شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        نظر من راجب کل این پنج جلد کتاب خارق‌العاده‌ایه که خوندم.
این مجموعه معرکه بود، گزیده مجموعه‌ای توی ژانر خودش. نویسنده انقدر قوی همه‌چیز رو شرح میده؛ چه کارکترسازی‌ها (از نظر ابعاد شخصیتی، نه ظاهری) و چه فضاسازی‌هاش، که نسبت تک‌تکشون  شناخت پیدا می‌کنید ـتقریباـ و فضاهارو کاملا تو ذهنتون می‌سازید.

کتاب واقعا واقعا قوی بود؛ ایده‌های نو، سیر داستانی جذاب و گیرنده، وقایع بسیار شگفت‌آور و هزاران چیز دیگه. من به شدت از کتاب لذت بردم مخصوصا سه جلد اول که سریع تمومشون کردم و جلد آخر که یکم کشش برای من کم بود و به نظرم جلد آخر اگر جلد اول می‌بود و جلد چهارم جلد دوم، بهتر می‌شد. هرچند الان هم عیبی بهش وارد نیست.

بعد جلد سوم، جلد آخر واقعا دیوونه‌م کرد، واقعا! مخصوصا صفحات آخر که دید و حدسیاتم راجب ترزا رو کاملا زیر و رو کرد. جلد چهارم هم همینطور! چون حقایق خیلی زیادی رو افشا و شبهات زیادی رو رفع می‌کرد. هرچند جلد چهارم خیلی کند به اتمام رسوندم چون اون کشش رو نداشت هرچند اینکه با کارکترها زیاد زندگی نکرده بودم هم بی‌تاثیر نبود.

واقعا کتاب طوریه که هر لحظه سوپرایز میشید و مطلقا هیچ‌چیز ـیا نهایتا چندتا معدودـ رو نمی‌تونید حدس بزنید و هرسری نویسنده می‌ذاره تو کاسه‌تون = ))) همچنین وقایع و ترتیبشون واقعا حرفه‌ای بود.

هرچند نسبت به آخر داستان یکم حالم گرفته شد چون خیلی مبهم نویسنده تمومش کرد و این واقعا ناراحت‌کننده بود که این‌همه مارو همراهش بکشونه و ما تموم اون غم‌ها نسبت به مرگ عزیزترین کارکترامون رو به دوش بکشیم و آخرش نویسنده اینطوری حالمونو بگیره. آقای شینر واقعا حق ما نبود لااقل یه پایان خوش نصیبمون کنید؟ پایان دیزنی‌وار نخواستیم که، یه پایان با امنیت و آرامش.

این تیکه دارای اسپویله:
راجب توماس که بعضیا کهکتبو خوندن گفتن خودخواه بوده، جلدهای اول من هم همین فکر می‌کردم اما همونطور که نویسنده به خوبی نشون میده؛ توماس با فرضیه اولیه اینکه قراره دنیا رو نجات بده پیش قدم میشه و واقعا تو زمینه‌های مختلف هم با شرارت همراهی می‌کنه، اما از یه جایی به بعد می‌فهمه انگار شرارت هیچ‌وقت قرار نیست به جواب برسه و درواقع داره سواستفاده صورت می‌گیره، پس نقشه می‌ریزه و ضد شرارت میشه. راستی، از ترزا متنفرم.
پایان اسپویل.

تنها ناراحتیم از نویسنده، به علاوه پایان مبهمی که گذاشت، این بود که زوایای دید کارکترای مختلفو نشون نداد. به شخصه دوست داشتم بدونم تو کله‌ی ترزای فرمان‌بردار چی می‌گذره که چنین تصمیماتی می‌گیره، اما نود درصد داستان به جز جلد چهارمش، فقط از دید و زبون توماس بود.

در کل این مجموعه، از بهترین‌و قوی‌ترین داستان های علمی تخیلیه، اگه این ژانر رو دوست دارین قطعا بهتون پیشنهاد میشه. در ضمن مهم نیست فیلمشو دیدید یا نه، کتابش خیلی چیزهای جدیدتری داره و همچنین بیشتر کارکترهارو می‌شناسید و می‌بینید که نه! اونطور که تو فیلم نشون داده هم نبودن.

در آخر از آقای جیمز شینر بسیار ممنونم بابت این شاهکاری که در ژانر علمی تخیلی خلق کرد، این خط داستانی شگفت‌انگیز و چیزهای دیگه‌ای که تا ذهن یاری کرد قید کردم.
      

        «این کتاب قصیده‌ای‌ست برای عاشقانی که تنها مانده‌اند و آنانی که حتی وقتی عشق می‌ورزند، نمی‌توانند نزدیک شوند.»

مک‌کالرز در این داستان، عشقی را ترسیم می‌کند که نه از جنس شور و گرما، بلکه از دل درد و دگرگونی است. عشقی که لزوماً منجر به رشد و رهایی نمی‌شود، بلکه نابود می‌کند، می‌فرساید، و پوچ می‌سازد.

خانم آملیا، زن بلندبالا و عضلانی، صاحب کافه‌ای کوچک است. نه زیباست، نه گرم‌خو، نه اهل معاشرت. اما قدرتی در او هست که مردم را ناخودآگاه جذب می‌کند. آملیا زنی است که همه عمر با مردان درافتاده و حتی ازدواجش با مردی به نام ماروین میسی به شکلی فاجعه‌بار ختم شده: پس از ده روز، شوهرش را از خانه بیرون می‌کند و تنهایی را ترجیح می‌دهد. اما ورود موجودی عجیب، گوژپشتی کوتاه‌قامت و ضعیف با نام لایمن، زندگی‌اش را متحول می‌کند. برخلاف هر منطق ظاهری، آملیا عاشق این مردک نحیف می‌شود، به او جا و غذا می‌دهد، و حتی از چهره‌ی سرد و جدی‌اش لبخند بیرون می‌ریزد. رابطه‌ی این دو مثل آتشی در زمستان سرد شهر است؛ مردم دوباره دور کافه جمع می‌شوند. امیدی کوتاه می‌درخشد. اما این تعادل، مثل هر چیز زیبا و شکننده‌ای، دوامی ندارد. ماروین، همسر سابق آملیا، پس از سال‌ها غیبت با خشم و خشونت بازمی‌گردد. مردی خشن، تلخ، و انتقام‌جو. داستان به وضوح نشان می‌دهد که ماروین در گذشته عاشق آملیا بوده، اما این عشق هم‌چون عشق دیگر شخصیت‌ها، محکوم به زوال و تحقیر شده است. لایمن، همان کسی که آملیا همه‌چیزش را برای او داده، در نهایت به سمت ماروین گرایش پیدا می‌کند. شاید از ترس، شاید از وابستگی، شاید صرفاً از نیاز به کسی که قدرت بیشتری دارد. او با ماروین متحد می‌شود و آملیا را درهم می‌شکنند — نه فقط فیزیکی، بلکه روحی و احساسی. صحنه‌ی دعوای نهایی بین آملیا و ماروین یکی از پرتنش‌ترین لحظات و حتی ویران‌کننده‌ترین بخش است. نه از بابت مشت‌هایی‌ که رد و بدل می‌شود، بلکه از بابت نگاه آخر آملیا وقتی می‌بیند کسی که به او اعتماد کرده، کسی که عاشقش بوده، از پشت به او خنجر زده است. پس از آن، کافه بسته می‌شود، شهر دوباره در خاموشی فرو می‌رود و آملیا در و پنجره های خانه را تخته‌کوب می‌کند تا برای همیشه در سکوت و تنهایی، پشت آن در های بسته زندگی کند.
      

        کتابی درمورد عادت ها و آداب روزانه ی افراد مشهور، و نکته ی جالبش اینه که اکثرا همه شون تا 9 و 10 صبح میخوابیدن، معمولا سحرخیز نبودن، عادات خیلی بدی هم داشتن... فقط همین که هرروز چن ساعتی کار میکردن... برای من که اصلا انگیزشی نبود. مطالب در حد وبلاگ بود. اینطوری نبود که بخونم و بگم وای چه آدم شگفت انگیزی بوده یا حداقل بگم چه پشت کاری داشته، هیچی... اتفاقا بهت اینطوری القا می‌کنه که برای موفق شدن لازم نیست خیلی کار کنی.،یا سحرخیز باشی، و این با روحیه ی من ناسازگار بود. 
      

        خیلی قشنگ بود.
ژرفای قلم نویسنده در عین استفاده از کلمه‌های ساده و روان، واقعا منو شیفته‌ی این کتاب کرد. 
و همچنین  پاراگراف‌های اول هر بخش، واقعا عمیق و زیبا بودن و بار احساسی زیادی در خودشون داشتن.
وجود ابهام در داستان‌ها، منو حسابی جذب کرد‌ و در اینکه کتاب مورد علاقه‌م بشه بی‌تاثیر نبود. انگار نشونه‌هایی رو دریافت می‌کردی که کمکت می‌کرد بتونی پیش خودت برداشت کنی که چه اتفاقی داره توی داستان میوفته.
و به طور کلی اگه شما هم از خوندن متن‌های به ظاهر ساده اما عمیق لذت می‌برید، این کتابو بهتون پیشنهاد می‌کنم.
 
      

        قصه ی راوی ناشناس  و امیلی و جرالد به ایستگاه پایان خودش رسید 
جهانی که نویسنده متصور شده یک‌ فضای پیچیده است 
دنیایی وحشی که امیلی قراره داخل اون بزرگ بشه 
با گروه پسر های خیابانی هویت خودش رو پیدا کنه 
شهر رو توی مایه های دیستوپیا بیان می‌کنه این وسط یک دیوار هست که راوی ما هر از چند گاهی حوصله اش سر می‌ره داخل خونه 
به آن ورود می‌کنه و بعد فضا مکان زمان جهان زندگی موازی خودش رو رویت می‌کنه 
خلاصه کار عجیبیه دو ستاره دادم چون نویسنده از شما میخواد 
تا افراد کمی از این کتاب مطلع بشن تا حذف هر یک آسان گردد!!
      

        در حقیقت هیچ چیز ناراحت کننده تر از این نیست که ادم مثلا ثروتمند و خوشنام و باشعور و خوش صورت و حتی پسندیده سیرت باشد و تحصیلاتش هم بد نباشد و در عین حال هیچ قریحه ای، اصالتی، کیفیتی غیرعادی ولو در خور نیشخند، هیچ فکر اصیلی که از ذهن خودش جوشیده باشد نداشته باشد و از هر جهت «مثل دیگران» باشد! ثروتمند هستی اما روتشیلد نیستی.
خانواده ات خوشنام است اما هرگز با هیچ کار درخشانی نمایان نشده است
صورتت قشنگ است اما جذاب نیست
تحصیلات خوبی کرده ای اما نمیتوانی از آن بهره ای برداری
باهوش و فهمیده ای اما فکر بکری هرگز در ذهنت پیدا نمیشود
بد کسی را نمیخواهی اما خیری هم به کسی نمیرسانی
از هر نظر که فکر کنی ، نه بویی نه خاصیتی! این جور آدمها در دنیا فراوان اند
      

        با اینکه خواندن این کتاب بسیااااار طول کشید اما واقعا آخرش حس خیلی خوبی نسبت بهش داشتم و با خواندن مقدمه حتی دلم خواست یه قسمت هایی رو مرور کنم و کردم. 
واقعا چیدن این‌همه جزئیات در داستان به شکلی که همه چیز به‌هم مرتبط باشه خیلی هوشمندانه بود؛ در حالی که حین خواندن این ارتباط کاملا حس نمیشه و بنظر میاد نویسنده بیش از حد حاشیه رفته و اما آخر کتاب معلوم میشه تمام اون ریز جریانات قرار بوده تصویر نهایی رو بسازه. 

خواندن مقدمه هم خیلی خیلی به درک بهتر کتاب کمک کرد.
مقدمه آقای کریمی حکاک فوق العاده بود و جای هیچ تعریف و تحلیل اضافه‌ای نگذاشت.  
البته توصیه می‌کنم مقدمه رو پس از اتمام داستان بخونید. اینطوری بهتر می‌فهمید و داستان هم لو نمیره. 

و دیگه اینکه فصل‌های اول هر کتاب در حکم مقدمه‌ای بود که نویسنده نظریات خودش رو مستقیما ارایه می‌داد و من خیلی نپسندیدم و نمی‌تونستم توجه خوبی بهشون داشته باشم.

در آخر به کسانی که حوصله خواندن یک رمان کلاسیک (با تمام طول و تفصیل هایی که حوصله بسیار می‌طلبد) دارند توصیه می‌کنم بخوانند و لذت ببرند. 
در غیر این صورت به خواندن نسخه‌های تلخیص شده دعوت می‌کنم.

+شاید تنها ایرادی که می‌شد نسبت به کتاب داشت سنگینی و حجم زیادش بود که مطالعه رو محدود به حالت نشستن می‌کرد و این سخت و خسته کننده بود.
      

        به نام خدا
بالاخره این کتاب هم به پایان رسید. مدت طولانی گذشت تا من بتونم این کتاب رو به پایان برسونم، اگر بخوام از علت هاش بگم باید بیان کنم که من زمانی که این کتاب رو خریدم اصلا اطلاعاتی درمورد انتشارات نامعتبر و یا همون اصطلاح غربی که بهش میگن نشر فیک نداشتم و اصلا درمورد تاثیر انتشارات بر روی کتاب اطلاعی نداشتم.
خب من زمانی که خوندن کتاب رو آغاز کردم تا نمیه اول کتاب تقریبا با کتاب و متنش کنار اومده بودم اما تقریبا از نیمه دوم به بعد انگار اون کتاب دیگه برام جذابیتی نداشت و خوندنش من رو اذیت می کرد به حدی که برای مدت ها کلا از خوندن ادامه این کتاب صرف نظر کردم و کتاب رو کنار گذاشتم، و شروع چالش جدیدی در بهخوان به من کمک کرد که بالاخره این کتاب رو در این روز به پایان برسونم.
متاسفانه این کتاب کتابی نبود که هر لحظه مشتاق تورق و رفتن به صفحه بعدش باشم، 
از طرف دیگه ای نکات و حرف های خیر اخلاقی که در داستان زده می شد در مورد ارتباطات و ... اصلا برای من خوشایند نبود و دوست نداشتم که وسط داستان چنین بحث هایی پیش بیاد.
در هر صورت که متاسفانه من خاطرات خوبی با خوندن این کتاب برام ثبت نشد.

«انتشارات این کتاب معتبر نیست.»
      

        نمی‌دونم راجب این اثر چطور بگم که حق مطلب ادا بشه! بله، همونطور که از آقای بکمن انتظار می‌رفت، این مجموعه‌ش هم معرکه بود. شخصیت‌پردازی‌ها بی‌نقص و زاویه دیدی که نسبت به زندگی کارکترها در اختیار خواننده‌ها قرار می‌گرفت بی‌نقص‌تر! طوری زندگی و کارکترها به تصویر کشیده می‌شدن که خواننده کاملا اون‌هارو درک بکنه.

من به فردریک بکمن افتخار می‌کنم بابت شجاعتی که داشت و دست گذاشت روی همچین موضوع مهمی. عاشق این کتابم و خواهم بود، من با تک‌تک کارکترهای کتاب زندگی کردم، دقیقا همون چیزی که کتاب‌ها و قلم بکمن به من هدیه میده: زندگی در عمق کتاب‌ها، لمس کامل کارکترها و زندگی‌ها.

این جلد این مجموعه بی‌نقص بود، زیبا و به شدت قوی ـخدای من! چطور میشه انقدر عمیق نوشت؟ چطور میشه مجذوب قلم نویسنده نشد؟ـ اما جلدهای بعدی نقدهایی جدی بهشون وارده که توی کامنت‌های خودشون خواهم گفت. اما این جلد، روح من رو پرواز میده. بابتش قلبم از غم فشرده میشه، به مایا افتخار می‌کنم و غم‌و دردش رو با کوشت و پوستم درک. و از جناب بکمن ممنونم که صدای این قربانی‌ها شد.
 
داستان انقدر قوی نوشته شده که کاملا شمارو با سیر داستان همراه و شناور می‌کنه و بعضی جاها اجازه میده درونش غرق بشین. به تک‌تک کارکترها می‌پردازه و شرحشون میده، به غم‌ها و رنج‌هاشون. خوشحالم که این کتاب رو خوندم، این "مجموعه" رو خوندم. تمام دغدغه‌ها، مشکلات و همه‌چیز این شهر رو واضح و شفاف و ظریف شرح میده طوری که کاملا قابل درک باشه و خواننده متوجه بشه. 

قطعا یکی از نقاط قوت کتاب‌های فردریک بکمن به نمایش درآوردن حقیقت‌های دنیاییه. هیچ‌وقت داستان رو سمت فانتزی‌ها نمی‌کشونه، یا همه‌چی رو به شکل کلیشه‌واری خوب و خوش تموم نمی‌کنه، خانواده‌ها واقعی‌ان؛ همون چالش‌ها و همون عشق‌ها. نوجوون‌ها رو کاملا درک می‌کنه، و عاشقانه‌هاش، و عاشقانه‌های آقای فردریک! خود عشق واقعی‌ان. بدون هیچ فانتزی‌ای، بدون هیچ مثلث عشقی چرت و پرتی؛ عشق‌هایی که بکمن توی کتاب‌هاش میارن خود خود عشقن. همونقدر دوست‌داشتنی، التیام‌دهنده، واقعی، برنده و نابودکننده. و این نقطه قوت توی این کتبش نیز هست.
آقای فردریک بکمن همیشه انقدر خوب کارکترهاش رو به تصویر می‌کشه که مهم نیست تو چه سنی باشن؛ پیر، نوجوون یا یه به هفت‌ساله، تمام دغدغه‌هاشون کاملا با جزئیات به نمایش درمی‌آن. 

من لذت بردم و با تک‌تک لخظات و هیجان‌ها و غم‌و دردهای عمیق این مجموعه کاملا همراه شدم و درس‌های خیلی زیادی ازش گرفتم، هرچند شیفته‌ی هیچ‌کدوم از جلدهای این مجموعه به اندازه جلد اولش نشدم. ازت ممنونم آقای بکمن، بابت آثارهای فوق‌العاده‌ای که خلق می‌کنی.