کتاب برای معلم ها، پدر مادرهایی که کودکان خاص دارند که تحصیل برایشان سخت است و حتی نوجوان ها مفید است. 
توتوچان دختری پر هیجان است که مدرسه او را اخراج می کند و به مدرسه ی دیگری می رود و کلی ماجراهای جذاب و متفاوت در این مدرسه اتفاق می افتد.
توتوچان ماجراهای واقعی نویسنده است از آن مدرسه.
        

          در این کتاب با خاطرات کودکی تتسوکو کورویانگی در دوران دبستان همراه می‌شویم. او که به عنوان کودکی خاص در مدرسه با بی‌مهری معلمان روبه‌رو و از مدرسه اخراج می‌شود؛ وارد دبستان شگفت‌انگیز و دوست‌داشتنی «توموئه» با مدیریت «آقای کوبایاشی»  می‌شود؛ کسی که عاشق کودکان است و در عرصهٔ آموزش آنان طرحی نو درافکنده است. 
اگر اطرافتان کودک خاصی دارید که از دستش تقریباً آسی شده‌اید یا اگر معلم، مربی یا مدیرید و اتفاقات و رویکرد یک مدرسهٔ خاص برایتان جالب است، پیشنهاد می‌کنم با توتو‌ چان و خاطراتش در مدرسهٔ توموئه با آقای کوبایاشی همراه شوید.
        

          موقع خوندن کتاب باید همش به خودم یادآوری می کردم که اولا مدرسه توموئه و آقای کوبایاشی واقعا وجود داشتن، دوما تقریبا هشتاد سال از زمان اتفاقات کتاب گذشته. و باور کردن این دو موضوع اصلا کار راحتی نیست!!!
        

          تجربه خیلی خوبی از خوندن این کتاب دارم. گه گاهی بین داستان یک یا دو فصلی پیدا می‌شد که ارتباطی به دلیل اصلی من برای خوندن، یعنی مدرسه توموئه نداشت و صرفا چند خاطره جالب از کودکی نویسنده بود. ولی داستان ها و تجربه های توتوچان در این مدرسه فوق العاده ارزش خوندن به این کتاب می‌ده.
        

          👏👏👏👏
        

          از معدود کتاب‌هایی که باهاش هم خندیدم و هم بغض کردم.
        

          موضوع کتاب بسیار قابل تامل بود اما پرداخت به موضوع آنطور که باید انجام نشده بود. شاید هم برگردان از ژاپنی به فارسی کار سختی است و مفاهیم بطور شایسته منتقل نشده بود. انیمه این رمان بسیار تاثیرگذارتر و تکان دهنده تر بود. به هر حال خواندنش را پیشنهاد می کنم.
        

          زیبا و زیبا و زیبا
جز محدود کتاباییه که بار ها و بار ها با اشتیاق خوندمش‌ ، پادکست معرفی اش را ضبط کردم و لذت بردم...
        

          کتاب «توتوچان: دختری آن‌سوی پنجره» برای من یه تجربه‌ی خیلی خاص بود. داستانش ساده و صمیمیه، اما در دل همین سادگی، حرف‌های خیلی بزرگی درباره‌ی کودکی، آموزش، و انسانیت داره.
نویسنده با نگاهی کودکانه و در عین حال عمیق، خاطرات خودش از مدرسه‌ای متفاوت به اسم توموئه رو تعریف می‌کنه؛ جایی که معلم‌ها به جای محدود کردن بچه‌ها، بهشون آزادی، اعتماد و احترام می‌دادن.
توتوچان با انرژی و کنجکاویش خیلی زود تو دل خواننده جا می‌گیره. اما چیزی که بیشتر از همه برام جالب بود، شخصیت مدیر مدرسه بود؛ مردی که واقعا معنی آموزش درست رو می‌دونست و به تفاوت‌های بچه‌ها احترام می‌ذاشت.
این کتاب برام یادآوری کرد که چقدر مهمه به بچه‌ها گوش بدیم، بهشون فرصت بدیم خودشون باشن و با عشق و احترام باهاشون رفتار کنیم. خوندنش یه جور حس آرامش، امید و الهام بهم داد.


در سال ۲۰۲۳انیمه‌ای با همین نام ساخته شد با حال‌وهوایی لطیف که تونسته فضای گرم و کودکانه‌ی کتاب رو خوب به تصویر بکشه. طراحی‌ها ساده و دلنشینه، و صداگذاری‌ها حس صمیمیت داستان رو تقویت می‌کنه. البته مثل بیشتر اقتباس‌ها، بعضی جزئیات کتاب جا افتاده، ولی روح کلی ماجرا و پیام‌های اصلی مثل اهمیت آزادی در آموزش و احترام به کودک به‌خوبی حفظ شده.
        

          من این کتاب را حدود سه سال پیش خواندم و بعد از آن حدود ده بار دیگر هم آن را خواندم طوری که هنوز هم مو به موی داستان را یادم است.این کتاب خیلی قشنگ است یکی از بهترین کتاب هاییست که خواندم .
        

          کتاب قشنگی بود، در درجه‌ی اول به درد مدیران مدارس و معلمان می‌خوره و بعد به درد والدین.
سرشار از نکات تربیتی که بر اساس یه تجربه‌ی زیسته داره روایت میشه.
        

          مدیر مدرسه گفت: داشتن چشم و ندیدن زیبایی،داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، و داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی شود و هرگز آتشی به پا نمی کند، برای انسان امری وحشتناک است
        

          داستان های راجع به مدرسه و ادبیات آسیای شرق، همیشه خوب و امیدبخشند. 
آقای کوبایاشی مهربان و آدم های اینچنین زیبایی و رنگ دنیا هستند.
        

          آموزش و پرورش نوین ژاپن 
خواندن این کتاب برای هر معلم و مربی و والدینی ضروری است
        

          روایت کودکی است. کودکی که در مسیر رشدش با بالغی روبرو می شود که خوب می داند چگونه کودکی را  زندگی کند و با مسیر آن خاطره بسازد. 
تتسوکو کودکیش را و مدرسه اش را به خوبی روایت می کند.  قصه شیطنت هایش را دوست دارم. 
بخوانید، بخندید، لذت ببرید.
        

          برای من از نظر تربیتی بسیاار خوب ، از نظر متن  متوسط رو به پایین ، از نظر روان بودن خوب، از نظر  بیان دیدگاه مدیر مدرسه بسیار خوب بود. به لطف یکی از درس های دانشگاه،زمانی پیش اومد که کتاب رو از نظر سبک فرزند پروری تحلیل کنم. این کار برام عالییییی بود،عالییی!  مدیر مدرسه بهمون ثابت کرد که میتوان در عین سبک فرزند پروری سهل انگارانه بودن، بهترین بازدهی ممکن رو گرفت .
        

          یکی از شیرین‌ترین خاطراتم به خواندن این کتاب آمیخته است.
توتوچان، دختری‌ست که کودکی‌اش پاک مانده و تحریف نشده و حالا به مدرسه‌ای می‌رود که در آن، کودکان مهمند و حرف‌هایشان و علاقه‌هایشان و «روشی که یادگیری را برایشان آسان‌تر می‌کند».
 دوست داشتم لحن کودکانه‌تری می‌داشت، اما بعدها متوجه شدم این کتاب اصلا برای کودکان و خردسالان نیست، بلکه برای بزرگسالانی چون من نوشته شده که در محیط آموزش هستیم و یا حداقل با کودک و نوجوان برخوردی داریم. ظرافت رفتار ما با نسل‌های بعدی، بیش از آنچه که فکرش را بکنیم در شکل‌گیری آینده‌شان تأثیر دارد.
        

          درست است که کتاب توتوچان واقعا کتاب جالبی بود، اما برای من جالب‌تر از خود کتاب، تاثیری بود که این کتاب در جامعهٔ خودش گذاشته: تیراژ بسیار بالای خرید این کتاب، جایزه‌های ملی و بین‌المللی که این کتاب گرفته و جالب‌تر از همه، اقداماتی که نویسندهٔ کتاب با استفاده از عایدی مالی جایزه‌هایش در جامعهٔ ژاپن انجام داده. خوب است این سرگذشت را در مقدمهٔ کتاب بخوانید.

به نظرم ماجرای این کتاب، نماد یک مفهوم مهم، پرتکرار اما غریب، به نام «قدردانی» است: قدردانی یک مدیر از مقام کودکی (آقای کوبایاشی و رفتارش با کودکان)، قدردانی یک شاگرد از تاثیر این‌ مدیر بر زندگی‌اش (نوشتن کتاب توسط خانم کورویاناگی) و نهایتا قدردانی یک جامعه از روایت زیبای این تاثیر (استقبال شدید ژاپنی‌ها از این کتاب).

حین خواندن این کتاب، حس کردم: در اطراف ما زیبایی‌ها کم نیستند (حتی از جنس همان روایت کتاب، یعنی رفتار متفاوت یک‌ مربی با کودکان را در مدارسی اطراف خودم دیده‌ام)؛ اما زیبایی، قدردانی می‌طلبد و چه خوب می‌شود اگر فرهنگ قدردانی در جامعهٔ ما رواج پیدا کند. 
        

          خواندن این کتاب رو به معلمین و کسانی که کار تربیتی می کنند پیشنهاد می کنم. 
امروزه درون آموزش و پرورش به چند میلیون آقای کوبایاشی نیاز داریم.