در چمدانِ بزرگ علوی چیست؟

بزرگ علوی از جمالزاده مدرن‌تر می‌نویسد. البته این نظر من است و شاید هم کمی عجولانه باشد. چون این تازه شروع علوی‌خوانی است. اگر بخواهم نثرش را توصیف کنم: جملات کوتاه، کوبنده، پشتِ سرِ هم، بدون حرفِ اضافه و خیلی خودمانی: رک و پوست‌کنده. چیزی شبیه همینگ‌وی. البته نمی‌دانم بزرگ علوی متاثر از داستان‌نویسی آمریکا بوده یا نه. حدسم این است که از فرانسه‌ای‌ها بیشتر تأثیر پذیرفته باشد. البته این را هم که همین الآن به ذهنم رسید بگویم: چقدر داستان‌ها به داستان‌های چخوفِ روسی شبیه بود. همان جملات کوتاه و برنده‌ای که ذکرش رفت.
و اما داستان‌ها؛ هفت داستانی که در این مجموعه آمده، به جز یکی، همه‌اش بوی مرگ می‌دهد. انگاری قصه بر مرگ یک شخصیت استوار است. البته من از این مدل داستان‌ها بدم نمی‌آید که هیچ، علاقه هم دارم. اما می‌گویند علوی هم مثل هدایت، پیرو فروید بوده‌اند. چون از فروید و آثارش مطالعه‌ی چندانی نداشتم، حرفی نزنم بهتر است. شاید این مرگ و پیرو فروید بودن ربطی به هم داشته باشد؛ شاید.
و به جز یک داستان که تا حدی لحنِ طنز داشت و به نوشته‌های جمالزاده نزدیک بود، شش تای دیگر در فضایِ کاملا جدی و اجتماعی روایت می‌شد. می‌گویند علوی از نثر صادق هدایت هم توشه‌ای برداشته. اما در این مجموعه و چشم‌هایش که خیلی وقت پیش خواندم و از قصه‌گویی‌اش، مثل همین داستان کوتاه‌ها، کیف کردم، ردپایی از نثرنویسیِ هدایت ندیدم. به هر حال می‌روم سراغ اثرِ بعدی سیدمجتایِ بزرگِ علوی: ورق‌پاره‌های زندان.
کمی دیگر از داستان‌ها بگویم: سه‌چهارتا از داستان‌ها، پایان غافلگیرانه‌ای داشت. خصوصا داستانِ اول: چمدان. خواننده میخکوب می‌شود!
        

          مجموعه ۷ داستان کوتاه از بزرگ علوی که باز هم نشون دهنده قلم پر کشش و قدرت نویسندگی این نویسنده بزرگ ایرانی یه. قبلا از این نویسنده " ۵۳ نفر "، " گیله مرد " ، " ورق پاره های زندان " و " چشمهایش " رو خونده بودم.
این مجموعه داستان کمی تحت تاثیر جمالزاده و مخصوصا تحت تاثیر نویسندگان بزرگ قرن ۱۹ روسیه ست. داستان‌هایی از دل مردم و فرهنگ اون دوره و غافلگیری پایانی که مختص روس هاست.
بخونید و لذت ببرید.
        

          بزرگ علوی یکی از سردمداران داستان سیاسی در ایران است. مبارزان و زندانیان سیاسی شخصیت‌های اصلی بسیاری از داستان‌های او هستند. در ضمن علاقه‌مندان به داستان‌های ایرانی مبتنی بر تعلیق و معما و جست‌وجو می‌توانند رگه‌هایی از این عناصر را در برخی آثار او، از جمله رمان چشم‌هایش که معروف‌ترین اثر داستان علوی است، پیدا کنند. چشم‌هایش و چمدان را نشر نگاه منتشر کرده است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          فکر نمیکردم انقدر داستان‌های جذاب با زبانی شیرین توی این کتاب باشه 🤩 حتی داستان «شیک پوش» رگه های طنز داشت که وسط این کتاب خیلی جالب بود واسم.
        

          چمدان٬ نام کتابی‌ست شامل ۷ داستانِ کوتاه به نام‌های: ۱-چمدان ۲-قربانی ۳-عروسِ هزار داماد ۴-تاریخچه‌ی اتاقِ من ۵-سربازِ‌ سربی ۶-شیک پوش ۷-رقص ِ مرگ٬ نوشته‌ی سیدمجتبی آقابزرگ علوی ملقب به «آقا بزرگ علوی».

این مجموعه‌ی متشکل از ۷داستان از نظرِ بنده‌ی حقیر حداقل ۲لول از مجموعه‌ی «گیله مرد» که آن‌ نیز به قلم همین نویسنده هست پایین‌تر بود اما یک نکته مشابه نسبت به مجموعه‌ی قبل داشت و آن‌هم نقشِ پررنگ «زن» در داستان‌ها بود. از نکات جالب این مجموعه هم این بود که در تمام داستان‌ها خط روند از میانه‌های داستان جان می‌گرفت و هر چه به انتها نزدیک می‌شدیم بیشتر به داستان جذب می‌شدیم.

در آخر به مانند روال گذشته در خصوص امتیازدهی به کتاب های مجموعه‌ی داستانی٬ من به هر یک از داستان‌ها نمره‌ی جداگانه داده‌ام به شرح: چمدان ۳ستاره٬ قربانی ۳ستاره٬ عروسِ هزار داماد ۲ستاره٬ تاریخچه‌ی اتاقِ‌ من ۳ستاره٬ سربازِ سربی ۳ستاره٬ شیک پوش ۲ستاره٬ رقصِ مرگ ۵ستاره٬ نهایتا ۲۱ ستاره برای ۷ داستانِ کوتاه که معدل ۳ ستاره برای این مجموعه است.
        

          همیشه دوست داشتم با نویسندگانی که بارها اسمشان را در کتاب ادبیات مدارس شنیده بودیم آشنا شوم و آثارشان را که به عنوان نمونه نام برده شده بود بخوانم . اکنون که می خوانم برخی از آنها خارج از انتظارم هست و آنها را نمی پسندم اما از خواندش پشیمان نمی شوم . این کتاب متشکل از چند داستان کوتاه و  ساده  بود .همین
        

          داستان رقصش مرگش دیوانه م کرد... 
بزرگ علوی دمت گرم
        

          آثار بزرگ علوی پر از توصیفات خاص و به یادماندنی است.
این کتاب شامل چند داستان به نام‌های: چمدان، قربانی، عروس هزار داماد و تاریخچه‌ی اتاق من است. 

        

          کـتاب حجـم کمی داره ولـی کشـشِ محتـوایی خیلی زیاد .
داسـتان هایی کوتـاه و خواندنـی و گاهی با پایـان غافلگـیر کننده و جذاب .
فضای داسـتان‌هاش کمی به کتاب های صادق هدایت شبیه بود . 
نسـخه ی قدیمی و فوق العـاده ی این کتاب رو (چاپ ۱۳۳۹ ) تو کافـه ی مورد علاقه م پیدا کردم و قبل از حاضـر شدن سفارشـم ، غذای روحمـو نوش جان کردم 😉 :)
        

          از بزرگان داستان کوتاه - نسل اول - با یه قلم روون وخوش‌خوان نسبت به هم‌عصراش
        

          این کتاب به عنوان یکی از اولین نمونه‌های داستان کوتاه در ایران، از نظر ساختار داستانی، گره‌افکنی در داستان، غافلگیری و پایان‌بندی شگفت‌زده‌ام می‌کرد؛ برایم نو و جذاب بود و فکرم را به این سو می‌برد که گویا ما در نگارش داستان کوتاه در این صدسال پیشرفت قابل توجهی نکرده‌ایم.