دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          من با ترجمه ی الهام رحمانی خوندم و خوب بود
        

          در تعریف این کتاب اینقدر گفته و شنیده شده که من حرف جدیدی ندارم بزنم ‌.
جز این که شاید کمی نظرم متفاوت تر از بقیه باشه اما من «ترغیب » جین آستین رو خیلی بیشتر دوست داشتم . نمی دونم دلیلش چیه و چرا 🤷🏻‍♀️
شاید به خاطر این بود که فیلم غرور و تعصب رو قبلاً دیده بودم و برام اسپویل شده بود .
ولی احساس می کنم چیزی بیشتر از این بود .
نمی دونم حس می کنم زیادی کامل و برتر بودن آقای دارسی یکم رو مخم بود:/
(می دونم که دارسی خیلی عاشق پیشه داره . امیدوارم عاشق پیشه های آقای دارسی از دستم ناراحت نشن 🌝😂)
        

          یه روز خسته کننده بعد از مدرسه سر کلاس فتوشاپ بودم و هرچی صبر میکردیم استاد نمی اومد
ما هم از فرصت استفاده کردیم و فیلم های محبوبمون رو باهم رد و بدل کردیم
یکی از بچه ها فیلم غرور و تعصب (۲۰۰۵) رو برام ریخت. چون عاشق فیلم های کلاسیک هستم همون شب دیدمش و شد یه تیکه از وجودم. بعد از اون هر چند وقت یه بار میدیدمش و بدون اون نمیتونستم ادامه بدم. تا اینکه حدود دو هفته بعد از سر کنجکاوی اسمش رو توی اینترنت سرچ کردم و متوجه شدم که کتاب داره.
بدو بدو رفتم کتابخونه و کتابش رو امانت گرفتم، خیلی براش ذوق داشتم ولی تعداد زیادی از صفحات اول فقط مکالمه بین دوتا آدم بود که هیچی ازشون نمی دونستی، به واسطه ی فیلم میدونستم که این دو شخص پدر و مادر شخصیت اصلی هستند ولی مکالماتشون برام کش دار بود، میخواستم هر چه سریعتر با دارسی، الیزابت، جین و بینگلی آشنا بشم و ببینم چقدر شبیه کاراکتر هایی که انتخاب کردن هستند و الحق که خیلی بهشون می اومدن
کتاب شد بخشی از من، به جای دو هفته یک ماه امانت گرفتمش و توی نمایشگاه کتاب یه نسخه رو خریدم که بتونم همیشه داشته باشمش و هر ثانیه که خواستم بخونمش
درس هایی که از این کتاب یاد گرفتم رو هیچ جای دیگه نمیتونستم یاد بگیرم و متوجه شدم که چرا توی مدارس تدریس میشه
هر بار که داستان رو میخونی چیز جدیدی یاد میگیری هموز بعد از ده سال هر بار که کتاب رو میخونم چیز جدیدی یاد میگیرم، هنوز مثل روز اول براش ذوق دارم و مطمئن هستم هنوز حرف ها و نکته هایی برای گفتن بهم داره که بهشون توجه نکردم
هر سال که بزرگتر میشم و هربار که میخونمش دید جدیدی از دنیا بهم میده
آستین یه آدم شناس حرفه ای بود و تونست این استعداد رو به بهترین شکل و با زیباترین قلم به رخ بکشه
        

          4.5
Pride and Prejudice was always a beloved book of mine. And actually the first classic that I've ever loved. So naturally throughout the years I've done a lot of re-reads and a lot more re-watches of this phenomenal.
But this time I started reading it after being heavily influenced by "A Room of One's Own". And let me tell you that it was like reading a different book. It wasn't about the love story for me anymore but something bigger and greater than that. Jane Austen wrote about characters and circumstances that in reality COULD NOT possibly exist given the society of that time. The two main love interests of the story were not in love at first sight, or worse, weren't getting married just to fulfill the responsibilites of a good man or a woman. They got to know each other throughout the book and then decided (NOT FORCED!) to get married and that is why this book was so much more loved by me this time.
I so badly want to give this a 5 star but I couldn't help being bothered by some useless characters in the book, like Mary who literally had 10 sentences throughout the whole thing. Sorry Jane.
        

          فکر نکنم کسی باشه که تو ژانر عاشقانه های کلاسیک الیزابت و دارسی رو نشناسه. و دختری هم باشه که دلش یه آدم مثل دارسی تو زندگیش نخواد. خیلی قشنگه از اونایی که بقول یسریا قلبت اکلیلی میشه.
        

          داستانی کلاسیک از عاشقانه های دختران یک خانواده . جریان آروم و عاشقانه داستان های کلاسیک زیباست.
        

          تصورم از این کتاب یک کلاسیک سنگین پر از کلمات سخت بود که احتمالا نصفه رهایش کنم ولی وقتی شروعش کردم روان تر از چیزی بود که فکر می کردم میتونم بگم خیلی منو یاد زنان کوچک انداخت رفتار های خانم بنت به شدت رو اعصاب بود و همچنین خواهر های کوچک تر قطعا شخصیت مورد علاقه ام الیزابت بود آینده ای که براش رقم خورد فرقی با خواهر هایش نداشت ولی چیزی که در مورد او برام جالب بود منطقی که ازش استفاده کرد و اعتماد به نفسی که داشت.
به عنوان یک کتاب عاشقانه کلاسیک پر از توصیفات میتونم بگم قشنگ بود و به یاد ماندنی 
        

          انگلیس قرن نوزدهم برای خانواده های اشرافی و اصیل زاده چه طور بود؟ جین آستین به این سوال پاسخ می دهد.آداب معاشرت اهمیت خیلی زیادی داشته که من شانس آوردم در قرن نوزدهم در انگلستان متولد نشدم. شخصیت پردازی ها به نظرم قوی بود و روند داستان هم منطقی جلو می رفت.