این کتاب رو در دوران کودکی خوندم و هنوز هم برای آرزوهام درناهای کاغذی درست می‌کنم
        

          یک لحظه انفجار، سالها تبعات....

کتاب ساداکو احتمالا از خفیف‌ترین و لطیف‌ترین چهره‌‌های انفجار اتمی در ژاپن است. دخترکی که چندین سال بعد از انفجار، بر اثر تشعشعات آن، سرطان خون گرفته و با وجود هزاران امید و صدها درنا، نتوانست مقاومت کند و پرواز کرد. 

در کتاب  درباره‌ی دلیل انفجار و عامل آن هیچ صحبتی به میان نمی‌آید!!!! 
انتخاب ژاپن صلح از موضع ذلّت است.
        

          ساداکو و هزار درنای کاغذی 
شاید افسانه معروف ساختن هزار درنای کاغذی و برآورده شدن آرزو را شنیده باشید.
اما نقطه عطف و ویژه‌تر شدن این افسانه ژاپنی برای مردمش، داستان زندگی ساداکو ساساکی دختربچه‌ای هست که اثرات بمب اتم هیروشیما زندگی اورا در مسیر دیگه‌ای قرار داد.
این کتاب در زمان خودش خیلی پرسروصدا بود و داستان کوتاهی را با زمان ساده و مناسب نوجوانان بیان می‌کنه؛ برخلاف اینکهع نوشته شده +۱۵سال و زمانی یکی از پرخواننده‌ترین کتاب‌ها بین بچه‌های دبیرستانی بود‌.
کتاب هجده.
        

          چقدر غم‌انگیز که هیچ اشاره‌ای به نقش امریکا در بوجود آمدن این‌همه فاجعه نشده. نویسنده کاملا آسه امده و آسه رفته که پرشالش هم حتی قدر نسیمی، خاطر قدرت اول جهان را مکدر نکند. علت چه‌ می‌تواند باشد؟ ترس از قدرت؟ حماقت؟ هرچه هست از نظر من ضعف محسوب می‌شود.

همزمان چقدر مسخره که در ایران این طرح جلد را برای کتابی که خود هیچ ادعایی در امریکاستیزی ندارد و حتی کوچکترین اشاه‌ای نمی‌کند، زده‌اند. این هم نوعی سانسور است. نوعی انحراف از معنایی که کتاب احتمالا آگاهانه در پی انتقال آنست و تحمیل معنایی کاملا متضاد بر آن.
        

          
اولین و آخرین باری که یک بمب هسته‌ای بشریت را مبهوت و غمزده کرد، بمباران شیمیایی ناکازاکی و هیروشیما ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی بود.
جهان شاهد دیوانگی و بدمستی حاکمان آمریکا بود. این فاجعه دنباله‌های دردناکی زیادی برای دنیا به ارمغان آورد. جنگ‌های بعدی و تروریسم و تحریم و...
 
از ابتدایی‌ترین حوادث بعد از بمباران شیوع بیماری سرطان در میان نجات‌یافتگان فاجعه بود. ساداکو دختری ۱۱ ساله است که در زمان اتفاق ۲ ساله بود. دختری سرشار از امید به زندگی، شور و شوق دویدن و آرزوهای بزرگ....
کتابی کوتاه که نسخه الکترونیکی آن در طاقچه موجود است و برای آشنایی نوجوان با یکی از مهمترین وقایع تاریخ معاصر جهان توصیه می‌شود. برای شناختن روش آمریکایی در حکمرانی دنیا...

#معرفی_کتاب
#کانون_پرورش_فکری
#الینور_کوئر
#ساداکو_و_هزار_درنای_کاغذی


https://eitaa.com/vazhband
        

          خیلی خیلی خوب و البته غم انگیز بود...!:):
یه دوست خیلی خوبی داد بم بخونمش.....!
        

          «ساداکو و هزار درنای کاغذی» روایتی‌ست کوتاه با راوی و نگاه کودکانه به زندگی پسا-جنگ و نسل و نسل‌های درگیر تشعشعات انفجار بمب اتمی هیروشیما.
بعضی جنگ‌ها هیچ‌وقت تمام نمی‌شن و عبور ازشون چه جسمانی چه روحانی، غیرممکنه. ( احتیاط کردم و قید «بعضی» رو به‌کار بردم! وگرنه که قید بزرگتری رو براش مناسب می‌دونم.)
داستان مفاهیم غم، ترس، مرگ و امید رو به مقدار خوبی نشانه‌گیری می‌کنه و در تمامی نقاط خودش به‌جا بود.
جایی برای مواجه‌کردن کودک و نوجوان با مفهم مرگ پیشنهاد شده بود ولی مطمئن ( به اندازهٔ کافی وارد و دانا در این زمینه!) نیستم که به‌خوبی ایست‌های به‌جا و پردازش خوبی برای این مفهوم داشته باشه.
*یادم باشه درناساختن رو یاد بگیرم! به نمادین‌کردن امید و جلوی چشم گذاشتنش نیاز پیدا می‌کنم.
        

          ای درناهای بهشتی 
با بالهای قشنگ خود
روی کودکم را بپوشانید
***
داستان زیبا و غم انگیزی بود
        

          در خاطره‌ی انسان هایی که جنگ را ندیدند ولی دردش را کشیدند.
بچه هامون باید این کتاب ها رو بخونن.
        

          قلبم...
برای مادر یک دختر زیادی غم‌انگیز است...
        

          غم انگیز 
غم انگیز 
غم انگیز 
تو دوره راهنمایی خوندمش ، از اون اولا تا آخرش ، بغض کرده بودم 
        

          این است فریاد ما،
این است آرزوی ما: 
صلح در تمام دنیا.
خیلی خیلی دوسش داشتم.
        

          */حاوی اسپویل/*
دوست دارید در کمترین زمان ممکن دچار غمباد و بغض بشید؟ این کتاب مناسب شماست! ساداکو ۲ ساله بود که بمب اتم هیروشیما، محل زندگیش رو زیر و رو کرد. با اینکه خردسال بود اما همیشه می‌گفت دقیق به خاطر داره که چطوری بمب افتاد انگار که خورشید به زمین افتاده بود. ساداکو خیلی سریع می‌دوید مثل باد، همه می‌دونستند که ساداکو یه روزی دونده‌ی بزرگی میشه اما دست تقدیر برنامه‌ی دیگه‌ای برای ساداکو تدارک دیده بود. ۹ سال بعد از افتادن بمب اتم هنوز افراد زیادی به خاطر تنفس هوای آلوده مریض میشدند از جمله ساداکو که سرطان خون گرفت و به خاطر حرف دوست صمیمی‌ش که گفته بود طبق یک افسانه قدیمی اگه هزار درنای کاغذی درست کنی از بیماری نجات پیدا می‌کنی، شروع کرد به ساخت درناهای کاغذی اما ضعف بدنی اجازه‌ی ساخت هزار درنا رو نداد. در نهایت ساداکو چشمانش رو بست و دیگه باز نکرد. یک مجسمه از ساداکو در پارک صلح هیروشیما برای بزرگداشت ساداکو و تمام کودکان مثل اون ساخته شد.ه
        

          تو این کتاب با چند پدیده منحصربفرد روبرو هستیم:
۱- بمب اتم: کتاب به هیچ عنوان درباره بمب اتم صحبت نمی‌کند،ب بلکه با بیان حال روز ژاپن و مردمش، در لایه های زیرین متن، مخاطب را به این فکر می‌اندازد:«آمریکای وحشی؛ بمب اتم؟!»
۲- ژاپن بعد از بمب اتم: فضای ژاپن بعد از آن اتفاق هولناک یک محیط بشدت آسیب دیده و فرو مانده در باتلاق بود. کشوری که نتوانسته بود هنوز از بمب اتم فرار کند، نتوانسته بود از ۱۹۵۰ پا فراتر بگذارد. (سال ۱۹۴۵ بمب اتم برخورد کرد)
۳- تفکرات و عقاید ژاپنی: کتاب به طور گویی ناخواسته عقاید ژاپنی جماعت درباره، شانس و خوشبختی و این موارد را بیان کرده است و چون هدف کتاب نبوده، توضیحات گیج کننده ندارد و مخاطب راحت با فضای تفکراتی ژاپن آشنا می‌شود.
۴- زندگی با تاثیرات بمب اتم: موضوع همین است؛ بمب اتم انفجارش تمام شد، اما هنوز آسیب می‌زند. شخصیت اصلی داستان همین را می‌گوید. حضور امادهٔ تیم درمان اثرات بمب اتم همین را می‌گوید. رسم و رسومات هر ساله مردم همین را می‌گوید.
۵- امید: ساداکو، خواهد مرد. جز این نیست، خود ساداکو می‌داند.
چی زوکو حتی به این موارد اعتقاد نداشت، اما برای ساداکو، هزار درنا را آورد. همه امیدوار بودند، شاید مهم ترین خصوصیت ژاپنی ها همین باشد؛ آنها خیلی امیدوار هستند. هر تکنولوژی عجیب و غریبی را که دیگران گفتند نمی‌شود، آنها گفتند می‌شود، امید داشتند و توانستند. شاید ژاپن بعد از بمب اتم دیگر سر پا نشد و هنوز هم تحت سلطه هست، اما بین مردمش، یا حداقل مردم روستایی اش هنوز امید وجود دارد.
        

          خیلی وقت پیش این کتاب رو خوندم، شاید حدود 15سال پیش، ولی مزش هنوز زیر زبانم هست...شیرین تلخ...امید...تلاش...امید...
دوست دارم دوباره بخونمش
        

          یه کتاب خیلی غم انگیز 🥲💔 اشکم دراومد 
مجسمه ساداکو تو ژاپن هست که یک درنای طلایی دستشه  و هر سال کلی درنای کاغذی درست میکنند و زیر مجسمه میزارند:)))) وای بغض 
|چیزکو گفت ساداکو افسانه قدیمی میگه اگه بیماری هزار تا درنای کاغذی درست کنه حالش خوب میشه |
        

          هر ساله در ششم ماه اوت، مردم هزاران درنا را کنار مجسمه ساداکو در پارک صلح هیروشیما می‌گذارند و این روز را که به روز صلح معروف است گرامی می‌دارند.
ساداکو نمادی است از کودکانی که به صورت مستقیم و غیرمستقیم قربانی زیاده خواهی عده ای می‌شوند‌.
حتی همین امروز و حتی در کشور خودمان هم ساداکو ها بسیارند.
جمله ای در پایان کتاب نوشته شده است که آرزوی بسیاری از جهانیان است:
این است فریاد ما،
این است آرزوی ما:
صلح در تمام دنیا.
        

          . 
#کتاب_خواندم
#ساداکو_و_هزار_درنای_قرمز
بسی تلخ و گزنده ولی پر ازحس امید.. 
راجع به دختری که تازه در حال درخشیدن است، که متوجه می شود اشعه های انفجار هسته ایی روی او هم تاثیر گذاشته. 
طبق یک افسانه می‌خواهد هزاردُرنا درست کندتا خوب شود.
اما نهاتیا600دُرنا درست می کندو
تمام ....
ساداکو زندگی است.. 
غم است..
درد است.. 
ولی چه خوب که مرگ وجوددارد..
 چه خوب که پایانی برای تلخی دنیا هست 
درکتاب گرد معرفی شد
. 
        

          قصه ساداکو و درناهای کاغذی‌اش

ساداکو ساساکی، یکی از قربانیان بمب اتمی پسرک است که وقتی دوساله بود روی شهر هیروشیما انداخته می‌شود، او مدتی زنده می‌ماند اما بعدتر اتفاقات تلخ دیگری می‌افتند. ساداکو در ابتدای نوجوانی و دراثر اشعه‌هایی که به مرور زمان خونش را آلوده کردند به سرطان مبتلا می‌شود. یکی از دوستان ساداکو افسانه هزاردرنای کاغذی را برایش تعریف می‌کند. باوری قدیمی در فرهنگ ژاپن هست که می‌گوید هربیماری که هزارتا درنای کاغذی بسازد، شفا پیدا می‌کند. دخترک به این باور دل می‌بندد و شروع می‌کند به ساختن درناها و نهایتا وقتی ششصد و چهل و چهارمین درنایش را درست می‌کند، از دنیا می‌رود و بعدها مجسمه او درکنار هزاران درنای کاغذی در پارک صلح ژاپن نصب‌ می‌شود.

بعدها برادرش ماساهیرو که درناهای سادداکو را به سقف اتاقش در بیمارستان‌می‌چسبانده، حرف‌های جالبی می‌زند. اینکه چطور بعد از مرگش تلاش کردند که تعداد درناهای او را به عدد هزار برسانند. او می‌گفت باور جامعه و خانواده ساداکو این بود که او مرده، اما آرزوها و امیدش باید زنده می‌ماندند.

حالا به ۴۰‌کودکی فکر می‌کنم که درجنگ ۱۲ روزه از دست رفته‌اند. به بچه‌هایی که هرکدام‌ مثل ساداکو احتمالا پر از رویا و امید بودند. رویاهایی که در زیر چرخدنده‌های عبور سخت و دلهره‌آور این روزها، لِه می‌شوند و نهایتا به اعدادی ساده و کوچک تقلیل پیدا می‌کنند. بعد فکر می‌کنم و امیدوارم که بعدا آدمی صبور و تاب‌آور و باهمت سراغ بازماندگان این بچه‌ها برود و از آنها درباره رویاهای بچه‌ها بپرسد. چون من هم مثل ماساهیرو ساساکی معتقدم آرزوها و امیدهای بچه‌ها باید زنده‌ بمانند؛ به‌خصوص زمانی که صاحبان کوچک آنها زیرخاک هستند.

زینب محمدی مقانک
        

          اگر جنگی نتیجه اش خوشبختی تمام دنیا هم باشد ،باز هم به جاری شدن یک قطره اشک بر روی گونه های یک کودک بی گناه نمی ارزد.   "داستایوفسکی"
ساداکو ،کودکی بی گناه که آرزوهایش قربانی جنگ شد اما نامش تا ابد یادآور صلح است .
کتابی زیبا از سرگذشتی واقعی ،داستان دختری که تسلیم بی رحمی دنیا نشد و تا آخرین لحظه زندگی برای آرزوهایش درناهای کاغذی ساخت ،به امید اینکه هیچ جای دنیا قلب کودکی لبریز از غم نشود و فقط از روی شوق اشک بریزد .به امید صلح و عشق برای تمام کودکان دنیا 🤍