خواندن این سه تک‌گویی باعث شد دلم بخواهد تک‌گویی بنویسم و از آدم‌های معمولی و تجربیاتی که در مسیر زندگی بدست آوردم استفاده کنم. چرا من نه؟ من هم می‌توانم.
      

        دختر جوان: به نظر شما زندگی ارزش این همه درد و رنج را دارد؟

دانشجو: بستگی دارد به آن‌چه پسِ این رنج به دست می‌آوری. من حاضرم برای رسیدن به شما هر رنجی را تحمل کنم.
      

        فکرش را نمی‌کردم انقدر دوستش داشته باشم. حس می‌کردم یک روانشناس مقابلم نشسته و دارد با من صحبت می‌کند.
وقتی کتابی ناگهان بسیار دیده می‌شود و خیلی‌ها سراغش می‌روند من معمولن نسبت به خواندنش گارد دارم. 
دلم می‌خواهد بعد از اینکه از تب و تاب می‌افتد سراغش بروم. و واقعن هم حقش بود که این همه معروف شود چون کتابی‌ست که همه حداقل یک بار باید بخوانند و از در زندگی از نکاتش استفاده کنند.
تصمیم‌ گرفتم دوباره سراغش بروم و هر بار یک بخشش را بخوانم.
      

        داستان‌های روان با توصیفات ناب  که چوبک  آن را توی یه ساندویچ می‌پیچد و با هر گاز طعم‌ها و عطرهای آشنا و خوشمزه را می‌چشی و کیفور می‌شوی.
      

        رنج‌ها و تلخی‌های بی‌پایان انسان در تک تک داستان‌ها حس می‌شد. با جزییات و توصیفاتی که تصویرش دیدنی بود و چوبک  استادانه و باجسارت  نگاشته بود.

      

        کتابی که در یک نشست می‌توان خواند و با حجم کمش بسیار دلنشین و جذاب است و احساسات عمیق بین حبیب ابن مظاهر و امام حسین را درک می‌کنی. عشقی که جاریست تا لحظه‌ی شهادت حبیب و سری که در دستان دشمنان می‌چرخد.
صحنه‌ای بسیار غم‌بار و دردناک.
      

        من می‌نویسم
تا اشیا را منفجر کنم؛ نوشتن انفجار است
می‌نویسم
تا روشنایی را بر تاریکی چیره کنم
و شعر را به پیروزی برسانم
می‌نویسم تا خوشه‌های گندم بخوانند
تا درختان بخوانند
می‌نویسم
تا گل سرخ مرا بفهمد،
تا ستاره، پرنده، گربه، ماهی و صدف
مرا بفهمد.
...

می‌نویسم
تا واژه را از تفتیش
از بو کشیدن سگ‌ها
و از تیغ سانسور
برهانم

می‌نویسم
تا زنی را که دوست دارم
از شهر بی‌شعر
شهر بی‌عشق
شهر اندوه و افسردگی
رها کنم
می‌نویسم تا از او ابری نمبار بسازم

تنها زن و نوشتن
ما را از مرگ می‌رهاند‌.
      

        خیلی دوستش داشتم. خیلی زیاد. و خوشحالم که با خوندنش هاروکی موراکامی رو بیشتر شناختم. یسری فصل‌ها انقدر نکات خوب و مفید داشت که فقط داشتم زیرش خط می‌کشیدم. یه جاهایی به معنای واقعی می‌گفتم وای چقدر چیزایی که می‌گه همون چیزاییه که تو دلم هست و نیاز دارم. 
دیگه بیشتر مطمئن شدم که هاروکامی( اسم مخففی که براش ساختم) یکی از نویسنده‌های موردعلاقمه
      

        این کتاب را باید چند بار خواند و با تمریناتش به مهارت کنترل تفکر رسید.
      

        به نظرم نمایشنامه های اکبر رادی خیلی خوب اتفاق ها رو به تصویر میکشه. جذابه و آدمو همراه میکنه. و این دومین نمایشنامه ای بود که ازشون خوندم و دوسش داشتم.
یک روزه تمومش کردم گویا داشتن دنبالم میکردن
      

        #درباره‌ی_کتاب
کتاب #مستند_می‌گویم_دوستت_دارم توسط شش نویسنده جوان و خوش ذوق به نگارش درآمده و به دلیل داشتن خط داستانی پیوسته می‌توان آنرا به عنوان اولین کتاب گروهی ایران نام برد.شما با تهیه یک کتاب با شش سبک نوشتاری متفاوت در قالب یک داستان پیوسته و واحد رو به رو می‌شوید که در نوع خودش جالب و بی بدیل است.البته نگارنده ها در بخش های مختلف سعی بر آن داشتند با حفظ خط اصلی داستان،به معضلات و مشکلات جامعه امروزی ایران پرداخته و در حد توان خود تلاش به ارائه روشی درست و منطقی در مقابل نگاه اشتباه و دگم جامعه کرده‌اند که امیدوارند در این امر موفق بوده باشند.هرچند کم و کاستی ها را باید به قلم نو پا و جوان آنها ببخشایید.امید است این کتاب مورد قبول شما خوبان و دوستان فرهیخته واقع شود.
      

        ۲۶ صفحه‌ی ابتدایی نمایشنامه را در کافه خوانده بودم و بقیه‌اش را در اتاقم. روی صندلی‌ام نشستم و با باد خنکی که در هفتم تیر ماه می‌وزید دیالوگ‌های پرکشش و پینگ پونگی‌اش را یک‌ریز خواندم. فکر نمی‌کردم یک ساعت نشده به پایان برسد. 

موضوع نمایش چیزی بود که همیشه دلم می‌خواست با یک‌ جنس مخالف درباره‌اش صحبت کنم و چقدر خوب شد که این نمایش‌نامه را خواندم. 
یکی از درس‌هایی که از آن آموختم این بود: 
همیشه باید سعی کنی شبیه یک راز باقی بمانی مخصوصن برای یک مرد. چون مردها دلشان می‌خواهد زن‌ها را کشف کنند و همین باعث جذابیت زنان می‌شود. 
اگر در روزهای آشنایی، خودت همه چیز را با جزییات برایشان شرح دهی دیگر چیزی نمی‌ماند که بخواهند دنبالش کشیده شوند.
پس یک معمای کشف‌نشده ارزشمندتر از معمایی‌ست که خیلی زود کشف می‌شود و گوشه‌ای رهایش می‌کنند.
شاید دوباره به من ثابت شد که زندگی برای زنان همیشه سخت‌تر است.
دلم خنک شد از اینکه زن در نمایشنامه داشت انتقام تمام زنان فریب خورده را از مردان می‌گرفت.
      

        کتابی پرکشش که نمیشه زمین گذاشت
با خوندن داستان ممکنه بی اختیار اشک بریزید و ناگهان توی اوج اشک و گریه،لبخند بزنید و با صدای بلند بگید آخییش
خیلی از قسمت ها رو با تمام وجودم لمس کردم
و دلم میخواست توی اون لحظه کنارِ لیلی شخصیت اصلی داستان باشم و محکم بغلش کنم،و بهش بگم ما تا همیشه باید قوی باشیم و به همه ثابت کنیم که قوی هستیم و میمونیم
جز بهترین‌کتاب های خارجی که خوندم.
برشی از کتاب:
الگو ها وجود دارند زیرا شکستن آن ها دردناک است. برای تغییر الگویی که به آن عادت داریم، به توانایی تحمل رنج و شجاعت خیلی زیادی نیاز است. گاهی اوقات،به نظر می رسد ادامه ی همان روال همیشگی،آسان تر از روبه رو شدن با ترسی شبیه به آن است که بالا بپریم در حالی که احتمال دارد دیگر روی پاهایمان فرود نیاییم.
      

        داستانی جذاب و پرکشش طوری که نمیتوانستم رهایش کنم،صبح یا نیمه شب گاهی خواب چشمانم را می ربود اما میخواندم تا جایی که میدیدم پنجاه صفحه یک ریز خواندم بدون اینکه مکثی کرده باشم. از نظر من قلم نویسنده قوی بود و مرا وادار میکرد تا ببینم در ادامه چه اتفاقی قرار است رخ دهد.... چایت را من شیرین می کنم حکایت حسام هاییست که مردانه قدم برداشته اند و ساراهایی را به مسیر درست آورده اند که در این مسیرِ تحول چه ها که اتفاق نیوفتاد....! من داستان را در اپلیکیشن طاقچه خواندم اواسط کتاب دلم میخواست نسخه ی کاغذی اش را بگیرم و ادامه را بخوانم اما خب نشد و ناچار تا انتها الکترونیکی خواندمش. غم داشت اما دلچسب بود و دوستش داشتم :)
      

        اذان که می خواندند و آفتاب که می زد و تاریکی شب که تمام می شد بار سنگین روی سینه هم سبک می شد. شب خودش به اندازه سنگینی همه غم های عالم سنگینی دارد. حالا اگر سنگینی شب باشد و داغ برادر و گریه های مادر همه کوه های عالم هم نمی توانند سنگینی بار غم را تحمل کنند. امان از آن نیمه شب، همان شبی که صدای ناله حتی برای یک لحظه قطع نمی شد. حالا خیال نکن مامان فاطمه و مهدیه کوه صبر بودند ها. نه، هزار بار مثل شاخه های ترد و نازک بهاری که با سنگینی وزش باد خم و راست می شوند خم و راست شدند و مثل نهال نورسته تا مرز شکستن رفتند، اما دوباره کمر راست کردند.
افتاده بودند توی دور یک قصه تکراری. قصه نبودنت هر شب تکرار میشد و این قصه سر دراز داشت. هنوز رفتنت را باور نکرده بودند. از ساعت چهار صبح به بعد منتظر تو می شدند. مهدیه می رفت توی اتاقت و با دست زمین را نوازش می کرد، همان تکه از زمین که محل خوابت بود و می گفت: محمد،بلند شو،نمازه.
بعد همان جا می نشست که تو می نشستی و می خوابیدی و نماز می خواندی. آوار می شد روی زمین و صدایت می کرد، اما تو جواب نمی دادی. جوابی جز سکوت و زمزمه و ناله اهل خانه نبود. تو جواب نمی دادی و او گریه می کرد. نمی خواهم اسیر کلیشه ها بشوم و بگویم مثل ابر بهار اشک می ریخت. اما غیر از ابر بهار تشبیه بهتری پیدا نمی کنم برای باریدن چشم های غم دیده یک خواهر دل شکسته منتظر. منتظرِ تویی که نمی آمدی. تویی که قرار نبود برگردی. تویی که هم باید با جای خالی ات می ساختند و هم به خاطر نبودنت طعنه می شنیدند.