کتاب ۳۶۵روز بدون تو را در جشنواره کتابخوانی دیدم و اتفاقی چون قیمت مناسبی داشت آن را خریدم. دیده بودم که بارها همه خوانده بودند و نظر های مثبتی درباره‌اش بود... اما میدانید؛ زیبا نبود.(البته که بنده نسخه‌ی دیگری از کتاب را با ترجمه‌گر متفاوتی خوانده ام) نظر من را بدانید. طوری که نویسنده در تلاش بود شعر زیبایی به زبان انگلیسی خلق کند اما ناموفق بود... حالا فرض کنید همان به زیان فارسی در آید. بی هیچ آرایه و زیبایی‌ای. قطعا می‌توانست زیباتر ترجمه شود یا حتی زیباتر نوشته میشد. سرد بود؛ عشقی احساس نکردم.
      

        «آیدین حس کرد خیلی چیزها بوده که می‌بایست می‌گفته. می‌خواست که پدر آن همه سختگیر نباشد و به همان اورهان قناعت کند اما در آن راهرو نیمه تاریک ناگهان با رفتن پدر چنان سکوتی شد که آیدین خیال کرد ساعت دیواری از کار افتاده است.»
نه... اگر واضح فکر کنم... نمیتونم نظری بدم. اصلا بی‌ادبیه که آدم ساده‌ای مثل من به همچین شاهکاری نظر بده... قبل از این یادداشت جایی خواندم که کسی کتاب را به آهنگی غمگین تشبیه کرده بود... ولی باید بگم این کتاب از اون هم شاهکار تره. یک هفته گذشته و من هنوز توی حال و هوای کتابم... عباس معروفی با قلمش شاهکار ساخته... 
توی کتاب داریم از زبون اورهان داستان متلاشی شدن زندگیش رو میشنویم... ولی واقعا متلاشی شدنه؟ نه... از بین رفتن موجودیت تک تک افرادی که خانواده با اونا زنده بوده... آیدین. یه پسر شیطون که بعد از اینکه خانواده طردش کرد کم کم از درون مرد... توی تنهایی غرق شد، فکر کرد... آنقدر فکر کرد که توی افکارش مرد. آیدا... آیدا بخواطر زن بودن کم کم از خانواده بیرون رفت و با یه آبادانی که از آیدا هم بدتر بود مرد... آیدین خودشو دار زد و یوسف.. یوسف از اول... زنده بود؟ نمی‌دونم... اون نه زنده بود نه مرده... از اول توی داستان زنده بود ولی مرده به حساب میومد. غمش حتی بعد از مرگ هم حس می‌شد... غم توی داستان بدجور حس میشه. غم...غم...غم. خانواده کم کم متلاشی میشه... سه تا پسر هر کدوم از بین میرن... از بزرگ به کوچک. 
سمفونی مردگان چیزی نیست که بشه توی قالب کلمات لمسش کرد... ولی یه موسیقی غمگین همون‌طور که توی یه یادداشت دیگه خوندم... بهترین وصف برای این شاهکاره.
      

        "عبادت به معنای'بیان عشق و محبت نسبت به خالق'است. به زعم من، خلق کردن، عالی ترین شیوه‌ی ادای احترام است. زیرا بر این باورم که اشتیاق به خلق در اصل هدیه ای از جانب خداوند است. آزادی برای حرکت در طول زمان و یافتن مامنی برای خلق یک اقر، موهبتی بس عظیم است که نصیب هرکسی نمی‌شود."
خب... احساس عجیبی دارم... از کتاب خوشم نیامد ولی باز هم خوشم آمد... فکر کنم متوجه اید چه میگویم؛ نویسنده به طور کلی برای خودش یک زندگی نامه تا به حال نوشته بود تا بگوید(شما هم می‌توانید!) فکر کنیم ایلان ماسک فقط درباره خودش حرف بزند و بگوید 'شما هم با تلاشتان میتوانید به جایگاه من برسید' سعی میکنم منفی فکر نکنم ولی خیلی خوشم نیامد. به هرحال با توجه به گفته های نویسنده درباره این زندگی نامه خیلی زحمت کشیده و شب و روز بیدار مانده... پس من هم سعی میکنم از کتاب خوشم بیاید.
      

        "برخی ادعا می‌کنند هنر زاییده تعالی دردی است که هنرمند کشیده است. هنر به هر صورتی که باشد، ابزاری فوق‌العاده برای بیان کلماتی است که نمی‌توان به زبان آورد."
خیلی کتاب خوبی بود... فکر کنم با توجه به گفته های نویسنده مثل اینکه کتاب های اولش بوده و با توجه به این مورد واقعا خوب نوشته. من بعد از خوندنش فهمیدم دیگه نباید کتاب های روانشناسی بخونم؛ خستگی به تنم میشینه بعد از خوندنشون... البته که نظر منه ولی باز هم معلوم بود از جون و دل براش مایه گذاشتن.
      

        "تنها نکته منفی در ارتباط با کسی که دوستش داری، همین است. سال‌ها رنج می‌کشید که بتوانید با او باشید؛ و بعد ازینکه بالاخره بخشی از زندگی شما می‌شود، باز هم بیشتر از قبل درد می‌کشید."
کتاب واقعا خوب بود و پایانش با اینکه یه پایان دیگه میخواستم ولی بازم بنظرم خوب تموم شد. البته که این نظر شخصی منه ولی کتاب قبلی خیلی بهتر بود... این جلد خیلی مد نظر من نبود و خیلی ازش خوشم نیومد... ولی ارزش خوندن داشت.
      

        «ضرورت هنر چیزی جز باور خود نیست. برای باور خود باید اول خودتان را بشناسید و این خیلی سخت است. زندگی در میان مردم ما را مجبور می‌کند که هر روز و هر ساعت نقاب تازه ای روی صورت خودمان بگذاریم. نقاب هایی که بسته به وقت و نیاز آن را جا به جا میکنیم، نقابی را میبینیم که هیچ شباهتی به ما ندارد. این طور، رفته‌رفته، صورت واقعی خودمان را فراموش میکنیم؛ یا بهتر بگویم خودمان را فراموش می‌کنیم.»
در کل... رمان بود و از اونجایی که زیاد رمان نمی‌خونم نمیتونم زیاد نتیجه گیری کنم... ولی اگر بخوام نظر خودم رو بگم، خیلی کتاب جالبی نبود و خیلی خیالی بود. خیلی برای خواندن جذبم نکرد فقط چون دیدم خیلی زیاد شده خواننده‌اش منم خواندنش. در کل خیلی مورد نظر من نبود.
      

        می‌تونست پایان بهتری داشته باشه... عاشق زمان هایی بودم که رایل، لیلی رو بغل میکرد با ابراز علاقه میکرد... 
اگر میدونستم انقدر خوبه زودتر شروعش میکردم... ولی در پایان اتلس(ایشالا بره به...) گند زد به داستان. اصلا اگه نبود همه چی خوب میشد... چرا باید لیلی از مرد به اون خوبی که با وجود همه‌ی پولش(واقعا پولدار بود)عاشق هم شده بودن طلاق بگیره؟ اتلس... همش تقصیر اون چشم آبی فقیره... در کل، می‌تونست پایان بهتری بگیره ولی کتاب انقدر خوب بود که نمیشد خواندنش رو متوقف کرد.
      

        «این درست است که "کاخ ورسای" تمام اتاق‌های آسایش را حذف کرد تا کاملا زیبا بماند، اما زندگی واقعی مستلزم این است که مخفیانه در گوشه ای از آن، اجابت مزاج باشد و گاهی اوقات نیز شاید مجبور باشیم پا بر روی کثافتی بگذاریم. پس اشکالی ندارد که گاهی غمگین و افسرده باشیم. اگر چنین زمان هایی وجود نداشته باشند، چگونه میتوانیم بفهمیم خوشبختی چیست؟»
این بخش از کتاب میتواند احساس مارا در زمان حال به کلمات توصیف کند. به شخص در زمان خواندن این کتاب، دیگر ناامید از همه چیز، خسته و هرچیز که باشد بودم. 
میتوانیم با خواندنش احساس بهتری داشته باشیم.

پ.ن: حرف های این کتاب را باید بر روی طلا نوشت.
      

        زیباتر از چیزی بود که انتظار می‌رفت. این کتاب را پدرم تازه تهیه کرده بود، اما من بجای آن به سمت کتاب کشیده شدم. تقریبا در اواسط کتاب متوجه روکش شدم و تا قبل آن متوجهش نبودم. جلد اصلی کتاب سیاه کامل است، واقعا متوجه روکش نشده بودم. 
پ.ن: یکی از بهترین کتابهای عمرم است. 
      

        به نام خدا
دوباره... دوباره و دوباره کتاب جیبی، نمیدانم. با اینکه از دنیای آنها میترسم چرا دوباره مانند عاجزان در نیمه شب‌ها گیر آنها می‌افتم؟ نمیدانم، اما این کتاب جیبی معناهای عمیقی درون خود بهمراه دارد. قدیمی تر از آن چیزیست که فکر میکنید، زیرا زمانی که در کتابخانه‌ی پدرم دنبال یک کتاب می‌گشتم که نظرم را جلب کند پدرم به سمتم آمد، این کتاب را برداشت و به دستم داد و گفت:«بخوانش، بخوان تا مسائل زندگی برایت راحت شود» 
این یعنی مال زمانیست که پدرم تازه به تهران آمده، حدودا ۲۶ سال پیش. 
      

        آغاز سخن یاد خدا باید کرد
                                 خود را به امید او رها باید کرد
این کتاب درواقع درباره‌ی توقع‌های بیجایی که ما انسان‌ها از جامعه و انسان هایش داریم، سخن می‌گوید. اگر کمی زمان برای فکر به زندگی خود و روابط خود گذاشته باشید؛ خواهید فهمید چقدر توقع هایی وجود دارد که اگر آن ها را به رخ بکشیم، ممکن است دیگران به خود مغرور شوند و دیگر حتی کمک هم به یکدیگر نکنند. 
در تمام زندگی ام، به منظور اگر از سن بلوغ به بالا را در نظر گرفته باشی، متوجه این توقعات بی‌جا شده‌ام؛ اما... می‌دانید؟ بارها به سرم خورده است که این تفکرات واقعی نیستند و واقعیتی وجود دارد که من از آن مطلع نیستم؛ وقتی این کتاب را در جشنواره‌ی کتاب امسال ۱۴۰۳* دیدم و جلد آن را خواندم، به سرعت آنرا برداشتم و بدون دانستن قیمت آنرا خریدم. به سرعت آن را خواندم و متوجه شدم تمام آن چیزی که فکر میکردم افکار مسخره و بی‌ارزش نبودند. از همان موقع ها بود که تقریبا هر‌ماه که می‌گذشت، یک شاخه گل برای مادرم که بدون هیچ غید و شرطی برایم غذا می‌پزد و کج رفتاری هایم را قبول می‌کند و باز هم به کارش ادامه می‌دهد، می‌خریدم.
پ.ن: نوشتاری در باب پیدا کردن آرامش در زندگی

      

        کتاب های جیبی... خدایا! دنیای کتابهای جیبی از نظر من ترسناک ترین است!
هیچوقت نمی‌دانی دقیقا چند صفحه(A4) باقی مانده برای خواندن. اما... میدانی... کتابهای جیبی امکان خلاصه نویسی های موفق‌تر را داده اند.!نمی‌دانم. از همین نشر یک کتاب جیبی هم برای والدینم خریدم که مبادا فراموش کنند من وجود دارم. باید به تفکر بپردازی تا معنای درون کتاب را درک کنید.زیباست، اما نه آن چیزی که من انتظار داشتم.
      

        این کتاب، به نظر من احساسات یک نوجوونیه که توی سن کم عاشق شده. اما بخاطر روند زندگی و اتفاقات غیر منتظره مجبور شده قطع رابطه کنه با معشوقش.
مدت ها با خودش کلنجار رفته. فکر کرده می‌تونه دوباره اونو ببینه؟ مدتها حسودی کرده. مدتها آسیب دیده، دل تنگ شده، غمگین شده، تنها شده اما در تمام این شرایط به اون فکر میکنه. 
احساسات واقعیش ممکنه یکم خاک گرفته باشن، اما اونها هنوز وجود دارن. 
اون از اون پسر خوشش اومده، بهش فکر میکرده. ازش متنفر می‌شده و اما دوباره برمیگشته سر نقطه اول
اون بزرگ میشه اما در عین حال هنوز اون رو یادشه.
توی این کتاب همون آدم داره از خستگی‌های این مدت طولانیش میگه.
اگر بالای ۱۸ سال هستین ممکنه کتاب یکم خسته کننده باشه براتون.
کتاب برای نوجوون‌هایی ساخته شده که در سن کم مجبور به همچین قطع رابطه ای شدن.
هشدار: این کتاب اشک همه رو در میاره و محدودیت سنیش مهم نیست.