بعضی کتابا فقط خونده نمی‌شن… حس می‌شن، می‌رن می‌شینن یه‌جای آروم و عمیق توی دلت.
برای من، چشم‌هایش دقیقاً همین‌جوری بود.

نه فقط داستان فرنگیس و اون نقاش… بلکه اون سکوت‌ها، اون نگاه‌های پنهون، اون جمله‌های ناتمام… همه‌ش یه جوری به دلم نشست.
زنِ قصه، یه‌جور قوی بودنِ ساکته. یه جوری از درد گفتن، بی‌اینکه داد بزنه. و مرد قصه، انگار یه عمر دنبال چیزی می‌گرده که آخرش فقط توی یه جفت چشم پنهونه...

تو این کتاب، عشق و سیاست و رنج، قاطی شدن با ظرافتی که آدم نمی‌دونه بیشتر باید بفهمه، یا فقط حس کنه.
من باهاش خندیدم، بغض کردم ومکث کردم…
      

        این کتاب، یه جور روایت گرم و انسانی از تاریخه… نه از اون تاریخ‌های خشک و پر از عدد، بلکه قصه‌ی آدم‌ها، اشتباه‌هاشون، امیدهاشون و مسیر بلند بشریته تا به امروز.
گامبریچ با یه زبان ساده، اما عمیق، تاریخ رو مثل یه داستان بلند تعریف می‌کنه؛ داستانی که هممون یه جایی ازش حضور داریم، حتی اگه اسممون توش نیومده باشه. ( یا باید بگم ما تماشاگر تاریخ نیستیم و به نوعی ادامه دهنده اونیم)

هر صفحه این کتاب برام پر از معنا بود ؛ نه فقط به‌خاطر تاریخ، بلکه به‌خاطر حس خوب و توام با غمی  که پشت هدیه‌ش بود.
(گویا هدیه دهنده کامل در جریان بوده که من قبل خوندن این کتاب همانند شی هوئانگ تیِ بزرگوار از تاریخ فراری بودم 
و مسیری و باز کرد برای شروع تاریخ خوندن های بیشتر:)))
      

        گتسبی بزرگ برام داستانِ رویایی بود که تا آخرین لحظه براش جنگیدی، ولی تهش دیدی که اصلاً واقعی نبوده. گتسبی نماد آدمیه که همه‌چیو برای عشق، برای گذشته، برای یه تصویر طلایی از زندگی خرج می‌کنه اما آخرش با دست خالی می‌مونه.
به نظرم این کتاب خیلی قشنگ نشون می‌ده که بعضی رویاها قشنگ‌تر از واقعی شدنشونن... و بعضی آدما رو نباید دنبال کرد، حتی اگه تموم دنیا رو واسه‌شون ساختی.
( در نهایت باید بگم خیلی رمان جذابی بود و خیلی کنجکاوی آدم و برمی انگیخت که زودتر ببینه نتیجه چی میشه)


      

        این کتاب، پر از جمله‌های آروم‌کننده‌ست… پر از اون حرفایی که وقتی دلت گرفته، وقتی احساسِ کافی نبودن می‌کنی، آرومت می‌کنه و می‌گه: "تو با همین خودِ الانت، دوست‌داشتنی‌ای..."
نقاشی‌هاش سادن، ولی حرفاش عمیق. یه جور رفاقتِ بی‌قید و شرط بین چندتا شخصیت که کم‌کم بهت یاد می‌دن مهربونی چقدر قدرتمنده.
      

        شازده کوچولو فقط یه قصه‌ی بچگونه نیست؛ انگار حرف دل همه‌ی ماست وقتی از این دنیای شلوغ و بی‌احساس خسته می‌شیم. یه پسر کوچولو از یه سیاره‌ی کوچیک میاد، دنبال جواب‌هایی که ما بزرگترا انگار فراموش کردیم…
این کتاب یادمون می‌ندازه که چیزای مهم رو نمی‌شه با چشم دید، باید با دل دید.
تو دنیایی که همه دنبال ظواهرن، شازده کوچولو یادمون می‌ده هنوزم عشق، مهربونی، و سادگی باارزش‌ترین چیزان.
      

        داستان نورا و اون کتابخونه‌ای که بین مرگ و زندگی‌اش قرار گرفته، منو یاد لحظاتی انداخت که از خودم پرسیدم: «اگه یه انتخاب دیگه کرده بودم، چی می‌شد؟»
این کتاب تلخ بود، ولی با یه نور امید. بهم یادآوری کرد که حتی زندگی‌های به ظاهر کامل هم مشکلات خودشون رو دارن، و گاهی چیزی که داریم، همون چیزیه که باید قدرش رو بدونیم.
      

        مغازه خودکشی از اون کتاب‌هایی بود که تلخی‌اش رو با طنز بیان می‌کرد. اولش شوکه شدم از اینکه یه خانواده ابزار خودکشی می‌فروشن! ولی رفته‌رفته فهمیدم که پشت این فضای سیاه، یه پیام پررنگ امید و زندگی هست. حضور آلن، بچه‌ی مثبت خانواده، یه تضاد قشنگ ایجاد می‌کرد که باعث شد بفهمیم حتی توی تاریک‌ترین فضاها هم می‌شه نور پیدا کرد. کوتاه، خاص، و به‌شدت تامل‌برانگیز بود.
      

        شب‌های روشن برای من خیلی پایان غیر منتظره و غم انگیزی داشت. داستان یه آدم تنها که یه دل خوشیِ کوتاه نصیبش می‌شه و همونم از دست می‌ده. چیزی که برام جالب بود اینه که با اینکه آخرش تلخه، ولی احساس پوچی نمی‌کنی. یه جور آرامش داره، انگار که حتی یه عشقِ چند شبه هم می‌تونه دل آدمو گرم کنه... حتی اگه بی‌سرانجام باشه.
      

        دزیره یکی از اون رمان‌هایی بود که هم از نظر تاریخی غنی بود، هم از نظر احساسی عمیق. با خوندنش حس کردم دارم زندگی یه زن قوی رو می‌خونم که وسط آشوب‌های سیاسی و قلب شکسته‌اش، ایستاد و جلو رفت. خیلی چیزا ازش یاد گرفتم: صبر، تغییر، و اینکه همیشه اون چیزی که فکر می‌کنیم بهترینه، شاید مسیر ما نباشه.
      

        قمارباز از اون کتاب‌هایی بود که با اینکه چند سال پیش خوندمش، ولی هنوز حس و حالش باهامه. یه جور حس غریبِ گیر افتادن بین وسوسه و ناتوانی. قهرمان داستان، الکسی، فقط قمار نمی‌کرد؛ انگار با خودِ زندگیش قمار کرده بود.
فضای داستان برای من تلخ بود، اما واقع‌گرایانه. داستایفسکی خیلی دقیق روان انسان رو تو لحظات ضعف و وسوسه نشون می‌ده. قمار توی داستان فقط یه بازی نبود، یه استعاره بود از همه اون چیزهایی که ما بهش وابسته می‌شیم، با اینکه می‌دونیم داره نابودمون می‌کنه.
برای من، این کتاب بیشتر از اینکه درباره قمار باشه، درباره وسوسه، وابستگی، و تلاش بی‌نتیجه برای کنترل سرنوشت بود. شاید چون خودم هم توی زندگی لحظاتی رو تجربه کردم که حس کردم دارم روی لبه تصمیم می‌گیرم، برام ملموس‌تر شد.
در نهایت، قمارباز یه روایت سنگین از سقوط تدریجیه؛ ولی چیزی که ازش یاد گرفتم این بود که فهمیدن ضعف‌هامون، شاید قدم اولِ نجات باشه.