200 تا متن کوتاهی که نویسنده در زمان نبود معشوق خودش نوشته بود ولی خب انتظاراتم از جمله های بیشتر بود جملات عادی که تو بیشتر فیلم ها وجود دارن. ارزش خرید کتاب رو نداره ولی یه بار خوندنش بد نیست... :>
        

          خیلی خوب بود
        

          کتاب حرفایی رو زده بود که شاید خیلی هامون تجربش کرده باشیم
و به خاطر همین خوندم 
پیشنهادش میکنم بهتونن:))
        

          بعضی از جملات را که می‌خواندم از ته دل درکشون میکردم 
کتاب آنقدر جملات احساسی و تاثیر گذار دارد که ناگهان میبینی چندین دقیقه است که داری خاطره ات را که مشابه آن جمله است را مرور میکنی
روز ۱۵۷
یه دفعه ای 
همه چی که بینمون بود
دود شد رفت هوا:)))))
        

          خلاصه بگم: فقط بخونیدش:))
        

          کتاب قشنگ و کم حجمی که یکساعته تمومش کردم . 
تک تک پاراگرافها عمق قلبم رو میسوزوند  و حس همدردی رو 
در من زنده میکرد ‌(: چقدر ما آدمها در احساسات شبیه همدیگه هستیم ..
        

          بی فایده نیست خوندن این کتاب:))
بهتون پیشنهادش میکنم...
ولی اینکه بجای ۳۶۵ روز،200 روز بود:)))
        

          فکر میکردم جور دیگه ای باشه .
اما باز هم خوب بود ، به این کتاب ۲ ستاره کمتر دادم چون همون مطالب رو قبل از انتشار کتاب جاهایی دیده بودم 
اما یه سوال بزرگ برام پیش اومد که چرا این کتاب فقط ۲۰۰ روز داره . البته خیلی از دوستان میگن که نویسنده بعد از ۲۰۰ روز خودکشی کرده ؛ پس چه کسی این کتاب رو به مرحله ی چاپ رسونده ؟!
        

          قشنگ، غمناک و خوب بود.
کتابی نبود که حتما به همه پیشنهادش کنم، با مطالعه نکردن این کتاب چیزی رو از دست نمی‌دید.
اما اصلا کتاب بدی نبود.
        

          کتاب زیبایی بود ... فقط باید گفت عشق در عین زیبایی و مسحور کنندگی ترسناک و هراس انگیزه ..
میشه ۳۰ دقیقه زمان گذاشت و این کتاب را خواند و به اندازه ۳۰ روز تجربه کرد .. دوست داشتنی و زیبا
        

          ارزش خریدن نداره ففط از کسی که داره قرض بگیرین و بخونین.
بعضی صفحاتش میتونه توصیف حال خودمون باشه.
        

          خب من واقعا دوست داشتم متن هاش رو و با خیلی هاش موافق بودم ولی نکته ای که هست اینه که من اول قصدم این بود که به همون شکل خود کتاب هر روز یکی رو بخونم ولی تا وسطا که خوندم متوجه شدم ۳۶۵ روز نیست و تا روز ۲۰۰ ام هستش و این واقعا... 😂نمیدونم چی بگم درموردش 
        

          ۲۰۰ روز گذشت و من همچنان به اندازه روز اول دوسِت دارم.
برای شب‌های بی‌خوابی‌تان بخوانیدش.
خواب نمی‌برد مرا،یک ربع مانده به روز بسیار سرده ۳ بهمن ۱۴۰۳

یک ساعت و سی دقیقه ازم وقت گرفت تا تموم شد.با توجه به اینکه هم بریده نشر دادم هم برخی بریده ها رو نوشتم.
شاید شما هم حداقل یه دونه از این حرفها رو تو رابطه شنیدین یا زدین ،یک حرف های همه گیر و آشنایی هستن که غم انگیز هم هستند و از ذهنتون بارها گذشتن حتی اگر به زبون نیاوردین...
در هر حال
این نشر بهتر حق مطلب رو ادا کرده.
ترجمه خانم سهیلی فر رو تو اون یکی کتاب(سین زدی ولی جواب ندادی) هم بیشتر پسندیدم.

        

          دلم میخواد این کتاب رو قورت بدم. تمام حرف هاش رو با تموم وجود درک کردم، خیلی خوب بود🥲🛐
        

          بعضی از جمله هاشتکراری بود 
اما در کل قشنگ بود. 

وقتی که زن عموم زنگ زد و گفت برم پیش دخترش 
گل از گلم شکفت . دختر عموم بهترین دوست من بود اما وقتی رفتم دیدم مریضه .
غذا رو بار گذاشتم و اون خوابش برد . حوصلم سر رفته بود که رفتم سراغ کتابخونش و اینو برداشتم و خوندم .
و کتابش کامل نبود ، کافی بود :)
        

          کوتاه .. قشنگ .. دردناک((:
        

          یه کتاب مینیمال قشنگ
یه کتابی که متوجه میشید شما تنها کسی نیستید که همچین احساساتی دارید
قلبتون هر صفحه رو لمس میکنه!
من دوسش داشتم❤️
        

          قطعا عاشقانه ترین و لمس کننده ترین کتابها اون هایی هستند که نویسنده از عشق خودش نوشته.
واقعا کتابی بود که با بیشتر جمله هاش بغض میکردم و قلبم رو لمس میکرد. عشق در عین زیبایی و آرامشی که به انسان میده ،تلاطم و درد هم با خودش داره.

«چگونه آدمی را فراموش کنم که احساس کاملی درمن ایجاد کرد اما همزمان من را در هم شکست.»

«وقتی که بار اول با تو دیدار کردم فهمیدم تو یا کاملم می‌کنی یا کاملا نابودم میسازی‌.»
        

          اولش که در مورد این کتاب شنیدم واقعا ایده کتاب برای من تحسین برانگیز بود خیلی زیاد اما بعدش که متوجه شدم واقعا شرایط یک فرد بوده و روایت روز های بعد نبودن معشوقش کتاب رو دوست داشتم همچنان اما همراه متون بار غم رو هم می‌دیدم ؛ اینکه چه قدر نبودنش باید سخت باشه که هر روز براش بنویسی .
شروعش که کردم با خودم گفتم حتما از اواسط کتاب قراره فراموشش کنه روند به خاک سپردن خاطرات ، روند گذشتن و عبور رو نشون میده و هر چه قدر جلو رفتم و دیدم نویسنده بیشتر غرق شده خیلی بیشتر غم رو همراهم حس میکردم خیلی بیشتر ...
از اون اولین روز که نوشته من سزاوار وداعِ بهتری بودم...
از اون  غمگین نیست برای نبودنش برای این حال بدش
 فقط میگه کاش بهتر ترک میشد ، رها میشد ؛ برای این حجم از مظلوم بودن بیان آزار میبینم ؛ یا اونجا که میگه سخت ترین بخش جدایی آنجایی بود که فهمیدم هرگز دنبال من نخواهی دوید
 اینکه به این نتیجه‌ رسیده که هرگز برای اون نخواد بود  ؛ هرگز بازگشتی نیست 
این حجم از ناامیدی غم انگیزه خیلی غم انگیز
یا اونجا که میگه میخواهم بگویم دلتنگ تو هستم 
اما چه سود ؟ 
بنابراین تظاهر میکنم دلتنگ تو نیستم ...
گاها با خودم مقایسش میکنم ممکن فردی رو که اینقدر ناامیدم بکنه رو تو را چشم در راهم باشم براش ، اصلا چی میشه که فردی 
با وجود نداشتن ، نرسیدن بازهم حسی رو یک‌سال بهش پر و بال بده 
پس غرور کجا می‌ره ؟!
زندگی کردن چی ؟!
فرد مقابل اصلا می‌دونه عاشق زنده است یا مرده ؟
می‌دونه چی بر اون میگذره ؟
چرا باید به یاد کسی بود که حتی وداع خوبی نکرده ؟
چرا نباید بشه از کسی دست بکشه که ازش دست کشیده؟؟؟؟
شاید این جمله برام زیبا باشه 
جدایی بدان معنا نیست که نمی‌خواستمت...
آره شاید جدایی گاها از خواستن زیاد حاصل میشه 
می‌دونی اگر ادامه بدی چون اون فردِ
 ادامه دادن نیست تو قرار نابود بشی 
یا متنِ روزِ ۸۹ ام که میگه چرا برای کسی تلاش کنم که ذره ای برایم تلاش نکرد ...
گویا دائم با خودش در جنگه که بگذره ازش اما شدنی نیست براش 
نمیدونم احمقانه نشدنه احمقانه دست نکشیدنه 
اصلا اساس زندگی گاها احمقانه است .
۱۸۵
تو را تا به ابد حتی از دوردست ها دوست خواهم داشت ...
و اون نمی‌گذره نمیتونه با خودش کنار بیاد 
و من معشوقش رو نشناخته
حتی صحبت هاش رو نشنیده 
ازش متنفر شدم 
شاید غیر منطقی باشه 
اما گاهی میگم اگر از منظر من دوست داشتنی هم در کار نبود آن دیگری خیلی تلاش کرد و ادامه داد ممکنه نظرم تغییر کنه
از همه چیز بگذرم برای اون 
اما این جناب معشوق چه طور اینقدر ساده رها کرده
چه طور تونسته حتی وداع بدی داشته باشه
چرا کاری کرده جوری دل ببنده که ۳۶۵ روز هم برای فراموشی کافی نباشه ؛ چرا انقدر خودخواه بود 
و کلی چرا دیگه 
در کل من کتاب رو دوست داشتم :)