من مشتری کمیک‌های این نویسنده هستم. قلم طنزش عالی است ‌و به شهرهایی سفر کرده است که شرایط ویژه و متفاوتی دارند و غالب ما چیزی از آنها نمی‌دانیم. این سفرها بیشتر به واسطهٔ همسرش بوده که عضو پزشکان بدون مرز است و به این مناطق سفر می‌کند.
البته نوشته‌ها همه تجربیات شخصی است ؛ بنابراین انتظار انتقادات سیاسی، تحلیل و این قبیل موارد نداشته باشید. با خواندن کتاب کلیاتی لازم و کافی از این شهرها به دست خواهید آورد. 
خواندنشان، با تصاویر خیلی زیاد و متن کم، بسیار سریع است و تفریحی عالی است. زود پیش می‌رود و خسته نمی‌کند و این یکی دیگر از نکات مثبت این کتاب‌هاست.
در نهایت، خواندن این کتاب و تمام مجموعهٔ فعلاً چهارجلدی را توصیه می‌کنم.
        

          خیلی تموم شدنش طول کشید. 
من این رو با اختلاف از دوتا سفرنامه‌ی قبلی گی‌ دولیل (شنژن و پیونگ یانگ) کم‌تر دوست داشتم، شاید دلیلش این باشه که نویسنده خیلی وارد خاطرات شخصی شده و کتاب بیش‌تر شبیه روزمره‌نویسی بود تا سفرنامه؛ اما در هر صورت بامزه بود و واسه من که مطلقاً چیزی درمورد میانمار نمی‌دونستم کم و بیش مفید بود.
        

          4 کتابی که من  در بازار کتاب ایران از این بزرگوار دیده بودم را با خواندن این کتاب تمام کردم(البته با توجه به صفحه ویکی پدیا این نویسنده کتاب های زیادی دارد).

نظرم درباره کتاب ها و این کتاب یکسان است منتها اگر بخوام بروزرسانی کنم باید بگویم که «یک عده آدم خوب از باغ آمده اند تا به جنگلی ها کمک کنند.» نگاهش را دوست ندارم.
البته شاید این بنده خدا همچین دیدگاهی نداشته باشد منتها احساسم از متن این است ...

طبیعتا بودایی ها برای ما موضوعیتی ندارند و بنابر قرآن توهین هم مجاز نیست از طرفی خارجی ها به نظر درباره همه چی  شوخی- جدی یک اباطیلی بیان می کنند که طبعا نمی پسندم تا زمانی که پا روی دم ما نگذارند که با کشتن مسلمانان این اتفاق افتاد فلذا هرچی بهشون گفت به درک!

به شخصه تصوری از میانمار نداشتم جز آن که بوداییان، مسلمانان را کشتند و  اینکه همین خانم «آنگ سان سوچی» برنده نوبل شده است و موضع خاصی در برابر این اتفاقات نگرفته است! که غربی ها هم واکنش نشان دادند و یک سری جوایزشان را از این پس گرفتند. در کتاب احساس می کنیم با یک فرشته در بند روبه رو هستیم(شاید هم  فرشته باشد ولی خب نوبل گرفتن خودش ایجاد شائبه می کند). البته درحال حاضر دوباره محاکمه شده است.(یک دوره ای بعد این کتاب آزاد میشه و  الان دوباره ارتش کودتا کرده و  در راس کار قرار گرفته است و براش دادگاه و حکم بریدند.)

جدا از اباطیلی که گفتم 35 نکته یادداشت کردم که به عبارتی چیزی است که از کتاب و از برمه یا میانمار یاد گرفتم که به نظرم خوب است.
        

          بعد از کتاب سرزمین مقدس و پیونگ یانگ ، کتاب یانگون سومین کتاب از این نویسنده بوده که خوندم .
این سبک کتاب های کمیک برام جذاب بوده و همین طور اطلاعات خوبی که از نویسنده از سفر به این کشورها میده
        

          واقعيت اين بود كه من چيز خاصی از برمه نمی‌دونستم در كمال خجالت. حتی نمی‌دونستم برمه و ميانمار یک كشورن در واقع! و خب اين اطلاعات و چيزهايی كه به نظر یک گردشگر كانادایی فرانسوی ميومدن، جالب توجه بودن برام. غصه آور.
و عاشق اون آخرش شدم كه مراقبه در معبد بودایی‌ها رو امتحان می‌كنه.
همچنين چاپ و ترجمه خوبی داشت بنظرم ^_^
        

          دوستش داشتم اما بعضی قسمت هاش نا مفهوم بود برام
        

          سرگرم کننده است و تا حدی کنجکاوی برانگیز که برویم وضع و حال امروز محل را بررسی کنیم.
        

          یانگون بزرگترین شهر و البته پایتخت قبلی میانمار (برمه سابق)، کشوری واقع در جنوب شرقی آسیاست.
اسم این کشور را زیاد در اخبار نمی‌شنویم.
کشوری گوشه گیر با یک نظام دیکتاتوری.
هر چند چندین سال پیش این کشور صدر اخبار جهان را تصرف‌ کرده بود و شرایط آن دغدغه بسیاری از جهانیان بود.
قتل عام وحشیانه اقلیت مسلمان کشور به‌دست نظام حاکم و برخی بودایی های افراطی.
اما‌ در مورد کتاب :
این کتاب حدود بیست سال پیش به رشته تحریر آمده و اتفاقات اخیر که از قضا جز مهمترین بخش های تاریخ میانمار است در آن نیامده است‌.
از تاریخ نگارش این کتاب به بعد: آنگ سان سوچی از حصر خانگی آزاد شد،رهبر کشور شد و دوباره در سال ۲۰۲۱ با یک کودتا کشور به دست ارتش افتاد. و سوچی امروزه دوباره در حصر خانگی‌ست.
خود کتاب بیشتر از سفرنامه، شامل روزمرگی های نویسنده در کشوری ناشناخته و بسته است. با این حال این روزمرگی ها با نقش و نگار های جذاب و بیان طنز نویسنده، لبخند را به دفعات متعدد مهمان چهره شما می کنند. و در کل شناختن ناشناخته ها با یک کتاب مصور تجربه جدید و‌ جذابی بود.
        

          خدا لعنتت کنه کتاب!
 یه قرار کاری مهم داشتم امروز ،مجذوب این کتاب شدم ایستگاه رو اشتباهی رفتم!!!!!!!
الان دیر می‌رسم🥲
        

          چالش 50 صفحه کتاب در هر روز رو شروع کردم. بعد این کتاب هم چون مصور بود و البته چون سفرنامه دوست دارم و زود پیش میره، شروعش کردم به صورت موازی با سایر کتاب هام.

در مورد میانمار هیچی نمیدونستم تقریبا. چقدر عجیب بود. چقدر نویسنده آدم بامزه ای بود. سفرنامه به فلسطینش، از همه سفرنامه هاش تو طاقچه گرون تر بود. منم رفتم نسخه چاپیشو از نمایشگاه خریدم. بعد دیدم سفرنامه های دیگه ی نویسنده هم هستن تو طاقچه که دو تاش تو طاقچه بی نهایته! و چی بهتر از این:))

آقای نویسنده که کاریکاتوریسته با همسرش که جزء پزشکان بدون مرزه، میرن کشور هایی که نیازمند درمان های داوطلبانه هستند و مردم رو کمک میکنن.

برام جالب بود که وظیفه نگه داری از بچه، خیلی وقتا با آقا بود. و به نظر میرسید این کار رو یک نقش زنانه نمیدونستن و با این مسئله هردو کنار اومده بودن.

چقد سر بعض ماجرا هایی که تعریف کرد خندیدم و چقدر یه جاها حس کردم دلم برای این مردم میسوزه.

توصیه میشه؟ حتما. 
        

          خیلی جالب بود. و تقریبا هرچه که تو برمه دیده بود رو به تصویر کشیده بود عالی بود
        

          اولین بار بود که کمیک ترجمه شده‌ای در قالب کتاب می‌خواندم، تجربه جدید و جذابی بود.
اوایل کتاب را از سمت چپ به راست می‌خواندم و فهم دیالوگ ها برایم عجیب بود، بعد متوجه شدم باید از راست بخوانمش. 
متاسفانه تا قبل از خواندن کتاب نمی‌دانستم کشوری به نام برمه وجود خارجی دارد.
قسمتی که راجب منطقه هپاکانت می‌گفت خیلی متاثر شدم، انگار حقیقت را نویسنده کوبیده بود توی صورتم. وجود همچین جاهایی وحشتناکه.
فوفل از نظرم میوه بی‌فایده ای بود تا اینکه با اطلاعاتی که گوگل داد فهمیدم آن‌چنان هم بی فایده نیست! اما از نظر من یک دلیل برای نخوردنش کافیست، برگشتن رنگ دندان‌ها!
آن قسمت که به معبد بودایی‌ها رفت کار فوق‌العاده جالبی بود!
با توجه به دریافتم از کتاب برمه کشور نظامی با حکومتی سخت گیر به‌نظر می‌رسید اما تا آخر کتاب حس بدی از مردمش دریافت نکردم، مردم خوبی داشت، اما زیادی صبور یا بی‌تفاوت یا بساز! 
از صمیم قلب امیدوارم جوان‌های کاچین و مردمانی که در هپاکانت بودند به خودشون بیان و اون کوفتی رو بزارن کنار. (البته که منم با نویسنده موافقم حکومتشان باید برای اوضاع آنجا فکری کند)
کنجکاو شدم درمورد برمه و اوضاع الانش، حتما بیشتر راجبش خواهم خواند. 
        

          به نام او...

خب من تنها چیزی که از برمه (میانمار) می‌دونستم تصاویر دردناکی بود که چندین سال پیش از زنده سوزی کودکان مسلمان توسط بودایی‌های افراطی اون منطقه صورت می‌گرفت. یادمه حضرت آقا هم یه پیامی دادن مبنی بر اینکه داره به مسلمانان روهینگیایی در میانمار ظلم می‌شه. ولی خب طبیعتاً هیچی از ساختار حاکمیتی اونجا نمی‌دونستم.

خوبی کتاب‌های دولیل اینه که در حین خواندن کتاب همینطور یه بند تو گوگل در حال بالا و پایین کردن و مطالعه‌های حاشیه‌ای هستی تا ببینی قضیه چیه و چه خبره.

خلاصه که دوست دارم همه‌ی کتاب‌های این مرد مصور نویس رو بخونم.
برای من بسی شیرین و جذاب است.
البته کتاب اورشلیم یا همون سرزمین مقدس هم تازه‌تر بود و هم فکر کنم به خاطر حس عمیقی که من نسبت به اون سرزمین دارم برام شیرین‌تر بود.

پیش به سوی شنژن البته بعد از محرم (:
        

          خوب بود مثل بقیه سفرنامه ها‌.
        

          فک کنم این کتاب رو هر کسی بخونه اولین کاری که می‌کنه کشور خودمون رو باهاش مقایسه می‌کنه، مخصوصا اون قسمت سانسورش...

خب برای منی که با کتاب‌های کمیک زندگی کردم یه تجربه جدید و عین حال جذاب بود ولی چند تا نکته به نظرم می‌رسه که گفتنش خالی از لطف نیست. 
۱- این کتاب رو نمی‌شه فقط تو دسته مصور قرار دادش چون محدود به داستان نشده و روایت‌های تاریخی و سفرنامه‌ای رو در قالب تصویر به منه مخاطب ارائه داده.
۲- کتاب‌های مصور برای رنج سنی بزرگسال تقریبا جاشون خالیه تو ایران  و نشر اطراف چندتا کار خوب ترجمه کرده.
۳- خیلی‌ها کتاب‌های کمیک رو به عنوان کتاب قبول ندارن ولی اسمِ این دست کتاب‌های مصور رو گرافیک‌ ناوْل گذاشتن که در قالب داستان شروع می‌شه اما به داستان محدود نمی‌شه و روایت‌های غیرداستانی هم شاملش می‌شه یعنی متفاوت از کتاب‌های کمیک این کتاب‌ها رو می‌دونن‌.
[ ذهنِ خسته‌م همین چیزا رو درک می‌کنه، ببخشید که سرتون رو درد آوردم ] 
        

           اولین کتابی که به این سبک میخوندم بود
صفحات اول یکم ارتباط با متن و تصویرش سخت بود ولی به مرور خوشم اومد، روان و جدید بود هم این سبک نوشتار، هم برمه ای که خیلی چیز ها درموردش تو این کتاب متوجه شدم
در کل پسندیدم.