من واقعا دوست داشتم که مخاطب صرف مدام باشم. و گمان می‌کنم مخاطب خوبی هم برای مدام می‌شدم. اما چون در فرایند تولید مدام حضور دارم، از این لذت بی‌بهره‌ام.

شمارهٔ اول مدام یک آغاز معمولی دارد. یک‌ معمولیِ رو به خوب. مجله تلاش دارد جایگاه خودش را در ابتدای ورود به فضای مطبوعاتیِ لاغرِ امروز ایران تعیین کند. برای قضاوت مدام، باید به نظارهٔ شماره‌های بعدش‌نشست.
از شمارهٔ اول، داستان «هجده صفرهشت» را خیلی دوست دارم. :)
        

          خیلی خوب بود
برای کسانی که عضو این شبکه مجازی یعنی بهخوان هستند جذاب و جالب خواهد بود
خرده‌کاری‌های شاید رعایت میشد، حرفه‌ای تر به نظر باشه
ولی به عنوان شماره اول قابل قبول بود

به نظر من نااستان‌ها خیلی خوب از آب در آمده بودند ولی داستان‌ها بعضاً چنگی به دل نمی‌زدند ... البته قضاوت من ممکن هست  سلیقه من بوده باشه

اگر خواندید شما هم نظر تون رو بگید
        

          "مدام؛ یک ماجرای دنباله‌دار"

اولین جلد مجلهٔ "مدام" مجموعه‌ای از روایت‌ها و داستان‌ها است که حول موضوع کتاب می‌گردد. متن‌هایی که نسبت‌های متفاوتی با کتاب و کتابخوانی دارند.
مجله در چهار بخش واقعیت (ناداستان)، خيال(داستان) و روبه‌رو (گفت‌وگو) تنظیم‌ شده است. گفت‌وگوها را مسعود فروتن انجام می‌دهد. برخی از متن‌ها قلم خوب یا ایده‌ای نو دارند، بعضی هم به قدری ضعیف‌اند که خواننده را دلزده می‌کنند.
در ابتدا و انتهای هر متن اغلب QR Codeای تعبیه شده که نسخهٔ صوتی متن را با صدای نویسنده می‌توان گوش داد یا محتوای مرتبطی با متن آمده و لینک نظرسنجی هم تعبیه شده است.
مدیر مسئول این مجله محمدرضا جوان‌آراسته و سردبیر مصطفا جواهری می‌باشد. ازجمله نویسندگان جلد اول، احسان عبدی‌پور، سید احمد مدقق، فرشته نوبخت، فاطمه سادات موسوی، زهرا عطارزاده و ... هستند.
        

          مدام یک، مجله ای بود که با شوق خیلی زیادی خریدمش. اون موقعی که گرفتمش هنوز کلاس نویسندگیم تموم نشده بود. سر کلاس یه وقتا با استاد بررسیش میکردیم.
این که اول یا آخر هر متن، یه بارکد داشت که فرامتن در اختیارت میذاشت خیلی خلاقانه بود و تبدیلش کرده بود به یه چیز درست و حسابی. کیف میکردم باهاش. آخر هر متن هم یه بارکد داشت که نظرتو با نویسنده در میون میذاشتی. من سر چند تا متن ها نظر گذاشتم . ای کاش میشد یه راهی بود که نویسنده میتونست نظرمون رو جواب بده. چون یه جاها مثلا آدم سوالی داره یا پیشنهادی داره. خوب بود ک نویسنده هم راه ارتباطی با مخاطب داشت.
نوشتن با یه موضوع خاص برای من خیلی سخته. نمیتونم انگار. مدت ها از زنگ انشام گذشته:)) حالا اینهمه شماره جدید اومده و من تو تک تک شون میخواستم بنویسم و نشده. نه که حالا بنویسمم بدو بدو میپذیرن. ولی خب میخواستم امتحان کنم.
جای بهتر شدن داشت.
یادداشت آقای جوان آراسته در ابتدای مجله انقدر برام دلنشسن بود که بارها خوندمش. بعد برا خواهر هام خوندمش. برا همسرم خوندمش..... قشنگ بود.
ممنون از مدام برای تلاشش :) الهی شماره پنجاهت رو جشن بگیریم :')
        

          مجلهٔ مدام یعنی امید به شکوفاترشدن ادبیات متعهد. 
حداقل هرکسی که در بهخوان حساب کاربری دارد این جلد برایش جالب خواهد بود چون فصل مشترک همه بهخوانی‌ها کتاب است. بعد از خواندنش با امید سراغ شمارهٔ دوم  یعنی «سفر» مدام  رفتم.
        

          مدام خوانی هم تمام شد. اولین مجله‌ای بود که همه صفحاتش رو خوندم. 😅
این مجله ماحصل شور و شوق آدم‌هایی هست که افتخار آشنایی نزدیک با بعضی از اون‌ها رو داشتم، آدم‌هایی که عاشق ادبیات هستن و به قدرت ادبیات واقف و دلسوز اون. 
جلد اول با موضوع کتاب بود. نقطه شروع مشترک همه‌ی عشاق ادبیات. پس به قول سردبیر مدام باید عرض ارادتی به محضر عالیجناب کتاب می‌کرد.
مدام یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه.
        

          یک) مجله‌ها معمولا بَهای زیادی دارن و ترجیح من اینکه وقتی هنوز یک عالمه کتاب از نویسنده‌های بزرگ ایران و جهان نخوندم. پول بابت مجله ندم. 

دو) مدام را از اولین شماره‌اش و حتی قبل‌ از تولدش، از زمان هنر‌آموزی‌ام در مدرسه مبنا، می‌شناختم. کانال ایتاش را مرتب چک میکردم. تکه‌های منتشر شده از متن‌ها‌ی مجله قلقکم میداد که کامل بخوانمشان. خصوصا تکه‌هایی از ناداستان (دیگر چاپ نمی‌شود) احسان عبدی‌پور راجع به مرحوم فرزانه پزشکی. 

سه) اتفاقی طاقچه را چک میکردم که دیدم شماره‌۱ مدام، یعنی همین (کتاب) توی طاقچه بی‌نهایت هست. انگار دنیا را کادو‌پیچ کرده  و کف دستم گذاشته باشند. همان لحظه شروعش کردم و آرام آرام نوشیدم. 

چهار) بعضی ناداستان‌ها و داستان‌ها خیلی قوی بودند و شُک زده‌ام کردند‌. تعدادی‌هم نا نداشتند و بی‌جان بودند. قسمت مصاحبه را هم دوست نداشتم. تند تند خواندم و زوریی.  

پنج) صفحه‌آرایی، ویراستاری و عکس‌ها خیلی دل‌نشین بودند

شش) باز هم پول پایِ مجله نخواهم داد تا وقتی که بنیه‌ی قویی از ادبیات داشته باشم. اما تا آن زمان وقت حتما می‌گذارم و  از نسخه‌های بدون پول به شدت استقبال میکنم 😁

        

          برای منی که عاشق مجله خوندنم خیلی دلچسب بود. 
از بین تمام  ناداستان‌ها نوشته آقای احسان عبدی‌پور خیلی به دلم نشست. معرفی کتاب خانم شه روش رو خیلی دوست داشتم. و از بین داستان‌ها جایگاه وصال برام خاص‌تر بود. 

و یه اسم رو از این مجله به خاطر سپردم و اون هم خانم فاطمه دارسنج بود به خاطر عین هم بودن سلایق کتابخوانی و آرزوی مشترک زنده شدن چخوف:)
        

          از این که مجله ای با این کیفیت متولد شده خیلی خوشحالم و از همون ابتدای فروش جز نفرات اول خریداران بودم 
هر جلد از  مدام راجع به موضوعی واحد حرف می زنه 
سفر ، جنگ، خواب ،کتاب و.....
یکی از ویژگی های جذابش  QRcode هایی هست که در عمق متن ها گنجانده شده و با اسکن آن ها میتونین تصاویر مربوط به متن یا موسیقی پس زمینه و توضیحات بیشتر راجع به عنوان مطرح شده رو ببينيم بشنویم و بخوانیم
به نظرم جا داره بخش ها و عناوین بیشتری به مجله اضافه بشه که ریتم یکنواختی نداشته باشه 

        

          بیش از ۸۵ درصد یادداشت‌ها و داستان‌ها را خواندم. بقیه را نگاهی انداختم و جوری نبودند که میلم بکشد بخوانمشان.
از خوانده‌ها هم اغلب خیلی متوسط بودند. شاید چون شماره‌ی اول بود. 
بهترین‌شان که البته بسیار هم درخشان بود، نوشته‌ی احسان عبدی‌پور بود درباره‌ی فرزانه.

فعلا شماره‌ی خواب را هم خریده‌ام. امیدوارم این یکی خیلی بهتر باشد.