شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        کریستال ساترلند در توصیف کتاب کلمه‌های آبی تیره، اینگونه می‌گوید: خواندن کلمه‌های آبی تیره احساسی شبیه یک رقص آرام، یا عاشق شدن، یا شنا کردن در اقیانوس در یک روز بارانی دارد. این کتاب یادآوری‌ای خیره‌کننده‌ در مورد قدرت کلمه‌ها، کتاب‌ها و داستان‌هاست که قلب شمارا پر و سنگین و درعین حال گرسنه و مشتاق برای چیزی بیشتر نگه می‌دارد.
توصیف خوبی‌ست. اما این کتاب، هنوز به بررسی نیاز دارد.
«کلمه‌های آبی تیره» نوشته کت کرولی، داستان دو دوست صمیمی‌ست. هنری و ریچل، دو دوستی که از کودکی با یک‌دیگر بودند، سه سالی می‌شد که به واسطه‌ی مهاجرت ریچل از گریس‌تاون، از یک دیگر جدا می‌شوند. اما حالا ریچل با غمی بزرگ برگشته و قرار است روزهای جدیدی را در کنار خاله‌اش رز، هنری، جورج، لولا، مارتین، فردریک، مایکل، سوفیا و مهم‌تر همه، کتابخانه‌ی متفاوت "هاولینگ" که برای هنری و خانواده‌اش هست بگذراند.
همانطور که کریستال ساترلند در مورد این کتاب گفت، این کتاب سعی دارد بر اهمیت کلمات تاکید کند. می‌خواهد بگوید نقش کلمات در زندگی ما چیست و چگونه باید از آن‌ها استفاده کنیم. 
این کتاب سعی دارد بگوید احساسات ما، روند زندگی ما، و حتی گاهی سرنوشت مارا، همین کلمات مشخص می‌کنند که خب باید گفت موفق هم شد.
عشق را به خوبی به تصویر کشیده بود. روایت یک عشق دوران نوجوانی، که حالا بزرگ‌تر و پخته‌تر شده، کار راحتی نیست ولی این کتاب به خوبی از پس آن بر آمده بود.
جدای از همه‌ی این تعریف و تمجید‌ها، جا دارد بگویم کتاب کاملا سلیقه‌است. درست مانند «پاییز فصل آخر سال است.»
شما یا عاشق این کتاب هستید، یا از آن متنفرید. حد وسط ندارد. یا با حرف‌های من موافقید، یا مخالف.
ترجمه‌ی متوسطی داشت. حاشیه‌ی پردازی زیاد بود اما اذیت کننده‌ و کلافه کننده نبود.
استفاده از نامه، برای بخشی از داستان، ایده‌ی فوق‌العاده‌ای بود. احساسات واقعی آدم‌ها را در نامه‌ها نوشته بود و کتاب را خاص تر کرده بود.
جنیفر نیون، درجایی، درمورد این کتاب گفت: دیوانه‌وار زیر جمله‌ها خط کشیدم و آن‌ها را برجسته کردم.
کاملا همینطور است. این کتاب پر از دیالوگ‌هایی است که می‌توان زیر آن‌ها خط کشید یا آن‌ها را جایی نوشت و هروقت نیاز به تلنگر بود، به آن‌ها سر زد. تلنگرهایی در باب عشق، زندگی، رفاقت، وفاداری و هرآنچه فکرش را کنید.
نمی‌دانم، شاید یک روزی برگشتم به این کتاب و اسم‌ تمام کتاب‌هایی که نام برده بود را فهرست کردم. کتاب خوب همین است. کتابی که به شما کتابی جدید معرفی کند.
      

        این کتاب تلاش دارد با نگاهی طنز و تأمل‌برانگیز، درس‌های زندگی را از دل آثار مهم ادبیات کلاسیک روس استخراج کند، آثاری همچون تولستوی، داستایوفسکی، چخوف، گوگول و سایر بزرگان  .

نویسنده با ترکیب تحلیل شخصیت‌ها، داستان‌های شخصی، و راهکارهای عملی، نشان می‌دهد چگونه می‌توانیم در مواجهه با چالش‌هایی همچون عشق، یأس، خودشناسی، حسادت، شوخ‌طبعی، و… با کمک ادبیات، زندگی‌مان را غنی‌تر و معنادارتر کنیم  .
چرا بخوانیم؟

🌟 پل زدن بین ادبیات کلاسیک و زندگی روزمره: این کتاب خطاب به کسانی است که می‌خواهند مفاهیم عمیق ادبی را در بافت زندگی عملی بفهمند  .

😄 سبک جذاب و طنزآمیز: گراسکاپ با طنز سبک و تأملات شخصی، متنی دل‌نشین و قابل فهم ارائه داده  .

📘 درس‌های متنوع و کاربردی: مثل خودشناسی، مقابله با یأس، نجات از عشق یک‌طرفه، تقویت تاب‌آوری، و نبود دورویی در روابط  .

فهرست موضوعی

کتاب دارای مقدمه و ۱۱ فصل است که هر فصل به سراغ یکی از آثار ادبی کلاسیک روس می‌رود. موضوعاتی شامل شخصیت‌شناسی، عشق، اخلاق، تاب‌آوری، شوخ‌طبعی، حسادت، و… بررسی می‌شوند  .

مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به ادبیات روس، نقد ادبی یا تحلیل روانشناختی آثار کلاسیک.

آن‌هایی که به دنبال راهنمایی برای زندگی با ترکیبی از ادبیات، فلسفه و طنز هستند.

خوانندگان تازه‌کار در ادبیات روس که می‌خواهند با متنی دوستانه و طنز وارد این حوزه شوند.

      

        این کتاب مثل میت  نمی‌شد روی زمین بمونه.
وایب، فضاسازی، شخصیت‌ها،  سرزمین و پادشاهی همه و همه برام دوست داشتنی و خاص بودن و کتاب رویه دوست داشتنی داشت و من خیلی ارتباط گرفتم با کتاب بطوری که تایم طولانی نمیتونستم بزارمش کنار. 
ولی راجع به روابط  و عاشقانه‌ای که اتفاق افتاد خیلی ملموس و دوست داشتنی نبود و کلیشه‌ای بود و  فرهنگ ما همچین چیزهایی رو  نمی‌تونه بپذیره و من هم نپذیرفتم و قسمت‌های زیاد عاشقانش رو اصلاً دوست نداشتم و باهاش ارتباط نگرفتم.
یه چیز دیگه هم که هست اونم اینه که این کتاب زیادی ترند شد و من دوست داشتم که یک فانتزی خیلی قوی رو ببینم ولی حالا نسبت به این قدر ترند شدن قوی نبود.
با این قیمت خیلی می‌تونین کتاب‌های بهتری رو بخرین و پیشنهاد می‌کنم اگه می‌خواید هزینه کنید سراغ کتاب های دیگه ای برید. 
      

        جنگی که نجاتم داد قصه‌ی آدا، شجاعت و امیدشه. آدا و جیمی برادر کوچیک‌ترش با مادرشون لندن زندگی می‌کنن. مادر آدا اون‌ رو زندانی می‌کنه؛ چون دوست نداره بقیه‌ی آدم‌ها ببینن که دختر معلولی داره. آدا هم از زندگی بیرون هیچ خبری نداره. تنها ارتباطش دست تکون دادن از پشت پنجره برای آدم‌های خیابونه. 

هم‌زمان با شروع جنگ جهانی دوم و حملهٔ آلمان، بچه‌ها به روستاها فرستاده می‌شن تا از اون‌ها مراقبت بشه. جیمی و آدا هم بین اون بچه‌ها به یک روستا حوالی مرز فرانسه می‌رن. اونجا با سوزان آشنا می‌شن و تازه داستان زندگی اون‌ها شروع می‌شه. حالا حق زندگی معمولی رو پیدا می‌کنن و آدا با جسارت کامل تجربیات فوق‌العاده‌ای رو شروع می‌کنه. 

من این کتاب رو هم‌زمان با شروع جنگ می‌خوندم. کم‌کم خوندمش چون برام دلنشین بود و نمی‌خواستم تموم‌ بشه. روبه‌رو شدن آدا و جیمی و با چیزهای معمولی زندگی و تعجب کردن اون‌ها به یادم آورد که شاید نباید فراموش کنم چقدر همین چیزها ارزشمنده. اواخر کتاب جنگ جدی‌تر می‌شه‌ و خودم کلی تعجب می‌کردم که حالا این تجربیات برای من هم ملموسه و وقتی از بمب‌بارون صحبت می‌کنه می‌فهمم چی می‌گه. در مورد خرده‌شیشه‌های کف خیابون می‌خونم و همون لحظه عکس دانشکده‌م‌‌ رو پر  از خرده شیشه می‌بینم. جنگ همیشه و با هر تعبیر و در هر زمانی غم‌انگیزه.

اما خوشحالم که یک جلد دوم (جنگی که بلاخره نجاتم داد) هم داره و باز هم قراره با آدا، جیمی، سوزان و اهالی دهکده‌شون همراه باشم. اگر خواستید رمان نوجوان بخونید ازش غافل نشید. 
      

        "وقتی نیچه گریست"

داستان از جایی شروع می‌شه که برویر ، پزشک معروف اتریشی وقتی در تعطیلات به سر می‌برده ؛ نامه ای از زنی ناشناس دریافت می‌کنه با این مضمون :
"
دکتر برویر !
لازم است بابت مسئله‌ای بسیار مهم شما را ببینم . آینده فلسفه آلمان به این موضوع بستگی دارد..."

کتاب فوق‌العاده دیگه‌ای از اروین یالوم !

بسیاری از شخصیت‌های کتاب واقعی‌اند و بعضی از اتفاقاتی که در داستان بهشون اشاره شده واقعیت دارند اما دیدار دکتر برویر و نیچه خیالیه.
در واقع یالوم با خلق یک دیدار و گفتگوهای خیالی شما رو با ظریف ترین شکل ممکن با زندگی ، تفکرات و فلسفه این دو آشنا می‌کنه و البته گریز کوتاهی هم به زندگی و شخصیت زیگمویند فروید معروف هم می‌زنه!

بسیار لذت بردم از خوندن این کتاب .  صحبت‌هاشون منو وادار به تفکر می‌کرد . بارها نظرم راجع به شخصیت و صحبت‌هاشون تغییر کرد و در آخر می‌تونم بگم لذت بردم از مصاحبت باهاشون.✨
      

        این دومین کتابی بود که از کافکا میخواندم (بعد از «مسخ» که بسیار تاثیرگذار بود)، اما متاسفانه نه ترجمه و اجرای صوتی‌اش را دوست داشتم، نه خود داستان توانست مرا مثل «مسخ» مجذوب کند.  

ایدهٔ اصلی ناب و ترسناک بود: یک ماشینِ شکنجه که روی بدن محکوم حکاکی میکند تا «عدالت» را به او بیاموزد! اما کافکا این ایده را آنقدر مبهم و سرد  پیش برد که نتوانستم با شخصیت‌ها یا پایانِ داستان ارتباط برقرار کنم. برخلاف «مسخ» که گرگور سامسا را میشد درک کرد، اینجا همه مثل ربات‌هایی رفتار میکردند که به سیستمی پوچ باور داشتند، حتی حرکت افسر در آخر داستان، بیشتر مضحک به نظر میرسید تا تراژیک. شخصیت محکوم هم جسدی زنده‌ بیش نبود.

پایانِ داستان هم برایم راضی‌کننده نبود: انگار هیچ‌چیز تغییر نکرد. شاید کافکا میخواست بگوید «نظامهای ظالم با مرگِ حامیانشان میمیرند»، اما این پیام آنقدر سرد و انتزاعی‌ بیان شد که حس کردم داستان ناتمام مانده است.  

در کل: ایدهٔ عالی، اجرای گنگ. کافکا در «مسخ» انسان را در برابر خانواده و جامعه میگذارد، اما اینجا فقط یک دستگاهِ وحشی را نشان میدهد که حتی قربانیانش هم برایش اهمیتی ندارند، و این برای من جذاب نبود.  

امتیاز من: ۲ از ۵ ⭐ (صرفاً برای ایدهٔ اولیه)  

پ.ن: اگر شما این کتاب را دوست داشتید، خوشحال میشوم نظرتان را بدانم! شاید چیزی را من متوجه نشدم.
      

        من خودم رو کمال‌گرا نمی‌دونم. 
آدمای اطرافم رو همونجوری که بودن پذیرفتم. غر زدم با خودم که چرا اینجورین ولی هیچوقت به اونا نگفتم و نخواستم تغییر کنن. سعی کردم توقعاتم ازشون رو کم کنم.
وقتی میخوام کاری رو شروع کنم سعی می‌کنم همه‌چی در بهترین حالت باشه ولی خب اگه نشد چی؟...ولش نمی‌کنم و بالاخره یجوری شروعش می‌کنم. 
اگه بدونم کاری یکم به تعویق بیفته بهتر میشه..صبر میکنم..

اما دور و برم پره از آدمایی که میگن تو کمال‌گرایی. هر مشکلی پیش بیاد یا هرشکایتی که باشه درک نمی‌کنن و حتی نمی‌شنون.‌ چون ملکه ذهنشون شده که این آدم کمالگراس!..
من نمی‌دونم مگه میشه کسی هرچیزی رو ایده‌آل نخواد؟..مثلا بگه من خرابش رو میخوام..یه همسر بیخود میخوام..عاشق فقرم...نمره پایین می‌خوام...دلم میخواد بدترین پروژه رو تحویل بدم..دلم میخواد همه حالشون ازم بهم بخوره..بدترین لباس رو بپوشم و کلا زندگیم به باد فنا بره..
پس این برچسب چیه که رو آدما میزنیم؟!
این کتابم راجب کمال‌گرایی بود..اینکه به‌خودمون فشار نیاریم. برا همین یاد این موضوع افتادم و یکم عصبانی شدم.
وگرنه کتابش که خیلی خوب و گوگولی بود.
به بچه‌ها یاد میده نخوان همه‌رو تغییر بدن..همه قرار نیست که مثل ما بشن..
روزی که تفاوت آدما رو نپذیری و ترکشون کنی
خیلی تنها میشی..
      

        به نام او...

خب من تنها چیزی که از برمه (میانمار) می‌دونستم تصاویر دردناکی بود که چندین سال پیش از زنده سوزی کودکان مسلمان توسط بودایی‌های افراطی اون منطقه صورت می‌گرفت. یادمه حضرت آقا هم یه پیامی دادن مبنی بر اینکه داره به مسلمانان روهینگیایی در میانمار ظلم می‌شه. ولی خب طبیعتاً هیچی از ساختار حاکمیتی اونجا نمی‌دونستم.

خوبی کتاب‌های دولیل اینه که در حین خواندن کتاب همینطور یه بند تو گوگل در حال بالا و پایین کردن و مطالعه‌های حاشیه‌ای هستی تا ببینی قضیه چیه و چه خبره.

خلاصه که دوست دارم همه‌ی کتاب‌های این مرد مصور نویس رو بخونم.
برای من بسی شیرین و جذاب است.
البته کتاب اورشلیم یا همون سرزمین مقدس هم تازه‌تر بود و هم فکر کنم به خاطر حس عمیقی که من نسبت به اون سرزمین دارم برام شیرین‌تر بود.

پیش به سوی شنژن البته بعد از محرم (:
      

        داستان این جلد کتاب فوق العاده زیبا و غم انگیز بود.
انقدر داستان گیرا هست که اصلا دلت نمیخواد کتاب رو زمین بذاری.
به نظرم مناسب حال و هوای این روزای ما هست.
تمام حس و حالی که یک انسان میتونه در جنگ تجربه کنه را نویسنده به خوبی به تحریر در آورده.
همچنین در خط به خط این کتاب استقامت یک دختر  و  سختی هایی که در آن دوران کشیده را با گوشت و پوستتمون میتونیم احساس کنیم.
به شدت بهتون پیشنهاد میکنم که مطالعه کنید.