شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        🌟:ادی یه تعمیرکار و سرباز کهنه‌کاره.هبچ قوم و خویشی نداره و همه‌شون فوت کردن. و الان زندگی براش بی‌معنا و پوچ شده. یک روز که از قضا روز تولد ۸۳ سالگیش هم هست، وقتی که می‌خواد یه دختربچه رو از سقوط یه گردونه نجات بده، می‌میره. بعدش دیگه ادی هیچی رو احساس نمی‌کنه و می‌ره برای زندگی پس از مرگ. اونجا قراره پنج نفر رو ملاقات کنه.
🌟:اولین کتابی بود که از میچ‌آلبوم خوندم و باید بگم که واقعاً قشنگ بود. واقعاً قشنگ،زیبا و با قلم روون. لذت بردم. توی یک روز تمومش کردم. می‌تونستم توی چند ساعت هم تمومش کنم ولی گفتم یکم کشش بدم تا یکم دیگه و بیشتر بخونمش.میچ‌آلبوم خودش هم توی کتاب گفته که تمامِ اینها حدسیات هست ولیییی با این حال خیلی قشنگ بود.(می‌رم کتابای دیگه میچ‌آلبوم رو هم بخونم🤭)
      

        بعضی کتابا فقط خونده نمی‌شن… حس می‌شن، می‌رن می‌شینن یه‌جای آروم و عمیق توی دلت.
برای من، چشم‌هایش دقیقاً همین‌جوری بود.

نه فقط داستان فرنگیس و اون نقاش… بلکه اون سکوت‌ها، اون نگاه‌های پنهون، اون جمله‌های ناتمام… همه‌ش یه جوری به دلم نشست.
زنِ قصه، یه‌جور قوی بودنِ ساکته. یه جوری از درد گفتن، بی‌اینکه داد بزنه. و مرد قصه، انگار یه عمر دنبال چیزی می‌گرده که آخرش فقط توی یه جفت چشم پنهونه...

تو این کتاب، عشق و سیاست و رنج، قاطی شدن با ظرافتی که آدم نمی‌دونه بیشتر باید بفهمه، یا فقط حس کنه.
من باهاش خندیدم، بغض کردم ومکث کردم…
      

        سلام و درود 
بعد از مدت ها یادداشت کتاب :)
شب بخیر توکیو در واقع مجموعه ای از داستان های کوتاه می باشد که هر داستان، برش زمانی کوتاه، از زندگی شخصیتی را روایت می کند و زندگی همه‌ی آن‌ها با وجود فاصله‌ای که میانشان هست، درهم تنیده می شود و سرنوشتشان در پس‌زمینه‌ی خیابان‌های تاریک و روشن شهر توکیو و  به یکدیگر پیوند خورده‌است اما همین نقطه اتصال چیزی بسیار عجیب و جالب است؛توانایی بالای نویسنده را نشان می دهد!
آیا شما باور می کنید که همه چیز از دزد لوکوآت شروع می شود؟!اصلا لوکوآت چی هست که دزد داشته باشه😆😅.
وقتی اولین بار چندصفحه ی اول کتاب را خواندم،چندان جذبم نکرد و تا مدت ها قصد خرید و مطالعه اش را نداشتم! اما بعد که دیدم دوست کتابخوان ام خوانده و پیشنهادکرد که فرصت دومی بدهم،  کتاب را خریدم و خوانده ام و می‌تونم بگم که واقعا شانس دوم را لیاقت داشت.:)
کتاب حال حاضر، یک کتاب ملایم و آروم است؛ پس اگر طرفدار کتاب های هیجانی هستید شاید انتخاب خوبی نباشد!
این کتاب یک روند آرام از زندگی شبانه شخصیت هاش می باشد؛ساعت هاتون از یک نیمه شب تا چهار و نیم صبح کوک کنید و همراه  شوید تا ببینیم هرکدام مشغول به چه کاری هستند؛ از تاکسی سواری گرفته تا سینما رفتن؛ رستوران هایی که شب ها فقط باز هستند و سرویس خدمت مشتری ها ارائه می دهند؛ همه و همه قابل انجام هستند و حتی کارآگاهی که در جستجوی پرونده می باشد و خواهری در جستجوی برادرش!
می‌بینید یک زندگی در جریان واقعی در کتاب شب بخیر توکیو جاریست و همین مهم ترین و اولین درسی‌ست که کتاب یاد می دهد. شاید معنای واقعی زندگی در لابه‌لای همین صفحات نهفته است تا با خواندن آن پیدا شود.
امتیاز گودریدز به کتاب:۳.۵۲ 
ممنون از توجه شما :)
      

        من می‌خواهم از هر لحظه زندگی ام لذت ببرم. میخواهم خوشی را حس کنم. عده ای زندگی نمی کنند، مسابقه دو می دهند. می‌خواهند به هدفی که در افق بسیار دور است برسند. حال آنکه نفس آنها به پایان رسیده، اما می‌دوند و می دوند و متوجه زیبایی های اطراف خود نیستند. اینطور آدم ها به روزی می‌رسند که پیر شده اند و دیگر رسیدن به هدف یا نرسیدن به آرزوهای دور و دراز برایشان بی تفاوت است.
اما من تصمیم گرفته ام که بر سر راه بنشینم و انبوهی از لذات زندگی را ذخیره کنم.

      

        و بالاخره شاهکارهای بانو مونتگمری رو به پایان رسوندم. 
اول با آنه برای موندنش تو گرین‌گلبیز التماس میکردم، بعدها فال‌گوش خلوتش با متیو یا ماریلا می‌ایستادم و همراه اهالی اونلی با مرگ متیو شکستم. با داینا میخندیدم و برای ازدواجش خوشحال بودم. تو تک‌تک جلدهای ابتدایی منتظر ابراز عشق گیلبرت بودم و وقتی آنه ردش کرد، میدونستم این اخرین بار نیست. 
تو شهر و همراه با دوستای جدیدم تو دانشگاه و خوابگاه و خونه اجاره‌ای‌شون تجربه‌های جدیدی رو پیدا کردم. موقع ازدواج آنه و گیل، به خانوم لیند آفرین گفتم و تو خونه رویاها برای دختر کوچولوی آنه که زیر خروار خروار خاک خوابیده بود، غمگین شدم و با مرگ کاپیتان، به سوگواری نشستم. 
برای همسایه‌ای که مدت‌های طولانی رو از مثلا شوهرش مراقبت میکرده هم، دوست خوبی بودم. 
برای نقل مکان به اینگل ساید، من هم به‌اندازه آنه غمگین بودم. ولی در عین حال به همون‌مقدارهم عاشق اونجا شدم. بزرگ شدن جم، والتر، نن، دای، شرلی و ریلا هم با پوست و استخون درک کردم. ماجراهای جنگ، من رو هم به اندازه آنه پیر کرد و درنهایت با مرگ والتر شکستم. نی‌زن کار خودش رو کرد. بالاخره اون رو هم دنباله‌روی خودش کرد. برای جم، و باقی مجروحین غصه خوردم و به اندازه ماندی منتظر بازگشتشون بودم. 
به جیمز کوچولوی جنگ‌زده ریلا وابسته بودم و برای ازدواجش با کن، لحظه شماری میکردم. 
و درنهایت، عمر تابستونی‌م رو برای هشت شاهکار مونتگمری خرج کردم. 
      

        🔸 نجات از مرگ مصنوعی

جستارنویسی که در این سالها باب شده و بدک نبوده در برخی مواقع؛ در این کتاب بلوغ و بالندگی خودش را نمایان کرده. این یکی از آن کتاب های خوبی بود که در این ایام نصیبم شد و بسیار از طرز نگاه و نوع کلمات و زاویه دید و خودافشاگری نویسنده و صراحت قلم و اطلاعات خوب راجع به برخی افراد و مکان ها و... لذت بردم. این دست کتاب ها را حتی می‌شود چندبار مطالعه کرد.  درباره ی تضادها و تناقض های درونی ما، ارتباطات اجتماعی و خانوادگی ما، جهان پیرامون ما بویژه برخی همسایگان مان و...در این کتاب حرف های قابل اعتنایی زده شده است. این نجات از مرگ مصنوعی را ویژه سفارش میکنم به تهیه و خواندنش...
      

        من به این کتاب امتیاز نمی‌دم.
حالا دلیلش چیه؟
دلیلش اینه که خلاصه شده خوندمش!
به نظرم اینکه بیای نسخه‌ی خلاصه شده ی یه کتاب رو بخونی مثل اینه که کنار نویسنده بشینی و اون درباره‌ی داستانی که میخواد به تازگی بنویسه بهت توضیحاتی بده. توضیحات مفصل. ولی باز هم به پای نتیجه‌ی آخر داستان نمی‌رسه. حتی ترجمه‌ی کتاب‌ هم خوب بود ولی باز هم میگم، من دوست نداشتم خلاصه شده بخونم. برای همین سعی میکنم نسخه‌ی کاملش رو بعدا بخونم. کلا کتاب‌هایی که از مجموعه‌ی کلاسیک‌های خلاصه‌ شده‌ی نشر افق خوندم رو تصمیم دارم بعدا به طور کامل بخونم. مثل تصویر دوریان گری  و ...
کلیت داستان جالب بود. ولی میگم، این خلاصه بودن همیشه به شخصیت پردازی ها آسیب می‌زنه و اتفاقاتی که برای رخ دادنشون هزار صفحه به کار گرفته شده رو توی سیصد و پنجاه صفحه خلاصه می‌کنه، خب هیچ انتظاری نمی‌ره جز اینکه فکر کنی نویسنده حوصله‌ش سررفته اومده یه چیزی نوشته واسه دست گرم کنی. به نظرم این نسخه از کتاب به درد نوجوانان میخوره. من هم خودم نوجوانم و یه جورهایی فکر می‌کنم که نسخه‌ی کاملش شاید واسه‌م سنگین باشه ولی خب علاقه‌مندم که بشینم نسخه‌ی کامل کتاب رو بخونم چون حس می‌کنم اون خیلی پربارتره. چندتا از کتاب‌های دیکنز رو که خلاصه خوندم فکر کردم خب چرا معروف شده واقعا؟ چیز خاصی که نداشت صرفا چندتا پیچش داستانی داشت... الان می‌فهمم که دیکنزی که می‌شناختم با دیکنز اصلی که هر رمانش هزار صفحه ست خیلی فرق داره:/
      

        بیشترین امتیازی که از نظر من میشه به این کتاب داد
از همین اول بگم که به جای فانتزی باید در دسته ی روانشناسی جا میگرفت و به احتمال زیاد نشر مجازی برای فروش بیشتر این کتاب رو در دسته ی فانتزی قرار داد. 
داستان در مورد دختری به نام پنی هست که میخواد تو فروشگاهی به نام دالرگات استخدام بشه، مشکل اول این هست که اصلا چرا دالرگات رو انتخاب کرده؟ یا چرا دلش میخواد اونجا استخدام بشه که بنظرم نویسنده باید در روند داستان حداقل به این سوال پاسخ میداد،  مشکل بعدی من شخصیت پردازی هست،  وجود کراکتر و شخصیت های اضافی که میان و میرن و حتی نمیتونی تصورشون کنی. 
در مورد کشش داستان، والا من که عاشق کتابم و کتاب هام رو تو ۲ الی ۳ ساعت میخونم، تو یک ماه اون هم موقع خواب میخوندم.(اونم چون دوست نداشتم پولم هدر بره) 
ستاره اول رو بخاطر ایده داستان دادم چون بنظرم پتانسیل زیادی داشت و واقعا میتونست خیلی خیلی بهتر باشه. 
ستاره دوم رو بخاطر پند و ارز های روان شناسانه ای که داده بود. 
و اون نیم ستاره رو هم بخاطر زحمت نوشتن نویسنده. 
در کل دوسش نداشتم. 
      

        عنوان کتاب تا حدی گویاست: مونولوگ‌های مادری برای جنینی که هنوز زاده نشده.
درسته که بعضی از جملاتش عمیق و درست بودن، اما در کل روایت تک‌نفره و نگاه تلخ و ناامیدانه‌ای به دنیا داشت.
اوایل برایم جذاب بود، اما هرچه جلوتر رفتم، حس خستگی بیشتر شد.
انتظار داشتم در کنار تمام این تلخی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و دغدغه‌های زنانه‌ای که بیان می‌کنه، کمی هم از زیبایی‌های زندگی بگه. اما لحن کتاب تا پایان تغییر نکرد.
در نهایت، این کتاب جزو آثار مورد علاقه‌م قرار نگرفت.