جلد دوم ‌مجله مدام به موضوع سفر پرداخته است. موضوعی نسبتا نامانوس برای من. شرایط خانوادگی و روحیه‌ی شخصی‌ام (شاید تحت تاثیر تربیت خانوادگی) باعث شده تجربه‌های سفر محدودی به مقصدهایی مشخص و غیرتوریستی داشته باشم. سفرهایی منظم، پیش بینی شده، ایمن و عموما خانوادگی. در نتیجه این نسخه از #مدام برای من سفر به دنیایی ناشناخته بود. این مواجهه‌ی ضد و نقیض با سفر برای من عجیب و جالب بود. به خاطر نداشتن تجارب مشابه از بعضی دیدگاه‌ها شگفت‌زده می‌شدم.
مدام یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه.
        

          مجله تمیز و حرفه‌ای بود. دو بخش داستان کوتاه و ناداستان داره و در نهایت یک مصاحبه. اینکه نویسنده های مختلف به ی موضوع ثابت مثل سفر، چقدر متفاوت نگاه میکنن و سوژه‌های متنوعی رقم میزنن برام جالب بود
        

          کل مجله را نخواندم. هرجا برایم جذاب بود ایستادم و خواندمش. بخش رو‌به‌رو را به‌جهت اینکه مربوط به معماری و سفر بود بسیار دوست داشتم.
        

          جلد دو مجله مدام

این شماره ی مجله ی ادبیات داستانی مدام ویژه ی " سفر" تدارک دیده شده است. یادداشت هایی خواندنی راجع به پدیده ی سفر و سازندگیِ فوق العاده ی آن در زندگی های یک نواخت و کسالت بارِ ما. خواندنش پُرفایده است به نظرم.


        

          سفر مدام که در سفر بهمن ماه شروع شد و  ساعت ۲ و نیم بامداد امروز ،در سفر دیگری تمام شد.
دوستش داشتم. خیلی. درصدی از لذت دو چندانش هم البته به این دلیل بود که در سفر خواندمش.
پ.ن: مجله‌ی مدام را به همه پیشنهاد می‌دهم. به کسانی که مدتیست از دنیای خواندن فاصله گرفته اند و به دنبال دوباره چشیدن لذت خواندن هستند ، بیشتر.
        

          دومین جلد مدام، یک حرکت رو به جلوست. از چند جهت نسبت به شمارهٔ اول ارتقا پیدا کرده. 
اول، کیفیت فرمی و محتوایی عکس‌های مجله که مشخصا به خاطر حضور مهری رحیم‌زاده است. دبیر عکسی که تجربه‌ای اساسی در این زمینه دارد. حالا او کنار محمد صمدی (مدیر هنری) سروشکلی‌ چشم‌نواز و ارزشمند به مجله داده‌اند. 
دوم، جدی‌تر شدن تنوع نویسندگان. حضور رامبد خانلری، علی خدایی، حنانه سلطانی و منصور ضابطیان (گرچه که شخصا متن ضابطیان را نمی‌پسندم) در کنار اسم‌هایی مانند منصوره مصطفی‌زاده، کوثر علیپور و آزاده رباط‌جزی نشان از نگاه جدی تحریریه به وسعت دایرهٔ نویسندگان دارد.
سوم، در این شماره تعداد متن‌های ترجمه بیشتر و باکیفیت‌تر شده. البته که تا نقطهٔ ایده‌آل فاصله دارد.
متن‌های منتخب این شماره از نگاه من، داستان کوثر علیپور، روایت رامبد خانلری، داستان آزاده رباط‌جزی و داستان نعیمه‌سادات کاظمی است.
        

          جلد دوم "مدام" با موضوع سفر هست. عکس‌های این جلد بسیار چشم‌نواز هستند و با نگاه هنرمندانه‌ای انتخاب شدند.
مجله شامل سه بخش واقعیت، خيال و روبه‌رو است. 
در بخش واقعیت، روایت "سفر آخرت" با قلمی طنز دربارهٔ تأمل در وادی مرگ است. نویسنده به واسطهٔ تحول درونی و نگرش متفاوتی که نسبت به این سفر پیدا می‌کند، به خواننده هم تلنگر می‌زند. متن جذابی که تا مدتی ذهن خواننده را درگیر مسئلهٔ روایت می‌کند.
"بازی دوسربُرد" ایدهٔ جذابی برای سفر و دایرهٔ تجربه‌زیسته به مخاطبِ کنجکاو می‌دهد. اما نویسنده به ساده‌ترین شکل ممکن، متنی شبیه یادداشتِ وبلاگی ارائه داده که بیشتر خواننده را یاد انشائی می‌اندازد که از مزایایِ تنهایی سفر کردن می‌گوید.
روایت "آخه بوسنی؟" قلم دوست‌داشتنی و شیرینی دارد. این کِشش نه تنها در زبان که در شروع، پایان، سِیر روایت سفر، دیالوگ جذاب بین مادر و دختر و موتیفِ معنابخشی که عنوان متن می‌شود، به چشم می‌خورد. نویسنده تعابیر جالبی به کار می‌برد و از سفرش به بوسنی می‌گوید. از دیگر جذابیت‌های متن، بیان کردن تجربیات شخصی نویسنده از سفر است که آن را با سایر سفرنامه‌هایی که خواننده از بوسنی و مراسم مارش میرا خوانده، متفاوت می‌کند.
متن "روزهای اصفهان" دست خواننده را می‌گیرد و به میدان نقش‌جهان می‌برد. از حال و هوای نوروزی سفر و گشت‌گذار در شهر می‌گوید و خوانندهٔ به‌ اصفهان‌ سفرْنکرده را هوایی می‌کند. اما پایان خوبی ندارد. (پ.ن: همین الان که داشتم این یادداشت کوتاه را بر این متن می‌نوشتم و سرم در مجله بود، خیلی بی‌برنامه در دلِ جاده، سر از اصفهان و چهارباغ درآوردیم؛ آن هم در غیرمحتمل‌ترین حالت ممکن که راننده آبش با اصفهان در یک جوی نمی‌رود! (با احترام‌ و ارادت به همهٔ اصفهانی‌های عزیز))
"کیسه‌های شنی" خوب نوشته شده بود، ته‌مایه طنز داشت ولی انسجام روایتش کم بود.
در بخش خیال، داستانِ "زمزمه‌هایی زیر گوش رمل"، "کالی" و "حسن‌یوسف در برمودا" قلم خوبی دارند. به لحاظ استخوان‌بندی و زبان داستانی هم
"حسن‌یوسف در برمودا" و "کالی" در صدر هستند.
"حسن‌یوسف در برمودا" ژانر سوررئالی دارد و دیالوگ‌های بین پسر و مادر باورپذیر و طنز به نظر می‌رسند.
گفتگو با فرامرز پارسی که در بخش "روبه‌رو" آمده، از بهترین گفتگوهای مدام است؛ از آن‌هایی که دوست داری چندین بار بخوانی و با برخی جملاتش زندگی کنی.
        

          مدامِ سفر دومین جلد از دوماهنامه‌ی ادبیات داستانی‌ای ست که مدرسه مبنا صاحب امتیازش‌ است. 
مدام هر دو ماه سراغ یک موضوع می‌رود و در سه قسمت «واقعیت» ، «خیال» و «روبه‌رو» به آن می‌پردازد.
در واقعیت با تجربه‌ی نویسنده‌ها و روایت‌شان همراه می‌شویم. در خیال، داستان کوتاه می‌خوانیم و در روبه‌رو سراغ آدم‌ها می‌رویم و پای صحبت‌هایشان می‌نشینیم.
بین روایت‌ها «سفر آخرت» رامبد خانلری را به خاطر خلاقیت منحصر به فردش، «آخه بوسنی؟» منصوره مصطفی‌زاده را به خاطر ماجراجویی و همذات پنداری‌اش و «کیسه‌های شنی» حدیثه میراحمدی را به خاطر حس نوستالژی‌اش، بیشتر از بقیه‌ی متن‌ها دوست داشتم.

داستان « کوره»‌ی آزاده رباط‌جزی تا سال‌ها توی ذهنم می‌ماند. هر وقت جلوی پنجره فولاد بایستم صدای مردِ شبیه خدارحم که دارد می‌خواند:« مریض آمده اما شفا نمی‌خواهد...» را می‌شنوم. داستان «کوره» قله‌ی متن‌های مدامِ سفر بود. 
داستان «حسن یوسف در برمودا» از نعیمه سادات کاظمی هم تجربه‌ی شیرینی از مواجهه‌ام با ژانر سورئال بود. قبل از این داستان سورئال را دوست نداشتم ولی حالا قضیه رو به مثبت رفته که قطعا به خاطر پرداخت خوب خانم کاظمی‌ است. 

مدام بهترین گزینه برای مطالعه‌ی بین وقت‌های مرده‌ی روز است. پنج دقیقه و ده دقیقه داستان و روایت سر می‌کشیدم و کیف می‌کردم.