فکر می‌کنم «مدام» مجله‌ایه که میتونم توش روایت‌های دلخواهم را پیدا کنم.

مجله مدام، از سه بخش واقعیت (ناداستان)، خیال (داستان) و روبرو (گفتگو) تشکیل شده.
ناداستانها را بیشتر دوست داشتم. «من دلبسته کتابهای چگالم» از فاطمه سادات موسوی، «این همان نیست» از سبا نمکی، «می‌خواستم همه ببینند نویسنده‌ام» از فرزانه زینلی و معرفی کتاب نجات از مرگ مصنوعی توسط زهرا عطارزاده را چندبار خوندم.
داستان «کتاب قصه مادربزرگ» از فرشته نوبخت هم دوست داشتم و به دلم نشست.
      

        در مقدمه نوشته شده:« در این پژوهش سعی داریم اولا به اختصار بدانیم قیام کربلا به چه شکل بوده و چگونه اتفاق افتاده؟ ثانیا بدانیم این قیام به چه دلیل اتفاق افتاده؟»

بنابراین کتاب از دو بخش تشکیل شده. در بخش اول (۱۵۰ ص اول)، وقایع از خروج امام از مدینه تا کربلا و نحوه مواجه امام با این وقایع شرح داده میشه و تاکیدش روی سخنرانی های امام، گفتگوها و نامه هاست و هر واقعه در حد دو سه خط تحلیل شده. در بخش دوم، واقعه از دید کلی بررسی شده و به دلایل قیام، راه هایی که پیش روی امام بوده، علت رد پیشنهادها و آثار و نتایج قیام پرداخته شده. کتاب کم حجمه و حدود ۲۰۰ صفحه است. متن هم روان و بدون تکلفه و سخت خوان نیست.

خلاصه اینکه:
۱- بعد از پیامبر (ص)، عده ای خلیفه را تا جایگاه شبه خدایی رسانده بودند تا جایی که تمام دین در اطاعت از خلیفه خلاصه می شد. خلیفه می توانست به راحتی حکم و قوانین الهی را ابطال و حکم دیگری را به صلاح خود جایگزین آن کند و این تفکر درباره جایگاه خلافت داشت جهانگیر می شد. خلفای قبلی تا حدودی ظواهر اسلام را رعایت می کردند اما خلافت یزید به خاطر بدعتهایش برابر با نابودی اسلام بود. به خاطر عمق و وسعت این انحراف، امام باید طوری با آن مقابله می کرد و آن را از میان برمی داشت. بزرگترین نتیجه قیام امام حسین (ع)، شکست دادن این جریان است. «خون حضرت حسین (ع) کار خودش را برای شکستن اعتبار و قداست خلافت انجام داد».

۲- امام برای نهی از منکر شهر مکه را انتخاب کرد که مرکز توجه مسلمانان بود و روز سوم یا پنجم ماه شعبان به مکه وارد شد. تا روز چهاردهم رمضان، تعداد نامه ها و بیعتها حدود دوازده هزار تا چهل هزار بود. امام برای خروج از مکه هم موثرترین روز (روز ترویه هشتم ذی الحجه) که بیشترین تعداد افراد در آنجا حاضر بودن را انتخاب کرد. ایشان با عجله و قبل از اتمام حج از مکه خارج شد چون ماموران بنی امیه پس از آگاهی از بیعت مردم کوفه با جناب مسلم بن عقیل، کوشیدند قبل از اتمام مناسک حج امام را به قتل برسانند. 

۳ـ اکثر افراد تصور می کردند هدف و نیت امام،به دست آوردن خلافت و قدرت است و حرکت او را یک شکست سیاسی می دانستند برای همین دلیلی برای همراهی با ایشان نداشتند. در سال 50 هجری، شام از فراوانی شیعیان امام علی (ع) در کوفه می ترسید. پس حدود پنجاه هزار نفر از شیعیان را به خراسان و جمعیتی از مردم شام را به کوفه منتقل کردند. بنابراین قدرت و نفوذ شام در کوفه بیشتر شد و توانستند یک لشکر بزرگ برای مقابله با امام بفرستند. فراهم کردن سپاه عظیم که بیشتر از بیست هزار نفر در آن شرکت داشتند، احتمالا برای قدرت نمایی بود یا اینکه سنگینی وزنه معنوی لشکر مقابل که فرزند پیامبر در آن حضور داشت را بشکند.

۴ـ براساس پیشنهادها، سه راه پیش روی امام وجود داشت:
یک. بیعت با یزید (پیشنهاد عبدالله بن عمر)، که به هیچ وجه ممکن نبود و امام هرگز نمی توانست در برابر بدعت و نابودی اسلام سکوت کند.
دو. کسب قدرت و تشکیل حکومت(پیشنهاد عبدالله بن زبیر، ابن عباس و ابن حنفیه)، به دلیل سستی مردم کوفه و اینکه امنیت لازم در حجاز و یمن و مکه فراهم نبود، ممکن نبود. علاوه بر این، به دلیل تبلیغات 50 سال حکومت بعد از پیامبر، تعداد یاران فداکار اهل بیت کم بود. حتی اگر امام در آن شرایط خلافت را در دست می گرفت، خلیفه هشتم نامیده می شد و نمی توانست در آنچه انجام داده اند تغییر چندانی ایجاد کند.
سه. قیام و نفی خلافت یزید تنها راهی بود که امام انتخاب کرد تا اساس و ریشه این مانع رفع شود و انحرافات اصلاح شود یا حداقل جلوی انحرافات آینده گرفته شود.

۵ـ پس از شهادت امام حسین(ع)، دشمنان می خواستند مردم را نسبت به آن به اطلاع و بی تفاوت نگه دارند ولی «جریان اسارت، خون ریخته شده امام و یارانش را زنده نگاه داشت و عالم اسلام، با پیامِ پیام رسانان خون حسین (ع) سرخ و رنگین شد و بدین وسیله بود که همه مردم فهمیدند که بنی امیه، خون پسر پیغمبر (ص) را ریخته است. اسارت جوشش این خون را حفظ و اصالت قیام و پیوستگی اش را با اسلام و قرآن و پیامبر به اثبات رسانید.»

۶- قبل از شهادت امام، هر چه به نام اسلام توسط خلفا مطرح شده بود، هنوز هم هست ولی پس از شهادت ایشان دیگر کسی مثل یزید نتوانست اسلام را تحریف کند. این روشنگری ها باعث ایجاد تغییرات بنیادین فرهنگی شد و مدتی بعد از واقعه کربلا، مردم برای مقابله با فسق و فجور و ناشایستگی های خلیفه قیام کردند. در ابتدا مردم مدینه در سال 63 هجری به پا خواستند. پس از آن قیام مردم مکه در سال 64، قیام توابین (مردم کوفه) در سال 65 و قیام مختار در سال 67 اتفاق افتاد.
و این انقلاب ها ادامه یافت...