کتابی که در یک نشست می‌توان خواند و با حجم کمش بسیار دلنشین و جذاب است و احساسات عمیق بین حبیب ابن مظاهر و امام حسین را درک می‌کنی. عشقی که جاریست تا لحظه‌ی شهادت حبیب و سری که در دستان دشمنان می‌چرخد.
صحنه‌ای بسیار غم‌بار و دردناک.
      

        من می‌نویسم
تا اشیا را منفجر کنم؛ نوشتن انفجار است
می‌نویسم
تا روشنایی را بر تاریکی چیره کنم
و شعر را به پیروزی برسانم
می‌نویسم تا خوشه‌های گندم بخوانند
تا درختان بخوانند
می‌نویسم
تا گل سرخ مرا بفهمد،
تا ستاره، پرنده، گربه، ماهی و صدف
مرا بفهمد.
...

می‌نویسم
تا واژه را از تفتیش
از بو کشیدن سگ‌ها
و از تیغ سانسور
برهانم

می‌نویسم
تا زنی را که دوست دارم
از شهر بی‌شعر
شهر بی‌عشق
شهر اندوه و افسردگی
رها کنم
می‌نویسم تا از او ابری نمبار بسازم

تنها زن و نوشتن
ما را از مرگ می‌رهاند‌.
      

        خیلی دوستش داشتم. خیلی زیاد. و خوشحالم که با خوندنش هاروکی موراکامی رو بیشتر شناختم. یسری فصل‌ها انقدر نکات خوب و مفید داشت که فقط داشتم زیرش خط می‌کشیدم. یه جاهایی به معنای واقعی می‌گفتم وای چقدر چیزایی که می‌گه همون چیزاییه که تو دلم هست و نیاز دارم. 
دیگه بیشتر مطمئن شدم که هاروکامی( اسم مخففی که براش ساختم) یکی از نویسنده‌های موردعلاقمه
      

        این کتاب را باید چند بار خواند و با تمریناتش به مهارت کنترل تفکر رسید.
      

        به نظرم نمایشنامه های اکبر رادی خیلی خوب اتفاق ها رو به تصویر میکشه. جذابه و آدمو همراه میکنه. و این دومین نمایشنامه ای بود که ازشون خوندم و دوسش داشتم.
یک روزه تمومش کردم گویا داشتن دنبالم میکردن
      

        #درباره‌ی_کتاب
کتاب #مستند_می‌گویم_دوستت_دارم توسط شش نویسنده جوان و خوش ذوق به نگارش درآمده و به دلیل داشتن خط داستانی پیوسته می‌توان آنرا به عنوان اولین کتاب گروهی ایران نام برد.شما با تهیه یک کتاب با شش سبک نوشتاری متفاوت در قالب یک داستان پیوسته و واحد رو به رو می‌شوید که در نوع خودش جالب و بی بدیل است.البته نگارنده ها در بخش های مختلف سعی بر آن داشتند با حفظ خط اصلی داستان،به معضلات و مشکلات جامعه امروزی ایران پرداخته و در حد توان خود تلاش به ارائه روشی درست و منطقی در مقابل نگاه اشتباه و دگم جامعه کرده‌اند که امیدوارند در این امر موفق بوده باشند.هرچند کم و کاستی ها را باید به قلم نو پا و جوان آنها ببخشایید.امید است این کتاب مورد قبول شما خوبان و دوستان فرهیخته واقع شود.
      

        ۲۶ صفحه‌ی ابتدایی نمایشنامه را در کافه خوانده بودم و بقیه‌اش را در اتاقم. روی صندلی‌ام نشستم و با باد خنکی که در هفتم تیر ماه می‌وزید دیالوگ‌های پرکشش و پینگ پونگی‌اش را یک‌ریز خواندم. فکر نمی‌کردم یک ساعت نشده به پایان برسد. 

موضوع نمایش چیزی بود که همیشه دلم می‌خواست با یک‌ جنس مخالف درباره‌اش صحبت کنم و چقدر خوب شد که این نمایش‌نامه را خواندم. 
یکی از درس‌هایی که از آن آموختم این بود: 
همیشه باید سعی کنی شبیه یک راز باقی بمانی مخصوصن برای یک مرد. چون مردها دلشان می‌خواهد زن‌ها را کشف کنند و همین باعث جذابیت زنان می‌شود. 
اگر در روزهای آشنایی، خودت همه چیز را با جزییات برایشان شرح دهی دیگر چیزی نمی‌ماند که بخواهند دنبالش کشیده شوند.
پس یک معمای کشف‌نشده ارزشمندتر از معمایی‌ست که خیلی زود کشف می‌شود و گوشه‌ای رهایش می‌کنند.
شاید دوباره به من ثابت شد که زندگی برای زنان همیشه سخت‌تر است.
دلم خنک شد از اینکه زن در نمایشنامه داشت انتقام تمام زنان فریب خورده را از مردان می‌گرفت.
      

        اخبات سومین کتابی ست که از استاد گرانقدر علی صفایی حائری می خوانم و همینطور در بحر واژگان و نوشته هایشان فرو می روم ولی تا کتاب را می بندم فراموش می کنم چه شد چه خواندم آنقدر که کلامشان پرمغز است البته خیلی هم روان و با مثال تمام مباحث را توضیح می دهند تا بیشتر درک شود.باید چندین بار خواند تا در ذهن ماندگار شوند.
* اخبات، آن انکسار باطنی،آن خشیت باطنی و آن دلشکستگی ای است که تو را به وصال رحمت حق می رساند.
      

        از کجای این کتاب بگم... جوری بود که خودکارمو نمیتونستم پایین بذارم؛بعد با خودم گفتم اینطوری پیش بری کل کتابو و تمام صفحاتش باید زیر جملات خط بکشی
      

        خیلی نکات خوب و کمک کننده ای داشت. قطعا با عمل به این نکات و روش های امتحان شده ی پیشنهادی میتوان انحراف ناپذیر شد و از هر چه انحرافات در زندگی، جلو گیری کرد تا از وقت گرانبهایمان بیشتر بهره مند شویم.
      

        گُنده نامی قدمِ اول است... از گُنده نامی به گَندنامی رسیدن،قدمِ بعدی بود... قدمِ آخر،گم نامی است!

خوشا گم نامان!خوشا گم نامان!

عاشقی خدا توفیر داره با عاشقی ما...خدا عاشقی است که حتا دوست ندارد،اسم معشوقش را کسی بداند... به او
می گوید، رجل! همین... مرد!
کاش پیشِ حضرتِ حق،اسم نداشتیم،اما مرد بودیم...طوبا للغرباء!
      

        و هیچ چیز همیشگی نیست
شادی،شعف،شوق،درد،رنج،غم و... هیچکدامشان همیشگی نیستند... 
کتاب روایت زن و مردی ست که دخترشان را طی اتفاقی (نمی خواهم ماجرا را لو بدهم چیزی در این باره نمی گویم) از دست دادند. نوع برخورد با حوادث و درد هایشان با هم متفاوت است یکی با درد زندگی می کند دیگری می خواهد درد را نادیده بگیرد و خودش را به خوشی بزند اما در آخر همه چیز تغییر می کند...
      

        از وقتی خبر چاپ کتاب جدید از آقای امیرخانی رو شنیدم خیلی خوشحال شدم چون قبلش چند کتاب ازشان خوانده بودم و واقعا دوستشان داشتم. نشد اوایل چاپ تهیه کنم اما بعد از مدتی گرفتم و امروز تمامش کردم. از نظر من کتاب به عنوان سفرنامه خیلی کتاب خوبی بود. من اطلاعی از کشور کره شمالی نداشتم و خیلی چیزها از این کشور فهمیدم و واقعا یک سری جاها که درباره فرار مردم از دیدن آدم های غریبه نوشته بود تعجب میکردم و کم کم که جلوتر رفتم و خواندم دیدم چقدر نوع حکومت و کشورداریشان متفاوت است. آن ها عمیقا در نوعی از تحریم زندگی می کنند آن هم تحریم از تمام ارتباط ها،حتی چیزهای به ظاهر ساده هم ازشان دریغ شده و خب آن ها هم عادت کرده اند. ولی حس بسیار بدی داشتم وقتی به نویسنده دروغ می گفتند تا چیزی از اطلاعات کشورشان درز پیدا نکند. نویسنده در کتاب دو بار به دلایل مختلف به این کشور سفر کرد با این حال هیچ اطلاعات دقیقی دریافت نکرد. و شاید تنها توانست نیم دانگ از پیونگ یانگ را بشناسد.
در کل برایم جالب بود
      

        این کتاب خاطرات شهید زینب کمایی از زبان نزدیکانش هست.با زبانی ساده و روان نوشته شده اما میتونست بهتر از این باشه و جذاب تر روایت بشه.
      

        حدودا سه سال از وقتی که این کتاب را خریدم میگذرد به صورت اتفاقی در نمایشگاه کتاب و نشر شهید کاظمی که رفته بودیم این کتاب را همان جا پیشنهاد کردند و گفتند کتاب خوبیست و ما هم به همراه کتاب های دیگر آن را خریدیم. نمی دانم چرا طی این مدت نخواندمش و زمانی که شنیدم پیکر چند تن از شهیدان خان طومان تفحص شده و آوردند. یاد این کتاب افتادم و گفتم الان وقتش است که بخوانمش. و این شد که شروعش کردم. راوی بسیار خوب پیش رفته و خاطرات در ابتدا از زبان خودش است که در منطقه حاج ابراهیم حضور داشته روایت می کند و فصل بعدی که در مورد خان طومان است بیشتر از همرزمان آن شهیدان خاطرات را روایت کرده است. یک چیز جالبی که در این کتاب دیدم این بود ‌که راوی نام استاد صفایی حائری را در متن کتاب خیلی آورده و سخنان او را به میان آورده است. اگر قبلا میخواندمش تا به حال اسم استاد صفایی حائری را هم نشنیده بودم اما حالا با خواندن چند کتابش و تهیه یک سری از کتاب هایش میدانم چقدر استاد ارزشمندی بودند و خوش به حال راوی که شاگرد ایشان بودند.
با اینکه حجم کتاب زیاد است اما خاطرات به نوعی روایت شده که اصلا خسته کننده نبودند و دلت میخواست بقیه اش را هم بخوانی.