یادداشت زهرا قدیانی

        ناخوادآگاه یاد آناکارنینای تولستوی می‌افتیم از این جهت که درونمایه هر دو مسئله خیانت زن است. 
فلوبر نگاه کلان‌تر و انسانی‌تری دارد، ملال و *طمع* را دستمایه قرار می‌دهد. 

 تولستوی مسئله را اجتماعی و تا اندازه‌ای روانی می‌بیند. فلوبر بر بعد الاهیاتی هم نظر دارد. 

من شخصا کار فلوبر را خیلی بیشتر پسندیدم. هم اطناب بی‌مورد تولستوی را نداشت و بر موضوع متمرکز بود و هم قوت قلم از نظرم بسیار بیشتر حس می‌شد.