از آن هایی ست که آخر داستان تازه میفهمید چه شده و توی سر خود خواهید زد...
      

        خیلی جاهایش را در کودکیمان زندگی کرده ایم، با خواندنش خیلی خوش گذشت...
      

        این کتاب بیشتر تبلیغی است برای همایش های جیم کوییک، چیزی برای اضافه کردن به ما ندارد، همه ی تکنینک هایش تکراری و غیرکاربردیست
      

        به امید پیاده شدن تفکرات اسلام در حکومت هایش... مثل همیشه علامه طباطبایی بی نظیر بود
      

        تاریخ بی طرفانه ی اسلام، از عرب جاهلی تا ایرانیِ اهل بیت حضرت سلمان...
بی نظیر بود...
      

        واقعا لذت بردم... بسیار بسیار از فیلمش زیباتر بود... نیم روزه تمام خواهد شد حتما بخوانید...
      

        اولین رمان و حتی اولین کتاب جدی که خواندم،آن هم در امتحانات ترم اول سوم دبیرستان. بعد از آن به سوی رمان و کتاب سُر خوردم که شاید بتوانم منِ اوی دیگری را بخوانم اما هنوز پیدا نکرده ام.
بعدها فهمیدم رضا امیرخانی هم مدرسه ایم بوده در مدرسه آموزش تیزهوش علامه حلی. همین باعث شد که بقیه کتاب هایش را هم بخوانم اما باز هم منِ اوی دیگری را نیافتم. منِ او یکی است و بهترین کتابی که خوانده ام
      

        راستش من در حدی نیستم که بخواهم اینجور اثری را نقد کنم. این حماسه از نظر تفکرات و تصورات نویسنده آن هم با آن سطح علم و تکامل واقعا خواندنی است. اما چیزی که در این حماسه مرا اذیت کرد این بود که خیلی سریع و سطحی از بحث جنگ و کشمکش ها و اتفاقات می گذشت و برای ما ها که به شاهنامه با آن تصویر و فضاسازی عادت کرده ایم یکجور تو ذوقی است ولی بازهم اینکه کتابی را بخوانی که ۵هزار سال پیش از ذهن کسی تراوش کرده است جداً لذت بخش است
      

        این کتاب کتابی است در مورد فصل های افغانستان. فصل برادری و دوستی گمشده جاری در مسیل جنگ های جهانی ،سقوط شاه ها،روی کار آمدن طالبان و... آمیخته ای از فرهنگ و سیاست که متاسفانه عقب ماندگی افغانستان را بیش از پیش نشان می دهد. قبل تر ها جانستان کابلستان رضا امیرخانی را شخم زده بودم ولی فرهنگ هر کشوری را باید از زبان مردم همانجا شنید.
کتاب بادبادک باز از لحاظ توصیف و ربط داشتن موضوع بهم یک شاهکار است. خالد حسینی به راستی تمام احساسات و حالاتش را وارد داستانش کرده طوری که واقعا حس می کنی امیر خود خالد است و خالد خود امیر
      

        .....
      

        بعضی جاهاش حس خوبی ب آدم میداد... در کل بد نبود...
      

        عقاید یک دلقک.... دلقکی که شباهت های خاصی به مردم این روزهای روزگار ما دارد: تنهایی، افسردگی، بی پولی و... چیزهایی که همه ما کم و بیش با آن ها در ارتباطیم.
قسمت هایی ازین کتاب مرا اذیت میکرد: اینکه اسامی زیادی داشت و اینکه مدام ازین شاخه به آن شاخه میپرید 
قسمت هایی نیز مرا به وجد آورد: اینکه داستان در دو سه روز اتفاق افتاد ولی ترسیم دوباره ی خاطرات گذشته  مدام ذهنت را تشر میزد و اینکه دلقک با زبانی  انسانی ودنیوی با ما سخن میگفت فهم حرف هایش نه با عقل بلکه با دل اتفاق میفتاد
 ولی در کل کتابی بود که مرا جذب کرد که شیره اش را بچینم و یک هفته ای تمامش کنم
      

        آدم را یاد کیمیاگر می اندازد
      

        درین اوضاع نابسامان جای بهشتی ها و طالقانی ها بدجور خالیست....
      

        بازهم از نوشتنش لذت بردم، اگر اشتباه نکنم نتیجه ی بیست و دو سال نویسندگیش بود این کتاب...
چند ایراد داشت یکی پایانی سریع و سطحی ، یکی اصطلاح تکراری الحق مع علی در کتاب هایش، و یکی دیگر آن غلط میلیون ها... 
ولی انتقاداتش جالب بود
در کل حال داد ، بازهم دمت گرم رضاخان امیرخانی...