کتاب جالبی بود. مهم ترین مزیتش این بود که نویسندگان و هنرمندان رو از اون جایگاه دست نیافتنی و قله بودن آورد پایین و کمی از زندگی واقعی فرد و آداب کارهای روزانه اش برامون گفت.
        

          این‌که فرایند خلق آثار ادبی و هنری چگونه است، جزو رازهایی است که همیشه در ذهن مخاطبان این آثار می‌ماند. این کتاب دریچه‌ای است به شخصی‌ترین لحظات خلق یک اثر جدید توسط جمعی از بزرگان دو قرن اخیر غرب. این‌که اغلب چه نظم و برنامه‌ای برای کار خودشان داشتند، الهام‌بخش بود و این‌که چه وسواس‌ها و ایده‌های عجیبی برای زندگی‌شان داشتند، سرگرم‌کننده. ترجمه‌ی روان و قدرت‌مند خانم مریم مؤمنی بر لطف کتاب افزوده است.
        

          دوست داشتم مفصل برایش بنویسم 
اما این کتاب از این جهت برایم مهم بود که در روزهای قرنطینه که در پی کسب یک برنامه روزانه منظم با بالاترین بازده بودم به من یادآوری کرد لازم 
نیست مثل کلیشه های مرسوم باشم هر آدم موفقی برنامه خودش و متناسب با زمان و ویژگی های شخصیتی و جسمانی خاص خودش را پیدا می کند
        

          کتابی درمورد عادت ها و آداب روزانه ی افراد مشهور، و نکته ی جالبش اینه که اکثرا همه شون تا 9 و 10 صبح میخوابیدن، معمولا سحرخیز نبودن، عادات خیلی بدی هم داشتن... فقط همین که هرروز چن ساعتی کار میکردن... برای من که اصلا انگیزشی نبود. مطالب در حد وبلاگ بود. اینطوری نبود که بخونم و بگم وای چه آدم شگفت انگیزی بوده یا حداقل بگم چه پشت کاری داشته، هیچی... اتفاقا بهت اینطوری القا می‌کنه که برای موفق شدن لازم نیست خیلی کار کنی.،یا سحرخیز باشی، و این با روحیه ی من ناسازگار بود. 
        

          یک مقدار برایم حوصله‌سربر بود و برای همین هم اینقدر طول کشید تا تمام بشود.
اینکه کلیشه‌ای جهت موفقیت وجود ندارد چیز جدیدی نیست، اما بد نیست که دوباره و دوباره به آدم یادآوری بشود.
چرا که خیلی اوقات حواسمان نیست و  به تقلید مبتلا می‌شویم و حتی خیلی مطمئن هم هستیم که راه درست همین است و نیست جز این.
        

          محتوای کتاب پیش از چاپ در وبلاگی به همین نام منتشر شد. گمان کنم به کتاب شدن نمی‌ارزید.
نیمه‌های کتاب از خواندنش خسته شدم. دیدن اسم‌های آشنا و داستان روز و شبشان جالب بود اما تکرار پشت هم امور عادی زندگی افراد خسته‌ام کرد. 
احتمالا با خواندنش ایده‌هایی برای نظم روزانهٔ خودت بگیری.
باری گمان کنم همهٔ حرف این بود که داستان و سفر خلاقیت افراد متفاوت است. وجه تشابه همهٔ‌شان هم عشقی بود که به کار داشتند. 
بعدتر که ته‌نشین شد می‌آیم و چارتا تکه از کتاب را هم می‌گذارم.
        

          بخش‌هایی از اون رو از روی نسخه انگلیسی خوانده‌ام. عالی است. مدت‌ها دنبال چنین چیزی بودم و کاملا اتفاقی در پاورقی یک کتاب دیگر که به آن ارجاع داده بود، پیدایش کردم!
        

          یکی از نکات جالب این کتاب به باور من اینست که تصویر بت گونه ای که از افراد موثر تمدّن بشری توسط پروپگاندای رسانه ای، خاصه بعد از قرن بیستم، را مخدوش کرده و انگاره ای متناظر با امر واقع در ذهن خواننده ایجاد میکند. بنابراین این گزاره موجه است که بگویم : اگر کاری برای شما مهم باشد و به اجرای آن در برنامه ی روزانه ی خود اصرار ورزید بی تردید در جهش تمدٌنی موثر خواهید بود ، حتی اگر سبک زندگی غیر قابل دفاعی داشته باشید.
        

          دلیلی نمیبینم بهش امیتاز کم بدم، پس امتیاز کامل میدم.
خیلی طول کشید تا تمومش کنم، چون هضم همه‌ی مطالب باهم برایم سخت بود.

توی این کتاب نویسندگان، موسیقی‌دان‌ها، نقاش‌ها، فیلمسازها جمعشون جمع شده.
چیزی که برای من از ابتدای کتاب خیلی جالب بود این بود که ادم‌های مشهورهم آدم هستند. اونها هم دوست دارن برنامه‌ریز باشند و بعضی اوقات برنامه‌هاشون رو درست انجام میدن و بعضی اوقات هم انجام نمیدن.
اون‌ها میدونند که نظم کمک زیادی به زندگی میکنه، پس سعی میکنند روی نظم حرکت کنند حتی اگه دلشون بخواد ساعت 1صبح تا طلوع آفتاب کار انجام بدن.
وقتی ایده میاد، اجازه نمیدن روزمرگی اون ایده رو ازشون بدزده مثل ونگوک که در نامه به برادرش مینوشت:« از ساعت هفت صبح تا شش عصر بی‌آنکه از جایم بلندشوم کار کردم، فقط برای غذاخوردن تکانی به خودم دادم و اصلا احساس خستگی هم نمیکنم.»
از قهوه و سیگارو احتمالا الکل(نمیدونم چقدر سانسور شده) بسیار زیاد استفاده میکردند.برای مثال مارک تواین انقدر سیگار میکشید که دوستانش هروقت بهش سرمیزدند میگفتند:«دود خانه را برداشته بود چون از بام تا شام سیگار میکشید.»
جوری که ناباکوف داستان مینوشت برای من جذاب بود؛ اون ایده‌های اولیه‌ی داستان را روی کاغذ های باریک مینوشت و با بر زدن کاغذها به نظم دلخواهش برای یک داستان میرسید و خیلی سریع پاراگرف‌ها و فصل هارو مینوشت.
آلیس مونرو در حالی که دوتا بچه رو بزرگ میکرد، وقتی دخترش خواب بود داستان مینوشت، بین ساعت‌های استراحتش در داروخانه داستان مینوشت تا بلخره تونست یک دفتر اجاره کنه و کتابش رو چاپ کنه.
پیاده‌روی جزء جدانشدنی از روز افراد مشهور بود. از قدیمی‌ها تا جدیدی‌ها. انگار در پیاده‌روی چیزی هست که خودمون باید کشفش کنیم.
در کل انسان‌های مشهور هم انسان هستند، خود ما هستند. وقتی فهمیدن از پس انجام کاری برمیان جدیش گرفتند و خودشون رو باور کردن. حتی اگه اولش سخت بوده، ولی بازهم پا پس نکشیدند وتمام توانشون رو برای انجام کار گذاشتند، نذاشتند ایده از بین بره و سفت و سخت بهش چسبیدن تا به چیزی تبدیل شدند که الان هستند.
        

          همیشه در مورد بزرگان افسانه سرایی  میشه و رمز و راز موفقیت شون رو به موارد خارق‌العاده و فرازمینی اشاره میشه ولی واقعیت اینه که همه شون آدم های عادی بودن مثل من و شما  و این کتاب دقیقا اومده یه صبح تا شب ادم معروف ها رو بازگو کرده که خیلی جالبه.
        

          به نظرم کتاب جالبی بود. در مورد گذران یک روز از زندگی یک فرد مشهور نوشته شده بود. نویسنده، نقاش، هنرمند و ... کتاب دستاورد آن‌چنانی ندارد مگر حس فضولی از اینکه این فرد چگونه روزش را شب کرده و عادات و آداب روزمره‌ی او را مطالعه می‌کنیم. حداقلش اینه که وقتی اسم اون نویسنده یا هنرمند می‌آید یک حس نزدیکی باهاش می‌کنیم و به قول خود مترجم: دلگرم می‌شویم وقتی می‌فهمیم فلان هنرمند معروف نیز درست مثل خود ما با زندگی روزمره در جدال بوده و تلاش می‌کرده از دل این کارزار هرروزه دستاوردی به کف آورد.
        

          برای من که عاشق دونستنِ ردتینِ معمولیِ آدم‌ها هستم، کتاب جالبی بود و مغزم رو آروم میکرد. محتوای خاصی نداشت که اگر نخوانید از دستتون بره.
نکته جالب کتاب، تفاوت سبک زندگی در این افراد بود.
 اصرار ما برای تبعیت از یک سبک زندگی برای رسیدن به موفقیت درسته یا غلط؟
        

          همان‌طور که از نام کتاب پیداست آداب روزانه‌ی بزرگانی از دنیای ادبیات، هنر و معماری را روایت کرده، دقیق‌تر بگویم ۱۶۱ نفر. اگر دنبال زندگینامه یا یادگیری از عادت‌های خلاقه باشید شاید این کتاب چندان مناسب نباشد. برای خود من بعضی بخش‌های کتاب جالب بود و با اسامی زیادی آشنا شدم که فکر کردم سرفرصت سراغشان بروم و اثری از‌ آن‌ها بخوانم.
درمورد عادات و آداب روزانه‌ی این افراد چند مورد مشترک بود: ۱. پیاده‌روی: از نقش اثرگذار پیاده‌روی در خلاقیت زیاد شنیده بودم اما تعدد افرادی که در این کتاب پیاده‌روی می‌کردند (حتی کسانی که سخت درگیر الکل یا دیگر مواد بودند) برایم بسیار جالب بود. پیاده‌روی به‌خصوص در هوای مطبوع و چشم‌انداز زیبا برای من هم دلخواه‌ترین فعالیت بدنی است اما این دو مورد در تهران چندان به دست نمی‌آید. به نظرم بیشتر این نویسندگان مکان‌های‌ جذابی برای پیاده‌روی داشتند اما قطعا همه این‌طور نبودند مثلا جورجیا اوکیف که در نیومکزیکو زندگی می‌کرد و طی پیاده‌روی مارهای زنگی سر راهش را با عصا می‌کشت.
۲. اعتیاد: تعداد قابل توجهی از این نویسندگان اعتیاد به الکل یا آمفتامین و مشتقاتش داشتند. بعضی وقت‌ها این اعتیاد کمک‌شان می‌کرد و بعضی وقت‌ها نه تنها کمک حال نبود بلکه ویرانگر بود.
یکی دیگر از نکات جالب کتاب برای من روتین روزانه بسیاری از هنرمندان این کتاب بود، تصویر ذهنی اغلب ما از هنرمند فردی شلخته و ژولیده است که خواب و خوراک درستی ندارد و الهام‌هایش زمان شب‌بیداری‌ها اتفاق می‌افتد. البته این تصویر بر بسیاری از هنرمندان کتاب صدق می‌کرد اما بسیاری هم این‌طور زندگی نمی‌کردند و روتینی منظم داشتند که برای من دلگرم‌کننده بود.
بعضی افراد این کتاب مدام کار می‌کردند و شب و روزشان یکی شده بود اما دسته‌ی دیگری هم بودند که در روز فقط سه، چهار ساعت کار می‌کردند و باقی را به استراحت و وقت‌گذرانی با خانواده و مهمانی یا کارهای دیگر می‌گذراندند. این هم جزو خصیصه‌هایی است که من دوست دارم. در واقع ایده‌آل من هم این است که روزی بیشتر از سه چهار ساعت کار نکنم و باقی را به کتاب خواندن، تماشای فیلم و سریال، معاشرت و استراحت بگذرانم. حجم زیاد کار همیشه افسرده‌ام می‌کند و از زندگی دلسرد می‌شوم. البته که کار من کار خلاقه‌ای نیست اما از آنجا که بسیاری از افراد این کتاب کار خلاقه‌شان هم کار اصلی‌شان هم بود به خودم اجازه دادم این مقایسه را انجام دهم و بهشان غبطه بخورم.
        

          از بچگی از اینجور کتاب‌ها خوشم میومد!