نلسون ماندلا می‌گوید در یک مقطعی دولت آپارتاید به او پیشنهاد داد تا در ازای آزاد کردنش، از عقیده و اصول خودش کوتاه بیاید و با آن‌ها سازش کند؛ می‌گوید ابتدا کمی وسوسه شد اما برخی دوستان مسلمانش مثل احمد کاترادا کمکش کردند تا با تاریخ زندگانی پیامبر و امام حسین آشنا بشود و به خاطر همین بوده که زیر بار سازش و دست برداشتن از اصولش نرفت. (فاروق حسین، استاد دانشگاه و پژوهشگر، آفریقای جنوبی)

زمانی که در فلسطین بودیم، هرگز به یهودیان ظلمی نکردیم. ما نه از آن‌ها متنفر بودیم و نه با آن‌ها دشمنی داشتیم. اروپای قرون وسطا از آن‌ها متنفر بود، نه ما. فردیناند و ایزابلا از آن‌ها متنفر بودند، نه ما. آدولف هیتلر از آن‌ها متنفر بود، نه ما. وقتی یهودیان سرزمین‌مان را غصب کردند و ما را از آن‌جا تبعید کردند، ما و خودشان را از قانون مساوات بیرون آوردند و دشمن ما شدند و قدرت را به دست گرفتند، در حالی که ما غریب و ضعیف شدیم. سرزمین ما را با قدرت قداست و قداست قدرت غصب کردند.

بالاخره می‌رسم به نماد سارایوو و نقطه عطف باشچارچیا [بازار اصلی]؛ سِبیل. ...یک چیزی مثل سقاخانه ماست یا به قول خودشان چشمه که از چوب و مس ساخته شده... اولیا چلبی در سیاحت نامه‌اش روایتی جالب دارد از ساخت این سبیل سارایوو. می‌گوید که سبیل‌ها در ابتدا سیصد تا بوده‌اند که طی سال‌ها و قرن‌ها از بین رفته‌اند و جایی هستند که مردم آب می‌خورند و به عشق شهدای کربلا ساخته شده است. عشق به اهل بیت و به خصوص امام حسین(ع) بین اهالی بالکان چیز غریبی نیست. برای مثال مسلمانان کشور آلبانی در این کار سرآمد اهالی بالکان هستند. روز عاشورا در این کشور تعطیل رسمی است و شاعرانشان در وصف امام حسین (ع) و کربلا شعر سروده‌اند و حتی در بالای کوهی به نام تومور در تیرانا، پایتخت آلبانی، مقام حضرت عباس(ع) دارند. روایت‌های متفاوتی درباره‌ی این کوه وجود دارد و اصلی‌ترین داستان این است که درویشی خواب‌نما شده و حضرت عباس را با اسب دیده که به آنجا آمده است و قدمگاهی از حضرت که جای دو پا بر سنگ است هم آنجا وجود دارد. مردم این کشور از ۲۰ تا ۲۵ آگوست هر سال در این کوه مراسم می‌گیرند و چیزی شبیه کارناوال برگزار می‌کنند. سال ۲۰۱۳ هم هنرمندی بلغاری مجسمه‌‌ای از حضرت عباس سوار بر اسب همراه با دو کودک در بغل ساخته و در بالای کوه نصب کرده. وقتی تیرانای آلبانی مجسمه‌ی حضرت عباس دارد، دیگر فلسفه‌ی سقاخانه بودن سبیل سارایوو عجیب به نظر نمی‌رسد. ص ۱۵۲-۱۵۵

کسی که بی‌پروایی‌هایی داشته و حالا می‌خواهد در صراط مستقیم باشد، چه زجری باید بکشد تا آن عادات را ترک کند! از این جهت خدا درباره‌ی این افراد می‌فرماید: «فاولئک یبدل الله سیئاتهم حسنات» خدا بدی‌های این‌ها تبدیل به حسنات می‌کند. این به دلیل زجرهایی است که می‌کشند. ببینید «حر» چقدر زرنگ بود؟ او که تا عاشورا از فرماندهان سپاه ابن‌سعد است، روز عاشورا یکی از شهدای بزرگ تاریخ اسلام می‌شود. فکر کرده‌اید که حر این ۲۴ ساعت را چطور گذرانده؟ خودتان را به جای او گذاشته‌اید؟ کسی که بین آن‌ها محترم بود، زن و فرزند داشت، همه‌ی گوشتش زیر دندان آن‌ها بود، آیا فکر کرده‌اید که وقتی حر در این طرف شهید شود، آن‌ها خانواده‌ی او را در آن طرف به آتش می‌کشند که حر آبروی ما را برد؟ او قید زن و فرزند و همه‌ی تعلقات را زده است. خانه‌اش را غارت می‌کنند؛ همه چیزش را می‌برند. این ۲۴ ساعت برایش به اندازه چندین سال زجر کشیدن گذشته تا توانسته است از همه‌ی این دشواری‌ها بگذرد و تصمیم نهایی‌اش را بگیرد. گفت باید با این‌ها باشم؛ برگشت. حر، کار بزرگی کرده که دیگران در چند سال نیز موفق نمی‌شوند آن را انجام دهند. زجر چند سال را یک روزه کشیده است!

زهیر و شمر هر دو هم در کربلا بودند و هم در صفین، زهیر در هر دو میدان بنا بر فطرت عمل کرد و شمر در هر دو، بنا بر طبیعت. زهیر در صفین به امر فطرتش رفته بود؛ چون می‌خواست به خاطر مظلوم با ظالم بجنگد، اما ظالم را اشتباه کرده بود. شمر هم در هر دو میدان به دنبال قدرت بود. او هم اشتباه کرده بود و خیال می‌کرد که در کنار علی(ع) به قدرت دست پیدا می‌کند. هر دو در میدان کربلا اشتباهشان را اصلاح کردند.