چقدر شخصیت‌ها برایم آشنا بوده‌اند. انگار سال‌ها در زندگی‌شان بوده‌ام.
غمِ کشدار و روزمره‌ای داشت. غمی که هست و زندگیش می‌کنی. غمِ نَرَونده…
      

        داستانِ دخترکِ با ثروت و مکنتی، که پدرش او را به مدرسۀ شبانه‌روزی‌ای در لندن فرستاده. 
از قضا بر سر مشارکتی، پدر و ثروت پدر، با هم از دست می‌‌روند و دخترک می‌ماند و فقر و بی‌کسی. همۀ ماجرا سر آن است که سارای قصه، همواره در خوشی و ناخوشی ابزاری داشته به نام «خیال» که آنچنانِ زندگی‌اش را آنچنان‌تر می‌کند. در روزهای ناداری و سختی، با خیالِ و تجسمِ آن چه که برایش دلپذیر است، به زندگی ادامه داد و داد تا همۀ آن خیالات روزی به واقعیت بدل شد.
از اواسط مطالعه دیگر همه چیز قابل حدس شد و خواندن کسالت‌بار.
با این حال فکر می‌کنم  مبادرت این دختر برای تخیلِ آن چیزِ خوبی که نیست، چقدر می‌تواند سلاح به‌دردبخوری برای فرار از واقعیت باشد.
      

        قبل خواندن کتاب تصو‌ّری از تنوع زیستی و تجربه‌های گوناگون خانم انصاری نداشتم.
پدرشان سفیر بوده و ارتباطات گسترده‌ای که نتیجه‌ی زندگی در جاهای مختلف است، تجارب ارزشمندی را برایشان رقم زده.
قصه‌ی زندگی زنی که اهل صبر، تساهل و تفاهم است. 
نظم ذهنی و حافظه‌ای مثال‌زدنی دارد؛ طبق معمولِ هم‌نسلانش. 
 نگاه بزرگوارانه‌ای به زندگی دارد. انگار در هر حالتی طرفدار زندگی است.

کتاب بسیار آموزنده و الهام‌بخش بود.
      

        وطنیات نزار را بیشتر می‌پسندم.
شاید همین وطنیات ماندگارش کرد. وگرنه آن ایماژهای تکراری از زن و عشق شاید آنقدر کسی را به شعرش راغب نمی‌کرد.
قبانی شانس آورد که «تنها شاعرِ زن نیست».

ترجمه خوب نبود.
      

        باید دوباره و چند باره بخوانمش. چیزهایی هست که نباید فراموش کنم. آینه‌هایی دارد که باید مجدداً رو به رویم بگیرم.
      

        ریزه‌کاری تصویرها را خیلی دوست داشتم.
      

        شاید برای دورۀ دوم دبستان مناسب باشد. کشش داستان کم بود. گرچه بامزگی‌های ریزی هم داشت.
      

        خواندنش ۷ ماه طول کشید. همانطور که زمان روایت ۷ ماهه بود. همانطور که ابوسالم ۷ ماه در خواب عمیق بود و دکتر خلیل ۷ ماه برای او و برای ما قصه گفت. 
کتاب قصهٔ روستاهای فلسطین و اردوگاه‌های لبنان است. آنچه پیش و پس ۱۹۴۸‌ بر مردمانشان گذشته. قصه، قصهٔ روستاها، جنگ‌ها و زنان است.
اگرچه اکثراً مردها صاحبان روایت‌اند ولی زنان حضور ماندگار و موثر در تمام داستان‌اند. در طول داستان یادِ ام‌حسن، نهیله و شمس همواره در مراجعه است. راوی چندین صدا دارد.
صدای برجستهٔ داستان، صدای ذهن مشوش و مصیب‌دیدهٔ دکتر خلیل است که دارد برای یونس (ابوسالم) از قصه‌های گذشته می‌گوید تا ترسش را فراموش کند.
خلیل آنچه را که از یونس و دیگران شنیده به بیان دوم شخص روایت می‌کند و در اثنای روایت، قهرمانان با صدای اول شخص کار را به دست می‌گیرند و  پیش می‌برند. 
زیبایی اثر وقتی برایم افزون شد که یک حادثه را از چندین منظر و از دهان چندین راوی ‌شنیدم.
کتاب در نقاط متعددی چهرهٔ عریان جنگ را نشانت می‌دهد. شخصیت‌های تماما خاکستری، حتی در ترسیم چهرهٔ قهرمانان نشان‌دهندهٔ نبوغ و انسان‌شناسی دقیق نویسنده بود.
نویسندهٔ لبنانی کتاب، داستان‌ها را در هم‌نشینی  با اهالی اردوگاه‌ها کشف کرده و به قلم دل‌انگیز خودش مزیّن ساخته. شیفتهٔ نگاه جزئی‌بین، حکمت‌آموز و زندگی‌ساز او شدم. متأسفانه نویسنده روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۳  دنیای ما را ترک گفت تا به زندگی بهتر برسد.
زنده باشد مترجم شایستهٔ اثر، خانم قندیل‌زاده که ترکیب فارسی ایشان و عربی خوری، کتاب را قند مکرر کرده.
.
احتمالاً بعد ۷ ماه همسایگی و بارها خواندن تکه‌‌ها و رها کردن و دوباره بازگشتن، دل کندن سخت باشد.
لحظاتی در کتاب بود که از شدت تلخی امکان تصور برایم ممکن نبود. لحظاتی که کتاب را رها می‌کردم و می‌گفتم الان تحمل خواندنم نیست. باری آنان را چطور امکان زندگی هست؟
      

        گرمارودی و سپیدهای آیینی!
سپید خوب!
شاعر عاطفهٔ قوی‌ای دارد. این عاطفه در نگاهش به طبیعت ساری و جاری و به‌یادماندنی‌ است.
سپیدها به خوبی گزین شد. سنتی‌ها روان است ولی زبان در شعرهای سپید قوی‌تر است.
      

        چقدر خوب شد که خواندم.
زندگی زنی که سراسر عقیده است و تلاش برای پایبندی به آن عقیده.
این نگاه متعالی به انسان، تلاش برای تعالی انسان و بهبود وضع حیات انسان در حالی که ذره‌ای از دلبستگی به این دنیا در آن جای ندارد، چقدر کم است و ناب.
شنیدن ایده‌های جامانده و به عمل نرسیدهٔ امام موسی صدر از زبان خواهرش، رباب صدر، هم شگفت‌زده‌ام می‌کرد و هم غمگین.
نکات اجرایی و مدیریتی خوبی هم در خلال خاطرات دیده می‌شد.
زندگی رباب خانم مصداق بارز "ان الحیاة عقیدة و جهاد" بود.
      

        ۵۰ صفحهٔ اول کتاب که مقدمه باشد خیلی خوب است و بیان گرمی دارد برای نوجوانان. انتخاب غزلیات هم بدک نیست.
      

        محتوای کتاب پیش از چاپ در وبلاگی به همین نام منتشر شد. گمان کنم به کتاب شدن نمی‌ارزید.
نیمه‌های کتاب از خواندنش خسته شدم. دیدن اسم‌های آشنا و داستان روز و شبشان جالب بود اما تکرار پشت هم امور عادی زندگی افراد خسته‌ام کرد. 
احتمالا با خواندنش ایده‌هایی برای نظم روزانهٔ خودت بگیری.
باری گمان کنم همهٔ حرف این بود که داستان و سفر خلاقیت افراد متفاوت است. وجه تشابه همهٔ‌شان هم عشقی بود که به کار داشتند. 
بعدتر که ته‌نشین شد می‌آیم و چارتا تکه از کتاب را هم می‌گذارم.
      

        چقدر سیاهی! 
سیاهِ خوب... سیاهِ عالی.
داستان پنج مسافری که هر یک به خیالی به بیروت آمدند اما بیروت تن به خیالشان نداد و مثل بلا به سرشان آمد.
چه تخیلی! چه توصیفی! چه روایتی ساخته بود غاده سلمان!
چقدر خوب به فضای سوررئال داستان پرداخته بود.
از جملات تمثیلی داستان خیلی خوشم آمد. مثلا: «روی دیوار این جمله‌ی انگلیسی را خواندم: این ماهی که امروز می‌خورید دیروز داشت شنا می‌کرد.»
      

        مفید و مختصر. با مثال‌های خوب.
و فونت بد:|
      

        ترجمهٔ خوبی داشت.
"درست است که ما تنهایت گذاشته‌ایم، اما تو نباید آدم‌به‌دور شوی."
ترکیب "‌آدم‌به‌دور" جالب بود:)