من مشتری کمیک‌های این نویسنده هستم. قلم طنزش عالی است ‌و به شهرهایی سفر کرده است که شرایط ویژه و متفاوتی دارند و غالب ما چیزی از آنها نمی‌دانیم. این سفرها بیشتر به واسطهٔ همسرش بوده که عضو پزشکان بدون مرز است و به این مناطق سفر می‌کند.
البته نوشته‌ها همه تجربیات شخصی است ؛ بنابراین انتظار انتقادات سیاسی، تحلیل و این قبیل موارد نداشته باشید. با خواندن کتاب کلیاتی لازم و کافی از این شهرها به دست خواهید آورد. 
خواندنشان، با تصاویر خیلی زیاد و متن کم، بسیار سریع است و تفریحی عالی است. زود پیش می‌رود و خسته نمی‌کند و این یکی دیگر از نکات مثبت این کتاب‌هاست.
در نهایت، خواندن این کتاب و تمام مجموعهٔ فعلاً چهارجلدی را توصیه می‌کنم.
        

          4 کتابی که من  در بازار کتاب ایران از این بزرگوار دیده بودم را با خواندن این کتاب تمام کردم(البته با توجه به صفحه ویکی پدیا این نویسنده کتاب های زیادی دارد).

نظرم درباره کتاب ها و این کتاب یکسان است منتها اگر بخوام بروزرسانی کنم باید بگویم که «یک عده آدم خوب از باغ آمده اند تا به جنگلی ها کمک کنند.» نگاهش را دوست ندارم.
البته شاید این بنده خدا همچین دیدگاهی نداشته باشد منتها احساسم از متن این است ...

طبیعتا بودایی ها برای ما موضوعیتی ندارند و بنابر قرآن توهین هم مجاز نیست از طرفی خارجی ها به نظر درباره همه چی  شوخی- جدی یک اباطیلی بیان می کنند که طبعا نمی پسندم تا زمانی که پا روی دم ما نگذارند که با کشتن مسلمانان این اتفاق افتاد فلذا هرچی بهشون گفت به درک!

به شخصه تصوری از میانمار نداشتم جز آن که بوداییان، مسلمانان را کشتند و  اینکه همین خانم «آنگ سان سوچی» برنده نوبل شده است و موضع خاصی در برابر این اتفاقات نگرفته است! که غربی ها هم واکنش نشان دادند و یک سری جوایزشان را از این پس گرفتند. در کتاب احساس می کنیم با یک فرشته در بند روبه رو هستیم(شاید هم  فرشته باشد ولی خب نوبل گرفتن خودش ایجاد شائبه می کند). البته درحال حاضر دوباره محاکمه شده است.(یک دوره ای بعد این کتاب آزاد میشه و  الان دوباره ارتش کودتا کرده و  در راس کار قرار گرفته است و براش دادگاه و حکم بریدند.)

جدا از اباطیلی که گفتم 35 نکته یادداشت کردم که به عبارتی چیزی است که از کتاب و از برمه یا میانمار یاد گرفتم که به نظرم خوب است.
        

          بعد از کتاب سرزمین مقدس و پیونگ یانگ ، کتاب یانگون سومین کتاب از این نویسنده بوده که خوندم .
این سبک کتاب های کمیک برام جذاب بوده و همین طور اطلاعات خوبی که از نویسنده از سفر به این کشورها میده
        

          واقعيت اين بود كه من چيز خاصی از برمه نمی‌دونستم در كمال خجالت. حتی نمی‌دونستم برمه و ميانمار یک كشورن در واقع! و خب اين اطلاعات و چيزهايی كه به نظر یک گردشگر كانادایی فرانسوی ميومدن، جالب توجه بودن برام. غصه آور.
و عاشق اون آخرش شدم كه مراقبه در معبد بودایی‌ها رو امتحان می‌كنه.
همچنين چاپ و ترجمه خوبی داشت بنظرم ^_^
        

          سرگرم کننده است و تا حدی کنجکاوی برانگیز که برویم وضع و حال امروز محل را بررسی کنیم.
        

          خوب بود مثل بقیه سفرنامه ها‌.
        

          فک کنم این کتاب رو هر کسی بخونه اولین کاری که می‌کنه کشور خودمون رو باهاش مقایسه می‌کنه، مخصوصا اون قسمت سانسورش...

خب برای منی که با کتاب‌های کمیک زندگی کردم یه تجربه جدید و عین حال جذاب بود ولی چند تا نکته به نظرم می‌رسه که گفتنش خالی از لطف نیست. 
۱- این کتاب رو نمی‌شه فقط تو دسته مصور قرار دادش چون محدود به داستان نشده و روایت‌های تاریخی و سفرنامه‌ای رو در قالب تصویر به منه مخاطب ارائه داده.
۲- کتاب‌های مصور برای رنج سنی بزرگسال تقریبا جاشون خالیه تو ایران  و نشر اطراف چندتا کار خوب ترجمه کرده.
۳- خیلی‌ها کتاب‌های کمیک رو به عنوان کتاب قبول ندارن ولی اسمِ این دست کتاب‌های مصور رو گرافیک‌ ناوْل گذاشتن که در قالب داستان شروع می‌شه اما به داستان محدود نمی‌شه و روایت‌های غیرداستانی هم شاملش می‌شه یعنی متفاوت از کتاب‌های کمیک این کتاب‌ها رو می‌دونن‌.
[ ذهنِ خسته‌م همین چیزا رو درک می‌کنه، ببخشید که سرتون رو درد آوردم ] 
        

           اولین کتابی که به این سبک میخوندم بود
صفحات اول یکم ارتباط با متن و تصویرش سخت بود ولی به مرور خوشم اومد، روان و جدید بود هم این سبک نوشتار، هم برمه ای که خیلی چیز ها درموردش تو این کتاب متوجه شدم
در کل پسندیدم.