طی ماه های اول جنگ که عراق روی خط پیشروی و گرفتن شهرهای ایران بود و برای رسیدن به ایران خط و نشان می کشید و روز تعیین می کرد ، سازمان ملل سرگرم امور مهمتری توی دنیا بود و هنوز وقت نکرده بود درباره تجاوز عراق به خاک کشور همسایه اش اظهار نظر کند . اما بعد از عزل بنی صدر و انجام چهار عملیات پشت سرهم و موفق ثامن الائمه ، طریق القدس ، فتح المبین و بیت المقدس که منجر به آزادسازی دوازده هزار و پانصد کیلومتر از پانزده هزار کیلومتر اشغال شده توسط عراق شد ، همه دنیا به تکاپو افتادند که این دو کشور همسایه را آشتی بدهند ؛ اما هیچکدام از قطعنامه هایی که صادر می شد قطعنامه صلح نبودند . یک جورهایی همه‌شان قطعنامه های آتش بس در جهت جلوگیری از سقوط صدام بودند . بدون اینکه سازمان ملل یا کشورهای دیگر ضمانتی بابت دوباره حمله نکردن عراق حتی بالافاصله بعد از پذیرش قطعنامه بدهند ...