شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        بسم الله الرحمن الرحیم 

مدت‌ها بود کتابی نتونسته بود بیدار نگهم داره ، و این سلطان طلسمو شکست!
حدودا ۱۸۰ روز از اولین برخوردم و خوندن جلد اول می‌گذره و من هنوز در عجبم و نمیدونم چیشد که با این مجموعه آشنا شدم و دست به خریدش زدم. 
نمیدونم چی‌شد که همراه با امانی از داست‌واک زدم بیرون  و سواره بوراقی شدم ، نمیدونم چی‌شد که جین قلبش رو با ریسمانی از شال قرمزی که به امانی داد پیوند زد ، نمیدونم چی‌شد ولی به خودم اومدم و دیدم با تمام یاغی های بیابون توی دره‌ی دیو نشستم و دارم غذا می‌خورم ، حتی نمیدونم چی‌شد که با امانی گیر سلطان افتادم و انقلاب رو به پایان رسوندم. 
اما تنها چیزی که می‌دونم اینه که چقدر خوش‌شانسم که مردم میراجی و تمام دنیا وقتی پای آتیش می‌شینن مارو فراموش نمیکنن "شاهزاده‌ی یاغی ، شاهزاده‌ی خارجی یا همون مار شرقیِ دِدشات ، راهزن چشم‌آبی ، ژنرال زیبارو ، سلطیمای بزرگ شیرا و سم از آلبیس ...و انسانی در جستجوی معنا"

این مجموعه وقتی برای من شیرین تر شد که فضای حاکم کتاب ، فضایی خاورمیانه‌ای و جادویی است و به عنوان دختری در خاور‌میانه تمام مرسومات ملموس بود برای من و حس نزدیکی با امانی الهیزا داشتم.

اما نمی‌دونم چرا مثل جلدای قبل من رو به هیجان و استرس وا نداشت .

اما یه موضوعی جدیدا رو مخمه و همش باهاش مواجه می‌شم ، اونم اینه که توی اکثر کتاب‌ مخصوصا فانتزیا شخصیت های تغییر دهنده‌ی دنیا حاصل رابطه‌ای نامشروعن و به عبارتی حروم‌زاده ، و حس میکنم این کم‌کم باعث میشه دیدمون نسبت به این موضوع توی سطوح مختلف جامعه عادی بشه و یجورایی تهدید به حساب بیاد برام.🗿🎀


      

        از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم در رابطه با عشق موراکامی به دویدن است. هر روز مایل ها دویدن اگر از روی عشق نیست، پس چیست؟
یک جاهایی دویدن را به نوشتن و مخصوصا رمان نویسی ربط می داد. که واقعا این قسمت هایش به دلم نشستند چون هم چیزی یاد می گرفتم و هم برایم ملموس بود. اما در رابطه با دویدن شاید یک جاهایی دلم می خواست همراه با موراکامی بدوم. ترغیب شدم بروم این کار را انجام دهم البته نه به اندازه ی او.
تلاش و پشتکارش بسیار مثال زدنی ست. هر بار که با شکست مواجه میشد دوباره و چندباره در مسابقات دوی ماراتن شرکت می کرد و هیچوقت از کم آوردن حرف نمی زد.
برایش بیشتر از همه دویدن و به مقصد رسیدن مهم بود نه رقابت.
با اینکه از نظر یک عده چندان پرکشش نیست اما من دلم می خواست بخوانم تا ببینم بالاخره موراکامی موفق خواهد شد در مسابقات به نتیجه ی مطلوبش برسد.
      

        عجیبه برام، اینکه ببینم یک نویسنده یک کتاب انقدر طرفدار داره ولی من ازش خوشم نیومده، ادمی نیستم که تحت تاثیر فضای مجازی به خصوص کتاب های ترند شده یک کتابی رو بخرم و بخونم اما سر این کتاب اینکارو کردم، و واقعا پشیمونم، پشت کتاب نوشته خشونت خانگی اما من؟ تفسیر دیگه ای ازش برداشت کردم کتابی که سعی داشت خیانت رو عادی جلوه بده، کسایی که کتاب رو خوندن متوجهن رفتار رایل طبیعی نبود اما رفتار لیلی فراتر از یک خیانت بود، اوایل درسته داشت به خشونت  خانگی می‌پرداخت و بعدش یهو روند داستان عوض شد، خیانت رو خیلی خیلی عادی جلوه داد، جلد دومش رو نصفه رها کردم و بعد مطالعه چند کتاب از این نویسنده متوجه شدم آثارش زیاد خوب نیستن.
      

        "شنیده اید می‌گویند توی خواب می‌دانستم که دارم خواب می‌بینم... من توی کابوسم، اما فکر می‌کنم زندگی است."
داستان زندگی زنی که در خانه‌ی پدر احساس امنیت نداشته و بعد از آن هم رنگ امنیت نمی‌بیند. حال از خانه‌ی ناامن خود برای زنده ماندن فرار می‌کند و مبارزه می‌کند با تقصیراتی که همیشه بر دوش زن است.
در این کتاب قرار نیست برای اولکر دل بسوزانیم. اتفاقا در اکثر موارد می بینیم که اولکر به خوبی از پس خود بر می‌آید و نیازی به دلسوزی ندارد. در اینجا مسئله زن است. بی پناهی زن.
"فکر کردم فروید بی شرف تقصیرها را انداخته گردن من. گفته آنچه در کودکی تجربه می کنیم در کل زندگی‌مان منعکس می‌شود."
متن و ترجمه روان است و کتاب را از بابت دغدغه‌ای که دارد، دوست دارم.
      

        خب، این کتاب واقعا من رو برد توی دنیای خودش.
اون استرس، دلهره، ادرنالین، کثیفی، درد، دوستی، برادری، گرسنگی، جنگ آلمان...خیلی برام قابل تصور بود. همه‌شون رو به وضوح میدیدم، طوری که انگار خودم اونجا باشم.
ادبیات کتاب برام خیلی دلنشین بود. ترجمه عالی بود.
من...من واقعا تجربه منحصر به فردی رو با این کتاب‌ داشتم. سبک جدیدی بود که از امتحان کردنش خوشحالم.
پیشنهاد می‌کنم. به هر کسی که توی ذهنش این فکر رو داره که راجع به ادبیات جنگ و آلمان چیزی بخونه، این کتاب رو توی لیستش قرار بده.
من این کتاب‌ رو از طاقچه بی‌نهایت خوندم.
ولی بد نیست توی کتابخونه هم باشه. از اون کتاباس ممکنه بازم هوست بگیره.
      

        این کتاب از خیلی جهات مناسب خیلی از افراد نیست.
اگه سخت‌گیرین؛ جدی می‌گم، این کتاب مناسب نگاه منتقدانه نیست. وقت خودتون رو تلف نکنین.
اگه مثل من اعصابتون از دست کارکتر ها زود خورد میشه؛ همین الان منصرف بشین
اگه دنبال یه تجربه ‌تازه‌این؛ ۹۰ درصد این کتاب‌ کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی بود.
اگه مدت طولانی کتاب میخونین و خصوصا توی ژانر های رومنس و زندگی روز‌مره خیلی کتاب خوندین؛ این کتاب واقعا لول پایینی داره.
شاید کلا دو سه تا تیکه ی هیجان انگیز واسه من داشت. چهل درصد باقی مونده داشتم خدا خدا میکردم تموم شه.
نمیدونم بخاطر سانسور بود یا چی، ولی رابطه‌ی عاشقانه دوتا کارکتر اصلی که از دو سه تا چپتر اول معلومه کیا هستن، برای من اونقدر ریشه دار نشده بود که ازش لذت ببرم.
خوشحالم که این کتاب‌ رو نخریده بودم.
از طاقچه بی‌نهایت خوندمش.
پیشنهادش نمی‌کنم.
      

        این کتاب را شاید دو سال پیش خواندم شاید هم بیشتر اما حالا  میخواهم درباره اش یادداشت بنویسم.
کتاب در حقیقت پایان نامه نویسنده است. پایان نامه دانشجوی معماری درباره خانه های دوره گذار تهران.
از آن دست خانه ها که حس خاطرات ناب کودکی دارند.
در این ناداستان، ما با خانه به عنوان یک عضو بی جان روبه رو نیستیم. خانه در این روایت روح دارد و می‌شود آن را با مفاهیمی انسانی معنا کرد.
در این لحظه که دارم این یادداشت را می‌نویسم یعنی 4.4.4 دو هفته است  که مدام یاد این کتاب می افتم.
دو هفته ای که خانه برایم معنای جدیدی پیدا کرده.
خانه انگار عضوی دیگر از خانواده ماست. این دو هفته شاید بیشتر از همیشه خانگی بوده ام.
خانگی به معنای مهری که به خانه داری و دوست داری آن را با تمام جزئیات و آدم های آن حفظ کنی.
خانه مان انگار عضوی از خانواده بود که دلم نمی‌خواست تنهایش بگذارم و البته که او هم تکیه گاهم بود.
مفهوم خانه به دور از هرگونه تزئینات دیگر، مفهوم غریبی است که فقط برای ساکنین آن خانه قابل درک است.
نمی‌دانم چرا یاد تیتراژ انیمیشن (خانه ما) افتادم؛ آنجا که کل خانواده خمیری شکل داد می‌زدند: خانه ما کوچک است اما یک جای کوچک... و من چقدر این خانگی بودن این انیمیشن با این قدمت (البته که خیلی هم پیر نشدم) را دوست داشتم. 
داشتم فکر می‌کردم هر جنگی حتی اگر عضوی از خانواده را نگیرد، اگر این عضو علی البدل یعنی خانه را ویران کند (فارغ از هر گونه خسارت مالی) سوگی به اندازه خراب شدن خاطرات یک عمر را دارد.
مجله ناداستان، در جلد "خانه" روایتی درباره  آدم هایی است که خانه شان را در جنگ رها کردند و رفتند تا چند هفته بعد بیایند و  آن چند هفته شد هشت سال... 
آن روایت ها هم  فوق العاده بودند و البته تکان دهنده. 
در جنگ اما علاوه بر خانه با آن مفهوم عام، با خانه بزرگ تری مواجه هستیم که برای حفظش یک ملت در تلاش اند و انگار مثل همان کاراکترهای خمیری شکل در آخر کار فریاد می‌زنند: خانه مان را با هم می‌سازیم...( وطن را می‌گویم ...) 
همین دیگر 
همین
خانه تان همیشه سبز 🌱
پ. ن: وقتی بهخوان محدودیت پست داره مجبورم از این قابلیت استفاده کنم:) 
      

        کتاب قشنگی بود و دغدغه های انسان در حال مرگ رو به خوبی بیان کرده بود و تلنگر های خوبی زده بود مثل تجدید نظر رو مسیری که تو زندگی طی کردیم و تلاش برای روابط عمیق تر و پذیرش درد و رنج ها به جای انکارشون و خب ...
تاکیدش بر خود بودن به جای پایبندی بیش از حد به قواعد اجتماعی.
حالا چرا سه تا ستاره دادم ؟
خیلی زیاد تعریفشو شنیده بودم 
کتاب قشنگی بود ولی نه به اندازه تعریف های بزرگ بینانه ای که ازش شده بود.
      

        باز هم واقعی بودن مطالب کتاب اون رو برام باارزش تر و قابل تامل تر کرد.
ماجراهای یک پزشک تازه کار، در روستای دور افتاده و هزار و یک قضیه بغرنج و جالب و عجیب و گاهی خنده دار.
شیرینی نجات زندگی و لبخند و لذت عمیق بعدش؛
زهر جهل بعضی عوام و خشم از خُردی توان برای مقابله؛
دل به دریا زدن های اول کار و تجربه و کارآزمودگی روز به روز؛
مواجهه هرروزه با بیماران و بی انتهایی دانش پزشکی
و تلاش های درخور تقدیر پزشک برای تسکین رنج‌ اهالی 
همه و همه منو مجذوب کتاب کرد.

نکته طلایی این کتاب برای من این بود:
عیبی نداره که اول راهت به جز دانش تئوری هیچ دستاویز دیگه ای نداری
بازم بودن کسایی که اول راه دست و دلشون بلرزه
تو مسیر بمون
دل بده به درد مردم و از رشد هرروزه خودت غافل نشو
تجربه کم کم به دست میاد.
 

*نیم ستاره به خاطر پایان گنگ داستان مورفین کم دادم وگرنه بقیه عالی.