فقط وقتی کتاب را تا آخر می‌خوانی، میفهمی که چرا یکی از شاهکارهای ادبی جهان است.
        

          اوایل دهه‌ی هشتاد بود که ترجمه‌ی مهدی سحابی از رمان «تربیت احساسات» فلوبر به بازار آمد و هم‌چنان بی‌رقیب مانده است. ماجراهای عاشقانه‌ی فردریک موروی جوان در تربیت احساسات به تحولات پرشتاب پاریس در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم گره می‌خورد، پاریسی که، به قول گوته، در هر گوشه‌اش می‌شد تاریخ را یافت. چند سال بعد، سحابی «مادام بوواری» را هم ترجمه کرد تا نشر مرکز دومین شاهکار فلوبر را هم به بازار فرستاده باشد. «مادام بوواری» شرح جاه‌طلبی‌های زن جوانی است که از حدود عرف و اخلاق شهر کوچکش فراتر می‌رود و با سرنوشتی تراژیک مواجه می‌شود. فراتر از این‌ها، سبک‌ قدرتمند فلوبر در پرداختن به مضمون و توصیف اشیاست که ما را مدام تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          داستان تلخی بود...از اون تلخی های زننده ای که از حقیقت محض سرچشمه می گیرند
***
اگر رنج های ما به حال کسی سودی داشت می توانستیم به نام این که فداکاری می کنیم خود را دلداری دهیم
        

          کتاب جالبی بود سرشار ا ز احساسات؛ چه خانوادگی، چه نوستالژیک، چه اروتیک و چه طبقاتی
در مجموع خیلی تضادهای جالبی رو تصویر می کرد و آشفتگی های ذهن و ارتباطات اجتماعی رو خوب نشون میداد، هرچند به نظر می رسید داستان در طعن ها و همراهی هایی که با مادام بواری داشت قصد داشت تصاویری مقطع از گذاری انسانی در وضعیت اجتماعی رو نشون بده؛ سرنوشت دختری از صومعه تا روستا، از رمان تا زندگی و از روستا تا شهر، ولی برای من، و شاید شرایط اجتماعی ما، قدری کتاب ناهمگون و نامتجانس نشون میداد و البته، من از این عدم قرابت زیاد لذت نبردم!
جذاب ترین بخش کتاب کنایه هایی بود که به خود کتاب باز میگشت: مثلا نقدهای که در لفافه به رمان وارد می کرد و خیال پردازی ها که سرنوشت تباه می کرد تا نسبت های دوگانه ای با شهر که گویا خود فلوبر هم درگیرش بوده
با تصاویر انتهایی داستان می شد عجیب همدل بود و تحقق عینی سبکی از نویسندگی رو دید که در اون، هرچند با شخصیت اصلی داستان به خاطر کارهاش نمی تونی احساس قرابت کنی ولی در نهایت سخت ازش دل می کنی؛ مثل فیلم دایره زنگی و ... 
در مجموع به یکبار خوندش می ارزید
        

          با عذاب وجدان تمومش نکردم 😂
خیلی تعریفش رو شنیده بودم و کتاب صوتی اش رو تهیه کردم و واقعا برام مثل یک شکنجه بود ، شاید چون عادت کردم با شخصیت اصلی داستان ارتباط مثبتی برقرار کنم که خب فکر کنم توی این کتاب  میسر نیست .
        

          خیلی خسته کننده بود خیلی..اگه قصد نویسنده این بود که ملال روزمرگی را با پوست و گوشت و استخوانمون احساس کنیم کاملا موفق بوده...منتظر نقطه عطف داستان بودم ولی اتفاق نیوفتاد و فقط به امید پایان متفاوت یا غیر منتظره تا آخر خواندمش...
داستانی پر از خیانت و حماقت...اعصابم خورد شد از حماقت این زن و شُل و ولی این مرد... 

تنها پیام مثبت این داستان این بود که هرچقدر به هوس و نفس دل بدی و جلوی خودت را نگیری توی باتلاقی از اشتباهات و حماقت ها گیر میوفتی...و به آدم های هول و سیری ناپذیر دل ند که زندگیت به باد میره...
در رابطه وقتی شور وهیجان اولیه از بین میره ملال زندگی روزمره خودنمایی میکنه...و راه حل،شروع یک رابطه جدید دیگه نیست چون این دور باطل ادامه پیدا میکنه اگر راه حل درستی براش پیدا نکنی... 

اگه تمام کتاب های توی لیستتون را خواندید و کتابی باقی نمونده بازم وقتتون را برای این کتاب نزارید....
        

          حقیقتش اینه که نه کتابی هست که به کسی معرفی کنم، نه هدیه بدم. پس دو ستاره براش کافیه.
خط داستانی تا حدودی شبیه آنا کارنیناست، ولی تولستوی کجا و فلوبر کجا!
با خوندن آنا کارنینا و شخصیت پردازی که تولستوی کرده این احساس به آدم دست میده که آدم‌های اطرافش رو می‌تونه روانکاوی کنه و بهتر بشناسه.
با خوندن مادام بوواری چی؟ هیچی. متوجه می‌شین که پرتوقع و خیالباف نباشین و سعی کنین با رشد سنی، عقلتون هم رشد کنه :)
        

          چرا داستان‌های کلاسیک که در مورد زنان نوشته شده، بیشتر تم خیانت دارند؟!
از این که بگذریم کتاب جذابیت فوق‌العاده‌ای ندارد،خصوصا از باب ماجرا و داستان.
اما ترجمه آقای مهدی سحابی شاهکار بود و استفاده به جا از واژه‌ها توصیفات موجود در رمان را جذاب‌تر کرده بود. 

        

          مادام بوآری، کاراکتری‌ست که هرگز از ذهنم پاک نمی‌شود. فلوبر آن‌قدر دقیق و موشکافانه حس‌ها و افکار این‌زن را توصیف می‌کند و طوری این‌توصیف‌ها تا مغز استخوانم نفوذ کرده که گویی دیگر برای همیشه یک‌مادام بوآری در وجود خودم دارم. از سرنوشت پرتلاطم و عجیب و غریب‌ش زبان بند می‌آمد. واقعا یک‌تراژدی بی‌نقص
        

          خوشحالم فقط آخرش اِما نتیجه خیانتاشو دید
        

          از فیدیبو نسخه صوتی این کتاب رو خریدم. بدون اینکه نظرات رو بخونم و خب میتونم بگم پولم رو انداختم تو جوب! افتضاح بود خوانش گوینده‌ی محترم. انگار یه دانش‌آموز نوجوانه که همون لحظه کتاب رو دادن دستش، بخونه. پر از غلط و تپق
هشت فصل گوش دادم ولی دیدم واقعا دارم با زجر گوش میدم. رهاش کردم و فعلا در قفسه کتاب‌های ناتمام قرارش دادم.
        

          شاهکار جاودانه فلوبر ؛ اثری سترگ در نقد فانتزی های بلندپروازانه جامعه طبقه متوسط.
        

          وقتی یوسا یه کتاب در مورد مادام بوواری می‌نویسه دیگه آدم چی بگه؟!! اسم کتاب هست عیش مدام! (the perpetual orgy)!
        

          داستان کشش و جذابیت نداشت و موضوع هوس بازی زن شوهر دار هم جالب نبود 
فقط پردازش نویسنده به جزییات اطراف شاید نقطه قوت کتاب بود که متاسفانه اون هم با ترجمه نه چندان خوب راه به جایی نبرد
        

          و بله بالاخره به اتمام رسید :)
این کتاب را در مرداد ماه شروع به خواندن کردم و
 در زمانی بود که دچار آبله مرغان شدم حال و احوالمان در آن روزگار بسی داغان و نالان بود و به همین دلیل از  حال و هوای  این کتاب به کلی دور گشتم ...
و حالا  تقریبا پس از گذشت ۶ ماه..
دوباره خوانشش را در دو روز به اتمام رساندم .
داستان خیلی دلنشین و با پایانی قابل پیش بینی داشت البته برای من ،
خیلی ها برایشان غیر قابل پیش بینی بود .
خیلی با خودم کلنجار میرفتم که بتوانم مادام را دوست بدارم 
اما نمیشد ....
تمام و کمال پذیرایش باشم یک سری زمان ها واقعا درکش
میکردم و اما یک سری زمان ها از جهل او اعصاب و روانم بهم می‌ریخت ،
بیش از اندازه برت کوچولو را دوست می‌داشتم و برای سرنوشت او دلم بسیار میسوخت ...

        

          یکی از بهترین اثرهای فلوبر هست. 
کتاب تربیت احساسات فلوبر هم خوبه.
فلوبر یه جورایی تحت تاثیر اثر بالزاک ینی‌ زن سی‌ساله قرار گرفت و این کتاب رو نوشت. این کتاب عالیه واقعا. نویسنده به خاطر این کتاب خیلی اذیت شد و اونو هم متوقف کردن  چون می‌گفتن از نظر اخلاقی مشکل داره. ولی به نظرم همه‌ی انسان‌ها‌ باید این اثر زیبارو بخونند.
        

          به باور من کتاب های کمی هستند که حتی وقتی میخوای فقط به خوندن پنجاه صفحه ازشون برای یک روز اکتفا کنی ،کتاب با تو کاری میکنه که تا به آخرش نرسه ازش دست نکشی ،و مادام بوواری برای من همچین کتابی بود به خودم اومدم و دیدم دارم ساعت ها میخونمش و غمی از تموم شدنش توی دلم نشست،
داستان در مورد عشق ،مرگ،دوست داشتن و حتی دینداری هست ،داستانی که زولا از اون تعریف میکنه و این مطلب در مقدمه کتاب آورده شده، اما از برترین نویسندگان دیگری که زبان به تحسین این اثر گشودند و در مقدمه کتاب آورده نشده  هنری جیمز و ولادیمیر نباکوف بودند ، ماریو بارگاس یوسا مادام بوواری رو اولین رمان واقعی مدرن میدونه‌ و درکتابش به نام عیاشی همیشگی مادام بواری را به عنوان اولین رمانی که ترکیبی ماهرانه از «شورش، خشونت، ملودرام و سکس» دارد، جلوتر از زمان خود قرار می‌دهد. از نظر سبک، و یوسا اشاره می کند که چطور رمان فلوبر راهنمایی برای نویسندگان مدرن بعد از خودش خواهد بود ، یوسا خودش از بهترین نویسنده ها هست و کتاب های خیلی عالی ازش ترجمه شده .
مادام بوواری ،داستانی که در قرن نوزدهم نوشته شده  در مورد زنی که از خانه داری خسته شده و به دنبال آزادی های بیشتر هست، حتی قبل از اینکه جنبش های فمنیستی رخ بدهند برای همین اثر مهمی هست و به نوعی یک انقلاب ادبی بوده ،مضامینی مثل عشق و خیانت و دسترسی به آزادی های بیشتر که در سیطره مردان بوده در این داستان به اِما شخصیت اصلی داستان داده شده که به دنبال فرار از محدودیت های زندگی زنانه قرن نوزدهم بوده ،داستانی که به سبک رئالیسم نوشته شده و حتی رمانتیک بودن و توهم عشق داشتن شخصیت اصلی داستان که اِما هست و مشکلاتی که به خاطر این رمانتیک بودن براش اتفاق می افته نشون میده که نویسنده به دنبال این بوده که نشون بده رمانتیسم چه رنجی رو برای افراد در پی داره ، به همین خاطر فلوبر در سال 1857به دادگاه فراخوانده میشه چون کتابش اثری ناشایست تلقی میشه ،بله بله ،همین کتاب.
 در جامعه  قرن نوزدهم وظیفه زن فقط همسرداری ،بچه داری و خانه داری بوده ،حالا از دل این رمان یه شخصیت سرکش بیرون میاد که از هر محدودیتی فراری بوده ،همچین در قسمت های زیادی از داستان میبینیم که فلوبر باور به کلیسا و تقدس عبادت  رو به چالش میکشه اینکه مردم به جای پزشک از کشیش درخواست کمک میکنند،سخنان کفرآمیزی که گفته میشه و صحنه خارق العاده ای که پیرزنی با دست های پینه بسته وقتی هدیه ای میگیره میگه این هدیه رو به کشیش میدم تا برامون دعا کنه،و طنز تلخ این حرف با خواننده میمونه،
 بارها از فلوبر خواسته شد قسمت هایی از رمان رو حذف کنه و فلوبر خیلی عصبانی میشد امادر آخر با توصیه دوستش ماکسیم دوکمپ صحنه هایی از کالسکه سواری اِما و لئون حذف میشه... 
⭕وارد محدوده اسپویل بیشتر میشیم⭕
به طور جزئی تر، داستان در مورد پزشکی به نام شارل هست پزشکی ساده ،بدون بلندپروازی های مالی و رویاهای عاشقانه زیاد به دنبال یک زندگی عادی، بعد از ازدواج اولش ،برای درمان پای باباروئو راهی یک روستا میشه و اونجا دلباخته اِما میشه ،زندگی اون ها رو به هم میرسونه،اوایل کتاب بیشتر در مورد زندگی شارل و خانواده اش میخونیم در واقع ما از کودکی تا مرگ شارل همراهش هستیم ،میبینیم که شارل چطور از شخصیتی که در مدرسه مسخره میشده و دوره ای به دنبال عیاشی میره و امتحان پزشکیش رو از دست میده تبدیل به یه پزشک میشه اما جاهای مختلفی از داستان میبینیم که مادرش برای زندگیش تصمیم میگیره ،ازدواجی که به وسیله مادرش براش تدارک دیده شده و حتی دخالت های مادرش در ازدواج دوم ،و از منظر روانشناختی هم میشه شخصیت مادر رو به سادگی ،ساده لوحی و گاهی بی عرضگی شارل ارتباط داد، اما بعد داستان در مورد اِما توضیح میده،اِما با حضور در یک مهمانی دلباخته تجمل و رویایی بودن زندگی آدم های دیگه میشه و زندگی رو به کام خودش تلخ میکنه ،از زندگی روستایی خسته و به دنبال آزادی های بیشتر ، اِما حتی وقتی میخواد بچه دار بشه دوست داره که یک فرزند پسر داشته باشه ،چون اینطوری انگار یک نفر میتونه آزادی ها و زندگی ای که اون به دنبالش بوده رو تجربه کنه ...
⭕spoiler alert⭕

 اِما با دوتا آقا به نام رودولف و لئون وارد رابطه میشه در این حین تجمل گرایی باعث میشه مدام خرید های بی فکر کنه و برای خودستایی و خودنمایی خودش رو مقروض کنه ،اما همه عشق ها رنگ میبازند و اِما دلزده و دلگیر باقی میمونه ،قرار بر این میشه که اموال شارل و اِما مصادره بشه ،و اِما به هردری میزنه و هرکاری میکنه نمیتونه پول رو جور کنه ،حتی از معشقوقه هاش کمک میخواد و هر کدوم به نحوی غیبشون میزنه ،رودولف با اینکه از لحاظ مالی نیازمند نیست کمکی بهش نمیکنه ،اِما خودش رو میکشه.
دردناک ترین قسمت برای من اونجا بود که میگفت شبی که رودولف و لئون خواب بودن شوهر اِما در سوگش بیدار بود ،به در دیوار خونه نگاه میکرده و حتی نمیخواسته بذاره وسایلی که درشون اثری از اِما بوده مصادره بشه ،
«رودولف که همه روز را برای سرگرمی در جنگل تاخته بود،در کوشک اش آسوده خوابیده بود؛ لئون هم در خانه اش خواب بود .در آن ساعت یک کس دیگر هم بود که نخوابیده بود »
و نویسنده عشق ناکام ژوستبن و ناراحتی مسموم کردن معشوقش به زیبایی به تصویر می کشه.
شاید عشق واقعا همین بوده ،همین که وقتی همسرت تمام دارییت رو به باد داده باز هم تو تلاش میکنی که از مسمویت نجاتش بدی ،باز هم دوستش داری و میخوای فقط زنده بمونه.
 در پایان داستان بعد از مرگ اِما وقتی شارل نامه های رودولف؛معشوق اِما رو پیدا میکنه اصلا قسمت خوشحال کننده ای نیست ،توصیف فلوبر از اما و روایت گری فلوبر یک روایت گری بدون قضاوت بوده ،و به خواننده این احساس رو نمیده که اِما مستحق مجازات هست ،در مواجه همسر و معشوق اِما با هم ،وقتی شارل  در معشوق همسرش نشانه هایی از همسرش میبینه و به جای هر دعوا و مرافعه ای فقط به گفتن شاید این سرنوشت بوده بسنده میکنه،آیا این عشق حقیقی نبود اینکه حتی نخوای معشوقت رو بخاطر خطایی که در حقت کرده سرزنش کنی...شاید عشق همین روزمرگی ها و عادی شدن هاست.‌..
چندتا سمبلی که در داستان وجود داشتن یکی پنجره ای بود که اِما از اون آدم های بیرون رو نگاه میکرد،پنجره در واقع به عنوان نمادی برای فرار از زندگی محدود و رفتن به آزادی های جهان بیرون بود ،اِما آدم های بیرون رو میدید و اون ها اِما رو نمیدین و اینطور میشه برداشت کرد که جایگاه اِما به عنوان یک زن در قرن نوزدهم بهش اجازه دیده شدن رو نمیداد،و اِما که از امتیازاتی مثل شغل و پول بهرمند نبود از بدنش برای دیده شدن استفاده کرد،
نماد بعد دسته گلِ عروسِ خشکِ به جا مونده از همسر اول شارل ،در واقع وقتی اِما وارد خونه شارل میشه با اون دسته گل مواجه میشه و از خودش میپرسه وقتی من نباشم چه بلایی به سر دسته‌گل من میاد،در واقع دسته گل به عنوان نمادی از ناامیدی از زندگی زناشویی شناخته شده  و در قسمتی از داستان میبینیم وقتی اِما دچار طغیان و سرکشی هست دسته گل رو به آتش پرتاپ میکنه ،برای من بیانگر این بود که اِما خودش زندگی خودش رو خراب کرده،
و آخرین سمبلی که ازش صحبت میکنم گدای کوری بود که روی صورتش عفونت بود،در واقع بارها سد راه اِما میشه و یه جورایی وقتی اِما سرگرم زندگی در پاریس بوده با چهره وحشتناکش باعث ترس اِما میشه و در آخرین لحظات داستان وقتی اِما در حال مرگ هست صدای ترانه اون گدا رو میشنوه یه جورایی آخرین لحظات زندگیش مواجه ای ترسناک با اون مرد بوده که میشه اون مرد رو واقعیت زندگی اِما یا عقوبتش تصور کرد ،گدایی در حال زوال جسمی در برابر اِما قرار گرفته که دچار زوال اخلاقی بوده و مقابله این دوتا در داستان خیلی خیلی هنرمندانه و باشکوه آورده شده،
مادام بوواری از بهترین ها بود ،و اگر دوستش نداشتید فقط صبر کنید که از صفحات اولیه توصیف ها عبور کنید،هرچند توصیف ها چیز اضافی ای نیستند و در جای خودش برای تصویرسازی بهتر از جامعه قرن نوردهم آورده شدند...

اگه به سنین پیری رسیدم حتما یبار دیگه میخونمش ،به همه هم پیشنهاد میدم بخوننش چون یکی از بهترین کتاب هاست همینطور که از متن بلندی که براش نوشتم معلومه ⁦⊂(◉‿◉)つ⁩

از متن کتاب: 

منظورم این است که از غم و غصه آدم همیشه یک خرده، یک وزنه‌ای به قول معروف، ته دل باقی می‌ماند.

آینده دالان درازی بود و در انتهایش در محکم بسته
..
. 
باورش این بود که عشق باید یکباره، با درخشش‌های بسیار و تکان‌های شدید از راه برسد، توفانی آسمانی که به زندگی هجوم بیاورد، زیر و رویش کند، اراده آدم‌ها را مثل شاخ و برگ بکَنَد و دل را یکپارچه ببرد و به ورطه بیندازد.
...

شما در جان من در یک مکان بلند و استوار و منزه قرار دارید، مثل یک مجسمه حضرت مریم روی پایه‌اش. اما من برای زنده بودن به شما احتیاج دارم! محتاج چشم‌های شما، صدایتان، فکرتان‌ام! 

..

نه، تکان نخور! حرف نزن! مرا نگاه کن! از چشم‌هایت یک چیز خیلی ملایمی بیرون می‌زند که تسکینم می‌دهد
..
همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درک نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.