یادداشت مینا

        تتسوکو کورویاناگی (توتو چان) تو دهه چهلم زندگیش، این کتاب رو نوشته که خاطراتش از مدرسه توموئه ست. آقای کوبایاشی این مدرسه رو سال ۱۹۳۷ تاسیس کرده و با روش آموزشی جدیدش باعث شده این مدرسه، یک مدرسه غیرعادی باشه. این کتاب سال ۱۹۸۰ منتشر شده.

توی بعضی از خاطرات، با بی‌پروایی آقای مدیر مخالف بودم اما در بیشترشون، با تمام وجود تحت تاثیر قدرت خلاقیت آقای مدیر قرار گرفتم و اون چیزی که من رو صفحه به صفحه جلو می‌برد، اشتیاق روبروشدن با ماجراهایی بود که آقای مدیر خلق می‌کرد. من سبک خلاقیت آقای کوبایاشی رو دوست داشتم. اینکه برای خلق مفاهیم معنادار پیچیده، از ساده‌ترین ابزار استفاده می‌کرد، برای من الهام‌بخش بود. 

 آخر کتاب یک یادداشت هست که من خیلی دوستش داشتم و سه سال پس از انتشار کتاب نوشته‌ شده. نویسنده در این یادداشت درباره تاثیر این کتاب در ژاپن و بازخوردها، فعالیت‌هاش صحبت کرده و بعد از شرح فعالیت‌هاش میگه «اگه آقای کوبایاشی زنده بود، مطمئنم که خوشحال می‌شد» و چقدر لذت‌بخشه خوندن این جمله.

فکر می‌کنم اینکه سال‌های تحصیل توتوچان در مدرسه توموئه مصادف با جنگ جهانی دومه، اهمیت روایت از مدرسه رویایی رو بیشتر کرده. آقای مدیر با وجود اینکه جنگ روی کشورش سایه انداخته، امیدوارانه، دغدغه تربیت بچه‌ها و شخصیت اون‌ها رو داشته و با تمام توان تلاش کرده فرصت پیشرفت رو در اختیار بچه ها قرار بده. 
خوشحالم از اینکه این کتاب رو خوندم و با آقای کوبایاشی آشنا شدم.