خرده روایتهایی از زیارت اربعین
ته مصاحبه همشون می‌گفتن: باید باشی و ببینی
می‌گفتن: گفتنی نیست... دیدنیه!
همه خوشحالن از این که دیده شدن.
اینقدر با ارزشه این دیده شدن توسط یه سلطان یه سرور، که دیگه هیچی برات مهم نیست...هیچی رنجت نمیده!
این که میفهمی صاحب داری!
این که میفهمی کسی رو داریم که مواظبمونه
وقتی میخونی این کتابو با بغض و اشک، یه لبخندی هم گوشه لبت میاد که چه خوبه که چیزایی که اینا دیدن منم ببینم! همون حس مشترک
این اتفاق حقیقتا جایگزینی نداره
حقیقتا یه معجزه س
حتما خبری هست توی عالم....
باید رفت دید!!!
خاطرات همه جور ادمی توش هست..از دانشجوی ایرانی تا خارجی
از کاسب ایرانی تا دکتر دانمارکی از جوون ایرانی و افغانی و تایلندی
تا عکاس و شاعر و روحانی و همه و همه از لطف های ارباب می گفتن ..
عزتی به زوار میزارن مخصوص پادشاهان است..
چقدر اشک ریختم سر این کتاب بد جور هوایی شدم هوایی صحن و سرا و خاک پای زوارت
        

          این کتاب عطش شما را برای پیاده روی اربعین بیشتر می کند ،  کتاب موکب آمستردام  هم  به دید شما را  نسبت سفر رابعین    بیشتر می کند
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ ۱۳۹۸/۰۷/۰۷ به پایان رسیده است.
        

          کتاب که تمام شد ناخودآگاه آوردمش جلوی صورتم که ببوسمش!
بیراه نبود...
آیه‌های روشنی داشت از خوف و رجا... با هر روایتش می‌شد ایملنی تازه آورد به قصه ی پر اعجاز اربعین!
کاش این کتاب به همه‌ی زبان‌های دنیا ترجمه می‌شد، البته با حفظ روانی و شیوایی قلم نسخه‌ی ایرانیش!
        

           دوستی بهم گفت که پادشاهان پیاده جزء اولین روایت های اربعین رفتن ایرانی هاست؛ با این حساب احتمالا توی چاپ های اول و برای مخاطب اربعین نرفته باید خیلی جذاب بوده باشه.اما برای من اربعین رفته ی چندتا کتاب درباره اربعین خونده هم خالی از لطف نبود.
کتاب بطور کلی جمع آوری صحبت هاییه که با مردم از سن و طبقه و مذهب و ملیت های مختلف شده. متن کتاب عینا گفته های خود افراده و طبقه اجتماعی و سن و سالشون رو میشه از متن فهمید. حتی اونجایی که از زبون عرب ها بیان شده بود  اصطلاحات عربی  زیر پوست ترجمه حس می شد. 
نکته جالب برام این بود که تمام مدتی که کتاب رو می خوندم حس می کردم مصاحبه شونده و مصاحبه کننده دارن راه می رن و حرف می زنن! شاید چون اربعین رفتم این حس رو داشتم! 
بین روایت ها از روایت همشهری تربت جامی م، روایت بچه ده ساله، روایت پاکبان، روایت موکب دار عراقی و روایت زائر پاکستانی خیلی خوشم اومد. روایت مرد عراقی از زمان صدام کمک م کرد که حس و حال مردم عراق رو بیشتر درک کنم. به حال  پاکبان غبطه خوردم و دلم  از سختی هایی که مردم کشور همسایه برای زیارت می کشن گرفت.
بهش پنج ندادم چون کتابا و روایت های عمیق تری هم از اربعین خوندم اما این کتاب به نظرم قشنگ بود و باعث شد اربعین رو از چشم خیلی ها ببینم

        

          کاش جلد دوم هم بسازن براششش 
جا داره واقعا
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
معلوم نیست مبدا سفر کجاست...
مگر مهم است سفر از کجا آغاز می‌کنی،
چه فرقی دارد اهل کدام سرزمینی.

حب‌الحسین یجمعنا فی کربلاء یوم الاربعین
ان‌شاءالله

اگر تنها دلیل یکی‌بودن، همدل‌شدن و باهم بودن، همین یک خط باشد، کافی است الی‌یوم‌القیامة

پ.ن۱: بخوانید، هر دو کتاب‌را. فرق چندانی ندارند. جز اینکه موکب آمستردام، فقط روایت عشاقی را نقل می‌کند که از قاره‌سبز به جاده اربعین رسیدند.

پ.ن۲: شاید یکی از روایت‌ها، بالاخره راهیتان کرد تا دعاهایمان را جامه عمل بپوشانیم: بابی انتم و امی و نفسی و مالی و ولدی... چرا بهانه مالی بیاوریم، بچه‌کوچک را مانع بدانیم و هزار دلیلی که در برابر  عظمت امام، گم می‌شود.

پ.ن۳: خودتان را به زمان و مکان اربعین برسانید.

پ.ن۴: چقدر نام و تصویرسازی کتاب موکب امستردام، دوست‌داشتنی و دلنشین است. جلد کتاب پادشاهان پیاده نیز هوشمندانه انتخاب شده، هر چند نام کتاب را دوست ندارم.

پ.ن۵: گاهی قلم از روایت باز می‌ماند و به تکرار می‌افتد و صفحات جلو نمی‌رود. خصوصاً در میانه کتاب پادشاهان‌پیاده... مهم نیست. انقدر روایت این آدم‌ها شیرین و خواندنی است که کتاب را یک نفس تمام کنی.
        

          معجزه های مشایه اربعین رو برا افراد تو این کتاب آوردند جذابه
        

          این کتاب یک کتاب ساده و معمولیست درباره‌ی یک اتفاق غیر معمولی اتفاقی به بزرگی اربعین حسین(ع) که هر سال ابعادش بزرگتر و از نظر ذهن مادی ما غیر معمولی تر میشود.
خوبی سادگی کتاب این است که از کودک نه ساله تا پیرمرد شصت و خورده ای ساله  روایت خود را دارند
و از حس و حال متفاوتی  که زن و مرد و پیر و جوان و کودک در این اتفاق تجربه می‌کنند باخبر میشوی
پس هر وقت دوست داشتی یک کتاب معمولی از یک اتفاق غیر معمولی بخوانی این کتاب گزینه‌ی خوبیست.😁

        

          عالی بود روایت های متفاوت و جذاب
        

          این که یک نویسنده ای ایستاده در جاده ی نجف به کربلا، در روزهای حوالی اربعین، و از آدم ها پرسیده آن جا چه می کنند، جذبم نکرد که بخرمش. می توانست یک کتاب دم دستی، خسته کننده و تکراری باشد. نبود!
دوستی خرید و من زودتر از خودش خواندمش و شد یکی از بهترین تجربه های کتاب خواندن در سفر و اصلا یکی از بهترین تجربه های کتاب خواندن.
        

          صحبت با زائران اربعینی سیدالشهدا. در نجف، مسیر نجف تا کربلا و خود کربلا، سراغ افراد مختلفی می روند و مردم از هر قشری، حس و حالشان نسبت به امام حسین  زیارت اربعین را می گویند. برخی از سرگذشت و قسمت عجیب شان نیز می گویند. از نکات بسیار خوب کتاب، جامعه گسترده مصاحبه شوندگان است. از شیعه و سنی و ایرانی و آلمانی و تاجیکی و معلم و مجری و کارمند و زن و مرد و کودک و ... در این کتاب مصاحبه گرفته شده است. کتاب هم حسی خوبی ایجاد می کند
        

          می‌گویند اگر می‌خواهی شیعه را بشناسی، سه بار آرام بگو حسین...حسین...حسین. یک دفعه چشم‌هایش غرق اشک می‌شود، چانه اش می‌لرزد و رویش را برمی‌گرداند.
همین قدر عمیق، همین قدر جان دار.
امشب دلم کربلا می‌خواست. بی هیچ دلیلی، دلم می‌خواست.
شبیه خیلی آدم‌های این کتاب. در یک لحظه دلشان خواسته و راه افتاده‌اند و رفته‌اند. 
برای بعضی‌ها این یک لحظه اندازه یک پلک زدن بوده؛ برای بعضی‌ها این یک لحظه، یک سال طول کشیده است.
فرقی هم ندارد این لحظه چه قدر طول کشیده است. همه‌شان رسیده‌اند به آن جاده.
گاهی خیال می‌کنم؛ در قیامت هم همه عالم به محضر رب می آیند و می‌روند از اول خلقت تا آخرش و ما هنوز محو حسینی هستیم که قدم به محشر گذاشته است. ما را با محشر و اهلش چه کار وقتی بعد از عمری به حسین رسیده‌ایم برای تماشایش.

        

          این روزها همه‌ حال و هوای اربعین داریم.
چه آن‌هایی که وسایلشان را جمع کرده‌اند تا راهی کربلا بشوند و چه آن‌هایی که از دور دل‌هایشان را راهی می‌کنند.

کتاب زیبای پادشاهان پیاده از آن کتاب‌هایی‌ست که با روایت‌های کوتاه سه یا چهار صفحه‌ای‌اش، اربعین را به خانه‌هایمان می‌آورد.
تازه علاوه‌بر این، ماجرای زائران مختلفی که راهی این سفر شده‌اند را با زبانی ساده و خودمانی برایمان روایت می‌کند.

با خواندن این کتاب، همراه کودک و جوان ایرانی، طلبه‌ی چینی، مسلمان انگلیسی و... راهی سفر اربعین می‌شویم.

با زائرانی همسفر می‌شویم که از کشورهای مختلف و با فرهنگ‌های گوناگون راهی این سفر شده‌اند ولی در نهایت همگی یک هدف دارند،
غوطه‌ور شدن در دریای عشق سیدالشهدا(ع).

بخوانید و لذتش را ببرید.

        

          به نام خدا 
بسیار کتاب خوب و جالبی بود و اوقات خوشی را کنارش گذراندم و همراه روایت ها با ذهنم به پیاده روی اربعین پرواز کردم .
نکته مثبت و خیلی چشمگیر کتاب برای من تنوع راوی ها بود.
 مصاحبه ها از افراد متنوع بودند . سن های مختلف ،شغل های مختلف ، مذاهب مختلف ، ملیت های مختلف و...
قلم نویسنده را هم بسیار دوست داشتم شیوا و روان بود ، خیلی روی تکرار نیفتاد و با تغییر راوی ها لحن آن هم عوض میشد .
این کتاب از آن کتاب های یهویی خوان نیست ! حیف است بنشینی و در چند روز کل کتاب را یهویی تمام کنی .
 باید آهسته آهسته و کم کم شبی ۲ یا ۳ روایت بخوانی تا دلت از روزمرگی های دنیا آزاد شود و ذهنت را ببرد به کیلومترها دور تر جایی که مغناطیسش تو را از این فاصله هم به خود می کشاند و دلت را زیر و رو می کند ...💫

        

          ماجرای زیارت اربعین باهمه زیارت های دیگر،حتی بقیه زیارت های کربلا در ایام دیگر فرق می‌کند.یکی اش اینکه این زیارت را ساده به کسی نمی دهند،تو را زجرکش میکند بعد میدهند،چون قیمتی است...
        

          نمیدونم از کجا شروع کنم .
خوندن سرگذشت آدمهایی که توی راهپیمایی اربعین شرکت میکنن واقعا لذت بخشه . هر کدوم از این آدما از یه کشور اومدن ، یه فرهنگ جداگانه دارن ، دین متفاوت دارن ، تفکر و عقیدۀ متفاوت دارن ، اما چیزی که بین اونا مشترکه و اونا رو در مسیر اربعین قرار میده : حضرت اباعبدللّٰهِ .
با تک‌تک روایت هاش دلم پر میکشید سمت کربلا:))
هرکدوم از خاطراتم پررنگ میشد .
و یه سوال توی ذهنم تاب میخورد که : امسال هم میرم یا نه؟!
حتما بهتون پیشنهاد میکنم !

        

          توی مقدمه کتاب نوشته‌ شده «هر مسافر قصه‌ای داشت و گاه رازی یا ارادتی. آغاز قصه مسافرها با هم متفاوت بود... اما پایان همه قصه‌ها به یک جا ختم می‌شد.» به این فکر افتادم که وقتی همه این افراد در یک مسیر قدم بر می‌دارن و تلاششون در راه رسیدن به یک هدفه، روایت‌هاشون باید روایت‌های خاصی باشه. می‌دونستم که هر چی در این مسیر، درون آدما می‌گذره رو نمیشه روایت کرد. حتی یک کتاب سیصد صفحه‌ای نمیتونه روایتگر همه افرادی باشه که در پیاده‌روی حضور دارن، اما چون زیارت اربعین رو تجربه نکردم، تصمیم گرفتم بخونمش.

حدود نود روایت در این کتاب وجود داره. در ابتدای هر روایت، مشخصات روایت کننده (سن، شغل و محل زندگی) نوشته شده و اینکه محل گفتگو کجا بوده. محل گفتگوها نجف، کربلا یا جاده نجف-کربلاست. گاهی روایت‌ها خیلی شخصی می‌شد، از موضوع پیاده‌روی اربعین خیلی دور می‌شد و به حاشیه می‌رفت. من بخش‌هایی که مردم تجربه‌هاشون از پیاده‌روی اربعین رو روایت می‌کردن، بیشتر دوست داشتم. به نظرم امیدواری، نقطه اشتراک همه افراد بود و انگار تردید و دودلی در این مسیر جایی نداشت. 
بیشتر از همه، روایت‌های مردم عراق برای من جذاب بود. خاطرات زیارت اربعین زمان صدام، وقتی که پیاده‌روی اربعین ممنوع بود و پذیرایی مردم روستاهای سر راه از آنها و درگیری با بعثی‌ها. با خوندن این کتاب ترغیب شدم درباره مردم عراق و تاریخ معاصرش بیشتر مطالعه کنم.

البته خوندن این کتاب باعث نشد زیاد حال و هوای زیارت اربعین رو درک کنم. هنگام خوندن هر روایت، به آدمایی فکر می‌کردم که از کنار راوی عبور می‌کنن و به مسیر چشم دوختن. به قول یکی از راویان کتاب که یک مبلغ پاکستانی بود، «مردم می‌پرسند می‌شود برای ما از کربلا بگویی؟ جواب می‌دهم کربلا دیدنی است نه گفتنی»
        

          «ما توی عراق یه مثل داریم این را مادربزرگ‌هایمان می‌گفتند که وقتی دیوارهای نجف تا کربلا به هم وصل می‌شود و خروس دیوار به دیوار از نجف می‌رسد به کربلا، آن موقع ظهور حضرت صاحب الزمان می‌شود. الان دیگر ما دیوار به دیوار شدیم. دیگر زمین خالی نداریم؛ یعنی از نجف تا کربلا ۸۰ کیلومتر دیگر زمین خالی نیست، تمام موکب شده‌اند.»🌱 
موکب دار در جاده نجف_کربلا

این کتاب شامل مصاحبه با افراد مختلفی است که در پیاده‌روی اربعین شرکت‌ کرده‌اند. مربوط به دهه نود است. 

متن کتاب به همان صورت که توسط افراد بیان شده، ضبط شده و مشخصا در آن دخل و تصرفی صورت نگرفته است؛ به همین دلیل حالت گفتاری دارد. در حین خواندن متوجه اشکالاتی می شوید که بهتر بود با حفظ مفهوم و صحبت اصلی، ساختار متن اصلاح شود.

کتاب جنبه داستانی و ... ندارد؛ صرفا حرف‌های دلی افراد است؛ روایت آدم‌هایی است از کشورهای مختلف حتی با ادیان مختلف. 
روایت اهل سنت را می‌خوانید که هرساله در پیاده‌روی اربعین شرکت‌ می‌کنند و برای اباعبدالله عزاداری می‌کنند. 

وقتی روایت‌ها را می‌خوانید در بخش‌هایی حرف‌های دل خود را می‌یابید.
داستان دلی آدم‌های این مسیر را بخوانید، شما هم یک جایی چشم‌هایتان خیس می‌شود ...🖤 

📖در ادامه بخش‌هایی از روایت‌ها که برام جالب بوده رو گذاشتم: 

▫️«فقط تاثیرهای اجتماعی و سیاسی این مراسم نیست، تاثیر فردی‌اش هم زیاد است. من دارم اینجا ساخته می‌شوم. وقتی برگردم، دیگر آدم قبل نیستم. سعی می‌کنم رفتارم را بهتر کنم.» 

▫️«اربعین چه اتفاقی است برای این‌ها؟ ... بعد شما زیست عمومی مردم عراق و عرب را بشناسی متوجه این موضوع می‌شوید که این‌ها این معرفت را به صورت دائمی ندارند، در این سطح و عمق. ولی می‌بینید تو این فضا چه معرفت عجیبی دارد موج می‌زند!»
🌱 در روایت دیگری از کتاب می‌خوانیم:
«یکی از داداش‌هام را ۱۹۸۶ از ما گرفتند و داداش دیگه را ۱۹۹۶. بابام هم قبل از سقوط. 
صدام اینجاها هیچ خانواده‌ای را بدون شهید نگذاشته. هر خانواده‌ای یکی را از دست داده است.» 
در بعضی روایت‌ها و کتاب‌های دیگر می‌خوانید که برخی برای اینکه نمی‌خواسته‌اند در جنگ مقابل ایران حاضر شوند و علیه برادران مسلمان شان بجنگند، به ایران فرار کرده‌اند، کشته شده‌اند یا به اسارت گرفته شده‌اند.‌ علاوه بر سبک رفتار متفاوت این مردم، این کشور همیشه چنان جنگ‌زده بوده که روی زندگی و اخلاق مردمش هم قطعا تاثیر داشته.

▫️«شهر من آیوتایا است در تایلند. همه‌شان مسلمان‌اند. هشتاد درصد مسلمان‌اند. آشنایی با کربلا در تایلند ۵۰۰ سال پیش شروع شد. کسی که این مسئله را تبلیغ کرد آقای شیخ احمد قمی بود.»
🌱شیخ احمد قمی در دوره صفوی به عنوان تاجر به شهر آیوتایا می‌رود که در آن زمان پایتخت تایلند بوده و در آن‌جا ازدواج می‌کند.
در جریان خیانت ژاپنی‌ها که می‌خواستند سلطنت را سرنگون کنند، از پادشاه حمایت کرد و سرانجام با همکاری نیروی وفادار به پادشاه، این خیانت را خنثی کرد. بعد از این جریان، به منصب‌های عالی دربار رسید و حتی مقامی که تقریباً معادل با وزیر اعظم است، رسید.
نوادگانش هم به خاندانی به اسم بوناگ تاسیس کردن که منصب‌های قدرتمندی در تایلند داشته‌اند. 

▫️«فرمانده ارتش آن زمان داماد صدام بود به نام حسین کامل. صاحبان کلام وقیحانه که « من حسینم و تو هم حسین هستی.» او با توپخانه به گنبد و بارگاه امام حسین شلیک می‌کرد.»
〰️ در جریان قیام شعبانیه در سال ۱۳۷۰ (۱۹۹۱ میلادی)، حسین کامل، داماد صدام، به دستور صدام به حرم امام حسین (ع) در کربلا حمله کرد. این حمله در پاسخ به قیام شیعیان کربلا علیه حکومت صدام انجام شد. 💔
«می‌گفتند کربلا در هشتم محرم ۱۹۹۲ خالی از زوار و مردم بود.»❤️‍🩹 

▫️«از زمان همین جدمان محرم‌ها همه خانواده و اهل فرقه عزاداری خاص خودشان را داشته‌اند ... توی یک دهه یک بار قرآن را ختم می‌کنیم و ثوابش را هدیه می‌کنیم به امام حسین (ع) ... روز تاسوعا و عاشورا هم نذری می‌دهیم.»
🌱از صحبت‌های اهل سنتِ سیستان و بلوچستان 

▫️«من جز هزاره‌ها هستم؛ یکی از اقوام مطلقاً شیعه افغانستان.» 

▫️«روز عاشورا مردم شهر طویریج، هروله کنان می‌آیند سمت کربلا.»
🌱طویریج محلی بوده است که در زمان قیام امام حسین (ع) قبیله بنی‌اسد در آن زندگی می‌کرده‌اند.
در سال ۱۳۷۰ حزب بعث عراق این مراسم را ممنوع کرد، اما مردم برای برگزاری این مراسم پافشاری کردند و این امر موجب بازداشت‌ و اعدام شرکت‌کنندگان شد. برپایی این مراسم بعد از سقوط حکومت صدام در سال ۱۳۸۲ از سر گرفته شد. 

▫️«سیدالشهدا که به دنیا آمدند، وقتی قصه شهادتشان را پیغمبر اکرم برای صدیقه کبری گفتند حضرت گریه کردند. بعد گفتند بابا جان وقتی حسین شهید می‌شود من هستم؟
حضرت فرمودند: نه‌خیر شما نیستی. زمانی شهید می‌شود که باباش علی هم نیست. وقتی که برادرش حسن هم نیست. باز دوباره شیون صدیقه‌کبری بیشتر شد. حضرت فرمودند: پس کی برای حسینم گریه می‌کند؟
پیامبر اکرم فرمودند: فاطمه جان غصه نخور، می‌آید در آخرالزمان مردانی که مثل زن بچه‌مرده برای حسین تو گریه می‌کنند.»

▫️«شیعیان در مسقط خیلی مورد احترام هستند. جناب سلطان نمی‌گذارد مشکلی پیش بیاید و کسی شیعه و سنی کند. همه مساوی هستند و تفرقه آنجا نداریم.»
🌱پایتخت عمان

▫️«عجیب این است که آدم‌هایی که می‌آیند اینجا هیچ کدامشان ننشسته‌اند درباره انگیزه‌های قیام امام حسین (ع) تحقیقات انجام بدهند. شاید آنهایی که دنبال نتایج قیام باشند الان نشسته باشند توی خانه‌شان و مشغول تحقیق باشند. اینکه بشینی توی خانه کتاب بخوانی که به جایی برسی اینجا معنا نمی‌دهد؛ چون این از همان جاهایی است که علم می‌تواند حجاب باشد. خود ذوات مقدس اهل بیت (ع) گفته‌اند: العلم نقطة کثرها الجاهلون؛ علم یک نقطه بود جاهل‌ها هی زیادش کردند.» 

▫️«وقتی که هیئت می‌روی تا هفته بعدش از خودت خجالت می‌کشی سمت کارهای دیگر بروی.» 

▫️«می‌گویند روز عرفه خدا اول به زائران امام حسین (ع) نگاه می‌کند بعد به کسانی که در صحرای عرفات هستند.» 

▫️«پیش خودم گفتم اگر امام زمان بود چی؟ اگر رویش را می‌کرد آن‌طرف و می‌رفت چی؟ اگر بهم محل نمی‌گذاشت چی؟»

▫️«حس و حال زیارت هر امام با یک امام دیگر متفاوت است. چون شما در هر زیارت داری با یک فرد دیگری ملاقات می‌کنی که با بقیه پدرانش تفاوت‌هایی دارد.» 

انشالله سال بعد ماهم جز این زائران پیاده باشیم.🖤
بیست و سه مرداد ۱۴۰۴، اربعین ۱۴۴۷
        

          ای عهده دار مردم بی دست و پا، حسین!

اولین بار طعم اربعین را سال ۹۸ چشیدم، مزه اش که برود زیر زبانت کار خیلی سخت تر می‌شود؛ آن سفر را جایزه حفظ قرآنم و توسلم به علیرضا کریمی می‌دانستم، هرچند همه اش لطف شما بوده آقاجان.

اربعین دوم سال ۱۴۰۲ بود؛ آن سال شرایطم عجیب بود و نمی‌دانستم وظیفه در آمدن است یا ماندن؛ اما با توسل به خانم سه ساله‌تان کارم ناباورانه سه، چهار روز مانده به حرکت کاروان همه کارهایم ردیف شد و با کاروان دانشگاه راهی شدم؛ از بچگی کربلا آمده بودم اما اربعین حکایتش فرق می‌کند.

امسال هم تا دو روز پیش از اربعین هم امید داشتم؛ امید داشتم که لحظه آخری راهی شوم، مثل خیلی‌ها که آخر کار زیارت‌تان نصیب‌شان شده بود؛اما نشد، دو هفته چشم به راه بودم اما آخرش زیارت از راه دور قسمتم شد هرچند می‌گویند: بعد منزل نبود در سفر روحانی!
شرایط امسال هم طوری بود که نمی‌دانستم وظیفه در رفتن است یا ماندن، قسمت که بر ماندن بود.

پارسال هم از قبل تر گذرنامه گرفتم تا اولین سفر بعد از ازدواجمان اربعین شما باشد اما خب، قسمت نبود، نه که کاهلی نکرده باشم اما خب دل است دیگر، تنگ می‌شود؛ پارسال همسر را فرستادم هرچند خودش نمی‌خواست تنها برود و امسال هر دوی مان دور از شما دل تنگ بودیم.

البته ناشکر نباشم من امسال جبران آن اربعین پارسال زائرتان شده بودم اما دلم می‌خواست در این حادثه آخرالزمانی بیایم و تجدید عهد کنم؛ کربلا و نجف سفری است که زیادش کم است و کم‌اش زیاد.
شرح دلتنگی زیاد است، کاش شما هم دلتان برای من تنگ بشود، با همه خراب آبادی‌ام.

لطفتان مدام باشد و عشق‌تان در دل عشاق جهان روز افزون.
آقای اباعبدالله ما دوست داریم.
نگذارید تا آخر عمر از زیر علم شما جای دیگری برویم.

تا کی رقیب سوزد در آتش جمالت
قدری مرا بسوزان، من هم گناه دارم

کربلایم ببری یا نبری حرفی نیست
تو نگیر از من دل‌خسته حسین گفتن را