی آمریکایی را ارضا می‌کند بلکه نمادی از آرامش، امنیت و البته ابراز بی‌نیازی است؛ چه اینکه کسانی شانس خرید در آن‌جا را دارند که در زندگی غنی باشند. تیفانی در مسیر رویای ثروت و زندگی اشرافی، روزنه‌ای برای فرار از دنیای آشفته بیرون است چون در آن‌جا جهان بی نگرانی و تشویش در گرد خویش می‌چرخد! برای هالی آن‌جا نه یک آرمان‌شهر بلکه یک سراب است ؛ جایی که هرگز به آن تعلق ندارد، اما تصور می‌کند که اگر به تیفانی برسد، ناآرامی‌اش پایان خواهد یافت.
صبحانه در تیفانی داستان زندگی دختری است سرکش و آزاد که نماینده تمام‌عیار زندگی آمریکایی است که هم نمی‌تواند در زندگی‌ بیارامد و هم قادر به ترک ماجراجویی‌هایش نیست و هم این بی‌سر و سودایی جز سرگردانی و وحشتش نیفزاید.
نثر کتاب بدیع، روان و کشنده است. از این جهت در خورد تحسین و احترام جداگانه‌ای است به نظر من شهرت کتاب  همان‌قدر که در گرو این نثر بدیع  و ساختار روایی بروز است رهین آن بی‌هوایی و رهندگی قهرمانش نیز هست. قهرمانی که به مدد قلم نویسنده پیش‌بینی ناپذیر، معما‌گونه و مهیج به تصویر کشیده شده است.
        

          پایان کتاب اون چیزی که دلم میخواست اتفاق نیوفتاد برای همین ناراحتم و بهش ۴ ستاره میدم😂
ولی قشنگ و دلنشین بود . من که لذت بردم :)
        

          کتاب صبحانه در تیفانی نوشته‌ی ترومن کاپوتی، داستانی کوتاه اما به‌یادماندنی است که زندگی هالی گولایتلی، زنی آزاداندیش و غیرقابل پیش‌بینی در نیویورک دهه ۴۰ میلادی، را به تصویر می‌کشد. روایت از دید یک نویسنده‌ی گمنام (راوی) بیان می‌شود که شیفته‌ی شخصیت مرموز و رفتارهای غیرمعمول هالی است.

این اثر بیش از آن که داستانی پرماجرا باشد، بر جنبه‌های شخصیتی و لایه‌های پیچیده‌ی روابط انسانی تمرکز دارد. هالی نماینده‌ی نوعی زندگی رها از قیدوبندهای اجتماعی است، اما همین آزادی ظاهری اغلب با تنهایی و نوعی گم‌گشتگی همراه می‌شود. کاپوتی به‌جای قضاوت شخصیت‌ها، آنان را با تمام نقاط ضعف و قوتشان به نمایش می‌گذارد.

نثر کاپوتی ساده، اما ظریف و سرشار از جزئیات است. کتاب در عین جذابیت، گاه حس اندوه و سردرگمی را در مخاطب برمی‌انگیزد، زیرا مسائل هالی نمادی از چالش‌هایی است که بسیاری از افراد در مواجهه با هویت و خواسته‌هایشان تجربه می‌کنند.

در مجموع، صبحانه در تیفانی کتابی است که می‌توان از آن برداشت‌های متفاوتی داشت: برای برخی داستانی از شور زندگی و استقلال، و برای دیگران روایتی از بی‌ثباتی و ناپایداری روابط انسانی. این کتاب می‌تواند الهام‌بخش یا حتی چالش‌برانگیز باشد، بدون آنکه پاسخ‌های مشخصی به مخاطب ارائه دهد.
🌿🌹

        

          تو این مورد احتمالا فیلمش جذاب تره ، کتاب یک سری ضعف ها داره که تو فیلم اکثر اون ها برطرف میشه ، کتاب خیلی از جا ها خسته کننده میشه ، با این که خیلی کوتاهه ولی هی کش میاد ، بنظرم قبل شروع کتاب حتما خلاصه کتاب و مقدمه شو بخونید تا تو طول کتاب بدونید  در انتظار چی هستید ، فیلمش هم که دیگه نیاز به تعریف نداره ،عالیه
        

          نه داستان خاصی داریم، نه کشش عمیق؛ فقط یه راوی بی‌هویت که نگاهمون رو دنبال خودش می‌کشه تا تهِ داستانی که ته نداره.
این کتاب بیشتر شبیه یه نوشیدنی رنگی قشنگه که مزه‌ش فقط آب‌قنده!
ترومن کاپوتی هم انگار خواسته یه قاب زیبا بسازه، ولی یادش رفته جونِ توی قاب مهم‌تره.