یادداشت 💫milkyway

        من خودم رو کمال‌گرا نمی‌دونم. 
آدمای اطرافم رو همونجوری که بودن پذیرفتم. غر زدم با خودم که چرا اینجورین ولی هیچوقت به اونا نگفتم و نخواستم تغییر کنن. سعی کردم توقعاتم ازشون رو کم کنم.
وقتی میخوام کاری رو شروع کنم سعی می‌کنم همه‌چی در بهترین حالت باشه ولی خب اگه نشد چی؟...ولش نمی‌کنم و بالاخره یجوری شروعش می‌کنم. 
اگه بدونم کاری یکم به تعویق بیفته بهتر میشه..صبر میکنم..

اما دور و برم پره از آدمایی که میگن تو کمال‌گرایی. هر مشکلی پیش بیاد یا هرشکایتی که باشه درک نمی‌کنن و حتی نمی‌شنون.‌ چون ملکه ذهنشون شده که این آدم کمالگراس!..
من نمی‌دونم مگه میشه کسی هرچیزی رو ایده‌آل نخواد؟..مثلا بگه من خرابش رو میخوام..یه همسر بیخود میخوام..عاشق فقرم...نمره پایین می‌خوام...دلم میخواد بدترین پروژه رو تحویل بدم..دلم میخواد همه حالشون ازم بهم بخوره..بدترین لباس رو بپوشم و کلا زندگیم به باد فنا بره..
پس این برچسب چیه که رو آدما میزنیم؟!
این کتابم راجب کمال‌گرایی بود..اینکه به‌خودمون فشار نیاریم. برا همین یاد این موضوع افتادم و یکم عصبانی شدم.
وگرنه کتابش که خیلی خوب و گوگولی بود.
به بچه‌ها یاد میده نخوان همه‌رو تغییر بدن..همه قرار نیست که مثل ما بشن..
روزی که تفاوت آدما رو نپذیری و ترکشون کنی
خیلی تنها میشی..