کتاب روایت و ذهن نویسا در ظاهر تلاشی است برای پیوند میان مفهوم روایت و نحوهٔ اندیشیدن انسان، اما در عمل با مجموعه‌ای از تأملات پراکنده، آمیخته به زیاده‌گویی، و خالی از انسجام نظری دقیق مواجهیم. نویسنده با نگاهی شخصی و تا حدی مبهم به مفاهیم بنیادینی چون «روایت»، «حقیقت»، «خیال» و «ذهن» می‌پردازد، اما در اغلب موارد از ارائهٔ تعریفی روشن و تحلیلی عمیق ناتوان می‌ماند.

نقد اصلی به کتاب، رویکرد غیرعلمی و بیش از حد تأمل‌محور آن است. خواننده با متنی روبه‌روست که بیش از آنکه مبتنی بر پژوهش یا نظریه‌پردازی مستند باشد، به گفتارهای شبه‌فلسفی و گاه مبهم شبیه است. ارجاع‌های نظری به متفکران حوزهٔ روایت یا علوم شناختی تقریباً وجود ندارد یا بسیار سطحی است، و به همین دلیل، کتاب در انتقال دیدگاه‌های معتبر جهانی نیز ناتوان است.

همچنین، ساختار کتاب فاقد شفافیت منطقی است. فصل‌ها به‌جای آن‌که خواننده را گام‌به‌گام با توسعهٔ یک ایده همراه کنند، بیشتر یادداشت‌هایی پراکنده‌اند که هر یک مسیر خاص خود را طی می‌کنند. این پراکندگی ذهن خواننده را خسته می‌کند و امکان شکل‌گیری فهمی منسجم را از میان می‌برد.

از نظر سبک نگارش نیز، علی‌رغم برخی لحظات درخشان، نویسنده گاه دچار افراط در بازی‌های زبانی و ترکیب‌سازی‌هایی می‌شود که به‌جای افزایش بار معنایی، بیشتر موجب ابهام و فاصله گرفتن از مخاطب عام می‌شود.

در مجموع، روایت و ذهن نویسا اگرچه می‌توانست پلی میان ادبیات، فلسفه ذهن و روایت‌پژوهی باشد، اما به‌دلیل نداشتن انسجام مفهومی، عمق نظری و پشتوانهٔ علمی، بیشتر به‌عنوان اثری تأملی با زبان گاه شاعرانه باقی مانده است تا کتابی جدی در حوزهٔ نظریهٔ روایت.



      

        این اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی خوندم و صادقانه بگم، خیلی ناامیدم کرد. داستان به نظرم بیش از حد پیچیده و پر از شخصیت‌های اضافی بود که باعث سردرگمی می‌شد. شیوه روایت از زبان دکتر شپارد یه جورایی کند و خسته‌کننده بود، انگار عمداً داره خواننده رو گمراه می‌کنه بدون اینکه لذت‌بخش باشه. ترفند غافلگیری معروفش هم به نظرم بیش از حد مصنوعی بود؛ انگار آگاتاکریستی فقط خواسته خواننده رو شوکه کنه بدون اینکه منطق داستان درست پیش بره. شخصیت‌پردازی‌ها هم خیلی سطحی بود، هیچ‌کدوم از آدما برام واقعی یا قابل‌لمس نبودن
      

        
گاهی آنچه ما را به جلو می‌راند یا متوقف می‌کند، نه انتخاب‌های آگاهانه‌مان، بلکه بندهایی است که در طول زندگی به آن‌ها گره خورده‌ایم؛ بندهایی که گاهی در پسِ محبت، عشق، وظیفه یا حتی ترس شکل می‌گیرند. کتاب بندها سفری است به درون این پیوندهای پیچیده—رابطه‌هایی که ما را شکل می‌دهند، کنترل می‌کنند، و گاهی، بیش از آنکه متوجه باشیم، در مسیر زندگی‌مان تأثیر می‌گذارند.

این اثر با نگاهی موشکافانه و قلمی احساسی، مرزهای وابستگی و استقلال را کاوش می‌کند. نویسنده نه با قضاوت، بلکه با درکی عمیق از طبیعت انسانی، نشان می‌دهد که هر رابطه‌ای، از محبت‌آمیزترین تا مخرب‌ترین آن، چگونه در روان ما ریشه می‌دواند. آیا ما آزادانه عشق می‌ورزیم، یا در اسارت انتظارات و الگوهای ناپیدای گذشته‌ایم؟ آیا پیوندهایی که عزیز می‌داریم، بال‌هایی برای رشد هستند یا زنجیرهایی که ما را به گذشته می‌کشانند؟

آنچه بندها را از دیگر آثار مشابه متمایز می‌کند، این است که صرفاً یک تحلیل از روابط انسانی نیست، بلکه آیینه‌ای است که خواننده را به مواجهه با خودش وامی‌دارد. نویسنده با روایت‌هایی ملموس، شخصیت‌هایی واقعی و توصیفاتی دقیق، ما را به سفری درونی می‌برد—سفری که در آن می‌توانیم بندهای خود را ببینیم، بشناسیم و در نهایت تصمیم بگیریم: آیا باید آن‌ها را محکم‌تر کنیم، تغییر دهیم یا رها شویم؟

در پایان، این کتاب تنها درباره‌ی وابستگی‌ها نیست؛ بلکه درباره‌ی رهایی نیز هست. رهایی نه به معنای گسستن از همه چیز، بلکه به معنای درک عمیق‌تر روابطمان و انتخاب آگاهانه‌ی مسیرهای جدید. بندها کتابی است که با هر صفحه، پرسشی تازه در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند و در نهایت، او را به بینشی روشن‌تر از خود و دنیای پیرامونش می‌رساند.


      

        کتاب "خاطرات کتابی" نوشته‌ی احمد اخوت، نه‌تنها یک اثر در ستایش کتاب و کتاب‌خوانی است، بلکه سفری درونی به جهان نویسنده و تأثیر عمیق کتاب‌ها بر زندگی او محسوب می‌شود. اخوت در این کتاب، به‌سادگی و صمیمیت، از خاطراتی می‌گوید که کتاب‌ها برایش ساخته‌اند؛ خاطراتی که گاه سرشار از نوستالژی و گاه آمیخته به طنزی شیرین است.

این کتاب مانند قدم زدن در میان قفسه‌های یک کتابخانه است، جایی که هر کتاب داستانی برای گفتن دارد و هر صفحه، حس و خاطره‌ای زنده می‌کند. نویسنده با قلم روانش به ما نشان می‌دهد که کتاب‌ها فقط وسیله‌ای برای سرگرمی نیستند، بلکه پنجره‌هایی هستند که دید ما به جهان را تغییر می‌دهند.

آنچه این اثر را متمایز می‌کند، توانایی احمد اخوت در بازتاب دادن عشق به خواندن و اهمیت آن در زندگی روزمره است. او به ما یادآوری می‌کند که کتاب‌ها چگونه می‌توانند زندگی ما را شکل دهند و خاطراتی ماندگار بسازند. "خاطرات کتابی" برای عاشقان کتاب، همچون مرهمی دلنشین است که آن‌ها را به دنیای زیبای کلمات و ایده‌ها بازمی‌گرداند.


      

        کتاب «سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» یکی از آثار برجسته و ماندگار هاروکی موراکامی است که بار دیگر توانایی‌های این نویسنده در خلق داستان‌های عمیق، پیچیده و انسانی را به نمایش می‌گذارد. این کتاب، مانند بسیاری از آثار موراکامی، مرزهای واقعیت و خیال را می‌شکند و خواننده را به سفری درونی برای کشف هویت، تنهایی و معنای زندگی می‌برد.

موراکامی در این رمان با دقت و ظرافت به روایت زندگی سوکورو می‌پردازد؛ شخصیتی که در ظاهر ساده و بی‌ادعاست، اما در لایه‌های زیرین وجودش انبوهی از احساسات و کشمکش‌های عاطفی نهفته است. توانایی او در خلق چنین شخصیت‌هایی که خواننده می‌تواند با آن‌ها همذات‌پنداری کند، یکی از نقاط قوت بی‌چون‌وچرای نویسندگی اوست.

زبان داستان در عین سادگی، به شدت شاعرانه و تأثیرگذار است. موراکامی با استفاده از جملات کوتاه و موجز، تصاویری عمیق و پر از احساس خلق می‌کند که در ذهن خواننده ماندگار می‌شود. در عین حال، او در پرداختن به موضوعات فلسفی و پیچیده همچنان رویکردی ملایم و انسانی دارد که از خشک و خسته‌کننده شدن متن جلوگیری می‌کند.

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته این کتاب، توانایی موراکامی در پرداختن به احساس تنهایی و انزوای انسانی است. او به شکلی هنرمندانه این احساسات را به تصویر می‌کشد، بدون آنکه به دام کلیشه‌ها بیفتد. همچنین، نقش موسیقی و هنر در این رمان، به زیبایی روایت افزوده و حس نوستالژیکی را در فضای داستان جاری کرده است.

«سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» کتابی است که نه تنها از منظر داستان‌پردازی، بلکه از لحاظ روان‌شناختی و فلسفی نیز اثری ماندگار و پرمعنا به شمار می‌آید. موراکامی با این رمان نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از دل یک روایت ساده، اثری جهانی خلق کرد که مخاطبان در سراسر دنیا را تحت تأثیر قرار دهد.
      

        مانده بودم بخوانمش یا نه .
در نمایشگاه کتاب امسال چشمم به در یتیم خورد وسوسه شدم که بخرمش اما با خودم گفتم باشه برای بعد.
 دلیله باشه برای بعدش را خودم میدانستم .
بعد از چند ماه به نسخه صوتی کتاب با صدای خودِ استاد محمود دولت آبادی برخوردم در یکی از این اَپ های کتاب   الکترونیکی،  دوباره گارد گرفتم  تا به سراغش نروم و گفتم من که کتاب صوتی گوش نمیکنم .
بالاخره با کلی ادا و اطوار به سراغ گوش کردن اولین کتاب صوتی در زندگی ام رفتم همه ی کتاب ها ساعت های زیادی طول میکشید تا تمام شود. دنبال یک کتاب کم حجم بودم بازهم به در یتیم رسیدم اینبار گفتم گوشش میدهم ،یا هم کتاب صوتی دلم را  میزند و هم  صادق هدایت و یا بالعکس چون تمام این طفره رفتن هایم از خواندن این کتاب شخص صادق هدایت بود (دلیلش باشه برای بعد )
گوشش کردم و لذت بردم هم از کتاب صوتی هم از شخصیت صادق هدایت نه همه شخصیتش چون هنوز هم مشکلاتی با او دارم  شاید بیشتر درکش کردم البته که قلم و صدای استاد دولت آبادی به این تجربه خیلی کمک کرد از نظر من که قلم محمود دولت آبادی معجزه است نه کم نه بیش .
ارزش خواندن یا گوش دادن را دارد ....

      

        کتاب صبحانه در تیفانی نوشته‌ی ترومن کاپوتی، داستانی کوتاه اما به‌یادماندنی است که زندگی هالی گولایتلی، زنی آزاداندیش و غیرقابل پیش‌بینی در نیویورک دهه ۴۰ میلادی، را به تصویر می‌کشد. روایت از دید یک نویسنده‌ی گمنام (راوی) بیان می‌شود که شیفته‌ی شخصیت مرموز و رفتارهای غیرمعمول هالی است.

این اثر بیش از آن که داستانی پرماجرا باشد، بر جنبه‌های شخصیتی و لایه‌های پیچیده‌ی روابط انسانی تمرکز دارد. هالی نماینده‌ی نوعی زندگی رها از قیدوبندهای اجتماعی است، اما همین آزادی ظاهری اغلب با تنهایی و نوعی گم‌گشتگی همراه می‌شود. کاپوتی به‌جای قضاوت شخصیت‌ها، آنان را با تمام نقاط ضعف و قوتشان به نمایش می‌گذارد.

نثر کاپوتی ساده، اما ظریف و سرشار از جزئیات است. کتاب در عین جذابیت، گاه حس اندوه و سردرگمی را در مخاطب برمی‌انگیزد، زیرا مسائل هالی نمادی از چالش‌هایی است که بسیاری از افراد در مواجهه با هویت و خواسته‌هایشان تجربه می‌کنند.

در مجموع، صبحانه در تیفانی کتابی است که می‌توان از آن برداشت‌های متفاوتی داشت: برای برخی داستانی از شور زندگی و استقلال، و برای دیگران روایتی از بی‌ثباتی و ناپایداری روابط انسانی. این کتاب می‌تواند الهام‌بخش یا حتی چالش‌برانگیز باشد، بدون آنکه پاسخ‌های مشخصی به مخاطب ارائه دهد.
🌿🌹

      

        🌿انسان 250ساله :باید یک انسانی را فرض کنیم که ۲۵۰سال عمر کرده ؛و در سال یازدهم هجرت قدم در یک راهی گذاشته و تا سال دویست وشصت هجری این راه را طی کرده .

🌿برای سومین بار کتاب را خواندم و برای سومین بار لذت بردم، از زاویه دیده جدیدی که به زندگی سیاسی ائمه اطهار علیهم السلام شده .

🌿شاید خیلی از مسائلی که درکتاب مطرح شده  را خوانده باشیم اما نگاه یکپارچه کتاب باعث جذب خواننده و تأمل بیشتر او در اتفاقا و تصمیماتِ گرفته شده توسط ائمه اطهار علیهم السلام میشود .


🌿کتاب انسان ۲۵۰ ساله شامل سه حلقه می باشد که حلقه اول مخصوص نوجوانان حلقه دوم برای عموم منتشر شده و حلقه سوم به صورت تخصصی تر به این موضوع پرداخته که حلقه سوم را
به دلیل حجم زیاد و ریز شدن در موضوعات مختلف به همه کتاب دوستان پیشنهاد نمیکنم .
      

        ارادت به دوستان کتاب 🌿


این اولین کتابی بود که خیلی زود تمامش کردم نه اینکه کار شاقی کرده باشم نه چون اصولاً من آدم تند خوانی نیستم و اصلا کسانی که یک روزه یا بهتر بگم خیلی سریع یک کتاب را می خوانند درک نمی کنم که این هم از ایرادات من است 🫣🫣
این توضیح را دادم که همین اول کار گفته باشم که چقدر کتاب برایم جذاب بوده، که منِ کند خوان اینقدر سریع خواندمش.


بگذریم ......

درباره ی کتاب آداب کتابخواری باید بگویم این کتاب فقط بدرد کسانی میخورد که غرق در کتابخوانی و کتابداری و کلمه و قلم هستند،
 مثل جمع بهخوانی ها  که راست کارشان است و قطعا لذت می برند .
در نگاه اول شاید همه ما اکثر  موضوعات کتاب را تجربه کرده باشیم و برایمان خیلی هم جذاب نباشد اما نمی دانم این قبیل تجربه ها در حوزه کتاب و کتابخوانی چه در دل خود دارد که هربار که میشنویم یا برای خودمان پیش می آید بازهم شیرین است و قند در دلمان آب میشود و هیچوقت کهنه نمی شوند .

درآخر تیتروار چند نکته از کتاب که نظر منو به خودش جلب کرد بیان میکنم و زحمت را کم میکنم :
۱ـ جلد جذاب که عکس استاد نفیسی در کتابخانه شخصی ایشان را نشان میدهد 
۲ـ قلم روان نویسنده که  در مورد هر موضوع ابتدا  یک داستان از تجربه خود نوشته و بعد حرفش را به ما میزند 
۳ـ ایده کلی کتاب که کمتر بهش پرداخته شده 
۴ـ انتخاب شایسته موضوعات که خواننده را ترغیب به خواندن میکند 

حتما آداب کتابخواری را بخوانید 🌿
یاعلی مدد