همیشه وقتی مادربزرگم لالایی می‌خواند برایم یا با صدای قشنگش آرام شعرهای قدیمی مازندرانی را نجوا می‌کرد، همان روز یا شب از پدربزرگ و مادربزرگم می‌پرسیدم که چرا بانو مرد چوپان رو قسم داد؟، طالب قِراری کی بود؟، چرا عاشق رفت با گل وَنوشه درد و دل کرد؟ و...
عاشق افسانه‌ها بودم، از جمله افسانه‌های عاشقانه کهن ایرانی، از کتاب‌های مورد علاقه‌ام نثر روان شاهنامه و لیلی مجنون گنجوی بود، شخصیت مورد علاقه‌ام هم گردآفرید:)
با خواندن ماجرای گل و نوروز دوباره حس دلنشین شاهنامه خوانی در دلم تداعی شد.
زیبا بود، ماجرای عشق گل و نوروز که با نثری روان و امروزی نوشته شده بود به دلم نشست. 
دوست دارم مجموعه‌اش را بخوانم و امیدوارم شما هم از خواندن این عاشقانه‌های فراموش شده لذت ببرید ✨
      

        اتاق قرمز شامل شش داستان کوتاه فوق‌العاده؛ 
اولین داستانی که در این کتاب می‌خوانید کرم ابریشم است. ماجرا آن‌قدر تلخ و با جزئیات بیان شده که تلخی داستان‌های بعدی دیگر به چشمم نیامد و نسبت به بقیه این داستان ساده‌تر بود. 
صندلی انسانی را خیلی دوست داشتم. با جزئیات، خلاقانه نوشته شده بود. در انتهای داستان چنان سورپرایز شدم که از جا پریدم.
دو زندگی پنهان، روند داستان تقریبا شیب ملایمی داشت و حد وسط هیجان بود.
اتاق قرمز، دومین داستانی که نظرمو جلب کرد. عالی بود، هر خط را که می‌خواندم مشتاق تر می‌شدم تا در نهایت سورپرایزی که در انتظارم بود من را شگفت‌زده کرد.
پرتگاه، داستانی بود با شیب ملایم و پایانش برایم قابل پیش‌بینی بود.
آخرین داستان دوقلوها بود، اعترافاتی که از ماجرای هابیل و قابیل الهام گرفته شده بود.

در کل قلم نویسنده بسیار خوب بود و ترجمه عالی. نویسنده در نگارش کتاب بسیار خلاق عمل کرده بود. 
روند داستان‌ها طوری نوشته شده‌اند که شما را برای خواندن ذره ذره مشتاق تر می‌کنند، جذابیت قلم نویسنده این‌جاست که تا وقتی به پاراگراف های انتهایی داستان‌ها نرسیده باشید نمی‌توانید حدث بزنید چه پایانی در انتظار شخصیت نشسته.
      

        فیلم‌نامه‌ای با ماجرایی زیبا و خواندنی بود.
هنگام خواندن سعی کنید از قوه خیال بهره ببرید و خود را در کنار شخصیت‌ها تصور کنید.
تجربه خوبی بود:) 
      

        کتاب طناز و بامزه‌ای بود.
هنگام خواندن کتاب کلی خندیدم و خنداندم...
      

        خرس کوچولوی کتاب ما وقتی کسی حواسش نیست از کتاب بیرون می‌آید. یک بار که از کتاب بیرون می‌آید گم می‌شود و...
چه سناریوی آشنایی!
*وقتی بچه بودم همیشه فکر می‌کردم عروسک‌هام و وسایل اتاقم شب‌ها وقتی من خوابم زنده می‌شوند... 😅
ویراست اول: منم تو دنیای واقعی یک اِرنست دارم😌
پ.ن: پیشنهاد می‌کنم کتاب‌هایی با موضوعات کتاب‌خوانی، مثل این داستان را برای کوچولوهای نازنینتان بخوانید تا از کودکی علاقه‌مند به مطالعه بشوند:) 
      

        اولین بار بود که کمیک ترجمه شده‌ای در قالب کتاب می‌خواندم، تجربه جدید و جذابی بود.
اوایل کتاب را از سمت چپ به راست می‌خواندم و فهم دیالوگ ها برایم عجیب بود، بعد متوجه شدم باید از راست بخوانمش. 
متاسفانه تا قبل از خواندن کتاب نمی‌دانستم کشوری به نام برمه وجود خارجی دارد.
قسمتی که راجب منطقه هپاکانت می‌گفت خیلی متاثر شدم، وجود همچین جاهایی وحشتناکه.
فوفل از نظرم میوه بی‌فایده ای بود تا اینکه با اطلاعاتی که گوگل داد فهمیدم آن‌چنان هم بی فایده نیست! اما از نظر من یک دلیل برای نخوردنش کافیست، برگشتن رنگ دندان‌ها!
آن قسمت که به معبد بودایی‌ها رفت کار فوق‌العاده جالبی بود!
با توجه به دریافتم از کتاب برمه کشور نظامی با حکومتی سخت گیر به‌نظر می‌رسید اما تا آخر کتاب حس بدی از مردمش دریافت نکردم، مردم خوبی داشت، اما زیادی صبور یا بی‌تفاوت یا بساز! 
از صمیم قلب امیدوارم جوان‌های کاچین و مردمانی که در هپاکانت بودند به خودشون بیان و اون کوفتی رو بزارن کنار. (البته که منم با نویسنده موافقم حکومتشان باید برای اوضاع آنجا فکری کنند)
کنجکاو شدم درمورد برمه و اوضاع الانش، حتما بیشتر راجبش خواهم خواند. 
      

        راستش، دوست داشتم جاناتان یکهو از در می‌آمد تو، زنده بود و روزی با آدا ازدواج می‌کرد💔
قشنگ بود! جلد اول ماجرا بیشتر داشت و سریع تر تمام کرده بودمش، اما این جلد را هم دوست داشتم،
باتر را دوست داشتم، محبت سوزان، عشق اِلِنور، دوستی مگی، خواهرانه های روت، احساس جاناتان، شجاعت آدا، همراه بودن جیمی، همه و همه را در این رمان دوست داشتم...! ♡
      

        برای یادداشت این کتاب ترجیح می‌دهم مرورنویسی که در نشریه نارنج نوشتم را برای شما به اشتراک بگذارم:) 
"سارق جوانی" 
 «هیچ کدام‌مان سن‌مان بیش‌تر از بیست سال نیست. اما مدت‌هاست که از جوانی‌مان می‌گذرد. اکنون مردان کهن‌سالی هستيم.»
در جبهه‌ی غرب خبری نیست، داستان ماجراجویی‌های جنگ است. داستانی که خواندنش همراه است با چشیدن ذره ذره، سردی و تلخی جنگ. 
راوی رمان پسری آلمانی است، به اسم پاول بویمر. این پسر و دوستانش بوسیلهٔ تشویق‌های معلم خود برای شرکت در جنگ جهانی اول نام‌نویسی می‌کنند. اعزام آن‌ها به جبهه‌ی غرب آغاز روبه‌رو شدن‌شان با حقیقت تلخِ جنگ است. 
مطالعه‌ی این کتاب در آستانه‌ی بیست سالگی‌ام موجب همراه شدنم با شخصیت های داستان شد. جوانانی که به سن بیست نرسیده پیر و فرسوده می‌شوند. آنان که شمع رویاهایشان با طوفان جنگ خاموش شده است.
اریش ماریا رمارک تجربهٔ زیسته‌اش را از جنگ روایت می‌کند. او در این رمان به‌خوبی فضای تلخِ بی‌رحم جنگ را توصیف کرده است. سربازان در این کتاب بی‌هدف مبارزه می‌کنند؛ می‌کشند و کشته می‌شوند. با شنیدن صدای شلیک توپ و خمپاره‌ها بدن‌شان یخ، چهره‌هاشان کبود و خون در جسم‌شان خشک می‌شود.
پیشنهاد می‌کنم این اثر ضد جنگ را با ترجمه‌ی روان آقای جولایی مطالعه کنید.
بخشی از کتاب را به یاد جوانانی می‌خوانیم که جنگ سارق جوانی‌شان است:
 « آلبرت می‌گوید:  " جنگ ما را از بین برد." 
درست می‌گوید. ما دیگر جوان نیستیم. دیگر خیال نداریم در جهان توفان بر پا کنیم. اکنون در حال گریزیم. از خود بیرون آمده و پرواز می‌کنیم.  از زندگی می‌گریزیم. هیجده سال داشتیم و تازه شروع به دوست داشتن زندگی و جهان کرده بودیم که همه چیز تکه تکه شد. نخستین بمب، نخستین انفجار در قلب‌مان ترکید. از جنب و جوش و تلاش و پیشرفت جدا ماندیم. دیگر به چنین مقوله‌هایی اعتقاد نداریم، به جنگ اعتقاد داریم.»

_1403/8/26
      

        پیشنهاد می‌کنم در هوای گرم تابستانی این کتاب را مطالعه کنید. 
بعد از یک آب‌تنی در رودخانه. پانچ های خوشمزه خنک درست کنید. کتاب را در دست بگیرید، با خواندنش خاطرات شیرینی را مرور کنید و استعدادتان را کشف کنید:)♡
      

        از آن کتابایی است که بعد از خواندن  هر قسمتش، سرت را از نوشته‌ها برمی‌داری، به کُنجی خیره زل میزنی. 
از اون کتابا که تلخِ غمگینِ اجتماعی و درام است. 
تحسین برانگیز بود. هدایت ذهن خلاقِ تاریکی داشت. 
تاریک...! 
داشت...! 
قلمش را دوست داشتم. 
بازهم از صادق هدایت خواهم خواند. 
      

        پایان این کتاب برای من یادآور خاطره‌ تلخ، از دست دادن همبازی دوران کودکی‌ام است. 
رضا دوازده سال بیشتر نداشت که کرونا او را از ما گرفت.
و من الان متیو و روفوس را از دست دادم... ! 
من از زمانی که قاصد مرگ با متیو و روفوس تماس گرفت، تا لحظه مرگ متیو،
و از لحظه مرگ متیو تا لحظه مرگ روفوس، آنجا بودم. 
وقتی می‌خندیدند، لبخند می‌زدم؛ می‌ترسیدند و مضطرب می‌شدند، مضطرب می‌شدم؛ و گریه می‌کردند، گریه می‌کردم. 
من کنارشان بودم وقتی که مرگ به سراغشان آمد.
خوشحالم از اینکه متیو و روفوس با هم دوست شدند؛ غمگینم که هر دو در نهایت مردند و این دوستی بیشتر ادامه پیدا نکرد. 

      

        شاید به این جهان آمده ای تا به جاهایی که تاریک مانده اند، نور بتابانی. فقط کافی است دنیای درونت را کشف کنی تا قدم به جهانی بگذاری که شاید همیشه منتظر کسی درست شبیه تو بوده است. :) ✨
      

        با خواندن این اثر از شیشه‌های رنگی آبی و سفید و سبز و زرد و قرمز به ماجراها و سرنوشت تلخ پسران کریم سوخته نگاه کردم. یکی از یکی غمگین تر. 
تصور کردن اتفاقات فصل سفید برای من خیلی سخت بود. 
اما در جنگِ تلخِ بی‌رحم هرچیزی ممکنه!
دلم برای کریم سوخته و زنش سوخت.
پسرانش چه سرنوشتی داشتند.
اولش خون بود. 
اره خون! 
خونی که جاری شد و سوخت و خشک شد. 
و اما آخرش آب بود.
آبی پاک، آبی که غسل می‌دهد جان داستان را و صورتم را خیس، خیسِ خیس...
- و بالاخره خون خورده که ذره ذره می‌خواندم اش تا کلماتش در ذهنم ثبت بشود. اواخر شهریور سال 1403، پایان یافت و اضافه شد به لیست کتاب های دوست داشتنی من.
پ.ن: می‌گفتند اثری دفاع مقدسی حساب میشه اما جدا از اشکالاتی که هنگام خواندن اذیتم کرد مثل پرش هایی که بین داستان ناگهانی اتفاق می‌افتاد یا توصیفات و پرداختن به شخصیت های دور از روند داستان؛ به نظرم ادبیاتش خیلی جا افتاده بود و کلیت کتاب را دوست داشتم، در نتیجه میتونم بگم خون خورده یک اثر ارزشمند تاریخی است. 
      

        یونجی واقعا خوش شانس بود.
اون مامان، مامانی، دکتر شیم، گن، دورا را داشت که با تمام وجود احساسات‌شان را به او هدیه می‌کردند؛ عشق می‌ورزید و دوستش می‌داشتند.
گن نمی‌تونست مثل سیم بکسل باشه. اون سرشار از احساسات بود، این را وقتی متوجه شدم که قلبش از کشتن پروانه درد گرفت.
گن بلد نبود بی‌رحم بودن را و دوست نداشتن را، چون او مادرش را دوست می‌داشت و حتی پدرش را...
اون ادای قوی بودن را درمی‌آورد چون ضیف شده بود. 
گن نیاز به گوش داشت، نیاز به قلبی داشت که درکش کند، او نیاز به یونجی داشت.
یونجی اولش عاری از احساسات بود اما بعدش احساسات را یاد گرفت ولی تجربه نکرد. یونجی با گن دوست داشتن و با دورا عشق را تجربه کرد، البته که مامان و مامانی تمام این دو احساس را به یونجی هدیه کردند اما از نوع مادرانه. 
به نظرم تمام این اتفاق ها و تجربه ها لازم بود تا احساسات در یونجی بروز پیدا کنند و یونجی شایسته داشتن احساسات بود...
      

        این کتاب و شروع کردم اولش حس کردم یه رمان فوق تخیلی از ترس الکیه ایمی که نسبت به شیفت شبش داشت. 
برای همین گذاشتمش کنار. 
امروز ادامه دادم به خوندنش. 
به مرور شخصیت ها و اتفاقات ذهنمو به کار گرفتن.
حقیقتا اول به جید شک کردم ولی خودمو قانع می‌کردم امکان نداره جید بخواد سربه سر رفیق قدیمیش بزاره، هعیی! 😮‍💨
برای همین ظنم به ویل بدبخت بود، فکر می‌کردم جید بیگناهه و بخاطر عشقش به ویل مجبور شده رفیقشو گول بزنه. 
اما اخرش، برق رفت!😂 وقتی تازه ایمی فهمیده بود دکتر بک حدودا 80 سالشه🤦🏻
توی گرما، زیر نور چراغ قوه گوشیم ادامشو خوندم
وااای 
اعتراف میکنم خیلی شوکه شدم
مری خیلی مهربون بود، کمرون واقعا پسر خوبی بود... 
جید، جید یه دوره ای طولانی رفیق ایمی بود. چطور می تونست...😢
ایمی خودشو مقصر میدونست. ولی به نظرم اگر منم جاش بودم نمی‌تونستم کاری برای دوستی مثل جید بکنم.