زیبا!
        

          داستان گل و نوروز منظومه‌ای عاشقانه‌اس از خواجوی کرمانی در قرن هشتم. تو جست‌وجوهای اینترنتی این‌طور توصیف شده: از جمله قصه‌های مهیج و پرماجرای ادبیات فارسی.

همین‌طور هم بود. البته این که من خوندم تفاوت مهمی با نسخه جناب خواجو داشت. شهروز بیدآبادی سنت‌شکنی بزرگی کرده و این بار به جای اینکه شاهزاده‌ای رو شوریده‌سر پس شاهدختی زیبارو بفرسته، خود دختر رو ماجراجو و تعیین‌کننده سرنوشتش تعریف کرده. تو نسخه بیدآبادی، این دختر رومی به نام گل تصمیم می‌گیره بره دنیا رو بگرده و همه ماجراهایی که توی کتاب اصلی برای شاهزاده نوروز رخ میده، اینجا برای گل اتفاق میفته. در واقع مسیر داستان رو برعکس میره، تعدادی از شخصیت‌ها رو حذف و شخصیت‌هایی جدید اضافه می‌کنه.
نوآوری جالبی بود به شرطی که تو مقدمه این موضوع رو دقیق‌تر توضیح می‌دادن. توضیحات و مقدمه فعلی مبهمه.
همین تغییر بزرگ تو داستان، حالتی امروزی‌تر به داستان داده و دیگه با زن‌های منفعل و همیشه منتظر روبه‌رو نیستیم. تصویرسازی‌های کتاب به خصوص تو صحنه‌های نبرد هم خیلی خوب بود.

        

          همیشه وقتی مادربزرگم لالایی می‌خواند برایم یا با صدای قشنگش آرام شعرهای قدیمی مازندرانی را نجوا می‌کرد، همان روز یا شب از پدربزرگ و مادربزرگم می‌پرسیدم که چرا بانو مرد چوپان رو قسم داد؟، طالب قِراری کی بود؟، چرا عاشق رفت با گل وَنوشه درد و دل کرد؟ و...
عاشق افسانه‌ها بودم، از جمله افسانه‌های عاشقانه کهن ایرانی، از کتاب‌های مورد علاقه‌ام نثر روان شاهنامه و لیلی مجنون گنجوی بود، شخصیت مورد علاقه‌ام هم گردآفرید:)
با خواندن ماجرای گل و نوروز دوباره حس دلنشین شاهنامه خوانی در دلم تداعی شد.
زیبا بود، ماجرای عشق گل و نوروز که با نثری روان و امروزی نوشته شده بود به دلم نشست. 
دوست دارم مجموعه‌اش را بخوانم و امیدوارم شما هم از خواندن این عاشقانه‌های فراموش شده لذت ببرید ✨
        

          فکر نمی‌کردم چنین داستان هایی از زیبایی لبخند به لبم بیاره و باعث بشه تو چند ساعت کتاب رو تموم کنم.
جا داره از نشر هوپا و آقای بیدآبادی تشکر کنم.