سالن بلیت قطارت سالیه که عزیزتو از دست دادی
کوتاه فانتزی و تخیلی ولی پر معنا
شاید بیشترین باری که تو دلتنگیامون می کشیم رنجیه که بابت نبخشیدن خودمون نسبت به لحظه های  بودن با عزیزمونه که داریم.
علامت سوالا رو خودش حل کرد ولی باباش میخواست تو این مسیر تنها نباشه. 

      

        از اواسطش میخواستم بزارم کنار کتابو گفتم بخونم شاید پایان درستی داشت کتاب تموم شد و هیچی نداد به من مخاطب. میخواست پیامی بده ولی نتونست این همه تعریفم متوجه نشدم نمی دونم چون خیلی کتابای بهتری تو این ژانر خوندم که با تک تک کاراکتراش میشد ارتباط گرفت این به چشمم نیومد یا واقعا چیزی برای گفتن نداشت  واقعا دوستش نداشتم.
      

        بر خلاف جنگل که نمیشد کتابو زمین گذاشت  این کتابو با مکث خوندم   شاید بگن ۱۵۰ صفحه ی آخر اون گیراییه نسبیو پیدا کرد و خودشو تو چند صفحه ی آخر نجات داد وگرنه بابت اطلاعات پراکنده و اسم و آدمای زیادی که پراکنده راجبشون صحبت میشد  از گیرایی داستان کم میکرد 
ولی نتیجه گیریه آخر داستان خوب بود .
و سایمون خیلی باباست  بدون توجه به هیچی فقط دنبال هدفی داشت بود
      

        شگرد نویسندگی باعث شوک اولیه ی داستانه نه صرفا سوژه ی نویسنده زیاد نمیگم که اسپویل نشه آخر داستان یکم جزییات بیشتر کاملتر میکرد  ولی واقعا بخاطر سوژه داستان نه بخاطر نوع نویسندگیه داستان دوستش دارم.  
      

        با اینکه مترجم تو مقدمه گفته بود ابتدای کتاب به صورت پراکنده س ولی آخر همش باهم منسجم میشه ولی دو فصل اولو چون محتوای کتابو می دونستم اصلا باهاش ارتباط نمی گرفتم ولی ادامه تا فصل سوم که  یهو کلا وارد کتاب شدم هر صفحه ایو که خوندم یا عکس گرفتم یا زیر جمله هاش خط کشیدم  و تکرار بعضی جمله ها و یادآوریای فصلای قبل  اون ابهام های اولیه رو رفع کرد و این جالبه که وقتی یه سری احساسات برای تو جدیده  فکر میکنی فقط خودت حسش کردی متوجه میشی  خیلی آدما شبیه تو وجود دارن که یکیش میشه نویسنده ای که این احساسو به تحریر درآورده.......
پارادوکس اندوه:اگر من از آنچه اکنون [شش سال] غیبت اوست جان به در برده ام،برای این است که [شش سال] در درون من زنده است
من خیلی واضح و روشن سوگوار اویم....ص ۸۸
      

        تصمیم گیری برای غمگین نبودن ما تا وقتی چیزی یا کسیو از دست ندیم متوجه نمیشم که چه جوری باید از لحظه هامون استفاده کنیم حتی اگه دائما بگیم ممکنه اون روز بیاد ولی یه روزایی اون ثروت برامون عادی میشه امروز اگه هست احتمال کمی میدیم برای از دست دادنش تو فردا تا وقتی که کاملا درک نکنیم نمی تونیم درست زندگی کنیم باید یاد بگیریم با وجود از دست دادن های آینده از زندگی لذت ببریم  با وجود اینکه شاید فردایی نباشه امروزو خوشحال بگذرونیم
      

        نمی دونم با وجود اینکه متن کوتاه شده چیارو از دست دادم البته پرش زمانیای یهوییشو میشد فهمید ولی با همه ی اینا روند داستان دوست داشتم پیوستگیه اتفاقاتو خیلی بیشتر 
فکر میکنم اگر متن کاملش خونده بشه لذت و بی نقصیه داستان بیشتر محرزه.
      

        ایده های رهایشو برای رمان دوست دارم از یه معضل اجتماعی که از ما ممکنه خیلی دور باشه ولی وجود داره داستانو شروع میکنه  درگیر میکنه درمان میکنه و بخش رمانتیک داستان چیز فانتزیو دور از تصوریم نیست.
      

        بررسی تنهایی از جنبه های مختلف  که اکثرشو می دونیم ولی طبقه بندی تر شده تو این کتاب می خونیم 
یه بخشاییش توضیح زیادی داده بود یه قسمتاییم که احتیاج به توضیح داشت راحت رد شده بود بخاطر همین میشد خیلی وقتا باهاش ارتباط گرفتو درک کرد یه قسمتاییم خیلی سخت توضیح داده بود

      

        روند داستانی و چارچوبش و فانتزی کتابو دوست داشتم
      

        لذت حاضر بودن تو حال 
عمل کردن برای همین لحظه
زندگی کردن تو همین ثانیه 
جسارت برای الان نه ترس بخاطر فردا 
      

        البته که باید بقیه جلداشم خوند چون هنوز نصفه س
کسایی که بنظرم خیلی فانتزی خونن زیاد دوستش نداشتن  وگرنه برای من شبیه رمانای کلاسیک جین آستینه که با جادو و فانتزی ترکیب شده  که جالبم هست این سبک
      

        توصیفات تالاب و زندگی  و رشد و احساسات  کیا خیلی  طرف سنگین تر و جذاب تری برای من بود تا قسمت جنایی داستان .
داستانای جنایی هیجان زیاد و باعث کنجکاویه ی بالایی میشن که خواننده هم هی در حال حدس زدن باشه هی سرنخ های داستانو بالا و پایین کنه قسمت زندگی دختر مرداب انقدر بیشتر جذابیت داشت که حتی زیادم مهم نباشه چیس خودش افتاده یا کسی هلش داده
تا آخرشم حتی خود کیا برام دوست داشتنیو با اهمیت بود
      

        بهترین شکل ممکن کدومه جایی که آرزومونه باشیم یا جایی که هستیم؟کدومش در نهایت به بهترین شکل ممکن پیش میره؟؟؟
      

        هدف داستان و نتیجه ای که میخواست بگیره برام دوست داشتنی بود خیلی ساده  بگم اینکه  کسی مواجه ش با یه اتفاق با ما متفاوت باشه هیچ اجازه  ای به ما نمیده و توجیحی نداره برچسب زدن  بهش
و مسئله اینه که خودمون انتقاد می کنیم ولی خیلی جاها فاعل این کاریم