زیر عنوان این کتاب "هنر جستارنویسی" ذکر شده اما بیشتر آموزش خاطره‌نویسی را دنبال می‌کند. با این حال اگر علاقه به نوشتن دارید اما جرئتش را در خودتان نمی‌یابید یا اینکه گمان می‌کنید نوشتن نیازمند استعداد ذاتی است، خواندن این کتاب جسارت نوشتن را به شما می‌دهد.
"قلم به دست گرفتن برای نوشتن، از خود نوشتن سخت‌تر است."
        

          کتابی مفید و کاربردی برای راحت نوشتن. 
بیان طنز گونه نویسنده  کتاب را جذاب تر کرده است. 
تمرینهایی برای هر بخش در نظر گرفته شده است که سبب تثبیت مطالب میگردد.
        

          کتاب خیلی خوبی بود و از تمرین های زیادی استفاده کردم از جمله همون قرار ۵۰۰ کلمه ای... یعنی یه جورای خوب بود ولی فقط نکات مربوط به جستارش رو حس میکنم قبلا در سری نویسندگی نشر سوره مهر خونده بودم. راستی تازه یادم اومد اونارو به خوانده شده ها اضافه کنم. درکل کتاب خوبی بود و ارزش یه بار خوندنو داشت، شاید حتی بعدا برای مرور برگردم سراغش...
        

          مسائل خصوصی شما برای ما جذاب است
مسئله روایت در جریان ادبیات کشور امر بدیعی است و همین نو بودن روایت را محل بحث کرده است که چه چیز روایت است و چه چیز روایت نیست.
"رها و ناهشیار می نویسم" از آن دست کتاب های نشر اطراف است که حین آشنا شدن با زیست نویسنده که اتفاقا به تجربه بسیاری از ما در امر نوشتن نزدیک است، هنر روایت و بخصوص جستار نویسی یا حتی مموآر نویسی را آموزش می دهد. با وجود آنکه خیلی کتاب های روان و شسته و رفته ای در باب آموزش روایت نویسی نیست این کتاب عجیب روان و شیرین است که خواننده را به سمت نوشتن روایت های خودش ترغیب می کند برخلاف برخی از کتاب هایی که فقط به مسئله روایت پرداخته این کتاب در چگونگی نوشتن هم ورود کرده است. خواندنش پر از لطف است.
        

          خواندن این کتاب برای یاد گرفتن جستارنویسی،  مثل این است که بخواهی با خواندن یک کتاب عکاس شوی، جراحی کنی یا یک هواپیما را برانی!
جستارنویسی هم مثل خیلی از مهارت‌ها نیازمند یادگیری از طریق تجربه کردن است که اگر در این مسیر یک راهنمای آگاه هم کنارت باشد، به بیراهه نمی‌روی و رشد می‌کنی.


به نظر من اگر کسی جستار نوشتن را در عمل یاد گرفت و ‌نوشتن چندتایی را تجربه کرد، وقتی این کتاب را بخواند آموخته‌های عملی‌اش تثبیت می‌شوند.

اصلا شاید بشود گفت خواندن این کتاب، به سالگرد ازدواج می‌ماند؛
انگار که در آن عهدهایت را در رابطه با جستارنویسی تکرار می‌کنی و یادت می‌آید که چرا این مسیر را شروع کردی
و چطور باید باز هم ادامه بدهی
و حواست به مدام قسمت‌ها بیشتر باشد.
        

          بسیار روان و خوش خوان و سرشار از جزئیات و تمرین ها برای جستار نویسی. ممنون از نشر اطراف. 
        

          رها و ناهشیار مینویسیم روایتی از نوشتن و آزاد کردن فکر و خیالات روی کاغذ است. همچنین تمربن ها و تجربیات خوبی را با شما به اشتراک میگذارد. این کتاب از نشر اطراف جزو کتاب های خوبی درباره جستار است.
.

«رها و ناهشیار می نویسم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/124837
        

          سه ماه طول کشید تا کتاب رو بخونم. نه به خاطر اینکه فرم و قلم سنگینی داشت...تنها دلیل اینکه اروم اروم خوندمش  این بود که هر شب چند صفحه ای ازش مونده باشه برای ادامه دادن. هربار با حال بد و خسته پای این کتاب نشستم با انگیزه تر از قبل شدم..... با خوندنش هر روز من پر از  نور و رنگ  نوشتن می‌شد...سه ماه این حس رو در من تقویت کرد و بهم انگیزه داد. ادر لارا  با صمیمیت یه  مادر،دوست و همراه   از تجارب نویسندگیش برام میگفت و انقدر ترجمه کتاب عالیه که لحن خودمونی انگلیسیش کاملا منتقل شده...اگه دوست دارید تو فضای نوشتن برید و حس بگیرید این کتاب رو شدیدا پیشنهاد می‌کنم🏌‍♀️

دلخوشیم به نوشتن تمرینای اخر کتابه  تا تجربه شیرینش برام ادامه داشته باشه🪻
        

          [محور باشگاه نویسندگی نشانک]

اولین باشگاه ما مخصوص کلمه‌بازهاست! کسانی که هرکجا و مشغول هرکاری که باشند، نمی‌توانند از نوشتن دست بکشند. مهم نیست که این نوشتن تخصص و شغل اصلی‌شان است یا نه. مهم نیست نوشتن برایشان آب و نان دارد یا نه. مهم نیست آن‌چه می‌نویسند خاطراتی در یک دفتر یادداشت است، یا توصیف یک احوال گذرا در نوت‌پد تلفن همراه یا متنی در وبلاگ و اینستاگرامشان. آن‌ها به نوشتن مبتلا هستند و این ابتلا طوری در رگ‌هایشان جاری‌ست که نمی‌توانند از آن دست بکشند.

ایده‌ی این باشگاه بسط بخشی از کتاب "رها و ناهشیار می‌نویسم" از اد لارا است. او در یکی از فصول ابتدایی کتاب، برایمان از باشگاه نویسندگی دو نفره‌ای که با همکارش راه انداختند می‌گوید: 

دوستم سینتیا هم که ناظر کیفی مجله بود، به اندازه‌ی من آرزو داشت نویسنده باشد. گاهی بعد از کار، خسته از صبح تا شب ور رفتن با جمله‌های دیگران، بیرون می‌رفتیم. از بخت و اقبال‌مان می‌نالیدیم که باید با خزعبلات نویسنده‌های خرده‌پا سر و کله بزنیم و نوشته‌های خودمان قدرنادیده خاک بخورند.
در یکی از همین کافه نشینی‌ها به سرمان زد باشگاه نویسندگی خودمان را راه بیندازیم. نقشه‌مان ساده بود. هر روز  هفته باید پانصد کلمه می‌نوشتیم و نوشته‌هایمان را به یکدیگر می‌دادیم. هر جای نوشته‌های طرف مقابل را که دوست داشتیم با ماژیک شبرنگ زرد مشخص می‌کردیم و بعد، نوشته‌ها را به یکدیگر برمی‌گرداندیم. 
ایده‌اش را از استادی گرفته بودم که سال‌ها پیش در دانشگاه ایالتی پرطمطراق سانفرانسیسکو درس می‌داد. تکالیف را جمع می‌کرد و روی جمله‌هایی که چشمش را می‌گرفتند با ماژیک شبرنگ زرد خط می‌کشید. وقتی کاغذها را به دانشجوها برمی‌گرداند، همه‌شان چیزی - دست کم یکی دو پاراگراف - داشتند که به آن افتخار کنند.
سینتیا قبول کرد. کار شروع شد. نوشته‌های پانصد کلمه‌ای‌مان را از بالای دیواره‌های اتاقک‌های کارمان رد و بدل می‌کردیم. مهم نبود پانصد کلمه‌مان درباره‌ی چه باشد. اگر می‌خواستیم حتی می‌توانستیم از روی کتابچه‌های راهنمای تلفن یا نوشته‌های پشت جعبه‌ی برشتوک صبحانه رونویسی کنیم. تا آن‌وقت، کم پیش آمده بود نوشته‌هایم را به کسی جز آدم‌های مدرسه و دانشگاه نشان بدهم، چون قاعدتاً آدم فقط چیزهایی را که به نظرش خوب‌اند به بقیه نشان می‌دهد. ولی حالا هرچیزی را که قدیم‌ها سرسری نوشته بودم هم به سینتیا می‌دادم. نه چون خوب بود، بلکه چون قول داده بودم. سینتیا نوشته‌هایم را بهم برمی‌گرداند، جمله‌های زرد شده را می‌خواندم و از نبوغ و استعداد خودم ذوق می‌کردم. حتی اگر فقط یک جمله زرد شده بود، چنان به خودم می‌بالیدم که بیا و ببین. «من این‌ها را نوشتم!» چون فهمیده بودم می‌توانم چنین جمله‌ی خوبی بنویسم، حاضر بودم کل مطلب را از نو بازنویسی کنم. فهمیدم تا حالا نیمه‌ی دیگر، نیمه‌ی ضروری  فرایند نوشتن را کم داشته‌ام: خواننده‌ی راضی. شبیه این بود که سعی کنم به خودم بگویم آشپز خوبی‌ام، اما هیچ وقت کسی را برای شام دعوت نکنم.


به همین ترتیب ما همدر باشگاه نشانک در فواصل زمانی معینی، می‌نویسیم و نوشته‌هایمان را بایکدیگر به اشتراک می‌گذاریم. علاوه بر آن همراه یکدیگر کتاب‌هایی در حوزه‌ی نویسندگی می‌خوانیم. 

* نشانک، نشانه‌ای کوچک است برای برداشتن قدم‌هایی استوار‌تر، در مسیر زیبا و سخت نوشتن ✨️
        

          این کتاب تجربیات خود نویسنده است در مسیری که طی کرده تا به اینجا رسیده.
از نقطه‌ی شروع خودش می‌گوید، از نقش مهم همنویس داشتن و نقد کردن همدیگر. 
نکات حرفه‌ای و بسیار مهمی درباره چگونه نوشتن یک روایت یا خاطره را آموزش می‌دهد.مثال می‌زند و تمرین می‌دهد.
حتی برای چاپ و بازاریابی کتاب هم برای ما نکته‌های خوبی دارد.
در پایان، چندین سوژه و ایده پیشنهادی برای نوشتن می‌گذارد توی دست مای مخاطب.
اگر نویسندگی و از همه مهم‌تر، روایت و خاطره نویسی دوست دارید، این کتاب می‌تواند در کنار کتابهای تکنیکی صرف، کمک کننده و انگیزشی باشد.

        

          برای شروع به یادگیری جستارنویسی بنظرم کتاب خیلی خوبی هست . کاربردی با لحن طنز خوشایندی که خواندن کتاب رو براتون شیرین می‌کنه .
        

          کتاب خوبی بود. به عنوان کتاب آموزش نویسندگی شاید نشه بهش نمره خوبی داد، اما فوت و فن‌هایی از نویسندگی میگه که در دکان هیچ بقالی نیست و مهمه . 
        

          کتاب نکته های خوبی در جهت جستار نویسی و به طور کلی نوشتن داشت اما مثالها خیلی متفاوت از فرهنگ ما و گاهی آزاردهنده بودند کنار روح فیمینیستی حاکم بر اونها در کل برای کسی که دوست داره در نوشتن اصول رو رعایت کنه کتاب مفیدیه و به یه بار خوندنش حتما می ارزه
        

          حرف های بدون تعارف مربی جستار نویسی که رها و ناهشیار می نویسد و ما را به ورود به قالب ادبی تازه ای دعوت می کند .

        

          ✍️ یک نویسنده کاربلد از تجربیاتش بگه و راهکار بده برای داشتن متن‌های بهتر، کتاب حتما خواندنی میشه

📖 کتاب پر از نکات فنی و تمرین‌های خوبیه که به نویسنده تازه‌کار کمک می‌کنه قلمش قوی‌تر بشه و متن‌های بهتری بنویسه

📖 نویسنده از تجربه‌های خودش و شاگردانش گفته و از مسیر نویسندگیش تا چاپ کتابش

👌چه بهتر که این کتاب رو با یک جمع دست به قلم بخونید و تمرین‌هاش رو باهم انجام بدید
کتاب روان و خوش‌خوانی بود.

❤️ ممنون از نشر #اطراف جان با این کتاب‌های خوب

        

          
اینقدر نکات جذاب و خواندنی در کتاب بود که قطعا جز کتاب‌هایی قرارشان می دهم که ارزش مطالعه مجدد دارد. طرح کلی موضوعات و دسته بندی درست آن منطبق بر کارکردهایی که در زیست نویسندگی دارد،از نکات برجسته کتاب است.
مطالعه کتاب رها و ناهشیار  شبیه انداختن چراغ در مسیری تاریک و پر مانع است و حس اشراف و تسلط به زندگی با سبک نویسندگی را به خواننده می دهد.
جذابیت و نوع نگاه و همراه با طنز ملایم در تمام صفحات جلب توجه می کند.
در انتهای کتاب یک پیوست بسیار ارزنده وجود دارد .لیستی که کتاب‌های ارزشمند معرفی شده در کتاب را با مشخصات کامل و نام بعد از ترجمه به فارسی، در آن آورده است.
علاوه بر معرفی، چند صفحه تمرین کارآمد و مفید برای خوانندگان ارائه شده است.(علاوه بر تمرین های هر فصل)
از نقاط ضعف کتاب که تقریبا در تمام کتابهای ترجمه وجود دارد تفاوت فرهنگی و ملی است.
نوع فیلم ها و آثار مکتوب مثال زده شده ،همگی با زندگی ما تناسبی ندارد.بیان هر نوع احساس به شکل جذاب برای ما موضوعیتی ندارد و در نهایت چاپ هر اثری که به درآمد زایی برسد مطلوب ما نیست.
چه در مطالعه این کتاب و چه در سایر آثار وارداتی آموزش نویسندگی توجه به این تفاوت‌ها توسط خواننده ضروری به نظر می رسد.

قابل توصیه به علاقه مندان  نویسندگی

#آموزش_نویسندگی
#جستار_نویسی
#خاطره_نویسی
#ادبیات_معاصر_آمریکا
#بازار_فروش_آثار_ادبی
        

          ‍ این کتاب راهنمایی برای جستار نویسی و خاطره پردازی است. این کتاب از اولین گام‌های نوشتن (اینکه من استعداد دارم؟ نوشته‌هام ارزش خوندن دارن) شروع می‌کند و گام به گام فرایند نوشتن، اصلاح و بازبینی را آموزش می‌دهد و در نهایت به چگونگی فروش آثار و برخورد با اطرافیانی که در خاطره پردازی یا جستارهای ما از آنها گفته‌ایم ختم می‌شود. این جامعیت در روشن کردن مسیر حرکت به همراه تمرین‌های کاربردی که در میان مطالب و متناسب با مبحث آموزشی ارائه شده و جذابیت و لحن شوخ و طنزآمیز نویسنده این کتاب را تبدیل به یک راهنمای کامل و خوشایند کرده است. 
لحن و زبان کتاب با وجود آموزشی بودن، حالتی از خاطره گویی دارد که خوانش کتاب را در حدی جذاب کرده که خواننده کسل نشود. 
با این همه اختلافات فرهنگی نویسنده با فرهنگ ما، منجر به توصیه‌هایی در نوشتن شده که عملا با فرهنگ ما سازگاری ندارد و گاه زننده است. بخش شیوه‌های فروش و انتشار هم، احتمالا  به خاطر تفاوت ایران با وطن نویسنده، به صورت کامل کاربردی نیست و بخش‌هایی از آن قابل استفاده است. با این همه اگر از نوشتن می‌ترسید اما دوست دارید بنویسید، این کتاب، راهنمایی راه گشاست که شجاعت نوشتن را به شما می‌دهد.
این کتاب به همت خانم الهام شوشتری‌زاده ترجمه شده و توسط نشر اطراف روانه بازار نشر شده است.

        

          زبانش ساده و روونه. برای اون وقت‌هایی که ساعت‌ها می‌شینی جلو سیستم و زل می‌زنی به کلمه‌ها و مغزت قفل می‌کنه، راه کارهای خیلی خوبی داره. بهترین کتابی بود که در حوزه جستار نویسی خوندم و ازش یاد گرفتم.
        

          یکی از بهترین کتاب‌ها درباره نویسندگی.
اگر قصد نوشتن دارید این کتاب خیلی کمک‌کننده‌ست خیلییی زیاد.
        

          کتاب "رها و ناهشیار می‌نویسم" ادر لارا، ترجمه الهام شوشتری زاده از نشر اطراف را بالاخره خواندم. دلم نمیخواست تمام شود. لعنتی‌تر از این کتاب ندیده بودم. کتابم پر از شبرنگ شد. نکته‌های کتاب تمامی نداشت، مطمئنم اگر یک دور دیگر بخوانمش، باز خط‌هایی دارد که بخواهم رنگی‌شان کنم. دلم می‌خواهد مثل لارا خیلی راحت و روان بنویسم، بهش بگویم ممنونم ازت، برای جمله‌هایی که نوشتی و بازی‌هایی که با دلم کردی. چقدر خوب شد که نویسنده شدی. خوب‌تر از آن که در مورد راه و رسم نویسنده شدن نوشتی. 
معلوم بود کتاب برای الهام هم حسابی دلبری کرده، یادداشت خوبی زده بود روی کتاب.
منطق توزیع و مثال‌های کتاب عالی بودند. محتوا و فرم جوری در هم تنیده بود که توی ذوق نمی‌زد چیزی.

کتاب از همان اول من را قلاب کرد. یاد کتاب‌های "پد‌ر پولدار و پدر‌بی‌پول"، "بازی برد"، "نوزاد از بند پوشک رها شده" و بقیه‌ی کتاب‌های پرفروش خارجی افتادم. کتاب هایی که نویسنده‌هایش از تجربه‌های شکست خودشان می‌گوید و راه‌هایی که رفتند. لارا هیچ خِسّتی توی یاد دادن به خرج نداد. کتابش جزوه‌ای کامل بود. جزوه‌ای بهتر از جزوه‌ی  دانشجوهای ممتاز و لوس ادبیات یا جزوه‌ی استادهای نویسندگی که رویش چنبره زدند و به هنرجو نمی‌دهند.

کتاب پر بود از نکته‌های ناب که توی کلاس‌های نویسندگی هم ممکن است تک و توک گیرت بیاید. اگر بنا به خواندن باشد برای نکاتِ نوشتن و فوت و فن‌هایش، به‌خصوص خاطره نگاری و جستار، همین یک کتاب را با دقت خواندن کافیست. بهانه‌ای دست کسی نمی‌ماند. هم نکته دارد هم روش، هم تمرین.

 این کتاب را نباید یک بار خواند. باید آن قدر مرور کرد که شبرنگ‌هایش ملکه ذهن شود. مثال‌هایش را باید قورت داد.
 اگر یک روز نویسنده شدم دلم میخواهد مثل لارا کتابی بنویسم با این سبک. از اول تا آخرِ مسیری که رفتم را برای خواننده تعریف کنم. از جمله‌های هم‌نویس‌هایم توی کتاب مثال بزنم؛ از سر و کله زدن‌هایم با ناشر؛ از رابط‌های ادبی چند میلیونی و کلاس های درپیت نویسندگی تا استادهای خوب که آن‌قدر نفس زدند و نقدم کردند تا یاد بگیرم چطور بهتر بنویسم. 
فصل مربوط به نحوه‌ی انتشار مطلب و انتخاب ناشر به نظرم کمی قدیمی بود. با صنعت نشر ایران خیلی فرق داشت. من اگر مسئول نشر اطراف بودم این بخش از کتاب را ضمیمه می‌آوردم.

دلم می‌خواهد رها و ناهشیار بنویسم‌.