روی جلد کتاب نوشته است روایتی خواندنی از تاثیر شگرف ادبیات بر التیام روح بازماندگان جنگ جهانی دوم. فکر می کنم در اولین نگاه همین جمله باعث شد کتاب را بخرم. مخصوصا چون این چند وقت خیلی به جواب‌های مختلف این سوال فکر می‌کردم که چرا داستان می‌خوانیم؟
ولی بعد از تمام کردن کتاب می‌توانم بگویم این جمله یک مقدار اغراق آمیز است. من خودم برای بخش بازماندگان جنگ جهانی دوم خیلی مشتاق بودم ولی می‌توانم بگویم تنها چیزی که نصیبم شد همن یک پاراگراف بود:
در طی جنگ جهانی اول به سربازانی که موجی شده بودند توصیه می‌شد هر شب جین آستین بخوانند – کیپلینگ برای کنار آمدن با غم فقدان پسر سربازش هر شب برای خانواده‌اش جین آستین می‌خواند. وینستون چرچیل  اخیرا با خواندن آن از پس جنگ جهانی دوم برآمده بود.
غیر از این یک پاراگراف که مستقیما مربوط به جنگ است، فقط یک همسر و دو برادر از دست رفته در جنگ داریم که کشته شدنشان در جنگ به نظرم من تاثیر خاصی هم در داستان ندارد. می‌شود فرض کرد بر اساس بیماری یا در یک تصادف مرده‌اند و داستان آن چنان تغییری نکند. 

یه طور کلی به نظرم امتیاز این کتاب همین ۳ ستاره است ولی من اندازه ۴ ستاره دوستش داشتم. البته جین آستین هیچ‌وقت جزء محبوب‌ترین نویسنده‌های من نبوده است ولی خواندن این کتاب باعث شد هوس کنم بعد از ده دوازده سال دوباره بروم کتاب‌های آستین را بخوانم.
        

          همراه شدن با کارکترهایی که وجه تشابه شون دوست داشتن کتابهای جین آستن بود،برای من بسیار لذت‌بخش بود.بنظرم جا داره فیلمش هم ساخته بشه(یک فیلم با این اسم ساخته شده اما کلا یه چیز دیگه است و ربطی بهم ندارن)
کتاب بامزه و سرگرم‌کننده و حال خوب کنیه.اگر که کتابهای جین آستن رو خوندین(غرور و تعصب،منسفیلد پارک،ترغیب،اما،عقل و احساس،نورثنگر ابی،ساندیتون)احتمالا از خوندن این اثر لذت دوبرابر خواهید برد.
        

          دوسش داشتم
یه کتاب لطیف درباره اینکه چه طوری ادبیات و یه نویسنده میتونه به زندگی چند نفر انرژی و روحیه و امید بده.
از خوندنش به عنوان یه داستان ساده و رمانتیک لذت بردم.
        

          برای علاقه‌مندان به کتاب‌ داستان‌های "کتابی" جذاب است. "کتاب‌های کتابی" یعنی چه؟ یعنی کتاب‌هایی که درباره‌ی خود کتاب هستند. داستان‌های پیرامون عاشقان کتاب، کتاب فروشی‌ها یا شخصیت‌های کتاب‌های معروف.

این کتاب هم از آن دسته است و در دهکده‌ی چاوتون می‌گذرد جایی که جین آستن در آن‌جا زندگی کرده و خانه‌اش همچنان وجود دارد.
شخصیت‌های اصلی داستان همگی بخاطر ارادت به جین دورهم جمع می‌شوند و بحث‌هایشان درباره‌ی شخصیت‌ها چنان واقعی است که دلم می‌خواست من هم عضو چنان گروهی بودم (البته نه عضو عاشقان کتاب‌های خانم جین!)
        

          داستانی بود از رنج و فقدان و طرز کنار اومدن آدما با این مسائل 
به نظرم هر آدمی برای رها شدن لحظه ای از درد دستاویزی داره که تو این کتاب آدما به ادبیات و قصه ها فرار میکردن و این ابزار به عبور از اون درد منجر شد  این کتاب لحظه های قشنگی تصویرسازی کرده بود و شخصیت پردازی خوبی هم داشت ولی داستان پیچیدگی خاصی نداشت