بریده‌ای از کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه اثر جولیان بارنز

"رنجی که از فقدان هر آدم می بریم معادل ارزشی ست که او برایمان داشته؛همین است که غمِ نبودنش هم زیبا و خواستنی است." قسمت دوم جمله بود که یک هو توی ذوقم خورد به چشمم بی دلیل مازوخیستی آمد. اما اکنون می دانم اگر انسان غیر مستقیم از رنج لذت ببرد دیگر به نظرش رنج عبث نمی آید ،رنج نشان می دهد که هنوز فراموشش نکرده اید.رنج به خاطره طعم می دهد،رنج گواهی عشق است.[اگر مهم نبود،نبودنش هم اهمیتی نداشت]