عباس لبخند زد و سر پایین انداخت. حسین(ع) آه کشید و گفت: -وقتی صحبت می کنی انگار پدرم امیرالمؤمنین است که در حال سخن است. تو در خُلق و خو و رفتار و سخن، شبیه ترین شخص به پدرمان هستی.

حسن پیشانی عباس را بوسید و گفت: -الحق که پدرمان لقب بامسمایی به تو داده ای سقا!

بعضی شب ها به منزل برادر بزرگش حسین می رفت. چیزی را بهانه می‌کرد و خودش را به خواب می زد تا برادرش حسین او را در آغوش گرفته و به خانه برساند. تمام راه صورتش را روی سینهٔ حسین می گذاشت و به صدای قلب او گوش می داد.