اعتقاد دارم خیلی از ما آدم‌ها حتی توی دفتر خاطراتمون هم با خودمون و دیگران صادق نیستیم.
اما با این وجود از خواندن این کتاب لذت بردم. جلد اولش را یک یا دو سال پیش خوانده بودم و نسبت به این جلد قوی‌تر و بهتر بود.
اما شیوه و جرئت نویسنده در بیان احساسات قابل تحسینه. حجم کمی هم داره و در یک ساعت میشه خوند و تمومش کرد و بعدش به فکر فرو رفت.
      

        داستانی خواندنی در قالب طنز از روزمرگی های یک تولید کننده محتوای متنی در اکوسیستم های استارت آپی.
از ظهور پدیده ای به نام استارت آپ در ایران کمی بیش از یک دهه میگذرد.
در این مدت استارت آپ ها اغلب یک ظاهر جذاب و فریبنده برای خود ساخته اند البته که این مورد مختص به ایران نیست و در همه جای دنیا به همین منوال است‌.
همان‌گونه که خیلی های آرزوی کار برای دیجیکالا را دارند در آن‌سوی مرزهای نیز خیلی ها با رویای گوگل، مایکروسافت و سیلیکون ولی شب را صبح می‌کنند.
وجود این‌گونه‌ کتاب‌هایی شاید باعث نشود حباب استارتاپ ها بترکد اما حداقل اجازه نمی‌‌دهد که این حباب بیش از حد باد شود‌.
      

        یانگون بزرگترین شهر و البته پایتخت قبلی میانمار (برمه سابق)، کشوری واقع در جنوب شرقی آسیاست.
اسم این کشور را زیاد در اخبار نمی‌شنویم.
کشوری گوشه گیر با یک نظام دیکتاتوری.
هر چند چندین سال پیش این کشور صدر اخبار جهان را تصرف‌ کرده بود و شرایط آن دغدغه بسیاری از جهانیان بود.
قتل عام وحشیانه اقلیت مسلمان کشور به‌دست نظام حاکم و برخی بودایی های افراطی.
اما‌ در مورد کتاب :
این کتاب حدود بیست سال پیش به رشته تحریر آمده و اتفاقات اخیر که از قضا جز مهمترین بخش های تاریخ میانمار است در آن نیامده است‌.
از تاریخ نگارش این کتاب به بعد: آنگ سان سوچی از حصر خانگی آزاد شد،رهبر کشور شد و دوباره در سال ۲۰۲۱ با یک کودتا کشور به دست ارتش افتاد. و سوچی امروزه دوباره در حصر خانگی‌ست.
خود کتاب بیشتر از سفرنامه، شامل روزمرگی های نویسنده در کشوری ناشناخته و بسته است. با این حال این روزمرگی ها با نقش و نگار های جذاب و بیان طنز نویسنده، لبخند را به دفعات متعدد مهمان چهره شما می کنند. و در کل شناختن ناشناخته ها با یک کتاب مصور تجربه جدید و‌ جذابی بود.
      

        هر ساله در ششم ماه اوت، مردم هزاران درنا را کنار مجسمه ساداکو در پارک صلح هیروشیما می‌گذارند و این روز را که به روز صلح معروف است گرامی می‌دارند.
ساداکو نمادی است از کودکانی که به صورت مستقیم و غیرمستقیم قربانی زیاده خواهی عده ای می‌شوند‌.
حتی همین امروز و حتی در کشور خودمان هم ساداکو ها بسیارند.
جمله ای در پایان کتاب نوشته شده است که آرزوی بسیاری از جهانیان است:
این است فریاد ما،
این است آرزوی ما:
صلح در تمام دنیا.
      

        دردناک اما سرشار از عشق، تعهد و زندگی
      

        اوه عجیب است این‌ را در همان نگاه اول می‌شود فهمید. اما‌ بیشتر از عجیب بودن، او خسیس است. در حدی که به خاطر یک سکه چند کرونی یک دلقک را کتک می‌زند.
البته این تنها‌ مورد نیست او از گربه ها متنفر است اما به خاطر یک موجود گربه مانند، با گوسفند‌ی بلوند و چکمه زمستانی اش دعوایی سخت راه می‌اندازد. او حتی شوفاژ های خانه رقیب سیاسی‌اش که زمانی علیه او کودتا کرده را هم هواگیری می‌کند و هزاران مورد دیگر که عجیب بودن او را تصدیق می‌کنند‌.
 اما در نهایت چیزی که مهم است اوه مهربان است و واقعی، او خیلی واقعی است. احساس میکنم که بکمن او را از روی نیکمت یک پارک با دقت و ظرافت قیچی کرده و داخل کتاب چسبانده است.
      

        جورج اورول با دانش و آگاهی کامل از کارکرد  یک نظام با موتور دیکتاتوری،  حداکثر هنر خودش رو نمایش داده و چیزی فراتر از یک داستان ساده خلق کرده‌.
این داستان تاریخ انقضا ندارد حداقل تا زمانی که گوسفندها برای ناپلئون ها ترانه حیوانات انگلیس می‌خوانند.
      

        آشنایی قبلی‌ای با مینیمالیسم نداشتم و اولین مواجهه من با این موضوع بود در حد آشنایی اولیه هم واقعا کتاب خوب و مفیدی بود‌.
اما اجازه بدید‌ بگم که:
ما دو جوان بودیم شغل های خوبی داشتیم با درآمد شش رقمی و کوفت و زهرمار، چرا باید این جمله رو توی هر فصل دوباره و دوباره و دوباره  ببینیم.
اگه این جمله رو از کتاب حذف کنن حجم کتاب نصف میشه. 
      

         جرمایا دیوانه است، دیوانه بیسبال، او با شور و شوق فراوان تمام بازی های لیگ را دنبال می‌کند و دوست دارد بازیکن حرفه ای بیسبال شود. 
اما یک اتفاق غیر منتظره تمام برنامه های او را  نابود می‌کند. 
یک بیماری‌قلبی که او را تا نزدیک مرگ می‌برد و زمین‌گیر می‌کند.
اما این اتفاق باعث نمی‌شود جرمایا پا پس بکشد او شروع به خواندن کتاب‌های مربی‌گری بیسبال می‌کند و رویای جدیدی از جنس بیسبال را این بار در قله تپه‌، شهری که بیسبال در آن نابود شده دنبال می‌کند. 
جرمایا همراه پدرش در داستانی جذاب از جنس امید سعی در تکمیل‌کردن پازلی دارند که تکه‌هایش اصلا به هم نمی‌خورند‌.
      

         شکست بخور بازهم شکست بخور این بار بهتر شکست بخور، یک عنوان جذاب و نمایشگاهی که نمی‌شود به سادگی از کنارش گذشت‌.
اما در مورد محتوای کتاب، پما چدرن نویسنده پا به سن گذاشته کتاب از تجربیات شخصی و شکست هایش می‌گوید.
از دو ازدواج ناموفق تا چندین شکست برای چاپ کردن یک کتاب و از شکست هایی که هر روز در زندگی همه ما انسان ها رخ می‌دهند.
او ابتدا شکست را تشریح می‌کند و بعد سراغ واکنش انسان‌ها نسبت به شکست می‌رود و دو مورد از اصلی ترین آن‌ها را بیان می‌کند.
۱. سرزنش کردن دیگران.
۲. سرزش کردن خودمان 
در نهایت ادامه کتاب را صرف توضیح کامل این موارد  و بیان راهکارهایی عملی برای پذیرش شکست و فرار نکردن می‌کند.
محتوای این کتاب قطعا همانند عنوانش چشمگیر و جالب است .
      

        مختصر و حال خوب کن ، برای همه جا، همه کس و هر لحظه.
      

         در یک باور غلط،پیروی از فلسفه اپیکور(اپیکوریسم) وابستگی و علاقه مندی به لذت های آنی و لحظه ای تلقی می‌شود. در حالی که ایپکوریسم کاملا در نقطه مقابل این باور قرار دارد.
در این کتاب با پیرمردی ۷۰ ساله همسفر شده  و روزمرگی های او را در یکی از جزایر یونان که محیطی ایده آل برای بازنشستگی است مرور می‌کنیم.
در میان روزمرگی های جذاب پیرمرد ما به چند صد سال پیش از میلاد رفته و با اپیکور و دیدگاه فلسفی او آشنا می‌شویم.
البته این تمام داستان نیست پیرمرد  هر از گاهی سر ماشین را کج می کند و ما را با نقل قول هایی از سایر فلاسفه در مورد اپیکوریسم آشنا میکند‌. 
او از فلاسفه معاصر می‌گوید، ما را با نظریات هندو ها آشنا می‌کند و حتی سری نیز به کنفوسیوس و منسیوس می‌زند.
      

          کتابی کوچک که گروه هدف نویسنده آن بیشتر نوجوانان است.
اما برای من که دانسته هایم از پدر شعر فارسی در دو سطر خلاصه می‌شد، به شدت مفید بود.
      

          چندین سال پیش چند تکه از انیمیشن اش را دیده بودم.
خواندن کتابش حس و حال تازه ای داشت.
      

        داستان کوتاهی از ماجراجویی های دو موجود دوست داشتنی در دل چهار فصل سال، با نقاشی های فوق العاده زیبا و دلنشین، جملاتی ساده ولی عمیق، هر چند گاها شعاری و زرد.