زمان دقیقش دستم نبود
اما 
فکر می کنم دو سه ساعته تمام شد.
[حالا با ۳۰ دقیقه پس و پیش شاید!]
و همین کافیه برای اثبات روان و خوش خوان بودنش.
اما چندتا نکته؛
۱. چرا لحن دیالوگ ها این قدر ادبی بود؟
یه مقدار من رو اذیت می کرد این صحبت های به زبان معیار و استفاده از جملات و کلمات ادبیِ یک مقدار کلیشه ای!!
مثلا گفتنِ «بمان! نزدیک، همیشه...» به پدرش.
مخصوصا که به فضای کلی داستان و شخصیت ها هم نمی اومد این جملات و کلمات

۲. دقیقا ماجرای اون زن غریبه چه تاثیری توی داستان داشت؟
روایت های موازی توی داستان رو زیاد دیدم و خوندم اما این یکی خیلی خوب پردازش نشده بود. 
به شخصه انتهای داستان گفتم «خب که چی!»

۳. گرهِ اصلی داستان کجاست؟ ماجرای زن غریبه ست؟ 
به نظرم اون درگیری اصلی، توی داستان اصلا وجود نداشت انگار
و اگر هم بود خیلی الکی شروع و تمام شد! 

۴. شخصیت پردازی کمی ضعیف بود..
ما اون قدری که باید نه هادی رو شناختیم، نه خانوادش، نه بهار
انگار فقط یه تکه از زندگی هادی رو نوشته بودن.
به شخصه دوست داشتم ارتباط و اتفاقاتی بین هادی و خانوادش یا خانواده بهار پیش بیاد. انگار که اصلا وجود خارجی ای نداشتن.[به جز اون تکه آخر حضور پدر هادی] و این داستان رو یه مقدار از واقعیت زندگی دور می کرد.

۵. علاوه بر پردازش شخصیت ها، پردازش موقعیت هم ضعیف بود 
مثلا برای عروسی٫عقد هادی و بهار 
اصلا احساس نمیشد عروسی ای در پیشه
یه برو بیایی ، خریدی، حضور مادری خواهری چیزی!
یهو افتادیم توی صبح عروسی و حتی همون هم غیر طبیعی روایت شد.

۶. داستان اضافه زیاد داشت.
معرفی شخصیت ابراهیم[دوست امنیتی هادی]، گم شدن موتور اون طلبه هه، ماجرای عقد اون پسره اول داستان، دزدی توی چایخونه و ... اینا هیچ کدوم چیزی به داستان به اون حد اضافه نکردن. فقط صفحه پر کردن!

اما درکل، سوژه ی انتخابی شون سوژه ی بسیار خوبی بود. خیلی ظرفیت ها داشت که متأسفانه بهش توجه نشد و واقعا احساس کردم خیلی می تونست بهتر روش کار بشه. به شخصه با وجود تمام این نکات هم جان بها و هم دل سوز به دلم نشستن و امیدوارم باز هم در آینده از آقای موسوی بخونیم. البته قوی و جذاب تر!
      

        روان، عمیق
 و پر از کلیاتی که توی دل خودشان هزار حرف جزئی دارند.
حیف!
ای کاش طور دیگری تمام می شد...
      

        فقط این رو بگم که
به قول حضرت آقا 
« اگر شما صادق هدایت را با نویسنده‌های معروف دنیا مقایسه کنید 
 اینهایی که رمانهای معروف را خلق کردند و داستانهای بزرگ را نوشتند ، در مقابل آنها ″بچه‌ی کوچکی″ است. »
      

        غمِ کتاب را دوست داشتم
غمِ کتاب من را وادار کرد به غم آدم های دنیا بیشتر فکر کنم

فهمیدم ما -عده ی زیادی از ما -
هیچ چیز از افغانستان، فرهنگ و مردمش نمی دانیم
و یک طرفه و کاملا بدون آگاهی قضاوت‌شان می کنیم.
مشتاق شدم بادبادک باز را هم بخوانم!
      

        خیلی دوستش داشتم
خیلی فراتر از خیلی!
کلا کتاب ها و قلم امیرخانی را دوست دارم
″منِ‌او″  که جای خود دارد!

شاید خیلی از زیبایی و تاثیر جملات لازم نباشد بگویم.
در عوض شدنِ راوی چیزی که برایم جالب بود 
این بود که گاهی علی نمی گذاشت نویسنده هرچه دلش می خواهد بگوید! برخلاف خیلی کتاب ها که نویسنده انگار اصلا بعضی موقعیت  ها را به وجود می آورد که برود روی منبر و سخنرانی کند در منِ او انگار افسار قلم نویسنده یک جاهایی دست علی بود!

فقط پایانش توی ذوق می‌زد...
      

         غمِ تلخ داستان و سرنوشت آدم هایش روانم را مچاله کرد تا کتاب تمام شد!
قلم و زبان، زیبا زیبا زیبا...
ایده و محتوای کتاب فوق العاده 
اما داستان هایی که این طوری پیچ و تاب می خورند و کلافه‌ات می کنند تا بفهمی ماجرا از چه قرار است را شخصاً دوست ندارم!
      

        بست نشستم پای کتاب.
 صحنه ها ها آن‌قدر برایم زنده بودند،
روایت آن قدر روان، توجه به جزئیات آن قدر هنرمندانه 
و قلم آن قدر دوست داشتنی بود.
[از رسم الخط هم نیاز هست چیزی بگویم؟ ]
که وقتی کتاب را تمام کردم؛ 
با خودم گفتم، کاش این سفر چندین روز بیشتر طول می‌کشید!
زاویه ی دید خوبی بود نگاه آقای امیر خانی برای خواندن ماجرای این سفر.
بدون تعصب، بدون ذره ای کلیشه و در نهایت صداقت!
از خواندنش خیلی لذت بردم.
و با بند بند وجودم فهمیدم :
مؤمن در هیچ چارچوبی نمی گنجد!
      

        شخصیت پردازی در قلمشان موج می زند؛
موج!

      

        عجیب دل‌چسب بود!
عجیب...
      

        فارغ از ادبیات بدون ملاحظه شون ...
چیزی که توی خوندن این کتاب خیلی اذیتم می کرد این بود که میزان ورود تخیل نویسنده به روایت، باتوجه به اینکه ادعای نوشتن واقعیت ها رو دارن، خیلی خیلی زیاد بود 
مخصوصا بعضی رفتار های شخصیت محمد به عنوان یه مامور امنیتی خیلی غیر طبیعی جلوه می کرد !
اما برای این که از خطرات دور و برمون آگاه بشیم خوب بود.
      

        برای ۱۰_۱۲ ساله هایی که کتاب خواندن حوصله شان را سر می برد جالب است.
ولی نوجوان های بالای ۱۳_۱۴ سال، مخصوصا اگر اهل کتاب باشند شاید به نظرشان بچگانه بیاید!
نقطه قوتش تصاویری ست که کتاب را به سینما رمان تبدیل کرده.
خواندنش خالی از لطف نیست.
      

        مثل خیلی از کتاب ها اولش نمی توانستم زمان و مکان و شخصیت ها را از هم تشخیص بدهم. 
بعد هم که روی ریل خواندن افتادم، همچنان فضا و شخصیت ها غریبه بودند برایم.  نمی توانستم با هیچکدامشان ارتباط بگیرم 
در کل دوستش داشتم
از جذابیتش نمی شود گذشت!
یک روز و نیمه تمامش کردم
جزئیات متن و اینکه روحیات شخصیت ها را دقیق شرح داده بود از همه چیز بیشتر برای من جذاب تر بود.
حتی اگر دوستش نداشته باشید یکبار خواندنش خوب است.
      

        یک ماجرای کلیشه ای، خط روایت بسیار ضعیف، بدون شخصیت پردازی، بدون کشمکش و در مجموع، خالی از هرچه یک رمان باید داشته باشد!
❌آقای نویسنده با هدف مقدس آموزش مفاهیم اخلاقی و اجتماعی در قالب داستان، زحمت کشیده بودند و عین جملات آموزشی را در جای جای داستان آورده بودند!
❌آقای نویسنده اصلا به خودشان زحمت نداده بودند که کمی داستان را کش بدهند، دست کم دو یا سه موقعیت جذاب در داستان بکارند تا ذهن ما کمی درگیر شود که «وای یعنی آخرش چی میشه؟» 
❌همه ی شخصیت ها انگار مثل هم بودند، ما خیلی از ویژگی های شخصیت هارا تا آخر داستان متوجه نشدیم! 

✅ خیلی زود جلو می رود نثر روانی دارد و داستانش هم عجیب و غریب نیست. اگر بیکار باشید یکی دو روزه تمامش می کنید!

در مجموع، ما خواندیم و گفتیم تا شما نخوانید!
      

        
از نکات مثبت کتاب میشه به
روان و همه فهم بودن متن، نگاه تازه و جدید به زندگی حضرت فاطمه(ع) و امام علی(ع) نسبت به سایر کتاب ها
اشاره کرد.

ولی نقاط منفی کتاب:
به عنوان اولین و مهم ترین نکته
بر خلاف چیزی که پشت کتاب نوشته شده
روایت نه خطی هست، نه یک دست و نه در هم تنیده!
بلکه خاطراتی هستن که با سر فصل های تاریخ قمری شون از هم کاملا جدا شدن.
[توجه داشته باشید این مسئله به این دلیل ایراد محسوب میشه که نویسنده ادعای یکپارچه نویسی داره!]
نکته ی بعدی یک نظر شخصی و سلیقه ای هست که ممکنه بعضی ها رد کنن!
نوشته یک مقدار فراتر از حدی که باید عام پسند شده!
در خصوص بعضی قسمت ها 
ممکنه بعضی افراد این نظر رو داشته باشن که خدای نکرده شأن اهل بیت زیر سوال رفته.
البته از دیدگاه شخصی من این مورد رو میشه ″با اغماض″ رد کرد!
چون تعریفش رو خیلی زیاد شنیده بودم منتظر اثر قوی تری بودم.
و حقیقتا بعد از اینهمه تعریف طرز نگارش کتاب توی ذوق می زد!
      

        داستان های کوتاه از دلدادگی های نوجوانی و جوانی یک پسر!
شاید اگر آخرش به جایی، نتیجه ای، ختم می شد بهتر بود...
اولین کتابی که از کتابستان خواندم و نپسندیدم!