استونر

معمولاً در مقابل کتاب‌هایی که سر زبان‌ها می‌افتند جبهه می‌گیرم و برای خواندن آن‌ها مقاومت می‌کنم ولی «استونر» از آن دسته کتاب‌هایی است که ارزش تعریف را دارد.
بعد از مدت‌ها که تمرکز لازم برای کتاب خواندن را نداشتم، این کتاب من را به کتابخوانی برگرداند و لذّت خواندن یک کتاب خوب را دوباره به من یادآوری کرد. منتظر زمان مناسبی از روز بودم تا بنشینم و با خواندن، حظ لازم را ببرم. بعضی لحظات با خود می‌گفتم این صفحه را تمام کنم، به فلان کار می‌رسم ولی این صفحات، به صفحات بعدی تبدیل می‌شدند، صفحه‌ی بعد، صفحه‌ی بعد، صفحه‌ی بعد… !
فکر می‌کنم بعضی از قسمت‌های کتاب را از دست داده‌ام چون بسیار درگیر داستان غم‌انگیز بودم. داستانی که رنج و غمش را به راحتی نمی‌توان درک کرد. در کلِ داستان، درگیر ماجرا هستی. با شخصیت‌ها زندگی می‌کنی. غمگین می‌شوی. حرص می‌خوری! از درون فریاد می‌زنی ولی گاه به خود می‌گویی هرکدام از این‌ها در درون خود رنجی دارند ولی رنج استونر متفاوت است.
شخصیت محبوبم در این کتاب، کاترین دریسکل است با نوع لباس‌هایش، مدل موهایش، نوع رفتار و کتاب خواندنش، به سبب نوع عشقش(هر چند شاید اشتباه!)…
متن پایانی کتاب از بابت درکی که در باب داستان می‌دهد بسیار ارزشمند است. اینکه استونر را با گتسبی مقایسه می‌کند. مقایسه‌ای که به هیچ وجه به ذهنم خطور نمی‌کرد.
در آخر، استونر از خط اول تا پایان، نور جستن از درون خویشتن است.
      

        با انتظار خیلی بالایی شروع به خواندن کتاب کردم و اصلا یه تصور دیگه‌ای از محتوای کتاب داشتم. نیمه‌ی اول کتاب هم خیلی دوست داشتم و حاشیه‌نویسی کردم و زیر جملاتش خط کشیدم ولی رفته رفته، دیدم نه اون چیزی که تصور می‌کردم نیست.
این کتاب برای خودِ ده، پانزده ساله‌مون که هنوز در مدرسه مونده نوشته شده! این حال رو داره که انگار همش داره میگه ببین من می‌دونم داری از چی رنج می‌کشی، این طبیعیه که این افکار رو داشته باشی و… .
از نظر دلگرمی‌هایی که میده، خوبه ولی انتظارم خیلی بالاتر بود!
      

        فکر می‌کنم این تنها کتابی باشه که تلاش کردم خیلی راحت حاشیه‌نویسی کنم، زیر جملاتش خط بکشم، تمرین‌هاش رو انجام بدم، از جملاتش الهام بگیرم و شروع کنم به نوشتن. کاغذ چسبوندم و تلاش کردم از هر بهانه‌ای  استفاده کنم و بنویسم. خلاصه کاری کردم که تبدیل شده به کتابی که نمی‌خوام هرگز به کسی قرض بدم!
یه قسمت‌هایی از کتاب اونقدر که فکر می‌کردم به دردم نمی‌خورد ولی بخش‌هایی که راهنمایی بودند برای جستارنویسی رو دوست داشتم و یاری‌دهنده بودند.
      

        از بین کتاب‌های جستار روایی نشر اطراف، این کتاب فعلاً برام رتبه‌ی آخر رو داره!
البته این طوری هم نیست که جمله‌ای رو علامت نزده باشم.
      

        به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند/ چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی
شجاعت چه معنی دارد؟ وقتی می‌خواهی تمام دنیا و زندگی را به خانه‌ات و آدم‌های شَهرت را به خانواده‌ات محدود کنی. گاهی برای حفظ زندگی، خانه، خانواده و… باید شجاعت داشت. ترس به دل راه نداد و راه درست را انتخاب کرد؛ هر چند که آن راه، موحش باشد.
این بار زری، قهرمان داستان است که در شیرازِ جنگ جهانی دوم برای خانواده‌اش و ارزش‌ها و افکارش قدم برمی‌دارد.
[زری از یوسف می‌پرسد:«تو می‌دانی سووشون چیست؟»
یوسف می‌گوید:«یک نوع عزاداری است. …»]
[یوسف می‌گوید:«یعنی سوک سیاوش. …]

[…] همه شهر توران پر از داغ و درد/ به بیشه درون برگ گلنار زرد
گرفتند شیون به هر کوهسار/ نه فریادرس بود و نه خواستار
چو این گفته بشنید کاووس شاه/ سر نامدارش نگون شد ز گاه
بر و جامه بدرید و رخ را بکند/ به خاک اندر آمد ز تخت بلند
برفتند با مویه ایرانیان/ بدان سوگ بسته به زاری میان
همه دیده پرخون و رخساره زرد/ زبان از سیاوش پر از یادکرد
چو طوس و چو گودرز و گیو دلیر/ چو شاپور و فرهاد و رهام شیر
همه جامه کرده کبود و سیاه/ همه خاک بر سر بجای کلاه[…] (شاهنامه)
      

        « روزگار سپری شده‌ی مردم سالخورده»

زمانی که داشتم این کتاب رو می‌خوندم، مامان هم کتاب «شوهر آهو خانم» رو می‌خوند. نظرش رو پرسیدم و گفت که جمله‌های کتاب رو دوست داره و در تعجبه که نویسنده چطور انقدر توانایی نوشتن داشته. بله من هم از دست قلم دولت‌آبادی در این کتاب دیوانه شدم!
این رمان سه جلدی («اقلیم باد»، «برزخ خس» و «پایان جغد») روایتی از سه نسل از مردم روستایی و شهری ایران است، از دوران قاجار تا قرن بیستم.
شخصیت اصلی کتاب سامان هست که گاهی سام، سامون و آقای بدخش خطاب میشه. در جلد اول از زبان بقیه، درباره‌ی خانواده و اطرافیان و روستاییان می‌خونیم و به نوعی شرح احوالات آن زمانه و مکان است. در جلد دوم، با تخیلات و اوهام و افکار و زندگی سامان مواجهیم و در جلد سوم، راوی از سامان و دوستان و آشنایانش روایت می‌کند.
از این کتاب به هیچ وجه نباید توقع یک سیر زمانی شسته و رفته‌ای داشت. گاهی در زمان رضاخان هستیم و گاهی در زمان انقلاب و گاهی در زمان جنگ و گاهی در زمان قحطی!
اگر کتابخوان نبودم و این کتاب رو دست می‌گرفتم حتماً چیزی از اون درک نمی‌کردم و مطمئناً رهاش می‌کردم(کاری که چند سال پیش انجام دادم). ولی پرش زمانی تنها مسئله نیست، در کنار واقع‌گرایی تاریخی و اجتماعی، شاهد رئالیسم جادویی هستیم و به نظرم همین بخش‌ها نیازمند تمرکز بسیاری هستند.
      

        "شنیده اید می‌گویند توی خواب می‌دانستم که دارم خواب می‌بینم... من توی کابوسم، اما فکر می‌کنم زندگی است."
داستان زندگی زنی که در خانه‌ی پدر احساس امنیت نداشته و بعد از آن هم رنگ امنیت نمی‌بیند. حال از خانه‌ی ناامن خود برای زنده ماندن فرار می‌کند و مبارزه می‌کند با تقصیراتی که همیشه بر دوش زن است.
در این کتاب قرار نیست برای اولکر دل بسوزانیم. اتفاقا در اکثر موارد می بینیم که اولکر به خوبی از پس خود بر می‌آید و نیازی به دلسوزی ندارد. در اینجا مسئله زن است. بی پناهی زن.
"فکر کردم فروید بی شرف تقصیرها را انداخته گردن من. گفته آنچه در کودکی تجربه می کنیم در کل زندگی‌مان منعکس می‌شود."
متن و ترجمه روان است و کتاب را از بابت دغدغه‌ای که دارد، دوست دارم.
      

        تکه پاره‌های افکار درباره‌ی ماجرا فقط این نبود 
از بین جستارهای اندکی که خوانده‌ام، متوجه شده‌ام که لازم نیست از یک کتاب همه‌ی جستارهایش را دوست داشته باشم! ولی مطلب جالبی که درباره‌ی این کتاب دوست داشتم، «سخن مترجم» بود، زمانی که درباره‌ی زیدی اسمیت نوشته بودند.
[معتقد است خشم و نظرهای تند آدم‌ها از این می‌آید که با هم حرف نمی‌زنند، به هم گوش نمی‌دهند.] همین یک جمله باعث شد تا توجه بیشتری به تفکر نویسنده داشته باشم و نشانه‌هایی که پیدا کردم باعث علاقه‌مندی‌ام شد.

 وقتی به جستار پنجم(حمام) رسیدم، از کلماتی که می‌خواندم تعجب می کردم: «خانواده، واقعه‌ای خشونت‌بار» 
ولی مگر چیزی باارزش‌تر از آن وجود دارد؟
[یاد آن جمله‌ی شگفت انگیز جری ساینفلد می‌افتم «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند: مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.]
[حقیقت این است که «خانواده» همیشه واقعه‌ای است با نوعی خشونت. فقط چند سال بعد است که، در گرداب بازنگری، می‌فهمی چه کسی آسیب دیده، چطور، و چقدر.]

قصدم این بود که بیشتر درباره‌ی ادبیات و نوشتن بخوانم ولی چیزی که با آن مواجه شدم دیدی دیگر نسبت به زندگی و مرگ بود؛ که صد البته از خواندن آن استقبال کردم.

*مطالب داخل [ ] از متن کتاب است.
      

        دوران دبیرستان از بین کتاب‌های مامان، «جین ایر» را برداشتم و خواندم و این پیشنهاد مامان باعث شد تا من پناهگاهی به نام کتاب را به یاد بیاورم. بعد از آن نوبت به «بر باد رفته» و «بلندی‌های بادگیر» و… رسید ولی هیچ گاه به سراغ «ربه‌کا» نمی‌رفتم. سال‌های اخیر هنگام مرتب کردن کتابخانه، دو سه صفحه‌ی ابتدایی را می‌خواندم و دوباره سر جایش می‌گذاشتم. امسال طلسم شکسته شد و نوبت به «ربه‌کا» رسید.
به خاطر خواندن کتاب «خاطرات کتابی» تصمیم گرفتم ابتدا ربه‌کا را بخوانم؛ چون می‌دانستم احمد اخوت در بخشی از خاطرات کتابی درباره‌ی این کتاب نوشته است.
نسخه‌ای که از ربه‌کا خواندم برای سی سال گذشته است و به دلیل اشتباهات نگارشی و ویرایشی، چندین صفحه‌ی آغازین سرگردان بودم، به همین دلیل شروع کردم به خواندن نظرات در گودریدز. خواندن نظرات همانا و لو رفتن داستان همان. در کست باکس کتاب صوتی‌اش را پیدا کردم و بخش‌هایی از داستان را با آن گوش کردم. 
فهمیدم که در سال ۲۰۲۰ هم فیلمی از این کتاب ساخته‌اند و گویا به پای نسخه‌ی ۱۹۴۰ نمی‌رسد.
اگر داستان را نمی‌دانستم به طور حتم جذابیت بیشتری برایم داشت، گرچه ۲۰۰ صفحه‌ی پایانی را یک روزه به پایان رساندم.
ناشناس بودن راوی، به گونه‌ای که نامش را نمی‌دانیم، سایه‌ی سنگین ربه‌کا، عظمت ماندرلی، هوای مه گرفته، عطر گل‌ها و صدای دریا و مرموز بودن خانم دانورس، باعث کشش داستان می‌شد.
در جایی خواندم که این کتاب را با «جین ایر» قیاس کرده‌اند. شباهت‌هایی اندک در جزئیات را نمی‌توان به شباهت کلی رساند. هر دو داستان زنی جوان است که وارد خانه‌ای اشرافی می‌شوند، خانه‌ای که به سبب رازی که در آن نهفته است، مرموز است. اما جین ایر دختری مستقل و باهوش است که در گذر زمان، استقلال او بیشتر می‌شود و با اراده و عزت نفس عشق را می‌پذیرد. در حالی که راوی کتاب ربه‌کا (همسر دوم دو وینتر) شخصیتی ترسو است که وارد زندگی جدیدی می‌شود. او درگیر گذشته‌ی زنی است که دیگر زنده نیست و حسادتی که به او می‌ورزد باعث می‌شود نسبت به خود حس بی‌ارزشی داشته باشد. اگرچه از نظر برخی جزئیات این دو کتاب شبیه به هم هستند ولی درونمایه و لایه‌های زیرین داستان با هم متفاوتند.
      

        همان طور که از نام کتاب برمی آید، داستان درباره ی مرگ ایوان ایلیچ است؛ اما در واقع چیزی فراتر از آن را روایت می کند.
ایوان ایلیچ، پله های موفقیت را طی می کرد و در چشم مردم به سوی قله صعود می کرد؛ در حالی که همین طور که اوج می گرفت، زندگی از زیر پایش می گذشت و از او دور می شد. حال ایوان ایلیچ روزهای پایانی زندگی را بی هیچ غمخواری می گذراند. بی هیچ هم نفسی که او را درک کند و بتواند سر بر شانه اش بگذارد و بگرید.
به راستی که مرگ ایوان ایلیچ بهانه است. فرصتی برای کاوش در ذهن و روح انسانی است که ناگهان با پوچی زندگی اش رو به رو می شود.
 ذهن و فکر ایوان ایلیچ را می خوانی، او را درک می کنی ولی به خود نیز می نگری! این همه خاطره، موفقیت، روزها و لحظه چه می شود؟ مگر می شود بعد از همه ی این ها هیچ شود؟ این همه عذاب برای چه؟
کتاب را خیلی دوست داشتم. بعد از آن همه نام روسی صفحات ابتدایی که خواننده را سردرگم می کند، به خود آمدم و دیدم در کتاب غرق شده ام. آیا دوباره این کتاب را می خوانم؟ قطعا.
      

        شکوه زندگی، داستان روزهای پایانی عمر کافکاست. داستان عشق فرانتس کافکا و دورا دایامانت.
ازکافکا هیچ کتابی نخوانده ام ولی در این کتاب تا حدودی می توان با افکار او آشنا شد. روابط و زندگی تا حدی پیچیده ی کافکا!
در این کتاب از فلیسه و میلنا هم نام برده می شود و به نامه نگاری کافکا با آن ها اشاره می کند ولی اگر خواننده آشنایی اندکی نداشته باشد، تا حدی می تواند برایش مبهم باشد.
از عناوین سه بخش "آمدن" ، "ماندن" و "رفتن" می توان حدس زد که چقدر داستان غم انگیز پیش می رود.
بخش هایی از کتاب، عاشقانه و شاعرانه است ولی بعضی از قسمت ها هم  کند پیش می رود.
اگر کتاب "عروسک کافکا" را خوانده باشید، در این کتاب هم شاهد اشاره هایی به "عروسک  کافکا" هستید. اگرچه پیشنهاد من این است که اگر می خواهید "عروسک کافکا" را بخوانید، ابتدا به سراغ "شکوه زندگی" بروید.
      

        یادمه یه مدتی خیلی معرفی این کتاب رو می دیدم و با توجه به این موضوع، انتظار خیلی بالایی ازش داشتم. این روزها صوتی این کتاب رو گوش کردم ولی راستش آنچنان دوستش نداشت. بیشتر از همان بخش های آشپزی  خوشم آمد. شاید اگر چند سال پیش این کتاب را می خواندم یا گوش می کردم بیشتر می پسندیدم.
      

        پایان کتاب، از اتفاقی که رخ داد، مبهوت ماندم!
      

        قلم نجیب محفوظ کاری کرد که برای منفورترین شخصیت (از نظر خودم) کلی اشک بریزم.
      

        دومین تلاشم برای خواندن بانوی میزبان بود. الان شاید بتونم بگم کم کم دارم یاد می گیرم چطوری آثار داستایفسکی رو بخونم و وقتی تمرکز ندارم اصلا سراغ کتاب های داستایفسکی نرم!
با خواندن آثارش با نوع جدیدی از دوست داشتن آشنا شدم که کلی برام عجیب و پاکه.
ولی همچنان "شب های روشن" را بیشتر دوست دارم.