ابتدای کتاب خیلی کند و دور از تصور بود، حقیقتا اولش اصلا نتونستم با ایده‌ش ارتباط بگیرم. 
روند به مرور تندتر و جذاب تر شد و برای داس فارادی خیلی خوشحال شدم. 😭
اما داستان غیرمنتظره تموم شد. یجورایی هم دوست دارم جلد دومش رو بخونم هم حوصله‌ش رو ندارم. 
راجبش مطمئن نیستم، میتونم بگم پنجاه پنجاه کتاب خوب و نازی بود. 

      

        آری، این چنین بود برادر:)))

      

        جودی کوچولوی عزیزم، واقعا فکر نکردی که من همون بابالنگ درازم؟ :))
      

        از معدود مجموعه‌هایی که بااین سن هنوز من رو به هیجان میارن. 
این چندوقت از بس دارک‌رومنس و کلاسیک خوندم، یادم رفته بود باقی ژانرها میتونن چطور باشن. 
      

        کتاب خوبه، کتاب دوست‌داشتنیه، کتاب خوشمزه‌ست. 
اینجوری بود که وقتی داشتم نظرات رو میخوندم همه میگفتن تا سیزده سال میتونه جالب باشه و ممکنه برای بالاتر از اون خسته‌کننده به‌نظر بیاد. 
میخواستم نخونمش ولی چطوره که تو کتاب‌خوری همه از اونی که با قاطعیت صحبت میکنه تقلید میکنن؟ 
زیبایی خوندن به تفاوت سلایق و دنیاهای متفاوت و رنگارنگه. 
به خودتون بیاید انسان‌ها. 
برای همین خوندم، و عاشقش شدم. شبیه رویاهای بچگی‌م بود و لطفا بگید تنها کسی که دستشو کرد تو کتاب تا ببینه رد میشه یا نه، من نبودم:))
وسط این‌همه کتاب‌های دارک‌رومنس یا عاشقانه‌های کلاسیک، تنوع بینظیریه. 
میتونم بگم دنیاش، من رو هم به‌شدت جادو کرد. حالا من هم جزوی از سرزمین قصه‌ها هستم؛ 
      

        اصلا نتونستم با کتاب و ترجمه و نوع گفتارش ارتباط بگیرم، داستان پوچ و بی‌معنی بود. حتی نخواستم کامل بخونمش. 
      

        و بالاخره شاهکارهای بانو مونتگمری رو به پایان رسوندم. 
اول با آنه برای موندنش تو گرین‌گلبیز التماس میکردم، بعدها فال‌گوش خلوتش با متیو یا ماریلا می‌ایستادم و همراه اهالی اونلی با مرگ متیو شکستم. با داینا میخندیدم و برای ازدواجش خوشحال بودم. تو تک‌تک جلدهای ابتدایی منتظر ابراز عشق گیلبرت بودم و وقتی آنه ردش کرد، میدونستم این اخرین بار نیست. 
تو شهر و همراه با دوستای جدیدم تو دانشگاه و خوابگاه و خونه اجاره‌ای‌شون تجربه‌های جدیدی رو پیدا کردم. موقع ازدواج آنه و گیل، به خانوم لیند آفرین گفتم و تو خونه رویاها برای دختر کوچولوی آنه که زیر خروار خروار خاک خوابیده بود، غمگین شدم و با مرگ کاپیتان، به سوگواری نشستم. 
برای همسایه‌ای که مدت‌های طولانی رو از مثلا شوهرش مراقبت میکرده هم، دوست خوبی بودم. 
برای نقل مکان به اینگل ساید، من هم به‌اندازه آنه غمگین بودم. ولی در عین حال به همون‌مقدارهم عاشق اونجا شدم. بزرگ شدن جم، والتر، نن، دای، شرلی و ریلا هم با پوست و استخون درک کردم. ماجراهای جنگ، من رو هم به اندازه آنه پیر کرد و درنهایت با مرگ والتر شکستم. نی‌زن کار خودش رو کرد. بالاخره اون رو هم دنباله‌روی خودش کرد. برای جم، و باقی مجروحین غصه خوردم و به اندازه ماندی منتظر بازگشتشون بودم. 
به جیمز کوچولوی جنگ‌زده ریلا وابسته بودم و برای ازدواجش با کن، لحظه شماری میکردم. 
و درنهایت، عمر تابستونی‌م رو برای هشت شاهکار مونتگمری خرج کردم. 
      

        این کتاب تو زمان خودش واقعا منو شگفت‌زده کرد و فرایندش برام خیلی جالب بود. 
(نویسنده عجب مخی بوده. 💀)
ولی تا اونجایی که میدونم، ادامه پیدا نکرده؟ 
      

        احتمالا پراز تیکه کتاب‌هایی که از کل داستان قشنگ‌ترن. میتونم بگم برای خریدش واقعا کول خوردم و چند فصل بیشتر نخوندم. اما بد نیست ببینم الان میتونم بخونمش یا نه. 
      

        بین روانشناسی‌هایی که خوندم، این از همه کارآمدتر و مفهومی تر بود. 
اما اگه واقعا به این رشته علاقه ندارید و صرف اینکه کتابشو براتون هدیه آوردن یا اصرار میکنن که بخونید، وقتتونو حرومش نکنید. واقعا نمیدونم چرا یه زمانی تو جو این روانشناسی‌ها بودم. 
البته که میتونه برای کسایی که دوستش دارن مفید باشه. 
      

        حتی نتونستم بخونمش، یعنی پر از اسمای نامفهوم و بدون توضیحات. 
از اون روانشناسی‌های زرد تومخی. 
      

        نمیدونم چی بگم، جز اینکه خوشحالم که تابستونم با قلم بانو مونتگمری میگذره:))
      

        اوایلش که اصلا جذب کننده نبود. درطول داستان، روند خیلی بهتر و دلنشین شد. اما بازهم خیلی از فصول زیادی بودن و درواقع میشد کتاب، دوسوم این باشه و خواننده اینقدر خودش رو درگیر جزئیات بی‌اهمیت نکنه. چون از یه جایی به‌بعد، کاملا خسته‌کننده‌ست. 
      

        •• تا حدودی اسپویلره ••
 از شدت عجیب بودنش واقعا نمیدونم چی بگم، دو فصل آخر خیلی باب سلیقه من نبود. اما کتاب سرجمع یه محشر تمام عیار بود:))
اولش فکرکردم میتونم پیشبینی کنم و به خودم افتخار میکردم که دارم آثار فریدامک‌فادن قدرتمند رو حدس میزنم. اما پایانش یه لگد محکم به افکارم زد.🤣🤡
تنها چیزی که درست از آب دراومد، پیشبینیم راجب ایتن بود. و وقتی تشابه اسمی رو بین تریشا و پاتریشا دیدم، خیلی به عقب برگشتم و حس میکردم من دارم اشتباه میکنم، اما انگار همچین هم اشتباه نبود و خب؟ میخوام هرچی زودتر بقیه آثار این نویسنده رو بخونم. اما مطمئنم دیگه هیچکدومشون رو نصفه‌شب شروع نمیکنم. 😦🤝
      

        برخلاف انیمیشن نازنازیش نوشته‌هاش اصلا منو جذب نکرد و حتی نمیتونم اسمشو یه " عاشقانه‌ی کلاسیک " بزارم. خوشم نیومد دیگه، همین:((