روایت قالب مورد علاقه منه و این کتاب هم به عنوان هدیه کتاب خوبی بود.  با  بعضی روایت های کتاب خیلی ارتباط گرفتم و همزاد پنداری کردم.  بعضی از روایت ها و مقدمه از نویسنده های نام آشنا بودند و  قلم و روایتشون هم برام جذاب تر بود.
کتاب های روایتی که از یک موضوع عینی می‌نویسند و اون رو مثل یک مفهوم  انتزاعی روایت می‌کنند خیلی دوست دارم.
این کتاب مثل کتاب خانه خوانی برام این حس رو داشتند و امیدوارم روایت های این چنینی بیشتر بشند.
این کتاب رو به خاطر  دوسال تجربه زندگی دانشجویی تو تهران شاید بیشتر دوست داشتم و روایت هاش رو  بهتر درک میکردم و حتی  خودم هم دست به قلم شدم و خاطرات تهران برام مرور شد. 
      

        کتاب را بعد از دیدن برنامه اکنون از طاقچه خریدم و خواندم.
از قبل عارف جان سوخته را از نویسنده داشتم و بخشی از آن را خوانده بودم و کمی هم با نویسنده آشنا بودم. 
اما کتاب... 
نام کتاب و معنای پشت آن جذابیتی دارد که نمی‌شود آن را نادیده گرفت.  کتاب با معرفی مادر و زندگی خود نویسنده شروع می‌شود و در ادامه بیشتر با ژان کلود همسر نهال تجدد و خود نویسنده همراه می‌شویم تا ایرانی تر شویم.
"ایرانی تر" را در نوشته هایی که  با تفکرات و جهان بینی خانم نویسنده و با اشعار شاعران ایرانی همراه بودند، بیشتر دوست داشتم.
بعضی بخش ها اشخاص ، مکان ها و اصطلاحات برایم گنگ بودند و سبک نوشتاری نویسنده انگار در بعضی پاره های متن بریده شده بودند که کمی باعث دور شدن ارتباط من با متن می‌شدند.
برای من که برنانه اکنون را دیده بودم بعضی از قسمت های کتاب آشنا بود. بعد از دیدن برنامه اکنون حسی که داشتم این بود این بود که انگار دو نفر مهمان این برنامه بودند.
هم خود خانم تجدد و هم همسرشان. 
اما آنقدر این دو آدم با هم عجین بودند که ما از دو نفر می‌شنیدیم اما یک مهمان آنجا نشسته  بود و به قول خود نهال تجدد:  «من حس میکنم اون اینجا هم هست»  و  در کتاب هم همین حس نویسنده با ما همراه شده و ما را به خود جذب می‌کند. 
و در آخر اینکه کتاب خیلی خوب و دلنشین تمام شد و به جان نشست. 
به دلنشینی همین بیت خیام:
احوال جهان و اصل این عمر که هست
خوابی و خیالی و فریبی و دمی است
      

        دو دستی سبکی مثل بقیه کتاب های آقای منصور ضابطیان داره.
اما به دلنشینی سباستین و موآ نیست.
قراره چند روزی با نویسنده همراه باشیم و از ژاپن بشنویم.
هر جا نویسنده از اطلاعات صرف فراتر میره و وارد روابط انسانی و تجربیات درونی میشه رو بیشتر می‌پسندم.
پیوند انسان امروز با سنت های گذشته چیزی بود که تو این سفرنامه من رو به خودش جذب کرد.

      

        کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد سفرنامه به صورت آنچه در ذهن داریم نیست.
به نظرم بهترین تعبیر از این  کتاب همان سفر درونی و بیرونی است که در عرفان با آن رو به رو هستیم.
مواجه با "خود" آن هم به صورت صریح و تجربیات رفت و برگشتی به جهان بیرون و درون چیزیه که این کتاب رو برای من جذاب کرده.
پیوند این کتاب با عرفان و ادبیات، صراحت و  راحتی کلام نویسنده در مقابل مخاطب، تنوع روایت ها در عین انسجام طولی ویژگی هایی بود که من رو جذب کرد.
فکر میکنم دوبار این کتاب رو خوندم. ترکسی سفرنامه و جستار برای منی که عاشق این دو سبک هستم چیز خیلی جذابی بود
      

        این کتاب شامل 6 روایت، جستار و خاطره با ترجمه خانم شوشتر زاده است. نگاه این نویسندگان نگاه و تاملی در باب مرگ و احساساتی است که از این اتفاق شکل می‌گیرد.
این کتاب به سوگ، فارغ از تشریفات و مناسبت های سوگواری نگاه می‌کند و انسان را به تنهایی مقابل مرگ قرار داده و دیدگاه او را نسبت به زندگی و مرگ بیرون می‌کشد .آنچه که این کتاب را متمایز می‌کند، معنا یافتن خود آدمی در برابر سوگ است.

      

        
این کتاب روایت هایی از واقعیت در مواجهه با سوگ است که با دبیری مکرمه شوشتری و همکاری 11 نویسنده ایرانی نوشته شده است.
مهم ترین ویژگی این دو کتاب مواجه شدن با تجربیات گوناگون انسان هایی مشابه ماست. اینکه آنها چگونه با این سوگ کنار آمده اند و این سوگ برای هر شخص چه تعریفی داشته و چگونه خود را نشان داده است. اهمیت این روایت های شخصی در همان "آنی" است که شخص سوگوار در مقابل این غم به دست آورده و آن را با ما نیز به اشتراک گذاشته است. شاید بهترین تعبیر در خوانش این کتاب ها همین تجربه باشد که : «یکی از بهترین روش های کنار آمدن با سوگ یا کم کردن سنگینی که روی قلبت نشسته این است که تلاش کنی سوگ را تصعید کنی یعنی غم سخت و سنگین شده را به انرژی سیالی براای ادامه مسیر تبدیل کنی اما در نهایت هر کس باید به نسخه خودش برسد و این نسخه قطعا باید نتیجه اش عبور از سوگ باشد.» ( آن سوگ ،احسان قایدی: ص34)

این کتاب مشابه کتاب لنگر گاهی در شن روان نشر اطرافه.

      

        
عالی بود
واقعا رقیق شدم و قلبی 
مثل بقیه کتاب های عرفان نظرآهاری متن عرفانی و فلسفی اما مخصوص نوجوان ها.
مفاهیم عمیق عرفانی به زبان ساده و در قالب یک روایت کوتاه.
مفاهیمی که همشون رو تو آثاری مثل مثنوی به یک زبون دیگه بیان شده.
خوندنش سر کلاس درس نوجوان ها به خاطر کوتاه بودن و روانی لذت بخش میتونه باشه. 

      

        استاد وقتی داشت تراژدی رو تعریف می‌کرد، گفت: توی خوندن متن تراژدی آدم ها دو حالت رو تجربه میکنن. 
اول اینکه همش با خودشون میگن چقدر خوب که من جای شخصیت رنج کشیده داستان نیستم و توی حالت بعد با اون فرد همدردی و همدلی میکنن.
ایوب نبودیم دقیقا تجربه این دو حس بود. جایی که شاید خودخواهانه شکر می‌کردم که چقدر خوب که من جای اونا نیستم و گاهی هم همدردی با مراقب ها. 

کتاب از 13 روایت تشکیل شده که هر کدوم از منظری به موضوع مراقبت نگاه کردند. 
 و دو مقدمه عالی(من عاشق مقدمه های این نشرم ) 

از مراقبت کودک اوتیسم و معلول گرفته
تا مراقبت از سالمندان و مجروح جنگ و حتی حیوانات و طبیعت. 
البته به نظرم باز هم میشه به این موضوع از جوانب دیگه نگاه کرد. 

خیلی از روایت ها بیشتر شبیه خاطره هستند تا جستار یا روایت شخصی. 

اما بعضی هاشون مثل مراقبت نامه یا روایت آخر یک جستار به تمام معنا هستند. 
اینکه فرد مراقب  در مقابل مراقبت، چه چیزی از دست داده و چه چیزی به دست آورده؟ 
مراقبت با روح و جسم آدم چه کار میکنه؟ 
چطور میشه مراقب دیگری بود و مراقبت از خود رو هم فراموش نکرد؟ 
این ها سوالاتی هستند که شاید در طول خوندن کتاب به ذهن ما خطور کنه و جواب های مختلفی ازشون بگیریم. 
من یه شخصه عاشق روایت مراقبت نامه بودم و به نظرم نویسنده خیلی قصه برای گفتن داره و قلم فوق العاده ای هم داره. 

تو طول کتاب من هم به این واژه فکر کردم. 

ملموس ترینش مادربزرگم بود که دوساله زمین گیر شده و بچه ها ازش مراقبت می‌کنند. 

اما از جوانب دیگه؟ 
باید بهش فکر کنم. 
شاید یه روزی یه چیزی 
      

        کتاب شروع خوبی داشت اما انسجام خوبی نداشت.
هدف داستان مشخص نبود و فانتزی داستان گنگ بود.
طنز داستان خوب بود اما به خاطر نبود نظم و اون گنگ بودن خیلی مشخص نبود 
      

        از همان مقدمه شیفته کتاب شدم. وقتی این کتاب رو میخوندم انگار سر کلاس درس استاد نشسته بودم.
کتاب یک دسته بندی خوب و منظم برای نقد و دسته بندی همه گروه ها میده.
کتاب کاملا کاربردیه و میشه به خوبی برای سرایت به تمام دوره ها (نه تنها از عصر مشروطه)  و شناخت شعرها و شاعران استفاده کرد.

      

        بعد از مدت ها رمان نخواندن، مطالعه این کتاب خیلی طول نکشید. در دل این کتاب سه داستان با شخصیت های متفاوت و زیاد جا خوش کرده اند. و همه این سه داستان به یک نقطه و یک روز یعنی اول مهر 1359 می‌رسند.
بهره گیری ار ماجراهای تاریخی و سیاسی خوب بودند اما به نظرم در خیلی از عبارت‌ها انگار جدا از روایت داستان بیان می‌شدند و فقط اطلاعات به خواننده می‌دادند.
ماجراهای عاشقانه داستان را لطیف کرده بودند و خواننده را به پیش بردن داستان ترغیب می‌کردند.
پرداختن به ارتش به عنوان نهاد مهمی در قبل و بعد از انتخاب ایده جدید و خوبی بود و نگاه جدیدی به خواننده می‌داد .
هر جا که نویسنده به جای گزارش  از حدیث نفس های خودش و گفت گو های شخصیت ها استفاده می‌کرد داستان لذت بخش تر میشد. 
      

        نسبت به کتاب هایی که برادر نوجوانم تو یکی  دو روز تموم میکنه کنجکاوم و دوست دارم زودتر بخونم. این کتاب هم جزو همین کتاب ها بود و مثل برادرم دوستش داشتم و زود تموم کردم و این یعنی کتاب کشش خوبی داشته و هر دومون رو جذب کرد.
داستان روایت جالبی داره و تا آخر ما رو برای رسیدن به پرسش های داستان تشنه نگه میداره.
پیام های داستان  زیبا بودند و میشد درکشون کرد بدون اینکه دلزده شد. 
      

        یک کتا ب خوشخوان و کوچک با زبانی روان و چاشنی طنز که مناسب رده سنی +نوجوان است.
بخش های مختلف کتاب با تمرین های متفاوت جلو می‌رود و آنچه که برای یک داستان نویس نوپا لازم است را در همین قالب بیان می‌کند.
به قول خود نویسنده در این کتاب با اصطلاحات قلمبه سلمبه داستان نویسی رو به رو نیستیم و آنچه می‌خوانیم کلیدهایی برای شروع داستان نویسی هستند.
به نظرم این کتاب برای کسانی که نگارش تدریس می‌کنند مناسب است و قابلیت اجرا در کلاس های نگارش دارد. 
      

        داستان این است: گاهی جنگ تمام نمیشود و تغییر شکل می‌دهد و نقطه نقطه در روح و جان نسل های به جا مانده اثر می‌گذارد درست مثل جای مین.

از کشش داستان، نشانه ها و نمادها  رفت و برگشت به گذشته و حال، لهجه شیرین جنوبی، زنانگی روایت قصه و... عمیقا لذت بردم.