من خدا را دارم و سرزنده از این یار خویش... 
      

        اندوه چخوف روایتی کوتاه اما عمیق از تنهایی انسان است. درشکه‌چیِ غمگینی که فرزندش را از دست داده، میان ازدحام آدم‌ها کسی را نمی‌یابد تا اندکی  درد و دلش را بشنود. آدم‌ها بی‌تفاوت از کنارش می‌گذرند و او سرانجام غصه‌ی سنگینش را برای اسبش بازگو می‌کند. داستانی تلخ و تکان‌دهنده که پیچیدگی روابط انسانی و رنج تنهایی بشر را به ساده‌ترین شکل به تصویر می‌کشد
      

        من آن توام تو آن من، می دانی؟
پر از تو همه جهان من می دانی؟
پروانه شدم، سوختم از آتش عشق
ای شمع! بگو تو حال من می دانی
      

        کتاب برای رده سنی نوجوان نوشته شده، اما از نظر من جذابیتی نداشت. داستان و شخصیت‌ها نتوانستند حس هیجان یا ترس واقعی ایجاد کنند و دیالوگ‌ها تکراری و خسته‌کننده بودند. به جای ایجاد فضایی دلهره‌آور، بیشتر خنده‌آور بود . به طور کلی، کتاب نتوانست انتظارات من از یک داستان ترسناک و هیجان‌انگیز را برآورده کند.
      

        شرط‌بندی یکی از داستان‌های کوتاه و تأثیرگذار چخوف است. ماجرا درباره‌ی شرط‌بندی یک وکیل جوان با یک بانکدار ثروتمند است. وکیل باور دارد که حبس ابد بهتر از اعدام است، چون هر شکلی از زندگی ارزشمند است. اما بانکدار مرگ سریع را برتر می‌داند. در نتیجه وکیل می‌پذیرد ۱۵ سال در تنهایی بماند تا این را ثابت کند. در طول این سال‌ها او به مطالعه روی می‌آورد و به خرد و بینشی عمیق می‌رسد، در حالی‌که بانکدار همچنان اسیر حرص و طمع خود باقی می‌ماند
      

        کتاب کوتاه اما عمیق و تلخ است؛ روایت سرگذشت مارسلین و تجربیات واقعی او از اردوگاه آشویتس، در دل ماجرای هولوکاست. او همراه پدرش به این اردوگاه تبعید شد و این کتاب در حقیقت نامه‌ای است به پدری که هیچ‌وقت برنگشت؛ نامه‌ای پر از رنج، دلتنگی و یادآوری روزهای سیاه تاریخ
      

        داستان کوتاه دور از خانه از اولین آثار چخوف درباره نوجوانی است که همراه دایی‌اش برای تحصیل خانه را ترک می‌کند. روند داستان آرام و بدون هیجان است و بیشتر به بررسی تاثیر محیط، تحصیل و ثروت بر شخصیت انسان‌ها می‌پردازد. با این حال، به نظر من در مجموع داستان معمولی و نه چندان جذاب بود
      

          اثری است در سبک سوررئالیسم و پست‌مدرن با فضای متفاوتی از رمان فارسی 
 در حین خواندن، بارها یاد بوف کور صادق هدایت افتادم، همان حس وهم، کابوس و سیال ذهنی که مرز خیال و واقعیت از هم جدا نمیشه.

نویسنده با استفاده از تکنیک جریان سیال ذهن، روایت زندگی مردی به نام یدالله (راوی داستان) را بازگو می‌کند؛ روشنفکری سیاسی که به فرانسه مهاجرت کرده و پناهنده شده 
 ماجرا در ساختمانی عجیب می‌گذره ساختمانی که با گروهی از ایرانی‌ها در آن زندگی می‌کند و سرگذشت و ذهن آشفته‌ی او به‌نوعی با سرنوشت آن ساکنان گره خورده 

هنگام خواندن، مدام حس سردرگمی و آشفتگی به خواننده دست میده حسی که بازتابی از ذهن درهم‌ریخته‌ی راوی و مشکلات روانی اوست. این آشفتگی در ابتدا دشواره، اما دقیقاً همان چیزی است که نویسنده قصد دارد منتقل کند: تجربه‌ی تبعید، بی‌سرنوشتی و زندگی در برزخی میان واقعیت و توهم.

در مجموع، رمان تجربه‌ای متفاوت و تأمل‌برانگیز بود هرچند پیچیده و گاهی گیج‌کننده، اما خواندنش برای کسی که به ادبیات سوررئال و پست‌مدرن علاقه دارد، جذاب و ارزشمند خواهد بود.
      

        کتاب آدم‌خواران روایت واقعی کشته شدن آلن دو مونی است و داستانی هولناک و تکان‌دهنده دارد. نویسنده با سبک رئالیسم سیاه، خشونت و نفرت انسانی را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که شرایط اجتماعی و ترس می‌تواند انسان‌ها را به رفتارهایی وحشتناک سوق دهد. بعد از خواندن این کتاب، به این فکر افتادم که گاهی انسان از هر موجود دیگری می‌تواند شرورتر و بی‌رحم‌تر باشد. تلخ و نفرت‌انگیز بود
      

        داستان روایت میمونی است که پس از مرگ لوطی‌اش احساس آزادی می‌کند، اما همچنان در بند است. درون‌مایه‌ی اثر تلخ و زبان آن ساده و عامیانه است. هنگام خواندن، فضای داستان منو به یاد سگ ولگرد صادق هدایت انداخت.
      

        داستان واقعی فرانچسکا و دخترش هلنا، روایتی از شجاعت زنانی در جنگ جهانی دوم، که با دل مهربانشان نوری روشن کردند.
آن‌ها دو خانواده‌ی یهودی و یک سرباز آلمانی فراری را در خانه‌ی کوچک خود پنهان کردند و با این کار جانشان را به خطر انداختند تا جان دیگران را نجات دهند.
کتاب خوش‌خوان و روان پیش میره و از چند زاویه‌ دید روایت میشه؛ همین چندصدایی بودن، ما را عمیق‌تر به دل ماجرا میبره
شجاعت و دل‌رحمی فرانچسکا نه فقط ستودنی، که الهام‌بخشه؛ یادآور این حقیقت که حتی در سیاه‌ترین روزهای تاریخ، می‌توان انسان ماند و نوری به جان‌ها بخشید.
      

        این کتاب رو فقط به خاطر چالش تموم کردم، وگرنه احتمالاً خیلی زود رهاش می‌کردم. داستان شکری، پسر یعقوب، درباره بازگشت یک چریک فدایی به شهرش پس از جنگه، اما روایت اصلاً برای من جذاب نبود. خط داستانی کند و بی‌انرژی بود و هیچ تعلیق یا کششی برای ادامه دادن ایجاد نمی‌کرد. شخصیت‌ها سطحی و کم‌عمق بودن با دیالوگ‌های غیرجذاب . توصیفات بیش از حد، گاهی چندش‌آور، و استفاده مکرر از الفاظ زشت حتی باعث می‌شد که نتونم با فضای داستان همراه بشم 
 در کل، برای من داستان هیچ حس واقعی و تاثیرگذاری نداشت و تجربه خواندنش خسته‌کننده بود.
      

        این دومین رمان جنایی‌ـ‌معمایی بود که از سیامک گلشیری خوندم . شروع کتاب برام کمی بی منطق بود، چون دلیل محکمی نمی‌دیدم که نویسنده(استاد) وارد ماجرای آدم ربایی بشه. در میانه‌های داستان کم‌کم می‌شد حدس زد که ماجرا، ربایش ساده نیست، اما پایان کتاب کاملاً غیرقابل‌پیش‌بینی بود . با وجود غافلگیری، پایان تلخ و غم‌انگیزش حس ناخوشایندی به من منتقل کرد. 
      

        بخند و غنچه خاموش وا کن، تماشا کن مرا یا گوش وا کن
برای یک بغل پرواز کردن، دلم پر می‌زند آغوش وا کن
      

        محور اصلی داستان عروس برای من استقلال فکری و اجتماعی زنان بود. داستان به زیبایی نشان می‌دهد که زنان می‌توانند از سنت‌های قدیمی رها شوند، تحصیل کنند و برای زندگی و آینده خود تصمیم بگیرند.