«رهرو تویی و راه تویی؛ منــــزل تو
هشدار که راه خود به خود گم نکنی»
برای شروع بسیار خوب بود، لطافت داستان های شیخ اشراق خیلی چشیدنیه. شرح لغت موران توسط آیت الله یزدان‌پناه هم به این لطافت افزوده بود. با خوندن این کتاب  میتونید مسائل عرفان رو یک دور به صورت کلی متوجه بشید.

      

        زکریا جان ما را ببخش که سهم ما از تو تنها همین چند صفحه خاطره بود. نبودن هایمان را به بودن هایت ببخش... کاش ما بر گردیم تا تو را ببینیم... کاش آن روزی که مهدی فاطمه علیه السلام با سپاهی از شهیدان می آید ، چشمان ما لیاقت دیدن تو را داشته باشد...حالا میگویم تو که هستی! کاش ما برگردیم...
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی/ چه زیان تو را که من برسم به آرزویی
بخوانید به یاد حضرت رقیه سلام الله علیها.... کتاب روضه ایست برای خودش 
      

        تا به حال این بعد از نادر ابراهیمی رو نه دیده بودم و نه میدونستم. برام خیلی جالب بود که یکی از بزرگترین نویسندگان ایرانی، سال های سال در پی یافتن یک کار متوسط بوده. نادر ابراهیمی آدم بسیار اخلاقی است و اگر چیزی با معیار های اخلاقیش جور در نیاد راحت اونو میندازه دور. به همین علته که سال ها در پیِ کاری عادیست.
تاثیر همسر نادر در ساخته شدن نادر ابراهیمی خیلی عمیقه... چه خوب با مسائل کنار میومد و چه خوب به نادر دلداری می داد و به گشتن دوباره تشویقش می‌کرد. 
      

        متن روان و جذابی داره. به شخصه چیزی از تاثیر مقنی ها در جنگ نمیدونستم. اطلاعات خوبی همراه با متن پر کشش داره. به خواندنش می‌ارزد.(هنوز نمیدونم برای نوجوانان مناسبه یا نه!)
      

        « جهاد میتواند زندگی ات را،زنت را از تو بگیرد.می تواند افکارت را تخریب و به شخص جدیدی تغییرت دهد »
کتاب ،دائما من را در موقعیتی قرار میداد که به خودم بگم اگه من در این موقعیت بودم چه میکردم؟ اطلاعات خوبی درمورد حزب های قبل از انقلاب ارائه میدهد. نیمه اول کتاب برای من عادی به نظر می‌رسید. اما از نیمه دوم، کتاب وارد فضایی جدید شد. زندگی با مجاهدین خلق و قوانین درون سازمانی و گروه پیکار و تصفیه درون سازمانی برایم جالب بود. برای آشنایی با جریانات قبل انقلاب توصیه میشود...
      

        «نیکبختان به حکایت و امثال پیشینیان پند گیرند، زآن پیشتر که پسینیان به واقعهٔ او مثل زنند.
دزدان دست کوته نکنند تا دستشان کوته کنند.
نرود مرغ سوی دانه فـــراز
چون دگر مرغ بیند اندر بند
پند گیر از مصائب دگـــران
تا نگیرند دیگران به تـو پنـد»
و تفریح من از چندین ماه انس گرفتن مجدد با گلستان موقتا تماااام. روش و سبک نگاه سعدی و صفایی حائری به وقایع یکی است. هر دو دنبال تداعی معانی هستند. به نظرم این نوع تفکر را باید از کودکی به بچه ها و دانش آموزان یاد بدهیم. گلستان کتابی نیست که بخوانی و بگویی تمام. باید بارها و بارها بخوانی و سعی در پیاده کردن و عمل کردن داشته باشی...
      

        «روزی تو بر میگردی
با همان نگاه از آسمان
آن روز
باران خواهد آمد....»
حسرت ، حسرت، حسرت، آه پشت آه پشت آه و اشک حمایت کنندهٔ اشک. این توصیفاتی است که من نسبت به "کنج حرم" دارم. داغی که همسر دیده و روایتش می‌کند بسیار خواندنی‌است. حتما کیو آر کد هایی که در کتاب هست رو نگاه و اسکن کنید. دید خوبی نسبت به شهید ایمانی می‌دهد (خصوصا دو مستندی که در پایان اسم و آدرسشان آمده).
پ.ن: هر وقت که وارد صحن اتابکی میشم ناخودآگاه این تکه از نوحه حائری به زبونم میاد که: منم بخر مثل مهدی ایمانی... 
با روی سیاه و سنگین گناه/با خجلت و شرمساری و حال تباه/در حضرت معصومه ( سلام الله علیها) گزیدیم پناه/ یا فاطمه اشفعی لنا عند الله
      

        نصفه ابتدای کتاب بسیار خوشخوان تر و پر محتوا تر بود.
اگر دنبال شناختی از شیخ صدوق هستید ، این کتاب ، کتاب خوبی نیست. بیشتر به علی ابن بابویه (پدر شیخ صدوق) می‌پردازد تا خود شیخ صدوق. البته که شخصیت پدرشان هم درخور توجه بسیاااار زیاد است.

      

        برای شهید شدن نیازی به کار خارق العاده ای نداری! نیاز به این داری که در هر "آن" حواست به کارت و رضای خدا باشه. شهید سیاهکالی نمونه ای بارز از این توضیح است. شهیدی که کار عجیب و غریبی انجام نداد اما تاثیرش بسیار در روح و جان عمیق بود. برای من پر از نکات کوتاه و دقت های ریزبینانه درست بود. حتما‌ دوباره میخوانمش ....
پ.ن: اواخر کتاب به روز شهادت شهید سیاهکالی اشاره میکند که مصادف است با روز چهار آذر! سریع گوشی ام را دراوردم و فهمیدم که من در همین روز کتاب رو تمام کردم. خدایا اینگونه رزق ها را برایمان بیشتر کن🤲🏻🤲🏻
      

        وقتی به گذشته بر میگردم که ببینم کدام کتاب بوده که من رو کتابخون کرده ، دقیق یادم نمیاد ، مشکل ذهن من نیست ! مشکل زمانه که وقتی به گذشته های دور میبرمش‌؛ ماهیتش رو از دست میده.... انگاری دیگه مقدم و موخری براش وجود نداره!ولی میدونم این کتاب جزو اولین کتاب هایی بود که خوندمش و با گذشت حدود۱۴ سال از این قضیه با جزئیاتی باورنکردنی در ذهنم مونده... و فراتر از جزئیات ، با تاثیری باورنکردنی در وجودم مونده....
پ.ن: چندین بار تلاش کردیم که برای نوجوانان امروزی پیدایش کنیم تا بخوانند. نبود که نبود. می‌گویند چاپ تمام است... و دیگر چاپ نمیشود! 
      

        «داستانی تاریخی و تراز با فرهنگ ایرانی است»
از این دست کتاب هایی که تا تموم نشه نمیتونی کنار بزاریش.
مشتاق خواندن جلد بعدی و همچنین رفتن به محله عودلاجان هستم.
      

        سخت ترین جلدی بود که از مجموعه سرگذشت استعمار خوندم🥲💔 بصیرت افزایی بسیار خوبی برای ما و شناخت دشمنان و نوع برخوردشون با خودمون رو مواجه میشیم. 
      

        «کنون باید ای خفته بیدار بود/چو مرگ اندر آرد ز خوابت، چه سود؟»

برای من پر بودن از تذکر و یادآوری مرگ. کاش درگیر فکر به مرگ باشیم.... فکر به مرگ آدم را میسازد و تغییر میدهد! از دنیا جدایت میکند و تو را به فکر درباره آخرت و اعمالت می اندازد. إِلٰهِى إِلَيْكَ أَشْكُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً، وَ إِلَى الْخَطِيئَةِ مُبادِرَةً، وَبِمَعاصِيكَ مُولَعَةً....

پ.ن: اوضاع طلبه پایه چهاری و برخورد اولیه مردم روستا باهاش ، انگار روایت امسال من در مدرسهٔ روستایی هست🤦🏼‍♂️🥲
      

        «جنگ خیلی بد است، عادت میکنی... به کشتن و کشته شدن افراد عادت میکنی»
رمانی است با وصف جزئیات زیبا. در این کتاب سوپرمنی نداریم و آدم ها خودِ واقعی‌شان هستند و دور از بزرگنمایی های ملال آور. در واقع روایت از جنگ باید اینطور باشد، درسته که در جنگ افراد حالتی روحانی گرفتند و تغییر کردند اما نباید بت سازی کنیم و فضای جنگ رو دقیقا با اون چیزی که بوده متفاوت نشون بدیم. این کتاب در این مورد بسیار موفق عمل کرده.نکته بعدی که به ذهنم میرسه اینه که چرا بعضی قسمت ها نویسنده اینقدر بی حس برخورد کرده، مثلا به شهید شدن یکی از دوستان شخصیت اصلی خیلی کم، در حد دو سه خط میپردازه و شخصیت اصلی انگار خیلی از این واقعه ناراحت نمیشه. اخیرا فیلمی دیدم  که دیالوگی داشت با این مضمون:«جنگ خیلی بد است، عادت میکنی... به کشتن و کشته شدن  افراد عادت میکنی» فهمیدم نویسندهٔ کتاب چرا اینطور روایت کرده.....به هر ایرانیِ وطن پرستِ معتقد به دین و غیر آن پیشنهاد میکنم.
پ.ن: عکس ها  متعلق به عملیات کربلای پنج،پل ماهی و کانال زوجی(همان جایی که این کتاب ، وجود پیدا میکند) است.
      

        «هر یوسفی که به قعر چاه بیوفتد بالا کشیده نمیشود» دیلماج داستان خودمونه! داستان شکست خوردن های سر بزنگاه، داستان بازی خوردن های پیاپی از دنیا. نویسنده تاریخ رو با تخیلش اونچنان پیوند زده که تشخیصش در بعضی اوقات سخته. سبک و جریانی که در رمان در حرکت بود برای من تازگی داشت و  بسیار خوب ، هم تاریخ خواندیم هم زندگی خودمان را.... داستان یوسفی که به قعر چاه می افتد اما در همان چاه باقی می‌ماند.
کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود
یک نفر باید زلیخا را بیندازد به چاه
آدمیزادست و عشق و دل به هرکاری زدن
آدم است و سیب خوردن، آدم است و اشتباه