کتاب برای معلم ها، پدر مادرهایی که کودکان خاص دارند که تحصیل برایشان سخت است و حتی نوجوان ها مفید است. 
توتوچان دختری پر هیجان است که مدرسه او را اخراج می کند و به مدرسه ی دیگری می رود و کلی ماجراهای جذاب و متفاوت در این مدرسه اتفاق می افتد.
توتوچان ماجراهای واقعی نویسنده است از آن مدرسه.
        

          در این کتاب با خاطرات کودکی تتسوکو کورویانگی در دوران دبستان همراه می‌شویم. او که به عنوان کودکی خاص در مدرسه با بی‌مهری معلمان روبه‌رو و از مدرسه اخراج می‌شود؛ وارد دبستان شگفت‌انگیز و دوست‌داشتنی «توموئه» با مدیریت «آقای کوبایاشی»  می‌شود؛ کسی که عاشق کودکان است و در عرصهٔ آموزش آنان طرحی نو درافکنده است. 
اگر اطرافتان کودک خاصی دارید که از دستش تقریباً آسی شده‌اید یا اگر معلم، مربی یا مدیرید و اتفاقات و رویکرد یک مدرسهٔ خاص برایتان جالب است، پیشنهاد می‌کنم با توتو‌ چان و خاطراتش در مدرسهٔ توموئه با آقای کوبایاشی همراه شوید.
        

          موقع خوندن کتاب باید همش به خودم یادآوری می کردم که اولا مدرسه توموئه و آقای کوبایاشی واقعا وجود داشتن، دوما تقریبا هشتاد سال از زمان اتفاقات کتاب گذشته. و باور کردن این دو موضوع اصلا کار راحتی نیست!!!
        

          این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم...
تنها چیزی که ازش خیــلی خوب یادمه یک الگو اموزشی زیباست.
نمی گم درسته یا امکان پذیره.
فقط خیلی قشنگه.
به نظرم هر معلمی باید یک دور این کتاب رو بخونه.
        

           کتاب خوش‌خوان ‌و روانی بود و نکات خوبی داشت اما انتظارم از محتوای کتاب با توجه به تعریفایی که قبلاً ازش شنیده بودم، بیشتر بود؛ مخصوصاً بعد از خوندن مقدمه و اون تمجید‌ها و جایزه‌ها و... .
بیشترین چیزی هم که از کتاب من رو به خودش جذب کرد احساس خوبی بود که با خوندن خاطرات توتوچان می‌گرفتم نه لزوماً محتوای آموزشی کتاب.
ولی چیزی که به نظرم قابل تأمله، تفکرات و رفتار‌های آقای کوبایاشی، مدیر مدرسه، در زمینه آموزش اون هم در زمانی حدود ۱۰۰ سال پیشه. به نظرم در نوع خودش کم‌نظیره.
به هر حال خوندنش خالی از لطف نیست... .
        

          از خواندن این کتاب لذت بردم.
خوشحالم که در هفته کتاب خوانی توانستم مطالعه یک کتاب را به پایان ببرم.
حجم کتاب زیاد نبود ولی برای من موفقیت حساب می شود!
افرادی مثل من که سالیانی به تدریس در مدرسه پرداخته اند، با شخصیت های داستان، همذات پنداری می کنند. تا حدی قادر بودم خودم را جای کاراکترهای قصه بگذارم و ببینم اگر من بودم چه می کردم. واقعی بودن داستان بر جذابیت آن افزوده بود. و در آخر، نفرین به جنگ!
        

          زیبا و زیبا و زیبا
جز محدود کتاباییه که بار ها و بار ها با اشتیاق خوندمش‌ ، پادکست معرفی اش را ضبط کردم و لذت بردم...
        

          من این کتاب را حدود سه سال پیش خواندم و بعد از آن حدود ده بار دیگر هم آن را خواندم طوری که هنوز هم مو به موی داستان را یادم است.این کتاب خیلی قشنگ است یکی از بهترین کتاب هاییست که خواندم .
        

          آموزش و پرورش نوین ژاپن 
خواندن این کتاب برای هر معلم و مربی و والدینی ضروری است
        

          مدیر مدرسه گفت: داشتن چشم و ندیدن زیبایی،داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، و داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی شود و هرگز آتشی به پا نمی کند، برای انسان امری وحشتناک است
        

          یکی از شیرین‌ترین خاطراتم به خواندن این کتاب آمیخته است.
توتوچان، دختری‌ست که کودکی‌اش پاک مانده و تحریف نشده و حالا به مدرسه‌ای می‌رود که در آن، کودکان مهمند و حرف‌هایشان و علاقه‌هایشان و «روشی که یادگیری را برایشان آسان‌تر می‌کند».
 دوست داشتم لحن کودکانه‌تری می‌داشت، اما بعدها متوجه شدم این کتاب اصلا برای کودکان و خردسالان نیست، بلکه برای بزرگسالانی چون من نوشته شده که در محیط آموزش هستیم و یا حداقل با کودک و نوجوان برخوردی داریم. ظرافت رفتار ما با نسل‌های بعدی، بیش از آنچه که فکرش را بکنیم در شکل‌گیری آینده‌شان تأثیر دارد.
        

          درست است که کتاب توتوچان واقعا کتاب جالبی بود، اما برای من جالب‌تر از خود کتاب، تاثیری بود که این کتاب در جامعهٔ خودش گذاشته: تیراژ بسیار بالای خرید این کتاب، جایزه‌های ملی و بین‌المللی که این کتاب گرفته و جالب‌تر از همه، اقداماتی که نویسندهٔ کتاب با استفاده از عایدی مالی جایزه‌هایش در جامعهٔ ژاپن انجام داده. خوب است این سرگذشت را در مقدمهٔ کتاب بخوانید.

به نظرم ماجرای این کتاب، نماد یک مفهوم مهم، پرتکرار اما غریب، به نام «قدردانی» است: قدردانی یک مدیر از مقام کودکی (آقای کوبایاشی و رفتارش با کودکان)، قدردانی یک شاگرد از تاثیر این‌ مدیر بر زندگی‌اش (نوشتن کتاب توسط خانم کورویاناگی) و نهایتا قدردانی یک جامعه از روایت زیبای این تاثیر (استقبال شدید ژاپنی‌ها از این کتاب).

حین خواندن این کتاب، حس کردم: در اطراف ما زیبایی‌ها کم نیستند (حتی از جنس همان روایت کتاب، یعنی رفتار متفاوت یک‌ مربی با کودکان را در مدارسی اطراف خودم دیده‌ام)؛ اما زیبایی، قدردانی می‌طلبد و چه خوب می‌شود اگر فرهنگ قدردانی در جامعهٔ ما رواج پیدا کند. 
        

          توتوچان ماجرای دختریه که تازه به مدرسه رفته و به خاطر اینکه در چارچوب‌های رفتاری اون مدرسه عمل نمی‌کنه از مدرسه اخراج میشه و به مدرسه‌ای میره که اونجا آموزش آزادی دارن به دور از قید و بند مدارس دیگه با یک مدیر که عاشق بچه‌هاست. خیلی داستان جذاب و لطیف و آموزنده‌ای هست و من اگه مسئول بودم به تمام کسایی که درس می‌خونند تا معلم بشن این کتاب رو هدیه می‌کردم.ه
        

          در مدرسه ها خیلی راحت به بچه‌ها برچسب های جور وا جور زده میشود و همین باعث میشود او شاید خیلی از سالها درگیر همان برچسب ها باشد ... داستان توتوچان هم همین طور هست، اما مادر بافهمی دارد و البته مدرسه ای با یک مدیر نمونه .... 
        

            داستانی عمیق و آموزنده است که به روایت زندگی یک دختر کوچک ژاپنی و تجربه‌هایش در مدرسه‌ای منحصربه‌فرد می‌پردازد. این مدرسه، به رهبری آقای کوبایاشی، مفهومی جدید از آموزش را به نمایش می‌گذارد؛ جایی که کودکان نه‌تنها علم می‌آموزند، بلکه زندگی کردن، احترام گذاشتن، و خلاقیت را نیز تجربه می‌کنند.
توتوچان نمایندهٔ کودکی آزاد است که از چهارچوب‌های سنتی فراتر می‌رود. او کودکی کنجکاو و پرانرژی است که رفتارهایش در مدرسه‌های معمولی تحمل نمی‌شود، اما در مدرسه تاموئه، مدیر با صبر و مهربانی، به او فرصت کشف خود را می‌دهد. این کتاب با لحنی لطیف نشان می‌دهد که چگونه پذیرش و احترام به تفاوت‌های فردی می‌تواند استعدادهای نهفتهٔ کودکان را شکوفا می کند ..
عمیق ترین مفهومی که از این کتاب دریافت کردم مفهوم جدیدی از آموزش و زندگی بود؛ دنیایی که در آن هر انسان، بدون قضاوت و محدودیت، می‌تواند بهترین نسخه از خود باشد.


        

          عالی بود، برای لحظاتی دلم خواست من هم در چنین مدرسه‌ای درس می‌خواندم. ای کاش کسایی که دخیل در کار آموزش هستند حداقل این کتاب را بخوانند.

        

          کتابی که دوست دارم تمام معلم ها و مدیران مدرسه خواننش
        

          تجربه خیلی خوبی از خوندن این کتاب دارم. گه گاهی بین داستان یک یا دو فصلی پیدا می‌شد که ارتباطی به دلیل اصلی من برای خوندن، یعنی مدرسه توموئه نداشت و صرفا چند خاطره جالب از کودکی نویسنده بود. ولی داستان ها و تجربه های توتوچان در این مدرسه فوق العاده ارزش خوندن به این کتاب می‌ده.
        

          خواندن این کتاب رو به معلمین و کسانی که کار تربیتی می کنند پیشنهاد می کنم. 
امروزه درون آموزش و پرورش به چند میلیون آقای کوبایاشی نیاز داریم.