چند روز پیش شروعش کردم... از اون کتاباییه که کمتر دیده شده.
۷۴ قطعه کوتاه، پیچیده و مبهم؛ انگار تکه‌هایی از داستان‌هایی که هیچ‌وقت کامل نشدن.
راستش خیلی دوستش نداشتم، ولی چون کافکا رو دوست دارم، امروز تمومش کردم
      

        شاعر محبوب من،
اشعارت دلم را برده‌اند...
چه جادویی‌ست این زیبایی... 
زیبا، بسی زیبا، و در نهایت، بی‌نهایت زیبا...
      

        روایت تلخ پناهندگی،
در قالب دل‌نوشته‌ای کوتاه و مصور...
نامه‌ای از یک پدر مهاجر،
برای فرزند کوچکش
که هیچ‌وقت به ساحل نرسید.
      

        از تو هم دل کندم و دیگر نپرسیدم ز خویش
چاره معشوق اگر عاشق از او دل کند چیست؟ 
      

        این کتاب با یه روش متفاوت جلو می‌ره گفت‌وگوهای ساده بین نویسنده و مراجعان، پر از پرسش و پاسخ‌هایی که کمک می‌کنن باورهای محدودکننده‌مون رو بشناسیم و آروم‌آروم تغییرشون بدیم.
ارزش خوندن داره
      

        خیلی وقت بود که می‌خواستم فرانکشتاین رو بخونم، ولی همیشه مردد بودم که خوشم میاد یا نه. امروز بالاخره خوندمش؛ نسخه‌ای که دستم بود، خلاصه‌شده از نسخه‌ی اصلی بود، اما با این حال، خیلی باهاش ارتباط گرفتم. شاید بعدها برگردم و نسخه‌ی کاملش رو هم بخونم.

فرانکشتاین یکی از آثار کلاسیک ادبیاته؛ ترکیبی از ژانر گوتیک و علمی–تخیلی، و روایتش بیشتر به صورت نامه‌نگاریه که جذابیت خاص خودش رو داره.

ماجرای خلق موجودی توسط ویکتور فرانکشتاین، در ظاهر ترسناک به‌نظر می‌رسه؛ ولی در واقع، موجودی که همه «هیولا» صداش می‌کنن، خودش قربانیه. موجودی‌ست که تنها و طردشده‌ست، حتی از طرف خالق خودش. این طرد شدن، تنهایی، و بی‌عشقیه که اونو به سمت خشونت و انتقام می‌بره.

برای من، پیام اصلی کتاب اینه که علم، بدون عشق و مسئولیت‌پذیری، می‌تونه به فاجعه تبدیل بشه
      

        بخش دی یک تریلر روان‌شناختی جنایی پر سر و صداست که در فضایی بسته یک بیمارستان روانی می‌گذره داستان با تعلیق پیوسته و گذشته‌ی مبهم شخصیت اصلی، تلاش می‌کنه خواننده رو با خودش همراه کنه. با این حال، تا میانه‌ی داستان ، هیجان و رازآلودگی آن‌طور که انتظار می‌رفت شکل نمی‌گیره کمی هم ریتم داستان کند پیش میره 
نقطه‌قوت اصلی داستان، پایان‌بندی غیرقابل پیش‌بینی‌ بود هرچند این پایان برای من حس چندش‌آور به‌جا گذاشت، به‌ویژه در رابطه با سرنوشت بعضی کاراکترها
 بیچاره کامرون😕
      

        عنوان کتاب تا حدی گویاست: مونولوگ‌های مادری برای جنینی که هنوز زاده نشده.
درسته که بعضی از جملاتش عمیق و درست بودن، اما در کل روایت تک‌نفره و نگاه تلخ و ناامیدانه‌ای به دنیا داشت.
اوایل برایم جذاب بود، اما هرچه جلوتر رفتم، حس خستگی بیشتر شد.
انتظار داشتم در کنار تمام این تلخی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و دغدغه‌های زنانه‌ای که بیان می‌کنه، کمی هم از زیبایی‌های زندگی بگه. اما لحن کتاب تا پایان تغییر نکرد.
در نهایت، این کتاب جزو آثار مورد علاقه‌م قرار نگرفت.
      

        چند تا داستان کوتاه از جلال آل‌احمد با حال‌وهوای واقع‌گرایی تلخ اجتماعی. همه‌ی داستان‌ها درباره‌ی مبارزان سیاسی بودن. نثرش محاوره‌ای بود و فضا سنگین و جدی. راستش نه لذت بردم، نه اون‌قدر بد بود که ولش کنم. یه جورایی فقط خوندمش...
شاید برای کسی که دنبال ادبیات اجتماعی و فضای سیاسی دوران قدیمه، جذاب‌تر باشه.
      

        دوباره یه طنز تلخ از داستایفسکی
فضا و لحن داستان بیش از حد استعاری بود
یه نقد اجتماعی از جامعه سرمایه دار و قدرت طلب
ولی من ازش لذتی نبردم


      

        اولین تجربه‌م از کتاب‌های اپرا وینفری... و متأسفانه ناامیدکننده بود!

تعدادی از کتاب‌های اپرا رو انتخاب کردم که بخونم، چون اکثرا ازش تعریف می‌کنن و نظرات مثبتی راجع بهش هست.
اما این اولین کتابی که خوندم، اصلاً اون چیزی نبود که انتظار داشتم 
بیشتر شبیه یه جزوه‌ی سطحی بود، پر از جملات انگیزشیِ کلیشه‌ای که حتی انگیزشی هم به نظر نمی‌رسیدن!

اپرا جان... ازت بیشتر انتظار داشتیم 😕

      

        کتابی شامل ده فصل درباره رشد اعتماد‌به‌نفس و جسارت در زندگی.

✨ تجربه‌م از خوندنش؟ راستش خیلی کلی‌گویی و سطحی بود...
فکر می‌کردم غوغاتر باشه 😄
شاید چون قبلاً زیاد از این سبک کتاب‌ها خوندم، برام حرف تازه‌ای نداشت.
ولی به نظرم برای کسی که تازه وارد مسیر رشد فردی شده، می‌تونه شروع خوبی باشه.
در کل، برای یه بار خوندن، بد نبود.
      

        ریچل هالیس این کتاب رو بعد از یه بحران جدی در زندگیش نوشته. کتاب توی حوزه‌ی خودیاری و توسعه‌ی فردیه.
مسلماً با یه کتاب نمی‌شه همه‌ی زندگی رو تغییر داد، ولی نمی‌شه هم گفت خوندنش بی‌فایده‌ست. چون گاهی یه جمله، یه خاطره یا یه نکته کوچیک می‌تونه تلنگری باشه برای یه تغییر بزرگ.
این کتاب ۱۲ فصل داره و در پایان هر فصل، ایده‌هایی رو میاره که خودش تو زندگیش به کار برده.
در کل کتاب خوبی بود، دوستش داشتم و به نظرم خوندنش خالی از لطف نیست.


      

        این کتاب حجم کمی داره، اما با همین حجم کم، تأثیرش عمیقه.
ممکنه حرف‌هاش برای بعضی‌ها تکراری به‌نظر بیاد، اما واقعیت اینه که ما گاهی فراموش می‌کنیم چه نعمت‌هایی داریم…
چیزهایی مثل دیدن، شنیدن، راه رفتن؛ چیزهایی که خیلی‌ها ازش محرومن و در حسرت حتی یک لحظه‌اش زندگی می‌کنن…
ولی ما، بی‌هیچ قدردانی، از کنارشون رد می‌شیم، انگار بدیهی‌ترین حق ما بوده‌

این کتاب مثل یه تلنگره
      

        مجموعه‌ای از هشت داستان کوتاه از هشت نویسنده‌ی زنِ قرن بیستم.
هر داستان با حال‌وهوای خاص خودش
کتاب کم‌حجم بود 
دوستش داشتم.