کتاب رو دوست داشتم ولی من کلا این سبک داستان ها رو خیلی متوجه نمیشم:)مخصوصا آخر هر داستان که وقتی بعدش میخونم به خودم میگم خب چی شد الان؟!
ولی ولی حین خوندن داستان از اون فضا لذت میبرم و غرق میشم تو فضای داستان اما موضوعاتش رو دقیق نمیتونم متوجه شم...
      

        تا اواسط کتاب جزئیات بیش از حد و روند کند کتاب یکم حوصله سر بر بود.
دقیقا از نیمه دوم، کتاب جذاب شد و آخرش به بهترین و غمگین ترین شکل تموم شد.
بیشتر دلم برای بِرت گرفت و بعد هم شارل.
خود اِما، اما میتونست قشنگتر زندگی کنه اما نتونست و یا نخواست.
      

        هر کتابی که از آقای فصیح میخونم لذت میبرم و کتاب رو مزه مزه میکنم.
داستان دل کور غمناک بود ولی یه کور سوی امیدی هم داشت.
طرز روایت و نوشتار آقای فصیح رو من خیلی میپسندم مخصوصا اگر داستان درباره خانواده آریان باشه.
قشنگ بود خیلی خیلی قشنگ.
حین خوندن کتاب متوجه هیچ چیز دیگه ای نمیشم و کامل کتاب من رو میبره به دنیای خودش، انگاری که دارم تو خونه درخونگاه زندگی میکنم و رسول و مختار و صادق وگل مریم رو از دور میبینم.
      

        آگاتا کریستی هیچوقت آدم رو از خوندن داستان هاش پشیمون نمیکنه و این کتاب هم با داستان های کوتاه و جذابش همین بود.
داستان ها طوری هستند که تو نمیتونی کتاب رو زمین بذاری و تا نفهمی قاتل چه کسی هست خیالت راحت نمیشه🫠
      

        من این کتاب رو برای بار دوم نتونستم تموم کنم. اصلا کتاب هیچ کشش و جذابیتی برای من نداره. جملات خیلی قشنگی گاها داره ولی اونقدر موضوعات طولانی و باجزییاته که تو متوجه نمیشی دقیقا درباره چی داره صحبت میشه.
این سبک کتاب ها سلیقه من نیست اصلا، نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.