خب، مصطفی مستور از نویسنده‌های ایرانی موردعلاقه‌م هست. قلمش رو واقعا دوست دارم، رسا و روون و قابل فهم برای همه.
تنها مشکلی که همیشه با کتاب‌هاش داشتم، پایانشون بوده. تو این کتاب چندین داستان هست و به نظرم فقط و فقط داستان آخر پایان مشخص داره. حیف این قلم قشنگ و جذاب نیست که پایان داستان آدم رو ناامید کنه و با خودش بگه :"خب؟ الان که چی؟ تموم شد؟"
متن‌هایی که قبل از شروع هر داستان بود، واقعا قشنگ بود. می‌تونست خودش جدا یه داستان باشه!
        

          نمونه ای از اثری با تولدی با شکوه و قتل  تاسفبارش به دست خالق اثر! 
کتابی که از اوج به آرامی روبه سقوط رفت! 
 کتاب با جملاتی با نثر بسیار لطیف و بی نهایت هنرمندانه در توصیف «عشق» آغاز می شود.
نویسنده بس ماهرانه و هنرمندانه با بیانی فلسفی تعریفی خوشایند و دلپذیر از عشق ارائه میدهد. 
اما قصه پردازی ها باعث افول زیبایی و دلنشینی اثر شد، قصه هایی پر از درد و ملال و بی اندازه عامه پسند که آدم را دچار رخوت و کسالت می کند(به همین دلیل از خواندن آثار نویسندگان ایرانی گریزانم). 
و اما بخش پایانی تیر خلاصی بود بر پیکر اثری که میشد شاهکاری شود برای خودش، پر بود از حرف ها و جملات تکراری و آزاردهنده  و مسموم عاشقانه که همیشه باعث دلزدگی ام از مفهوم عشق می شدند.
        

          این نوشته رو خیلی دوست دارم. مستور سبک خاص خودش رو داره ، سبکی که وقتی اولین بار کتابی ازش خوندم شدیدا گیجم کرد ولی بعدها که باز به اون کتاب برکشتم تازه فهمیدم چی خوندم.
روایت های این کتاب ملموس بود ، پیش درآمد هر بخش از روایت ها بی نهایت دلنشین بود و بیش از خود روایتها منو جذب کرد.
روایت های این کتاب که به نظر من اکثرشون در قلبشون روایتهایی از عشق داشتند برای من بسیار جذاب بودند.
        

          یک: «خواندن چند روایت معتبر به‌یقین خالی از لطف نیست و می‌توان با هربار خواندن، به کشفی تازه رسید» مریم حسینیان

دو: «اکنون ما می‌دانیم آن‌چه که دل کسرا را آتش زده، عشق است و آن‌چه که او می‌بیند، عشق است» بلقیس سلیمانی

هر دو از کتاب «سعی بر مدار اندوه: گفتارهایی درباره‌ی آثار داستانی مصطفی مستور» به کوشش فرشید سادات شریفی

کتاب سعی بر مدار اندوه درست بعد از خواندن استخوان خوک و دست‌های جذامی به یادم اومد، سالی که در کتابفروشی نزدیک خونه‌مون کار می‌کردم خریدمش، خود استخوان خوک و دست‌های جذابی و چند روایت معتبر هم از کتابفروشی دیگه‌ای. اصلاً دلم نمی‌خواد داستان‌ها رو خالی بخونم و به نقد و یادداشت و حاشیه‌ها علاقه زیادی دارم، هنوز بعد از ۶ بار گات(گیم آف ترونز) رو دیدن، هم کتاب زبان اصلی مارتین وسوسه‌ام می‌کنه و هم هر کسی که در هر مطلبی از کلید واژه گات استفاده کرده، سایت مجله‌ی سفید هم نوشته‌های هیجان‌انگیزی از گات منتشر کرده...

پس شروع کردم به خواندن نوشته‌ی «عظیم جباره» دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز، که یادداشتی با عنوان «بررسی اندیشه‌های وجودی در داستان استخوان خوک و دست‌های جذامی» نوشته بود در همان کتاب «سعی بر مدار اندوه» و واقعاً حظ کردم... 

اینو چون در حین خواندن این کتاب کشف کردم همینجا نوشتم، داستان‌های مستور ارزش دنبال کردن و دیده شدن دارند، بیشتر از این چیزی ندارم که بگم.
        

          اولین کتابی بود که از اقای مستور خوندم و شروعی شد برای به سرعت خوندم بقیه اثار ایشون، 
اثارشون دو حالت داره یا عاشقش میشین یا اصلا لذتی نمیبرین، بنظرم وسط نداره.
        

          «چند روایت معتبر»
مصطفی مستور
مرگ اقسامی دارد! مرگ طبیعی، کشته شدن به دست فردی دیگر و خودکشی کردن؛ و این اقسام بهانه ای است برای پرداختن نسبت آدم ها در مواجهه با آن؛ در «چند روایت معتبر درباره ی مرگ» مرگ در اوضاع متفاوتی پدیدار می شود:موضوع، محمول،ظرف و... ولی با این حال احساسات مختلفی که برای افراد پیش می آورد باعث نمی شود تا سلسله داستان از نظام واحدتش خارج شود واین وحدت در عین کثرت تبدیل به زیبایی بی بدیلی می شود تا جایی که نویسنده متن حاضر جرات کند و «مستور» را فاضل نظری دنیای نثر معاصر بداند.

«در چشم هات شنا می کنم و در دست هات می میرم» شاید شورانگیزترین داستان این کتاب است! 
از داستان چیزی نمیگویم اما فقط حیرت زده به شخصیت های آشنای آن می نگرم که در کتاب ها و داستان های دیگر مستور بسان قطعات پازلی از زاویه ای دیگر قبلا جان گرفتند و در این اثر فرجام شان را به نظاره نشستم. بسی زیبا و یادآور فیلمنامه های قوی هالیوودی!