این روزهای آخر بهار ۱۴۰۴: که درگیر جنگ شدیم ، فکر کردم یک کتاب جدید جنگی را شروع کنم. اسمش باعث شد شروعش کنم. 
آدا و جیمز که به خاطر شرایط جنگی منطقه شان ، میروند تا یک جای دیگر زندگی کنند. خاطرات جنگ آنها مثل پناهگاه ، چراغ قوه و باتری ، رادیو ، مواد غذایی که کم شدند ، همه و همه من را یاد کودکی خودم و جنگ تحمیلی مان می انداخت و قانون های انگلستان برای مقابله با هیتلر ، انگار دقیقا همان هایی هست که باید امروز رعایت کنیم. 
در کنار این ها، موضوع ناتوانی و توانستن هم جذاب بود و حرکت و رفتار سوزان. 
      

        من عاشق تصویر سازی از کتابها هستم ، چون کتاب را صوتی گوش دادم، تصاویر کتاب را نتوانستم ببینم اما تا دلتان بخواهد آهنگ های مختلف با حال و هوای آن کشور را گوش دادم . سفرنامه با صدای خود نویسنده می‌تواند حس و حال او را هم لابه‌لای متن منتقل کند. گرچه بسیار مختصر بود و هنوز با یک کشور درست و حسابی آشنا نشده بودم که فصل بعدی از راه رسیده بود. 

      

        یاد روضه های خانه پدر بزرگم افتادم که مسئول پذیرایی بعضی وقتها ما نوه ها بودیم. 
یاد مجلسی در دوران نوجوانی افتادم که صبح ها صبحانه میدادند و چقدر دلچسب بود عزاداری و بعدش نان و پنیر و گردو ... 
کندو های پدر هم کارکردشان از ابتدا پیداست و پسر همراه و کمک پدر است. یک کندو اما با بقیه فرق دارد ، چون مخصوص او است... 
      

        یک جایی از کتاب آلف( یکی از همسایه ها) میگوید آدم ها باید داستان هایشان را تعریف کنند وگرنه خفه میشوند ... 
و این جمله اساس کتاب است. یک ساختمان و کلی آدم عجیب و غریب که کنار هم زندگی می‌کنند و حالا باید یکی یکی  قصه ها گفته شوند ، اما در بستر نرم داستان. 
من هم به قصه آدم ها علاقه دارم و فکر میکنم بدون دانستن آن قصه ها رفتار  ها میتواند عجیب باشند اما وقتی قصه آدم ها را از زبان خودشان بشنویم ، دیگر هیچ چیز عجیبی وجود ندارد ... 
      

        « وقتی به تو نگاه میکنم ، زنی را می‌بینم که می‌خواهم باشم . محکم و دلاور ، زیبا و آزاد ، دوستت دارم » 
یادم میآید وقتی نوجوان بودم ، گاهی سخت بود حرف زدن با مادرم ، برایش نامه می‌نوشتم او هم جواب من را با نامه می‌داد. 
مادر و کلر ( دختر نوجوان) هم بعضی وقت ها به علتی شبیه من و بعضی وقتها به علت ندیدن همدیگر با یادداشت های روی یخچال با هم صحبت میکنند. دوست دارم باز و باز بخوانمش ، دوست دارم دوباره و دوباره در این کتاب زندگی کنم. ارتباط مادر و دخترش طبیعی ، زیبا و تاثیر گذار بود . شبیه زندگی واقعی ، گاهی ناراحتیم ، گاهی عصبانی ، گاهی قدردان و گاهی رو به زوال ...‌ 

      

        وقتی آدم فضایی ها پسر گوگولی و حرف گوش کن من را عوض کردند ، اولش خیلی خیلی ناراحت بودم ، بلدش نبودم و خیلی اتفاقات بد دیگر .
این کتاب اولین کتابی بود که در مورد آدم فضایی ها ( نوجوان ها) راه حل عملی میداد ، انگار جعبه ابزار من را پر کرد ، که در مقابل رفتارها و کارهای عجیب و غریبش چکار کنم چطوری حرف بزنم . 
خوبی تصاویر آخر فصل این است که خلاصه فصل را در قالب چهار صفحه شبیه کمیک نشان داده و ابرای دوره کتاب میشود فقط اینها را خواند و نگاه کرد . 
      

        اول دلم برای تصویر گری ش رفت ، وقتی دیدم با مواد بازیافتی میشود این طوری عروسک درست کرد. فکر کردم چقدر خوب میشود در کلاس درسم روزی که در مورد محیط زیست صحبت میکنیم ، این کتاب را بخوانم و شبیه به مراحل ساخت این کتاب ما هم شخصیت های جدیدی بسازیم . 
جهان مثل همه ما حوصله اش سر رفت، مثل همه ما زندگی و خانه اش تکراری شده است ، پس بهترین کار این است که برود و تجربه کند. 
و چه چیزی بهتر تر از دوستان خوب در مسیر کشف جدید و خانه جدید خودش وجود دارد . 
      

        کتاب را چندین سال قبل در طاقچه خواندم ، اصلا نفهمیدم چی به چی هست. 
دیروز که بچه‌های کلاس گروه کتابخوانی برای پیش دبستان، این کتاب را آورند ، وقتی شروع کردیم به با هم خواندن، من هم پا به پای خنده‌های بچه‌ها می‌خندیدم و از تصویرها و بجو بجو و کارهایش غافلگیر میشدم. 
بچه‌ها حتی عروسکش را هم درست کرده بودند و با رفتیم برای اجرا. 
فکر میکنم حالا خودم دلم بخواهد نسخه فیزیکی اش را داشته باشم 😍
      

        این کتاب را به پیشنهاد یک معلم، با بقیه معلم ها جمع خوانی کردیم. برعکس عنوان کتاب ، خیلی در مورد دوست نداشتن مدرسه توسط بچه‌ها نیست، بیشتر در مورد کارکرد مغز در آدم ها صحبت میکند ، اینکه چه کارهایی را معلم ها انجام نمیدهند و چه اشتباه هایی را انجام میدهند، که اگر آنها را رعایت کنند ، بچه‌ها درس را بهتر میفهمند .
راستی اگر خواستید این کتاب را بخوانید فقط با همین ترجمه بخوانید ، آن یکی ترجمه اصلا مناسب نیست. 
      

        یکی از فرهنگ لغت هایی که بچه‌ها خیلی میتونن استفاده کنند این کتاب هست. سر کلاس مان چند تایی داریم و بچه‌ها برای پیدا کردن کلمه هایی که در کتابها معنی شان را نمی‌دانند ، با مراجعه به این یاد میگیرند . شخصیت مرد دماغ گنده که تقریبا در همه صفحات در بعضی کلمه ها حضور فعالی دارد، بر جاذبه پیدا کردن کلمه جدید کمک میکند . بچه‌ها دلشان می‌خواست ببیند او چه شکل جدیدی پیدا میکند . در مورد بعضی از کلمه ها مثل گل،پرچم، فضا ، اطلاعات بسیار گسترده تری را میدهد و این کمک میکند دید خوبی را منتقل کند. 
      

        بچه‌های کلاس دوم برای خواندن یک کتاب در پیش دبستانی پیشنهاد دادند. شروع کردیم به خواندن و تمرین کردن. 
خیلی از وقت ها یک سری کارها انگار برای ما نوشته نشده است ، حالا کجا دقیقا نوشته نشده ،نمیدانم . اما اگر واقعا کاری را بلدش باشیم باید بی خیال حرفها بشویم و برویم جلو. شبیه دایناسور کوچولو.
کتاب را بچه‌ها به تغییر صدا خواندند و خنده دار بود. 
      

        من هم شبیه کیا عاشق طبیعت و  جمع کردن صدف ها و پر ها بودم در کودکی، اما مجموعه ام به تعداد انگشتان یک دست بودند.  با اینکه فضای کتاب را هیچ وقت تجربه نکردم، اما با توصیف های زیبا توانستم من هم آنجا زندگی کنم. عاشق مرداب ، پرندگان، گیاهان و  کانال ها بشوم. احساس تنهایی و طرد شدن را بفهمم و دلم بخواهد با کسی ارتباط برقرار کنم.  شخصیت های کتاب بسیار زنده و هر کدام با ویژگی های منحصر به فرد خلق شده بودند. 
وقتی کیا در مورد نرهای اغوا کننده و ماده هایی که میدانند با آنها چطور رفتار کنند، میخواند، فکرش را میکردم آخر داستان چه باشد. 
اطلاعات کتاب و تصویر سازی هایش دقیقا از یک نویسنده زیست شناس بر می‌آمد. 
      

        ژانر رئالیسم جادویی بود یا نه را خوب نفهمیدم. نیگل اما شبیه همه ماها کار نیمه تمامی داشت و می‌دانست مسافر است آن هم به زودی ... ما هم خیلی وقت ها فکر میکنیم زمان همیشه هست ، همیشه میتوانم خانه مادربزرگم بروم ، همیشه با دوستانم میتوانم جمع بشوم ، همیشه میتوانم یک دل سیر با فرزندم وقت بگذارم ... اما آنها را به زمان های بعد موکول میکنیم ... شاید اما دیگر زمان ها تمام شوند ... 
      

        این کتاب ، کتابی نیست که بدهیم دست یک کودک و او خودش بخواند. این کتاب باید با والد و یا مربی خوانده شود. حتی کتابی نیست که با هر  کودکی آن را بخوانیم . مگر اینکه بدانیم کودکی مورد آزار و اذیت‌ قرار گرفته و میترسد حرفی بزند. 
مهم ترین قسمت این موضوع این است که پیشگیری کنیم و والدین بدانند،  به هیچ کس اعتماد کامل نداشته باشند. اما اگر همه چیز خراب شد باید به کودک یاد بدهیم ، او را همیشه دوست داریم حتی اگر اتفاق بدی برایش افتاده باشد و دوباره امنیت را برقرار کنیم.... 
      

        فکر میکنم همه آدم ها به این موضوع فکر میکنند که چرا در این زندگی هستم؟ اصلا فلسفه وجودی من چیست ؟ 
پسر داستان هم یک روز وارد یک کاغذ شد ، به این سوال فکر میکرد اما زندگی هم میکرد. البته خوش شانس هم بود توانست یکبار زندگی اش را از بالا ببینید، از جایی که بتواند کل زندگی اش را در یک صفحه کاغذ ببینید. حالا می‌دانست چرا اینجا هست ....