بریده‌ای از کتاب کاهن معبد جینجا، داستان سفر ژاپن اثر یامین پور

هیباکوشا ادامه می‌دهد:«این حرف هایی است که به مایاد داده‌اند تا بگوییم!ما بمب اتم رو دوست داریم؛ چون این بمب اتم بود که به جنگ خاتمه داد! نمیدانم دقیقاً چه چیزی باعث شد هیباکوشا لحنش را عوض کند و چنین اعترافی بکند؛ ولی انگار او با این جمله احساس و درک اصلی مردمش را بازگو میکند. حس میکنم حالا دیگر مترجم هم دنبال راه چاره ای میگردد تا این پرسش و پاسخها ادامه پیدا نکند .جملۀ آخر هیباکوشا نوعی آبروریزی برای میزبان هم به حساب می آید: ما بمب را دوست داریم! با هر لحنی که خوانده شود جمله آبروبری است. دیگر اینکه چه کسی این حرفها را دیکته کرده تا در جلسات بازگو شوند؟ اينكه حتى جلسات دانشگاهی هم از جایی کنترل شود تا پاسخهای یک دست و مورد تأیید مواضع رسمی در آن بیان شود برای ما خیلی عجیب است. کم کم دستگیرم میشود اساساً این هزینه ای که دولت ژاپن متقبل میشود تا هر سال عده زیادی را به ژاپن دعوت کند برای گفتن همین حرفهاست؛ یعنی بناست با تکرار مواضع و پاسخهای از پیش تعیین شده نوعی اعاده حیثیت, اتفاق بیفتد انگار ژاپن با همه تاریخ مغرور و طغیانگرش در لحظۀ هشت و پانزده دقیقۀ ششم اگوست متوقف مانده است. آن لحظه کورکننده ،کرکننده، ذوب کننده و بی سابقه ،تاریخ همه چیز حتی توان استدلال و قدرت بازیابی خویشتن ژاپنی را در خود فرو برده و هضم کرده است.