بهترین شکل ممکن کدومه جایی که آرزومونه باشیم یا جایی که هستیم؟کدومش در نهایت به بهترین شکل ممکن پیش میره؟؟؟
      

        هدف داستان و نتیجه ای که میخواست بگیره برام دوست داشتنی بود خیلی ساده  بگم اینکه  کسی مواجه ش با یه اتفاق با ما متفاوت باشه هیچ اجازه  ای به ما نمیده و توجیحی نداره برچسب زدن  بهش
و مسئله اینه که خودمون انتقاد می کنیم ولی خیلی جاها فاعل این کاریم  

      

        اولین کتابی بود که از داستایفسکی میخوندم قلم جدیدو عجیبی بود ولی داستان :
آدمایی که خودشون بی عیب نیستن و پر از تاریکین به جای درمان  تاریکیا ،خودشونو با ایراد گرفتن و نشون دادن کبر غرورشون  به دیگران  راضی می کنن 
باید اینکه احساس پیشمونیو نشون داد ولی این افراد باز هم برگردن باز هم رفتار مشابه انجام میدن.
      

        جلد و عنوان کتاب  بیشتر احساس افسردگی میده تا داستان جنایی ولی متن کشش داشت و پایان جالبی داشت
      

        پیرمرد فکر میکنه تنهاست فکر میکنه داره با خودش حرف میزنه چون انقدر تصویرسازیه کتاب قویه توی خواننده لحظه لحظه  گوشه ی قایق پیرمرد نشستی و  ناظر و شاهد تک تک تلاشا رو رنج و یکی به دو و شادیه پیرمردی ..... 
      

        برعکس  موقع خرید این کتاب  نه به نویسنده توجه کرده بودم نه به ژانر کتاب بعد سه سال که همینجوری بین کتابای نخونده بود  همینجوری یهو برش داشتمو شروع کردم متوجه نویسنده شدم و خیلی کتاب جالبی بود  دیدگاهی که نسبت به زندگی از اول تا آخر کتاب به تدریج تغییر می کرد و انگار کاملتر می شد  همراهی ش برام جذابیت داشت .من خوشحالم بابت خوندن این کتاب
      

        طنز و نقد اجتماعی که بر پایه تخیل توی یه فضا و جهان دیگه میزان تخیلاتش خیلی جالب بود ولی به همون اندازه انقد زیاد بود که یاگه یه لحظه حواست  پرت میشد  رشته کلام از دستت می رفت  ولی جالب بود ممنون از مترجم برگردوندن این همه تشبیه و طنزو تخیل  خیلی کار سختیه
      

        یه معمایی ساده بود که فهمیدنشم هیجان خاصی نداشت  شاید اگه به گذشته ی پاپ می پرداخت جذابش میکرد
      

        خوبه آدم کساییو پیدا کنه که خیلی دورن خیلی حتی ممکنه غریبه باشن ولی شبیه تو باشن 
باعث شادیه که بفهمی تنها نیستی کسایی شبیهت هستن حتی تو داشتن یه غم....
      

        روند داستانو دوست داشتم  که همه ی  فصلاش تو یه تاریخ می گذشت نه دیروزش نه حتی فرداش دقیقا روز نهم ماه نوامبر هیچ خلا و کمبودیم نداشت این چارچوب داستان، که از کالین هوور بر میاد .
ولی تو کتابای کالین هوور تو سطح دو  قرار میگیره.  
      

        سه تا راوی متفاوت داشت که اوایل داستان ربطشون بهمو متوجه نمیشیم ولی رسیدن سه تاشون به یه نقطه ی مشترک که زماناشونم متفاوت بود خیلی جالب بود فقط به انگیزه ی قاتل باید به نظرم بیشتر پرداخته میشد....
      

        نامه ی یه پدر به پسرشو می خونید مثله کتاب هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود کتاب با قطر کم ولی  پیام  مهم و عمیق.

      

        من دوست داشتم داستانارو وادارم میکرد فکر کنم به تک یا تک تک معنای ی که می تونست داشته باشه
      

         حال خوب کن💙
      

        دو صفحه ی آخرو دوست داشتم وگرنه با همه اوج و فرودای داستان استفاده ی از همه ی شحصیتا تو اوج رهات نمیکرد اگه دو صفحه آخر نبود